पहिल्या दिवशी गुहेत होतो तर दुसऱ्या दिवशी ५००० फूटाची उंची गाठली होती. सर्व आवरून बॅगा पॅक करून बस मध्ये बसलो. थोड्यावेळात सर्वत्र डोंगर दिसू लागले. आमची बस धुक्यातून जात होती. काहीवेळाने आभाळाचा आकाशी रंग व डोंगरावरच्या झाडांचा हिरवा रंग एकत्र होऊ लागले. काही वेळ सूर्य आणि चंद्र समोरासमोर उभे होते. गॅटलीनबर्गला बस थोड्यावेळाकरता थांबली होती. रात्रीचे जेवण पॅक करून घ्या असे गाईड सांगत होता कारण की दुपारचे जेवण ४ ला होणार होते. जेवणामध्ये चिकन होते. मी युट्युबवर जिथे जाणार होतो तिथला विडिओ आधीच पाहून ठेवला होता. जेवणात बाकीचे काही शाकाहारी पदार्थही दिसले त्यामुळे खूप काही पंचाईत होणार नाही याची खात्री होती. आम्ही शाकाहारी जेवण मिळेल का असे गाईडला विचारले तर तो म्हणाला की मी विनंती करून पहातो. आम्ही एका छोट्या शोसाठी जाणार होतो आणि त्या शोमध्येच जेवणही होते.
गॅटलीनबर्गला उतरल्यावर फुटपाथवरून एक चक्कर मारली. विचार केला की ४ ला मिळणारे जेवण काही खरे नाही, आपण इथेच काही मिळते का ते बघू. दुपारच्या जेवणाची वेळ झालीच होती. तिथे आम्हाला मेलो मश्रूम उपाहारगृह दिसले आणि आम्ही तिथे निवांत बसून अवाकोडो होगी (Avocado Hoagie) घेतली. मला हा पदार्थ खूपच आवडतो. रस्त्यावर बरीच गर्दी होती. गॅटलीनबर्ग हे प्रवाशांचे खूप आवडते ठिकाण आहे. इथे कायम गर्दी असते. इथे आकर्षणे खूप आहेत. पूर्वी आम्ही ब्रायसन शहरातून निघून गॅटलीनबर्गला आलो होतो. रस्ता सर्व दऱ्याखोऱ्यांना छेदून जाणारा होता. तेव्हा पण अशीच गर्दी होती. गॅटलीनबर्गात फूटपाथवरून चालतानाही खूप मजा येते. दोन्ही बाजूने फूटपाथ, त्यावर चालणारे पादचारी, बाजूलाच सर्व प्रकारची दुकाने आहेत. कोणत्याही दुकानात शिरा. तिथे टंगळमंगळ करा, परत बाहेर या. उपाहारगृहे, आईस्क्रीम पार्लर, कानातले गळ्यातले, फुगेटुगे, सर्व प्रकारची मजा आहे. मेलो मश्रुम पाहिल्यावर परत आम्हाला आमच्या गावाची आठवण झाली. विल्मिंग्टनला रहात असताना या उपाहारगृहात आम्ही नेहमी (Avocado Hoagie) ऑर्डर करायचो. त्यावर चिली फ्लेक्स, मिरपूड आणि मीठ घातले की छान चव येते.
गॅटलीनबर्गातून आता आमची बस वळणदार वळणे घेत घेत पुढे जात होती. ही वळणे साधी सुधी नव्हती. नागमोडी होती. आजुबाजूचे डोंगर उंच उंच होते. सगळीकडे हिरवी घनदाट झाडीच झाडी. त्यातून जाणारे काळेभोर रस्ते. खूप उंचावर गेलो तर डोळे दिपवणारे दृश्य दिसले. बस पार्किंग लॉट मध्ये थांबली आणि आम्ही प्रवासी उतरून इकडे तिकडे पहात पहात भटकत होतो. दूर दूरवर पसरणारे डोंगर, त्यामधून जाणाऱ्या वाटा दिसत होत्या. इथे आम्हाळा स्टेट लाईनही दिसली. नॉर्थ कॅरोलायना व टेनिसी राज्याला जोडणारी रेषा. तिथे सर्वांचे फोटो काढणे चालू होते. एका चिनी बाईने आमचेही फोटो काढले. वर खूपच थंडगार होते. फोटो काढायला छान सावलीचे वातावरण तयार झाले होते.
सर्व दिशांनी फोटो काढले गेले. दरीच्या टोकावरच्या दगडावर उभे राहून तरूण मंडळी सेल्फी काढण्यात दंग होऊन गेली होती. केवळ फोटो काढण्यासाठीच इतक्या उंचीवर आलो होतो असे वाटून गेले. बस निघाली आणि उतरणीवर परत वळणदार रस्ते. पिजन फोर्ज (Pigeon Forge) या शहरात आमची बस येऊन थांबली जिथे आम्ही सर्व एक शो पहाणार होतो. हा शो आम्हाला खूपच आवडून गेला. विशेष म्हणजे तिथे काम करणारे प्रतिनिधी सर्वांचे छान स्वागत करत होते. अमूक सीटवर बसा असेही सांगत होते. नंतर काही वेळाने सर्वांच्या पुढे डिशा आल्या. पेले आले. त्यात कोकाकोला किंवा जे पेय असेल ते घालत घालत मंडळी जात होती. या सर्व प्रतिनिधींनी गणवेश घातला होता. हा शो म्हणजे लहान मुलांकरता आणि मोठ्या माणसांकरताही होता. छोटी सर्कसच म्हणा ना !
शो चालू असतानाच जेवणही वाढले. आम्हाला शाकाहारी भोजन मिळाले म्हणून आम्ही खुश होतो. जेवणात भात व उकडलेल्या भाज्या होत्या. भाज्यांमध्ये ब्रोकोली, कॉलीफ्लोवर, बटाटा, गाजर, श्रावणघेवड्याचे छोटे काप असे सर्व होते. आम्हाला अननसाच्या फोडी पण एका वाटीत दिल्या होत्या. उकडलेले कणीसही होते. नंतर गोड म्हणून ऍपल पाय व थोडी बिस्कीटेही दिली. दीड तासाचा शो मध्ये छान करमणूक होती. या शो नंतर आम्ही सर्व टायटॅनिक म्युझियम पहायला गेलो व तिथून होटेलला बस निघाली. जेवण उशीरा झाले तरीही थोडीफार भूक होती. झोपायच्या आधी आम्ही बांधून घेतलेला ऍपल पाय खाल्ला कारण पहाटे ६ ला न्याहरी होती आणि इतक्या पहाटे जास्त खाता येत नाही. फक्त कोरड्याबरोबर ओले खायचे. ब्रेड बटर, चहा इतकेच. तिसऱ्या दिवशी तीन आकर्षणे पहायची होती आणी ती खूपच सुंदर होती.Rohini Gore
क्रमश : ...
No comments:
Post a Comment