Monday, January 30, 2012

ऑनलाईन

"ए हिनी ऑनलाईन म्हणजे काय गं?" इति लिना, "का गं?" इति हिनी. परवा सोहम मला सांगत होता की अश्विनी सतत ऑनलाईन असते म्हणून. जेव्हा पाहावे तेव्हा ती इंटरनेटवर कायम पडीक असते. हंऽऽऽ ती अश्विनीना! हो. ती कायम असते तिथे. मी तिला किती वेळा सांगितले की ऑनलाईनचे व्यसन कमी कर म्हणून. पण ऐकायलाच तयार नाही ती! मला म्हणते अगं ऑनलाईन असेल तर माणसात असल्यासारखे वाटते गं म्हणून मी कायम पडीक असते.








मी पण आधी खूप 'नेटव्यसनाधीन' होते पण आता हळूहळू कमी करत आणले आहे हे व्यसन. सुटणे शक्य नाही पण निदान कमी करणे तरी आपल्या हातात आहे ना! बरं तू काय विचारत होतीस? ऑनलाईन म्हणजे काय? अगं ऑनलाईन म्हणजे आपला जो संगणक असतो ना त्याला जोडायचे इंटरनेट कनेक्शन की झाले ऑनलाईन. याचा एक फायदा असा की तुम्ही घरबसल्या जगभर फिरून येऊ शकता. घरबसल्या मित्रमैत्रिणींचे कलागुण पाहायला मिळतात. ओळखी होतात. घरबसल्या तुम्ही जगभरातील मित्रमैत्रिणींशी बोलू शकता. काही वेळेला असेच भेटल्यासारखे पण वाटते प्रत्यक्षात न भेटताही! मी आता तुला सविस्तरच सांगते की मला ऑनलाईन व्यसन कधी आणि कसे लागले ते!







मी व वि जेव्हा अमेरिकेत आलो त्या आधी नुकतेच ऑनलाईन चालू झाले होते. इथे आल्यावर मला आठवत आहे 'वि'च्या रेडीफ ईपत्र खात्यातूनच मी माझ्या एक दोन मैत्रिणींना ईमेल पाठवायचे. सुरवातीला विद्यापीठाच्या ग्रंथालयात जाऊन संगणकावर इसकाळ वाचणे हे नित्यनियमाचे होते. साप्ताहिक सकाळचा अंकही वाचायचे. एखादी मेल पाठवायचे. मेल आली असेल तर त्याला उत्तर पण त्यावेळी मला कोणाची ईमेल आली का नाही याबद्दल फारसा रस नव्हता.








दुसऱ्या शहरात आल्यावर पण विद्यापीठात जायचे मेल वगैरे पाहण्यासाठी किंवा वाचण्यासाठी. नंतर घरीच एखादा संगणक घ्यावा का असा विचार चालू झाला. त्यावेळी "म्युझिक इंडिया ऑनलाईन" वर आपल्याला हवी असलेली सर्व गाणी ऐकता येतात हे माहिती झाले होते. आम्हाला दोघांना गाण्याची आवड असल्याने निदान संगणकावर गाणी तरी भरपूर ऐकता येतील म्हणून संगणक घ्यायचा ठरवला. ख्रिसमस मध्ये इथे सेल भरपूर प्रमाणात असतात तेव्हा खरेदी केला. संगणक चालू करण्यासाठी वायरीची जुळवाजुळव केली व संगणक सुरू झाला. त्यावेळी सुरवातीला इंटरनेट कनेक्शन फोनमधून सुरू होणारे घेतले होते. जितका वेळ नेट सुरू राहील तितका वेळ फोन बंद राहायचा. नाहीतरी इथे कुणाचे सारखे फोन येतात! थोडीफार गाणी ऐकून, मेल पाठवून, थोडे वाचन करून एक दोन तासात बंद पण करायचो आम्ही नेट!








आम्ही अमेरिकेत आलो तेव्हा माधवी नावाची माझी एक मैत्रीण झाली होती. तिच्या घरी संगणक होता व नेटही! तिच्याकडे जाऊन मग मी अधुनमधुन मेल चेक करायला जायचे. ती तर त्यावेळीही म्हणजे २००१ मध्ये चॅटिंग करण्यात तरबेज होती. तिची ओळख जेव्हा झाली आणि तिला विचारले की तू तुझा वेळ कसा घालवतेस? तर म्हणाली की मी सकाळी सर्व आवरून स्वयंपाक करून ९ वाजता नेटवर बसते ती १२ ला उठते. त्यावेळेला तिचे भारतातील मित्रमैत्रिणी तिच्याशी याहू निरोपकावर गप्पा मारायचे. नंतर दुपारी ३ ते ५ ती तिच्या अमेरिकेत राहणाऱ्या दोघी बहिणींशी गप्पा मारायची. मला खूप छान वाटले होते ते ऐकून. मग तिला सांगितले की तू जेव्हा निरोपकावर गप्पा मारशील तेव्हा मला बोलाव. मला बघायचे आहे तू कशी गप्पा गोष्टी करतेस ते आणि शिकायचे पण आहे. मला ते पाहिल्यावर खूप मजा वाटली होती. घरी संगणक आल्यावर मी माझे रेडीफ व याहूमध्ये माझे खाते उघडले.







संगणक घरी आल्यावर म्युझिक इंडियावर हिंदी मराठी गाणी ऐकणे म्हणजे एकदम वा!! असे होते. मनोगत संकेतस्थळ हे त्यावेळी नवीन होते. तिसऱ्या शहरात आल्यावर मात्र सुरवातीला काही वर्षे मनोगतावर पडीक रहायचो आणि त्यातूनच या व्यसनाला खरी सुरवात झाली. त्यावर वाचन लेखन सुरू झाले. याहू निरोपकावर बरेच मित्रमंडळही जमा झाले. सकाळी संगणक उघडताच निरोपकावरील मित्रपरिवाराच्या ४-५ खिडक्या उघडायच्या. "काय चालू आहे? ", "उठलीस का? ", "कशी आहेस? " वगैरे निरोप यायचे. त्यावेळी सुरवातीला ३-४ खिडक्यांना जलद गतीत टंकित करून उत्तरे लिहिली जायची. नंतर याहू निरोपकावर आवाजी चर्चा सुरू झाल्या. काही वेळेला गप्पा मारण्यासाठी एकाच याहू निरोपकाच्या खिडकीत जमा होऊ लागलो. मंद गतीने चालणारे नेट जाऊन जलद गतीने चालणारे नेटही आले! आता तर उठल्यावर जो संगणक चालू होतो तो रात्री झोपायच्या आधी बंद होतो. संगणक बंद करायच्या आधी सगळीकडे फेरफटके मारतो.









म्युझिक इंडिया नंतर धूम एफ एम बरेच ऐकून झाले. अमेरिकेतील घड्याळानुसार दुपारी २ ते ४ जुनी हिंदी गाणी लागायची आणि अधून मधून निवेदन करणाऱ्या बाईचा गोड आवाज! युट्युबवर तर इतकी काही गाणी वाजवून झाली की पुरे आता! इतके म्हणण्याची वेळ आली. पुरे आता! म्हणण्यापेक्षा गाणी ऐकून ऐकून मीच आता युट्युबवर गायला सुरवात करून हौस भागवत आहे. ऑनलाईन शब्द मिळतात. चाली तर जवळजवळ बऱ्याच गाण्यांचा जश्याच्या तश्या गाता येतात. तो देर किस बातकी! पूर्वी रेडिओवर ऐकलेली गाणी संगणकाच्या पडद्यावर बघितल्यावर परत परत बघावीशी वाटली. इथे अमेरिकेत नेट कधी गायब होत नाहीच. झालेच तर इतकी काही चिडचिड व्हायची ना! "हात मोडल्यासारखे" वाटायचे. घरात खूप मोठी "पोकळी" निर्माण झाल्यासारखे वाटायचे. आता तसे होत नाही. असे वाटते नेट गेले तर बरेच होईल "शांतपणे झोपता येईल" आणि घरातले "पसारे" आवरले जातील. नेट नव्हते तर आपण कोणत्या गोष्टीत मन रमवायचो हे आता आठवायला लागेल इतके आपण त्यात गुरफटले गेलो आहोत. टिचक्या मारणे आता बरेच कमी करत आणले आहे. सकाळी सर्व टिचक्या मारून झाल्या की बंद करू संगणक आणि बाकीच्या गोष्टींमध्ये मन रमवू असेही करून बघितले. पण मनाची "चुळबूळ" काही थांबत नाही म्हणून मग संगणक तसाच ऑन ठेवते.








आधी ऑर्कुट आवडायचे नाही. सवयीने ते आवडायला लागले. फेसबुक नको! खूप गिचमीड वाटते पण काही मित्रमैत्रिणींसाठी मी फेसबुकवर आले व सवयीने तेही आवडायला लागले. नेटचा एक फायदा म्हणजे घरबसल्या आपण जगभर फिरतो पण तेवढाच तोटा म्हणजे एकाजागी आपण किती वेळ बसून असतो देव जाणे! राहत्या जागेत बाकीच्या खोल्यांमधला वावर अगदीच मोजका असतो. डायनिंग वर जेवण नाही. बरोबर संगणक लागतोच. लॅपटॉप मुळे सगळीकडे फिरवा हवा असेल तसा. जणू काही छोटे बाळच! कडेवर घ्या आणि जा कुठेही!








घरात इन मीन दोन तीन माणसे पण तिही दाही दिशांना पांगलेली! पूर्वी दूरदर्शनच्या खोक्यासमोर बसायचो आता संगणकासमोर! नवराबायको असतील तर तिही वेगवेगळ्या दिशांना. एका खोलीत बायकोच्या नाकासमोर संगणक तर दुसऱ्या खोलीत नवऱ्याच्या नाकासमोर संगणक. कदाचित दोघेही प्रत्यक्ष न बोलता निरोपकाद्वारेच बोलत असावेत! आता हे व्यसन मी इतके काही कमी करत आणले आहे की काही लिहायचे असेल तरच मी त्याच्याजवळ जाते अन्यथा "दूर हटो मेरी नजरोंसे! " सकाळी उठल्यावर चहाचे घोट घेता घेता जितक्या टिचक्या होतील तितक्याच. दहा मिनिटात उरकते सगळे. सध्या वॉच इंडियावर कधीही न संपणाऱ्या मालिका पाहणे इतकाच थोडाफार वापर आहे.









या नेट व्यसनात मात्र काही गोष्टी कायमच्या आठवणीत राहिल्या आहेत. मनोगत संकेतस्थळावर पूर्वी मी चालू केलेल्या मराठी गाण्याच्या भेंड्या! ऑर्कुटवर एका मराठी समुदायात एकीने सुरू केलेली ऑनलाईन अंताक्षरी! त्याच मराठी समुदायात मी सुरू केलेला गाण्याचा खेळ "मुखडा अंतरा!" आर्कुटवरील काही ऑनलाईन पाककृती आणि निबंध स्पर्धा! या आणि अजूनही काही "खूप छान" अशा आठवणी आहेत की ज्या संगणकामुळेच शक्य झाल्या, होत आहेत आणि होतीलही! नेटवरचा गुगलमित्र मात्र कायम लक्षात राहील इतका तो मदतीसाठी धावून येतो!




"लिना कळले का गं आता तुला ऑनलाईन म्हणजे काय ते! "






"होंगं ! मस्तच आहे हे ऑनलाईन! मी पण येईन आता तुमच्याबरोबर ऑनलाईन आणि हो या "नेटव्यसनाधीन" कसे व्हायचे नाही याची सुरवातीपासूनच काळजी घेईन गं हिनी मी!

Saturday, January 21, 2012

अमेरिकेतील पाळणाघर (२)

अमेरिकेतल्या पाळणाघराबद्दल मी पहिल्या लेखात लिहिले आहे. तिथे मी substitute म्हणून काम केले होते. तेव्हा माझ्या dependent visa (J2 visa) वर वर्क परमिट घेतले होते म्हणून मला ही नोकरी करता आली. J 2 visa संपल्यावर मला H4 dependent visa झाला. या व्हीसावर वर्क परमिट घेता येत नाही त्यामुळे मला ही नोकरी सोडायला लागली. मी येथील पाळणाघरामध्ये toddler मध्ये काम केले हे मी पहिल्या लेखात लिहिले आहेच. तिथल्या मुलांची मला खूप सवय झाली होती त्यामुळे नंतर मी तिथे नोकरी न करता हौस म्हणून जाऊ लागले. मी तिथल्या डायरेक्टरला विचारले की मी इथे काम आठवड्यातून एक दोन वेळा काम करायला आले तर चालेल का? त्यांनी मला आनंदाने परवानगी दिली. माझाही वेळ छान जात होता. जेव्हा त्यांना कोणी रजेवर गेले आणि अत्यंत गरज लागली की मला बोलावून घेत असत पण त्यावेळेला मला त्या कामाचे कॅश पैसे देत. कामाचा सर्वात जास्त काळ हा लंच टाईममधला असे त्यामुळे मी voluntary work करायला ११ ते २ या वेळात जायचे. तिथल्या काही मुलांच्या आठवणी लिहायच्या राहून गेल्या आहेत त्या मी इथे या लेखात लिहीत आहे.










लंच टाईम म्हणजे साधारण ११ ते २ हा काळ खूप महत्त्वाचा असे. जेवायला बसायच्या आधी या सर्व मुलांचे हात धुवून पुसून तोंडावरून पाण्याचा हात फिरवून व पुसून त्यांना टेबल खुर्चीवर बसवणे हे माझे काम असे. मला हे काम खूप आवडायचे. १० मुलांमध्ये त्यावेळेला आमच्या तिघींचा वेळ खूप व्यग्र जात असे. एक जण सर्वांचे डब्यातले अन्न गरम करून द्यायची. एकजण मुलांवर लक्ष ठेवायला कारण की ही मुले एका जागी थोडी बसातात! टेबल खुर्ची पुसण्याचे काम एक जण करायची. या मुलांचे चिमुकले हात धुताना खूप छान वाटायचे. त्यात डॅनिअल योगर्ट खायचा. मी त्याला चमच्याने योगर्ट भरवायचे. मग पटापट खायचा. खरे तर या मुलांनी स्वःत हातानेच खाणे अपेक्षित असते. त्यांना भरवायचे नसते. हा डॅनिअल एक चमचा योगर्ट खाल्यावर इकडे तिकडे पाहत बसायचा. मग ठरवले याला भरवायचेच. मग कसा पटापट संपवायचा सगळे योगर्ट! हा डॅनिअल मला खूप आवडायचा. सर्व बाजूने वाटोळा होता. जेवणानंतर परत सगळ्या मुलांचे हात धुवून पुसायचे. टेबल खुर्ची पुसायची. मॉपिंग करायचे. सर्वात महत्त्वाचे म्हणजे सर्व मुलांचे डायपर्स बदलायचे. मला मुलांना जेवण भरवायला व झोपवायला खूप आवडते. तिथल्या अमेरिकन बायका होत्या त्या मला म्हणायच्या तुझ्याकडे कशी काय पटकन झोपतात मुले? त्यांनी माझ्यावर मुलांना झोपवण्याचे काम टाकले. मला तेच हवे होते. एक जण सर्व साफसफाईची कामे करायची आणि एक जण सर्व मुलांचे डायपर्स बदलण्याचे काम करायची. मी सगळ्या मुलांच्या छोट्या गाद्या घालून प्रत्येकाला झोपवाय्चे. सर्व लाईट ऑफ व्हायचे. बारीक आवाजात बालगीत चालायची. मुलांच्या जेवणाच्या आधी मी जेवून घ्यायचे, कारण की माझे जेवण पोळी भाजीचे त्यामुळे माझे जेवण १५ मिनिटात व्हायचे. मला मुलांना झोपवण्याचे काम देवून इतर दोघी लंचला बाहेर जायच्या. अर्थात दोघी एकदम जायच्या नाहीत. या अमेरिकन बायका चांगला १ तासाचा आरामात लंच टाईम घेतात. त्यांचा लंच बाहेर उपहारगृहातच असतो.









डॅनिअलची झोप कावळ्याची! सर्व मुलांना झोपवून आपण खुर्चीवर निवांतपणे बसावे तर हा जागा व्हायचा. सर्वात प्रथम डॅनिअल झोपायचा आणि सर्वात शेवटी मॅनव्हेल झोपायचा. खुर्चीत मी बसलेली असायचे आणि डॅनिअल झोपेतून उठून मान वरू करून माझ्याकडे पाहत बसायचा. त्याला हातानेच 'झोप' अशी खूण करायचे पण काहीही उपयोग नाही. डॅनिअल उठून त्याचे बूट घेऊन माझ्याकडे यायचा आणि दरवाजाकडे बोट दाखवायचा. मग त्याला मी विचारायचे 'want to go outside' की लगेच मान डोलवायचा. तोपर्यंत एकेक जण लंच टाईम करून यायची आणि मी व डॅनिअल बाहेरच्या हॉलमध्ये माझे बोट घरून चालायचा. त्याला खरे तर पूर्ण बाहेरच जायचे असायचे. मग बाहेरच्या हॉलमध्येच आम्ही दोघे फेऱ्या मारायचो.









क्रीपरमधून क्ले नावाचा मुलगा टोडलर मध्ये नुकताच मुव्ह झाला होता. तो सुरवातीला इतका काही रडायचा की त्याचा चेहरा लालेलाल व्हायचा. मी त्याच्याकडे पाहून हासले की अजूनच जोरजोरात रडायचा. मग मी त्याच्याकडे न हासता पाहू लागले, तरीही त्याचे रडणे थांबेना. मी त्याच्याकडे पाहण्याचे पूर्णपणे टाळले, तरी सुद्धा हळूच एक नजर त्याच्यावरून फिरवायचे व बाजूला तोंड करून हासायचे. हळूहळू त्याचे रडणे थांबायचे पण अगदी थोडावेळ. नंतर मी त्याच्या जवळ असलेल्या मुलाकडे बघून हासायचे बोलायचे. नंतर मग हळूहळू त्याला कळाले की ही बाई आता आपल्याकडे बघत नाही. दुसऱ्या तिसऱ्या दिवशी मी त्याच्याकडे पूर्ण दुर्लक्ष करत आहे हे कळाल्यावर एकदा माझ्यासमोर येऊन उभा राहिला आणि हासला. मग मीही त्याच्याकडे पाहून हासत राहिले. त्यानंतर मग एकदम माझ्याशी गट्टी जमली.








मुले झोपून उठली की त्यांना खायला देतात व मैदानावर खेळायला नेतात. तिथून आल्यावर गोष्टी, गाणी, कवायती, खेळणे, थोडी दंगा मस्ती चालू राहते. एलिसाबेथ गाण्याच्या तालावर त्यांना हात वर खाली करायला सांगायची. एलिसाबेथ आणि अँजला या दोघींमध्ये खूप फरक होता. एलिसाबेथ मुलांमध्ये खेळायची व कामे टाळायची. याविरुद्ध दुसरी. तिला साफसफाई अगदी मनापासून करायची. एकदा मुलांच्या कवायतीमध्ये मी पण सामील झाले तेव्हा एलिसाबेथ रजेवर होती. त्यांना गाण्याबरोबर हात वर खाली करणे. गुडघ्यावर हात ठेवणे असे प्रकार सांगितल्यावर मी एकदम सूर्यनमस्कार घालायला सुरवात केली. आणि मुलांना सूर्यनमस्काराच्या स्टेप्स सांगितल्या. हात वर, हात खाली, एक पाय मागे, दुसराही मागे, आता डोके जमिनीवर टेका. याप्रमाणे मी पण एकीकडे सूर्यनमस्कार घालत होते. मजा म्हणजे मुले त्या सर्व स्टेप्स करत होती. मला ते बघून खूपच हासू येत होते. नंतर मुलेही हासायला लागली. सूर्यनमस्कार घालताना माझ्याकडे पाहून हासत होती. त्यांना मजा याची वाटत होती की बाई कोणते कवायतीचे प्रकार करत आहे याची! मग एकदा मी मुलांशी खेळताना त्यांच्यात झोपले. डोळे मिटले आणि किलकिले केले आणि मुले हासायला लागली. नंतर डोळे बराच वेळ मिटून घेतले आणि मग एकेक करत मुले येवून माझी डोळ्याची पापणी वर करायची. मी डोळे उघडले की जोरात हासायची. एकदा बसून डोळ्यावर हात ठेवले आणि मुलांना सांगितले कोण बरे पहिले येत आहे माझ्याकडे? मग मुले येऊन डोळ्यावरचा हात काढण्याचा प्रयत्न करायची. मी मुद्दामून मग डोळ्यावरचा हात घट्ट करायचे. खूप दंगामस्ती करायची ही मुले! एकाला एक खेळ हवा असला की तोच सर्वांना हवा असायचा.









माझे वर्क परमिट संपल्यानंतरही मी हौस म्हणून जायचे आठवड्यातून एक दोन वेळा. तेव्हा तर तिथल्या बायकांना खूप आनंद व्हायचा. दरवेळी मी निघाल्यावर माझे अनेक वेळा आभार मानायच्या. मी जेव्हा हौस म्हणून जायचे तेव्हा ११ ते २ जायचे. या डेकेअरमध्ये मी जेव्हा substitute म्हणून नोकरी करायचे तेव्हा माझी वेळ १० ते ४ असायची. पण काही वेळा अचानक कोणी रजेवर गेले तर तिथली डायरेक्टर मला सकाळी ७ लाच फोन करून यायला सांगायची तेव्हा मी सर्व आवरून ८ ला हजर व्हायचे. क्लेम्सनमध्ये मला फक्त शनिवार वार मोकळा असायचा. कारण की रविवारी सकाळी ४ तास व बुधवारी रात्री २ तास मी एका चर्चमध्ये कामाला जायचे. खूप बिझी असायचे मी क्लेम्सनमध्ये!! गेले ते दिन गेले! तिथल्या सर्व मुलांचे फोटोही आहेत माझ्याकडे.मला या नोकरीचा पूर्वानुभव नव्हता की डेकेअरमध्ये काम करण्याकरता जो कोर्स करायला लागतो तोही केलेला नव्हता. अशा प्रकारे मला इथे या नोकरीचा खूप छान अनुभव आला.











Wednesday, January 18, 2012

१८ जानेवारी २०१२

आज सकाळी उठल्यावर बाहेर पाहिले तर बराच पाऊस पडून गेलेला दिसत होता. रस्ते ओले होते. पावसाळी हवा होती. चहा झाल्यावर मागच्या बाल्कनीत जाऊन पाहिले तर तिथे बदके जमली होती. पावसाच्या साचलेल्या पाण्यामध्ये चोची घालून काहीतरी वेचून खात होती. विचार केला आताच त्यांना ब्रेड खायला द्यावा. आजकाल मी तळ्यावर बदकांना ब्रेड घालण्यासाठी जात नाही. त्यांना आता माहिती झाले आहे मी ब्रेड घालते ते त्यामुळे बदके सकाळ संध्याकाळ अपार्टमेंटच्या समोर आलेली दिसतात. त्यात हिवाळा असल्याने सीगल्स पक्षी पण असतात. हे सीगल्स तर मला खूपच आवडतात. निष्पाप असतात. ब्रेड खाण्यापेक्षा ते उड्याच जास्त मारतात. गोंगाट करतात. त्यांचा गोंगाट ऐकायला खूप छान वाटते.







आज सकाळी जी पावसाळी हवा होती ती अगदी पुण्यात पाऊस पडून गेल्यावर कसे वाटते अगदी तसेच वाटत होते. पावसाळी हवा, ढगही होते, अधुनमधून पाउसही झिमझिमत होता. जास्त गारवा नाही की उकाडाही नाही. थंडी असली तरी सुद्धा काही वेळेला ती खूपच जास्त पडते नाहीतर झेपेल इतपतच पडते. आज ठरवले होते लायब्ररीत जायचे. रोज मी युट्युबवर गाणी बघतच असते, अगदी काही वेळेला बरे नसेल किंवा मूड नसेल तर बघत नाही. आज आणि अजून काही दिवस मीठे बोल बोले हे किनारा चित्रपटातले गाणे मनात घोळत राहणार. असेच होते माझे. काही वेळेला काही गाणी बघितली की काही दिवस खूप घोळत राहतात. मागच्या आठवड्यात आज कुणीतरी यावे हे गाणे घोळत होते. पूर्वी रेडिओवर ऐकले होते पण जेव्हा युट्युबवर पाहिले तेव्हा परत परत ऐकावेसे वाटले इतके अफलातून गाणे आहे. चित्रीकरण पण छान आहे. तसेच कालचे किनारा मधले गाणे "मीठे बोल" असेच आज दिवसभर मनात घोळत होते. या गाण्यात तर सर्व काही छान आहे. हेमामालिनीचा नाच, गाण्याची चाल, ती नाचते तो बंगला, बाहेर जो निसर्ग आहे तो तर लाजवाब आहे. हिरवीगार झाडे. एकूण काही वेळेला असे सगळे काही जमून आले की छान वाटते. गाणे बघताना असे वाटले असा छान बंगला असायला हवा. अशी मोकळी जागा नाचायला हवी. मला पण असे मनसोक्त नाचायला आवडेल. गाण्याप्रमाणे नाच शिकण्याची आवड अपूर्ण राहिली. माझी आई मला सांगते की मी लहानपणी रेडिओवर गाणे लागले की नाचायचे आणि जशी सूचेल तशी ऍक्शनही करायचे. मलाही आठवते. हा किनारा चित्रपट मी माझ्या शैला नावाच्या मैत्रिणीबरोबर पाहिला होता.







आज लायब्ररीतून येताना बसमध्ये चक्क गर्दी होती. आजचा दिवस छान गेला. संध्याकाळी क्लेम्सनमधल्या आठवणी आल्या. क्लेम्सनमध्ये मी मनसोक्त बसने जायचे. सुरवातीला असाच वेळ घालवण्यासाठी. नंतर नोकरीनिमित्ताने. ही नोकरी पण घरापासून चालत जाण्यासारखीच. पण मी बसने जायचे. शिवाय बुधवारी संध्याकाळी चर्चला जायचे नोकरीसाठी तेव्हाही बसने जायचे. येताना चालत यायचे. खूप छान होते ते दिवस. रविवारी सकाळी पण चर्चची नोकरी. क्लेम्सनचे दिवस खरच खूप छान होते. नोकरी केली की घरकाम करायलाही उत्साह येतो. अशी एखादी नोकरी हवी. अर्थात नोकरी नसली तरी लायब्ररीचे काम करायला जातेच. पण तरिही मुद्दामून उठून बाहेर जाणे आणि कामानिमित्ताने बाहेर जाणे यात फरक आहेच. नोकरी असली की टापटीप राहणे होते. घरातल्या कामाचेही प्लनिंग होते. उत्साह येतो. खरे तर ठरवले तर रोजच्या रोज लायब्ररीत जाता येईल, पण थंडी असल्याने बाहेर पडायला नको वाटते. एकदा का घरी बसण्याची सवय झाली की खूप आळस अंगात शिरतो. अगदी तसेच झाले आहे माझे!