२७ जुलै २०१४

आजच्या दिवशीची रोजनिशी म्हणजे कालची आणि आजची मिळून अशी आहे. गेला आठवड्यात पाऊस, शनिवार रविवार आणि उद्याही गरम हवा, उद्या तर खूपच आहे. काल आणि आज कामेच कामे झाली. आज स्वयंपाक खोली आवरली. वरची खालची कपाटे, ड्रावर्स, ती पुसून घेणे आणि इंडियन मसाले आणि इतर इकडून तिकडे बरण्यातून ठेवणे इत्यादी आवरा आवर केली आणि आज बाहेर जेवायला गेलो. मागच्या महिन्यातच आमच्या शहरात एक नवीन भारतीय उपहारगृह सुरू झाले आहे. तशी इतकी खूप नाहीतच. एखाद दोन आणि तीही अजिबातच चांगली नाहीत. पण हे सिया नावाचे उपहारगृह मात्र खरच खूप छान आहे. मागे एकदा गेलो होतो तेव्हा मोठाच्या मोठा मसाला डोसा आणि उत्तपा घेतला होता. यावेळेस पंजाबी डिश घेतली. खूप छान चव होती. मलबार व्हेजीटेबल तर खूपच चवीला छान होती. या उपहारगृहातील जी मुलगी होती तिने तर आज आम्हाला धक्काच दिला. ऑर्डर केलेली डिश घेऊन आली आणि नंतर परत येऊन विचारले कशी वाटली डिश? तर मी म्हणाले गुड ! तर म्हणाली चांगली आहे का? आम्हाला दोघांनाही आश्चर्याचा धक्का. मी तिला विचारले "चांगला" हा शब्द तुला कसा माहीत? तर म्हणाली की माझ्या काही मराठी मैत्रीणी आहेत आणि अजूनही त्यांच्याशी तिचे छान संबंध आहेत. मग तिला विचारले तू भारतात कुठे होतीस ? तर म्हणाली मी मुंबईत कामाला होते आणि ती मुळची दार्जिलिंगची आणि तिच्या नवरा उडिया आहे. म्हणाली की ती अलिबागला अनेक वेळा गेली आहे. तर मी तिला विचारले की तुला मराठी पदार्थ माहीत आहेत का? तर म्हणाली हो ! बटाटेवडा खाल्लास का? तिला विचारले , तर म्हणाली हा हा वडापाव खाल्ला आहे. पोहे खाल्ले आहेत. तिला पोहे खूप आवडले. खूप छान मुलगी आहे. हसतमुख आहे. ती राहत होती शार्लोटला आणि आता ती व तिच्या फॅमिलीने हा नवीन भारतीय उपहारगृहाचा धंदा सुरू केला आहे. तिला म्हणाले की ये एकदा माझ्या घरी मी तुला पोहे करून खायला देते. मलाही पोहे खुप आवडतात. मी ठरवलेच आहे तिला पोहे आणि बटाटेवडे खायला करून द्यायचे.




कालचा दिवसही असाच छान गेला. अलीकडे आम्ही नेटफ्लिक्सवर इंग्रजी सिनेमे बघतो. त्यात एक बुक थिफ नावाचा सिनेमा पाहिला. अडीच तासाचा चित्रपट होता पण अजिबात कंटाळा आला नाही. त्यातली साधारण  १२ ते १३ वर्षाची मुलगी खूपच गोड होती. तिने व इतरांनी पण छान कामे केली आहेत. आज संध्याकाळी नदीवर फिरायला गेलो पण नेहमीची फेरी मारली नाही. बोर्ड वॉकच्या उजव्या बाजूला चालत गेलो. हा नव्यानेच बांधलेला दिसत होता. तिथून परत नेहमीच्या ठिकाणी परत आलो आणि नेहमीची डाव्या बाजूने चालत जाणार होतो पण आज बरेच काम झाल्याने चालण्यासाठी शक्ती नव्हती. हवेत आर्द्रता होतीच पण थोडे वारे सुटल्याने बरे वाटत होते. हवा बरीचशी ढगाळ आणि आकाशात रंग अजिबातच नव्हते. सूर्यास्त दिसला नाही की रंग दिसले नाही. निराशा झाली. घरी आलो आणि युट्युबवर एकाने अप्रसिद्ध संगितकारांची गाणी रेकॉर्ड केली आहेत ती ऐकली. त्यामुळेही आज खूप छान वाटत आहे. आजची हवा बरी अशी उद्याची आहे. उद्याच्या हिट इंडेक्स १०६ आहे ! पण परत परवापासून नेहमीची हवा आहे त्यामुळे बरे आहे. आजचे दुपारचे जेवण इतके झाले आहे की रात्री फक्त केळे खाऊन झोपणार. त्या आधी ही रोजनिशी लिहित आहे.

Art Photography

Outer Banks

२० जुलै २०१४

आजची रोजनिशी लिहायची म्हणजे एकत्रित वीकेंडची आहे. गेले २ दिवस हवेत प्रचंड आर्द्रता आहे. मुंबईसारखेच हवामान समुद्रकिनारी असल्यामुळे ! त्यातून प्रचंड डोकेदुखी आणि दमणूक झाली आहे. आत्तासुद्धा रोजनिशी लिहायचीच काही झाले तरी म्हणून लिहायला बसले कारण की ठरवले आहे ना काहीतरी वेगळे घडले की लिहायचे. तर याची सुरवात झाली शुक्रवारी संध्याकाळी. विनू ऑफीसमधून आला आणि मला त्याने सांगितले की आपल्या शहरात एक नवीन उपहारगृह सुरू झाले आहे. ही वार्ता त्याला ऑफीसमधल्या एकाकडून कळली. इथले अमेरिकन लोक चिकन करी खायला भारतीय उपहारगृहाना भेटी देत असतात. जे नवीन उपहारगृह झाले आहे त्याजागी एक जुने भारतीय उपहारगृहच होते. पण ते नीट चालत नव्हते म्हणून ते दुसऱ्या ठिकाणी हलले आणि हे नवीन सुरू झाले आहे. लगेचच गुगलींग केले तर वावावा ! पहिल्याप्रथमच इडली डोसे खायला मिळणार म्हणून आनंद झाला. आणि आमची शनिवारची पोटाची तरतूद इथेच करायची असे ठरवले. त्यानुसार मला शुक्रवारी मी मोठा मसला डोसा खात आहे असे स्वप्नही मी पाहिले ! शनिवारी बाकीची ग्रोसरी आणि क्लिनिंगची कामे रविवार वर ढकलली आणि हेअर कलर करण्याचा मुहूर्त आजच लावायचा म्हणून पटापटा आवरले. तिथे गेलो आणि काय घ्यायचे यावर आमची थोडी चर्चा झाली. जेवायची वेळ आहे तर पंजाबी नान आणि भाजी घेऊया पण डोसा उत्तप्पाचा मोह काही सोडवेना म्हणून तो घेतला. मोठाच्या मोठा मसाला डोसा आणि ताटभरून मोठा कांदा उत्तप्पा घेतला. खाताना छान वाटले. पोट अगदी टम्म फुगले होते इतके हे दोन पदार्थ वजनदार होते. घरी आल्यावर अर्थातच थोडे आडवे झालो. चक्क गाढ झोप लागली. झोपेतून उठलो मात्र जे काही डोके सणसणत होते , ते दुपारचा चहा घेतला तरी थांबले नाही. विनू म्हणाला चल बाहेर पडू, तरच बरे वाटेल. पण एकूणच कुठे जाऊन चालणे अशक्य होते इतकी प्रचंड आर्द्रता हवेत होती. आकाश पण ढगाळलेले होते.






आमच्या शहराच्या थोडा बाहेरून जाणारा एक रस्ता आहे तो आहे आय १४०. तो कुठून आणि कसा जातो हे विनुने नकाशात पाहिले आणि चल आपण या रस्त्यावर चक्कर मारून येऊ. तासभर लागेल. मला खरे तर बाहेर पडायची अजिबात इच्छा नव्हती इतके डोके दुखत होते. भूक तर दोघांनाही नव्हती. खरे तर झाले होते असे की जेवायच्या वेळेला या डिशा खाणे बरोबर नाही हे कळत असूनही वळत नव्हते आणि हेच खाल्ल्ले गेले होते म्हणूनच डोके दुखत होते. त्या रस्तावर जाऊन आलो तर या रस्त्याने तर जामच निराशा केली इतका बोअर रस्ता आहे. रस्त्यावर तुरळक वाहने होती आणि रस्ता भकास होता. आल्यावर मुगाच्या डाळीची खिचडी खाऊन झोपलो त्यामुळे डोके दुखणे बरेच कमी झाले. आज सकाळी उठलो आणि काही कामानिनित्ताने लवकरच बाहेर पडून , जेवून ४ ला घरी आलो. थोड्यावेळाने चालण्याकरता नदीवर निघालो. उत्साह तर अजिबातच नव्हता इतकी घाणेरडी आणि गचाळ हवा. त्यातून निघताना मी भाजी करून घेतली आणि कणीकही भिजवली म्हणजे आल्यावर पोळ्या केल्या की झाले. निघताना थोडी भूक लागली होती तर ठरवले की नदीवर पोहोचल्यावर लगेच आयस्क्रीम खाऊ म्हणजे मग चालायला उत्साह येईल आणि चालून झाल्यावर ग्रोसरी करून घरी येता येईल. आयस्क्रीम घेण्यासाठी ही प्रचंड गर्दी. उन्हाळ्याच्या सुट्ट्या आहेत त्यामुळे नदीवर नेहमीच गर्दी असते. ते खाऊन चाललो. आज मात्र सूर्यास्ताने मोठाच पोपट केला. सूर्यास्त होताना त्याच्या आड ढगांचा गठ्ठाच्या गठ्ठा आड होता. जरा सुद्धा हालला नाही. आजुबाजुला इतरत्र आकाशात काळेनिळे ढगच विखुरले होते. त्यामुळे रंगांची उधळण अजिबातच झाली नाही. घरी आलो आणि पोळी भाजी खाल्ली आणि झोपायच्या आत रोजनिशी लिहायचीच म्हणून लिहिली. एकूण हा विकेंड खूप कामांचा होता. बाहेरची काही कामे झाली. पण आनंद अजिबातच मिळाला नाही. यापेक्षा त्रासच झाला. अगदी नाही म्हणायला  एक फूल जर बरे मिळाले. आज चालणे पण खूपच झाले ! आणि हवा, अरे देवा ! असे म्हणण्या इतपत होती !

Art Photography

फोटोंच्या आठवणी ... (३)

या फोटोची खूप छान आठवण आहे. २ वर्षापूर्वी फेसबुकावर प्रोफाईल फोटो बदलावेत आणि ते सुद्धा ठरवून दिलेल्या रंगानुसार अशी एक मजा मी सुरू केली होती. नवरात्रीचे ते ९ रंग होते. रंग तानापिहीनिपाजा याप्रमाणे मी ठरवून दिले होते आणि त्यामध्ये माझ्या काही मैत्रिणींचा सहभाग होता. अंजली, अंजू, स्वाती, अवनी नं १ आणि अवनी नं २ क्रमाक्रमाने एकेकीचे रंग येत. आणि प्रत्येकजण दुसरीचा फोटो कोणता असेल या उत्सुकतेमध्ये असत. यामध्ये मी तानापिहिनिपाजा याप्रमाणे फुलांचे रंग द्यायचे असे ठरवले होते. माझ्याकडे सर्व रंग होते. त्यात पा नुसार पांढरा रंगही होता पण तो तितका प्रभावी नव्हता. आणि ठरवलेल्या दिवशी त्या रंगाचे फूल पोफाईल वर तर टाकायचे होते. मी एकूणच फेसबुकावर काय किंवा माझ्या स्मृती ब्लॉगवर काय,, मी स्वतः काढलेलेच फोटो टाकते. कधीही नेटवरचे फोटोज घेत नाही. आणि कधीच नेटवरचे फोटोज पाहिले पण नाहीत. तशी कधी वेळच आली नाही. अर्थात याचे कारण असे की मला फोटोग्राफीची आवड खूप उत्पन्न झालेली आहे.



  इथे अमेरिकेत आल्यापासून. २००१ मे ला आम्ही अमेरिकेत आलो आणि माझ्या फोटोग्राफीला सुरवात झाली.  आणि याच कारणामुळे मी नेटवरचे कुठलेच फोटो कधी शोधतही नाही आणि ते कुठे अपलोडही करत नाही. हा पांढऱ्या फुलांचा फोटो कधी आणि कुठे घ्यावा या विचारात आणि शोधात मी होते. मला अगदी पांढरा शुभ्र रंग हवा होता. आम्ही ग्रोसरीला गेलो होतो तर तिथे काही फुलांचे गुच्छ ठेवले होते. पांढऱ्या रंगाप्रमाणे माझे जांभळ्या रंगाचेही असेच झाले. माझ्याकडे जांभळ्या रंगाचे फूल होते पण खूप गडद जांभळा रंग नव्हता.  तर अशी ही दोन्ही फुले मी ग्रोसरी करताना घेतली. एक पांढऱ्या रंगाचे मी गुच्छातले असलेले घेतले, म्हणजेच त्याचा फोटो काढला आणि जांभळ्या रंगाचे मला त्या ग्रोसरी स्टोअरच्या बाहेर फुलांच्या कुंड्या आहेत तिथले घेतले. तर अशी आहे या दोन फुलांच्या फोटोची आठवण. बाकी मैत्रिणींनी पण खूप छान छान फोटो टाकले होते. ही एक आठवण कायमची होऊन गेली.

या फोटोची आठवण जर निराळीच आहे. हा जो छोटा गोड मुलगा दिसत आहे तो आहे एका मासिकातला. आम्ही क्लेम्सनला राहत होतो त्यावेळचा. आम्हाला तातपुरती ३ महिन्यांकरता एक जागा मिळाली होती. तिथे बरीच इंग्रजी मासिके होती व त्यात लहान मुलांची बरीच चित्रे होती.

 मासिके खूप जुनी होती  यामुळे त्यातली छोट्या मुलांची चित्रे मी कापून माझ्या अल्बममध्ये ठेवली. पूर्वी माझ्याकडे साधा कॅमेरा होता. त्यात रिळे भरली आणि ती संपली की फोटो प्रिंट करून आणायला लागायचे. त्यामुळे मी २-४ अल्बम केले होते. तर त्यामध्ये मी ही चित्रे ठेवली होती. त्यानंतर ३ ते ४ वर्षांनी आम्ही आत्ता जिथे राहतो त्या शहरात आलो आणि एके दिवशी अचानक मला कागदी फ्रेम बनवायचा मूड आला. ती कागदी फ्रेम बनवली. ती पण अशीच ठेवून दिली होती बरेच दिवस. नंतर एके दिवशी त्या फ्रेमवर मी नक्षीकाम केले आणि त्यात कोणता फोटो ठेवावा असा विचार करत होते. या छोट्या फ्रेममध्ये राहणारा फोटो पण छोटाच हवा होता त्यामुळे मी अल्बम चाळायला घेतला आणि एकदम सुचले की यातली चित्रे त्यात घालावी आणि या गोड मुलाचे कापलेले चित्र मी त्यामध्ये ठेवले व त्याचा एक फोटो काढला. ही एक आठवण अशीच कायम आहे.

Art Photography