मराठी मालिका

 आई कुठे काय करते.... आजचा एपिसोड पाहिला... आणि मला सुचलेले लिहिले... संवादलेखन करायला मला आवडेल.... मी जे काही लिहिते ते उत्स्फुर्तपणे.

माझा निर्णय तुम्हाला सगळ्यांना सांगितल्यावर तो निर्णय कुणाकुणाला आवडणार नाही हे मला माहीती होतेच. माझी या घरात कोणी मनापासून काळजी घेतली असेल तर ती अप्पांनी आणि यशने. इतकी वर्ष लग्नाला झाली पण माझ्या मनाला ज्या गोष्टींचा त्रास होत होता तो फक्त अप्पा आणि यश यांना कळत होता. मला विशेष कौतुक वाटते ते अनघाचे. ती तर बाहेरून आली आहे पण माझ्या निर्णयाचा तिने आदर केला. आई, आशुतोष ने जेव्हा त्यांचे माझ्यावर असलेले प्रेम व्यक्त केले तेव्हा मला पण शॉकच बसला होता पण त्यांनी कधी त्यांचे प्रेम माझ्यावर लादले नाही. ते माझ्याकरता थांबले. म्हणाले विचार करून सांग.

त्यांनी माझा नेहमीच आदर केला आहे. माझ्या मनाचा विचार ते करतात हे मला जाणवले आहे. आणि आई मी पण एक जबाबदार आई आहे. प्रेम व्यक्त केल्यावर लगेच भाळायला मी काही आता कॉलेज तरूणी नाही. आणि कॉलेज तरूणी नसले तरी एखादी असती तर लगेच भाळलीही असती. मी आशुतोषची लग्न करण्याचा निर्णय पूर्ण विचार करून घेतला आहे. मला या नात्याला आता रीतसर नाव द्यायचे आहे. समाज काय दोन्ही बाजूने बोलणारच आहे, लग्न केले तरी आणि नाही केले तरीही. लग्न केले नाही तर म्हणतील हिचे आणि आशुतोषचे अनैतिक संबंध आहेत. लग्न केले तरी बोलतील या वयात ३ मुले असताना पण लग्न केले. पण एक आहे लग्न झाल्यावर काही दिवस बोलतील आणि विसरूनही जातील.

अनिरुद्ध आणि संजनाने तर मला उघड उघड फसवले आहे आणि जेव्हा मला हे कळाले की त्या दोघांनी प्रेमसंबंधाच्या मर्यादा ओल्यांडल्या आहेत तेव्हा माझ्या मनाला किती त्रास झाला असेल ते तुम्हाला कधीही कळणार नाही आई ! मी दोघांनाही लग्न करण्यासाठी ग्रीन सिग्नल दिला आणि सर्वांनाच मोकळे केले. चुकले का माझे? सांगा ना आई. मी माझ्या स्वबळावर उभी राहिले ते फक्त आशुतोषमुळे आणि याला पाठींबा होता अप्पांचा आणि यशचा. मला तीन मुले आहेत पण ती आता काही कुकुल्ली बाळे राहिली नाहीयेत. ते त्यांचे निर्णय घेतात आणि घ्यायलाच पाहिजेत. पण मी किती दिवस सर्वांना पुरून उरणार आहे? मला माझे आयुष्य आहे की नाही? आता मलाही माझ्या आयुष्यातले उरलेले दिवस माझ्या मनाप्रमाणे घालवायचे आहेत. यात चूक काय आहे? कोणता गुन्हा केलेला आहे? मी आता आज जरा स्पषटच बोलणार आहे. मी काही बोलत नाही याचा अर्थ मला कळत नाही असा होत नाही.

प्रत्येकाची मनं जपण्याचा आणि प्रत्येकाच्या अडचणीच्या वेळी धावून येण्याचा मी काही मक्ता घेतलेला नाहीये. आज आशुतोषचा वाढदिवस आहे आणि त्यांच्या वाढदिवसाच्या दिवशी मी माझा त्यांच्याशी लग्न करण्याचा निर्णय सांगून एक सुखद धक्का देणार आहे. तुम्हाला सर्वांना त्यांच्या वाढदिवसाचे निमंत्रण आहे. ज्यांना कुणाला यायचे असेल त्यांनी या, ज्यांना यायचे नाही त्यांनी खुशाल नाही आले तरी चालेल. माफ करा आई अप्पा, या आधी मी इतकी स्पष्ट कधीच बोलले नाही. जे काही आहे ते सूर्यप्रकाशाइतकं स्वच्छ आहे. निघते मी. मला अजून बरीच कामे आहेत आणि मुख्य म्हणजे आशुतोषच्या वाढदिवसाची तयारी करायची आहे. Rohini Gore

happy diwali

 

 

old photos

मी अनुभवलेली अमेरिका (9)

 

मुंबईत राहत असताना मी किराणामालाची यादी फोनवरून सांगायचे की २ तासात घरपोच सामान यायचे. तसेच वर्षभराचे तिखट, हळद आणि गोडा मसालाही घरी करण्याची सवय होती. दाणे भाजून त्याचे कूट करण्याची सवय होती. शिवाय ताजा नारळ खरवडून तो वापरायचीही सवय होती. इथे अगदी याच्या विरूद्ध आहे. किराणामाल म्हणजे तेल, साखर, चहा, डाळी आणि पिठे सर्वच्या सर्व आपण दुकानात जाऊन आणायला लागते. त्याकरता एक दुकान पुरत नाही. ३ ते ४ अमेरिकन स्टोअर्स फिरायला लागतात. डाळी, मसाले, पोहे, रवा आणि इतर याकरता

भारतीय दुकानात जावे लागते आणि हे भारतीय दुकान प्रत्येक शहरात जवळ कधीच उपलब्ध नसते. अगदी क्वचित ठिकाणी असते जिथे भारतीयांची लोकसंख्या बरीच आहे ति शहरे. आम्हाला आतापर्यंत जवळच असलेले भारतीय दुकान नशिबी नव्हते. अगदी आता ज्या शहरात राहतो तिथपासून सुद्धा ते १ तासाच्या कार ड्राईव्ह वर आहे. नेहमी लागणारा किराणामाल घाऊक प्रमाणात काही दुकानातून मिळतो जसे की तेल, साखर, दाणे, इ. इ. आणि बाकीचे किरकोळ काही आणायचे झाल्यास इतर काही ग्रोसरी स्टोअर्स असतात तिथे जावे लागते.

 

 

 

आता गोडा मसाला की जो मी वर्षाचा घरी करायचे त्याला पर्याय म्हणून मी काळा मसाला वापरू लागले. दाणे भाजून त्याचे कूट करण्यापेक्षा इथे भाजलेले दाणे मिळतात अर्थात ते खारट असतात. त्याचे कूट बनवायला लागले. घाऊक दुकानातून टुथपेस्ट, कपडे धुण्याकरता लागणारे डिटर्जंट, भांडी घासायला लागणारे लिक्विड, तसेच साबण, पेपर टॉवेल, टिश्यू पेपर इ. इ. घाऊक दुकानात मिळतात आणि ते स्वस्तही असतात. भाज्यांकरताही इथे ३ ते ४ दुकाने हिंडून भाज्या खरेदी करतो. उदा. हॅरिस्टीटर दुकानात शेपू चांगला मिळायचा. तसेच चिरलेला लाल भोपळाही मिळायचा. लोएस फूडच्या दुकानात पिण्याचे पाणी चांगले मिळायचे. इथले फ्रोजन फूड मी कधीच वापरले नाही. मला आवडत नाही. फक्त मटार आणि काही बीन्स आणते.

 

 

 

मुंबईत असताना माझा फ्रीज रिकामाच असायचा. उगीच नावाला २-४ भाज्या असायच्या. दुध खराब होऊ नये म्हणून आणि साय, लोणी असेच असायचे. इथे मिळणारे मीठविरहीत बटर वापरून मी तूप कढवायला लागले. स्वयंपाक करून जेवलो की उरलेले अन्न मी दुसऱ्या पातेलीत काढून ठेवते. ही सवय मात्र अजून बदललेली नाही. त्यामुळे खरे तर भांडी खूप पडतात. पाणी पिण्याचे ग्लासही मी घासते. भांडी घासायला कमी पडावीत म्हणून काही मैत्रिणी जशीच्या तशी पातेली फ्रीज मध्ये ठेवतात. म्हणजे फ्रीजमध्ये कूकर - कढया - पॅन्स असतात. आम्ही सकाळी वर्षानुवर्षे दुधेच पितो त्यामुळे सकाळची न्याहरी बनवायची सवय नव्हती. अर्थात इथे दुधामध्ये प्रोटीन पावडरी टाकून दुधे पितो. याचा फायदा खूपच झाला. शाकाहारी असल्याने ाण्यापिण्याच्या सवयी अजिबातच बदललेया नाहीत. म्हणजे सगळे अन्न ताजे करून खायचे आणि त्यातूनही पोळी, भाजी, भात, आमटी, पोहे, उपमे, बनवून खाण्याचे बदललेले नाही. इथली सर्व प्रकारच्या उपहारगृहात गेलो आणि चव चाखली. इटालियन, ेक्सिकन, चायनीज, पण तितकी चव आवडली नाही. आणि भारतीय उपहारगृहात सुद्धा मसालेदार चव कधीच नसते. त्यामुळे आवडणारे सर्व चमचमीत पदार्थ घरी करण्यावाचून गत्यंतर उरले नाही. बटाटेवडे, सामोसे, साबुदाणा खिचडी, साबुदाणे वडे, इडली सांबार, मसाला डोसा, भेळ, रगडा पॅटीस हे सर्व पदार्थ इथे घरी केले तरच खायला मिळतात अन्यथा नाही. इथे मिळणाऱ्या भाज्या आणि फळे मोठमोठाली असल्याने चवीला अजिबातच चांगली नाहीत.

 

 

शिवाय भारतीय भाज्याही सहज उपलब्ध नसल्याने त्याही खायला मिळाल्या नाहीत. जसे चमचमीत पदार्थही सहज उपलब्ध होत नाही जसे की वडा पाव तसेच गोड पदार्थही सहज उबलब्ध नसतात जसे की आयती पुरणपोळी, बासुंदी, गुलाबजाम, सुरळीच्या वड्या, अळूच्या वड्या इ. इ. फक्त आणि फक्त जिथे भारतीय वस्ती आहे तिथल्या शहरातच भारतीय काही लोकांची दुकाने आणि उपहारगृहे असतात. अमेरिका देश हा भारतापेक्षा तिप्प्ट मोठा असल्याने आणि काही ठिकाणी भारतीय खूप कमी असल्याने कोणत्याही गोष्टी सहज उपलब्ध होत नाहीत.

बदल, तुलना आणि बरच काही ..... (3)

 

आमच्या दोघांच्या आयुष्यात मोठा बदल खूप पूर्वीच झालेला आहे. विनायक नोकरी निमित्ताने मुंबईत आला आणि मी लग्न होउन मुंबईत आले. हवामानाचा मोठा बदल झाला. मुंबईत येणारा सततचा घाम मला अजिबात आवडत नाही. अर्थात मुंबईत कोणतेही तीव्र हवामान नाही. थंडी नाही. मला पुण्यातल्या थंडीचा खूप त्रास व्हायचा तो मुंबईत आल्यावर बंद झाला. विनायक आधी नोकरीसाठी बोरिवली वरून मुलुंडला यायचा. म्हणजे दोन टोके. नंतर डोंबिवली वरून अंधेरीला नोकरीसाठी जात असे. ही पण दोन टोके. चढण्या उतरण्यासाठी डोंबिवली हे स्टेशन म्हणजे रोज युद्धासारखे सज्ज व्हायचे. नंतर ते सवयीचे होऊन जाते असे म्हणले तरी ती सवय होत नाही. विनायक डोंबिवली वरून ७.१२ ची लोकल पकडायचा आणि यायला त्याला रात्रीचे ८ ते ९ वाजायचे. म्हणजे डोंबिवलीचे घर हे फक्त जेवण आणि झोपण्यापुरतेच होते त्याच्याकरता. गर्दीतून आल्या आल्या मोज्यांसकट सर्व कपडे धुवायला टाकायला लागायचे आणि रोज आल्यानंतर अंघोळ करायलाच लागायची. कारण गर्दीतून येताना घाम, धूर , धूळ. शनिवारी अर्धा दिवस काम असले तरी ४ तास प्रवासात जायचेच. नोकरीवर जाण्यासाठी रोज ४ तास प्रवास. अशी १० वर्षे. 

 

 

मी मुंबईत नोकरी करण्याच्या फंदात पडले नाही कारण रोजच्या रोज धक्का बुक्की मला सहन झाली नसती पण गरज असती तर नोकरी करावीच लागली असती. मी डोंबिवलीत ४ वर्षे नोकरी केली. त्यामुळे घरातले स्वयंपाक पाणी सांभाळून गावातल्या गावात नोकरी ठीक होती. अत्यंत गरज होती पैशाची म्हणूनच ही नोकरी मी केली. मी दादर, ठाणे, बोरिवलीला ट्रेन ने गेलेली आहे काही कामानिमित्ताने पण जेव्हा गर्दी नसेल तेव्हा. डोंबिवलीवरून दादरला जायचे असेल तर दुपार नंतर जावे. गर्दी लागत नाही आणि दादर वरून डोंबिवलीला यायचे असेल तर सकाळी ८ नंतर यायचे. ऑफीसची गर्दी टाळून जायचे. उलट्या दिशेने गर्दी केव्हा असते कोणत्या स्टेशनला असते त्याप्रमाणे. आधी मला पत्ताच लागायचा नाही ईस्ट कोणते, वेस्ट कोणते, रेल्वे फलाटावर येते तेव्हा जी घोषणा होते ती पण डोक्यावरून जायची. विनायकने मला सर्व सांगितले. जेव्हा विनायक आणि मी रेल्वेने प्रवास करायचो तेव्हा मी लेडीज डब्या मध्ये शिरायचे. फर्स्ट क्लासचा डबा कुठे येतो, लेडीज डबा कुठे येतो हे माहीत झाले होते. तिकिट काढताना पण खूप मोठ्या रांगा असायच्या. तेव्हा दोघांनी वेगवेगळ्या रांगेत उभे रहायचे आणि ज्याचा नंबर आधी लागेल त्याने तिकिटे काढायची. कोणत्या फलाटावर कोणती गाडी येणार त्या पाट्यांकडे लक्श ठेवायचे असते. 

 

 

मुंबईत नोकरी करणाऱ्या बायकांचे मला खूप कौतुक वाटते. रोजच्या रोज गर्दीतून येताना घरी आल्यावर पण स्वयंपाक, आला गेला, सणवार करणे हे जिकीरीचे आहे. त्यातून खुद्द मुंबईत राहाणाऱ्या बायकांना शाळा कॉलेज करताना ट्रेन ने येण्याची सवय असते पण ज्या बायका लग्न होऊन मुंबईत येतात त्या बायका हा बदल आत्मसात करतात त्यांचे विशेष कौतुक वाटते. लोकल मध्ये जाताना स्टेशन ज्याप्रमाणे येते त्याप्रमाणे बायका एका पाठोपाठ उतरण्यासाठी उभ्या राहतात म्हणजे पटकन उतरणे सोपे होते. चोथी सीट बसायला देतात. लोकल मध्ये हळदी कुंकू, डोहाळेजेवण असे कार्यक्रमही करतात. इतकी प्रचंड धावपळ, गडबड करून थकतात पण चेहरे आनंदी असतात. घाम येत असला तरी फुल मेक अप मध्ये असतात. टापटीप राहतात. पावसाळ्यात तर लोकल ट्रेन ने प्रवास करणाऱ्यांचे खूपच हाल होतात. रूळांवर पाणी साठते त्यामुळे लोकल बंद पडतात. आणि कामावर गेल्यावर लोकल बंद पडल्या तर जास्तच हाल. विनायक एक दोन वेळा अंधेरी ते घाटकोपर कमरे इतक्या पाण्यातून चालत आला होता. पूर्वी मोबाईल फोन कुठे होते? आमच्याकडे लॅंडलाईन फोन पण नव्हता. मी बाहेर पिसीओ मध्ये जाऊन फोन करायचे. मुंबईचे लोक एकमेकांना सामावून घेतात. मदत करतात. इथे अमेरिकेत पब्लिक ट्रान्सपोर्टची बोंबाबोंब आहे. फक्त काही ठिकाणी लोकल्स आहेत. पुण्यातही हीच कथा. त्यामुळे नोकरीला जाताना वाहन असणे अत्यावश्यक आहे. क्लेम्सन आणी विल्मिंग्टन इथे मी बसने बरीच हिंडली आहे ती केवळ वेळ जाण्याकरता आणि घरात बसून बसून बोअर होते म्हणून. न्यु जर्सीला रहाणारी लोकं न्युयॉर्कला ट्रेन ने नोकरी वर जातात. जस्ट लाईक डोंबिवली व्हिटी.

 

 

पूर्वी आम्हाला एकजण भेटले होते तेव्हा ते म्हणाले की न्यु जर्सी म्हणजे दुसरी डोंबिवली. त्यांचे आडनाव शेवडे. ते पण डोंबिवलीचे होते. ते असे का म्हणतात ते इथे आल्यावर कळाले. आम्ही अजूनही इथल्या लोकल ट्रेनचा अनुभव घेतला नाहीये. बघू कधी जमते ते.Rohini Gore

क्रमश : ...

FB memory October 9 2020

 

photo 1989-90 (me and friend's daughter) IIT - powai - Tulsi blocks

माझ्या कडेवर असलेली धनश्री, आशाची मुलगी. एक आठवण आहे आशाची आणि माझी. आशा आयायटी मध्ये पिएचडी करत होती. ती तिच्या मुलीला एकीकडे सांभाळायला ठेवायची. त्या सांभाळणाऱ्या बाई कुठेतरी गावाला जाणार होत्या त्यामुळे आशाने मला विचारले की रोहिणी तु काही दिवसांसाठी धनुला सांभाळशील का? मी म्हणाले काही हरकत नाही पण मला अजिबात अनुभव नाहीये. तू जसे सांगशील तसे मी करीन. तर त्याप्रमाणे धनश्रीला ती माझ्याकडे ९ वाजता सोडायची आणि डिपार्टमेंटला जायची. जेवणाकरता सगळेच घरी यायचे. आशा जेवून परत तिला माझ्याकडे ठेऊन जायची. आणि ५ ला ती किंवा जय धनश्रीला न्यायला याायचे. धनश्रीचा काहीच त्रास झाला नाही उलट तिच्याशी खेळायला मजा यायची. ती बरेच वेळा झोपलेलीच असायची. उठली की अजिबात रडणे नाही तर खेळणे सुरू.

माझ्याकडे स्वरदा आणि भैरवी आल्या गप्पा मारायला की त्याही तिच्याशी खेळत बसायच्या. धनश्रीला गालाला हात लावला की हासायची. एकदा मात्र माझी त्रेधातिरपीट उडाली. धनश्री वेळेच्या आधी उठली आणि रडायला लागली. मी तिला कडेवर घेतले की थांबायची. पण मला स्वयंपाक करायचा होता. विनू घरी जेवायला येत असे त्यामुळे मी एकीकडे स्वयंपाक करत होते आणि एकीकडे तिला कडेवर घेत होते. मला पोळ्या करायच्या होत्या त्यामुळे मी तिला खाली दुपट्यावर ठेवले. मग ती परत रडायला लागली. तिला भूक लागली होती की तिला बरे वाटत नव्हते हे मला काहीच कळत नव्हते. मग मी तिला सांगितले रडू नको हं आई येईलच इतक्यात. तिच्या रडण्याने मलाच रडू फूटायला आले होते. तितक्यात आशा आलीच तिला घरी न्यायला आणि मला हलके वाटले. काही वेळा दुपारी भैरवी आणि मी तिच्याशी खेळायचो.

या फोटोची पण मजा आहे. मी तिला कडेवर घेतले होते आणि धनश्री खूप चुळबुळ करत होती. धनश्रीला सांगत होते कॅमेराकडे बघ. आणि सांगता सांगता जय (आशाचा नवरा) म्हणाला की तू पण कॅमेरा कडे बघ आणि त्यामुळेच माझा असा मान वाकडी असलेला फोटो आला आहे.
हे मला त्यावेळीच जाणवले होते. हाहा. धन्यवाद आशा फोटो पाठवल्याबद्दल. मागच्या आठवणी आल्या आणि आयायटीतले दिवस पुन्हा एकदा नव्याने जागे झाले. मी नेसलेली काळी साडी मला सासूबाईनी पहिल्या संक्रांतीची घेतली होती. मला खूप आवडली होती. ही साडी मी खूपच पादडली होती. आणि माझ्या आईने संक्रांतीचा माझ्या पसंतीने पंजाबी ड्रेस घेतला होता त्याची पण प्रखरतेने आठवण झाली. काळा टॉप , सलवार आणि दुपट्टा नारिंगी रंगाचा होता. हा ड्रेस पण मी खूप पादडला होता. जिथे तिथे तोच ड्रेस मी घालायचे.

बदल, तुलना आणि बरच काही ..... (2)

 

अमेरिकेत येताना स्टीलचा देव्हारा, त्यावर छत्री असलेला घेऊन आले. सहाण खोड गंध उगाळायला आणले होते. सुरवातीला मी गंध उगाळत असे. पण आता फक्त हळदी कुंकू लावते. इथे सुवासिक फुले मिळत नाही. इंडियन स्टोअर मध्ये सर्व काही मिळते पण आम्हाला इंडियन स्टोअर खूपच दुरवर असल्याने काही गोष्टींसाठी इथल्या अमेरिकन स्टोअर मध्ये हिंडले. त्यात मला कापूस आणि काडेपेटी या गोष्टी Dollar General मध्ये मिळाल्या. कापूस वात करण्यासाठी व काडेपेटी निरांजन लावण्यासाठी. इंडियन स्टोअर दूरवर असल्याने काही गोष्टी आठवणीने आणायला लागायच्या. त्यात मी कुंकू आणले होते म्हणजे हळदी कुंकवातले कुंकू. इथे आल्यावर सुरवातीला मी डाळी ठेवायला जे डबे केले होते प्लॅस्टीकचे ते अजूनही आहेत. प्रोटीन पावडर आम्ही दोघे दुधातून घेतो. प्रोटीन पावडर संपली की तो प्लॅस्टीकचा डबा धुवून पुसून वाळवून त्यात मी चार प्रकारच्या डाळी ठेवायला लागले.

भारतात स्टीलचे तसेच हिंडालियमचे डबे होते. त्यात मी गहू, तांदूळ, डाळी ठेवायचे. महिन्यातून एकदा हे सर्व डबे धुवायचे. पालथे घालून वाळवायचे. अर्थात हे काम कामवाली बाईच करायची. मी तिला मदत करायचे. इथे आल्यावर चहा साखरेचे स्टीलचे डबे मी आणले नव्हते. फक्त मिसळणाचा डबा आणला होता. चहा साखर मी डॅननचे दही संपले की ते डबे घासून व वाळवून त्यात ठेवायचे. नंतर प्लॅस्टीकचे डबे आणले. एका मैत्रिणीने तिचे घर इतके काही छान सजवले होते. तिने काहीही प्लॅस्टीकचे विकत आणले नव्हते. इथे आईस्क्रिमच्या बादल्या मिळतात, त्या तिने धुवुन वाळवल्या व त्यात डाळी आणि पिठे ठेवली. इथे भाजके दाणे मिळतात मीठ लावलेले व न लावलेले. सुरवातीला मी इंडियन स्टोअर मधून दाणे आणले. ते भाजले, त्याची साले काढली व कूट केले इंडियन स्टाईल. नंतर मी भाजके दाणे आणून त्याचे कूट करायचे. त्या भाजलेल्या दाण्याच्या डब्यात मी लाल तिखट, हळद, व मीठ ठेवले होते सुरवातीच्या काळात.

तिकडे भारतात राहत असताना दळणाचे डबे असायचे. गहू, ज्वारी , बाजरी, तांदुळ, हरबरा डाळ, अंबोळी, थालिपीठाची भाजणी. ही सगळी पिठे मी ताजी ताजी दळून आणायचे. त्यामुळे थोडे थोडे जसे की १ किलो, बाकीचे सर्व आणि गहू पीठ ५ किलो. इथे आल्यावर सर्व पीठे तयार. ती कधी आणि किती दिवसाची असतील याबद्दल माहिती नाही. भाकरी करण्याचे प्रयोग केले. पण भाकरी थापायला गेले की तुटायची, तव्यावर टाकली तरी तुटायची. त्यामुळे फक्त आणि फक्त पोळ्या. इथे फ्रोजन फूड भरपूर मिळते पण सततचे चांगले नाही.

विल्मिंग्टनला असताना मी रोजच्या रोज दोन्ही वेळेला ताजा स्वयंपाक करायचे कारण की विनायकचे ऑफीस जवळ असल्याने तो दुपारी जेवायला येत असे. १० वर्षे बऱ्याच रेसिपी केल्याने भांडी खूपच पडायची. ब्लॉगवर लिहिण्याकरता मी आठवड्यातून २ वेळा वेगवेगळ्या रेसिपी करायचे. मी भारतात असताना काही वर्षे भांडी घासली. धुणे पण धुतले. पण नंतर कामवाली असल्याने साधा चमचाही विसळला नाही. इथे सर्वजण हातानेच भांडी घासतात डीश वॉशर असला तरीही. एक तर आपल्या स्वयंपाकात फोडणी असते. पोळ्यांनाही थोडे का होईना तेल लावतो. त्यामुळे भांडी नुसती विसळून ती डीश वॉशर मध्ये ठेवून चालत नाही. वास राहतो. आम्ही भांडी हाताने घासतो आणि डिश वॉशर मध्ये पटापट विसळून ठेवतो. वाळून पण निघतात. त्यामुळे डिश वॉशर वापर ताटाळ्यासारखा पण होतो.

दोघच्या दोघं असली तरी भांडी ही पडतातच. २ जणांकरताही भाजीसाठी कढई आणि ४ जणांकरताही. म्हणते ती घासावी तर लागतेच ना ! दिवसातून सकाळ, संध्याकाळ दोघांचा चहा म्हणजे ४ कप, कूकर लावला २ भांडी, सूप सार केले तर ते एक भांड. कणिक मळली, पोलपाट लाटणे. पाणी जरी प्यायचे म्हणले आणि ते भांडे जरी विसळते तरी दिवसातून एकदा घासावे तर लागतेच ना ! अगदी सुरवातीच्या दिवसात प्रत्यक्षातले मित्रमंडळ जमले होते तेव्हा जेवणावळी खूप व्हायच्या. तेव्हा तर खूप भांडी पडायची. तिकडे भारतात कसे दूध, पेपर, वाणसामान सर्व काही घरपोच. शिवाय तिथे धुणे भांडी करायच्या बायका येतात, वरकामाला बाई, स्वयंपाकाची बाई. केराची टोपली घराच्या बाहेर ठेवला की केरवाला येऊन जातो. इथे वन मॅन शो असतो. तुलना ही केली जाते. इकडची आणि तिकडची. गोळा बेरीज सारखीच. इथे आणि तिथे फायदे तोटे आहेतच. Rohini Gore

क्रमश : ...

बदल, तुलना, आणि बरच काही.... (१)

 

बदल हा प्रत्येक गोष्टीत होतो. शहर बदलले की, देश बदलला की. माहेराहून सासरी आल्यावर सुद्धा ! आपण जिथे काम करतो ते ऑफिस बदलले की ! कितीतरी गोष्टी आहेत. तर हा बदल माझ्या बाबतीत कसा होत गेला त्याचे हे पुराण ! तुमचे पुराण पण वाचायला आवडेल की ! तर पहिल्याप्रथम मला विळीवर चिरायला खूपच आवडते. खाली फरशीवर बसून विळीवर कोणतीही भाजी मला बारीक चिरायला आवडते. अगदी धारदार विळी असली तरीही ! विळीकडे न बघता एकीकडे टीव्ही बघत बघत काकडी चोचवत असे. जेव्हा अमेरिकेला जायची वेळ आली तर तिथे कशी काय विळी न्यायची बुवा ! तर अंजली आली की धावत माझ्या मदतीला. अंजली चॉपरचा बॉक्सही होता. त्यासकट भरला की वो सामानात मी ! आन काय सांगू अंजलीच्या ल ई म्हंजी ल ई च प्रेमात पडले मी. एकदा मोठे कलिंगड कापताना अंजली चॉपर तुटला. १०/१२ वर्षाची साथ होती तिची नि माझी. मग काय आता सुरीने कापणे आले. सुरीची पण छान सवय झाली ती आजतागायत. सुऱ्या पण २ - ४ प्रकारच्या आणल्या. एक भाजी चिरायला, कलिंगड, टरबूज कापायला धारदार सुरी. ब्रेडचे सॅंडविच कापायला छोटी सुरी. दरम्यान एक फूड प्रोसेसर आणला भाज्या चिरायला. त्यात कांदा, बीन्स, सिमला मिरची असे काही कापून बघितले. त्यात कणिक पण मळता यायची. पण रोजच्या रोज कोण धुणार याला. कणिक तर इतकी काही म उ म उ व्हायची की त्याच्या पोळ्या कच्च्या व्हायच्या. आणि एक दिवस मोडला की वो ! त्यात इडलीसाठी पीठ बारीक करायला घेतले आणि संपल की वो सगळं. इतक काही बी वाईट वाटलं न्हाई मला.

 

 

मला दुध दुभतं जपायच भारी वेड होतं. वारणा - गोकुळ चे दूध. त्यावर येणारी जाड साय. घुसळलेलं ताक, पांढरे शुभ्र लोणी, आणि कणिदार तूप ! अमेरिकेत येताना मी रवि आणली होती बरोबर ताक घुसळायला. पहिल्यांदा कॅन मधले दूध पातेल्यात तापवलं. सायीचा पत्ताच नाही की वो ! इंडियन स्टोअर जवळ नाही देशी तूप आणायला. मग एका मैत्रिणीने इथल्या बटरचे तूप बनते असे सांगितले आणी तेव्हापासून तूप बनवण्याचा प्रश्न मिटला. आणि खरे सांगू का मी इंडियातल्या सारखे खाली रहाणाऱ्या एका तेलगू मैत्रिणीकडून विरजण लावायला दही आणले होते. ती माझ्या सारखीच. तिच्याकडे दही पाहिजे म्हणजे पाहिजेच. मी घरी विरजण लावून दही बनवायचे अगदी इंडिया सारखेच ! बरेच वर्ष असे घरचे दही लावले. नंतर मात्र विकत आणायला लागले. इथे दह्याचे बरेच प्रकार मिळतात. मला डॅननचे दही आवडले. आणि आता नॉन फॅट दही आणायला लागलो. मला दही खायला इतके काही आवडत नाही. कोशिंबीरीसाठी जास्त वापरते. 

 

 

नंतर काही वर्षांनी मला दूध पचेनासे झाले आणि मी लॅक्टोज free दूध प्यायला लागले. चहाचेही तसेच झाले. आधी इंडियन स्टोअर जवळ नसल्याने डिप डिप चा चहा प्यायचो. नंतर त्यातली भुकटी काढून ती पाण्यात घालून चहा उकळायचे. इलेक्ट्रिक शेगडीवर चहा व्हायला खूपच वेळ लागायचा. एका मैत्रिणीने सांगितले की मायक्रोवेव्ह मध्ये चहा होतो. तेव्हापासून आजतागत मी मायक्रोवेव्ह मध्येच चहा बनवते. आधी डिप डिपचा आणि आता चहाची पूड घालून !

 

क्रमश : ...

मराठी मालिका

 

आई कुठे काय करते - या मालिकेमधला "आशुतोषने अरूंधतीपुढे मांडलेला लग्नाचा प्रस्ताव" हा एपिसोड आवडला. संवादलेखन छान झाले आहे. मी लिहिलेले संवाद खालीलप्रमाणे. मला संवादलेखन करायला आवडेल. 

 

अरुंधती, बस ना थोडावेळ, खूप दमलेली दिसतेस.

 

अहो आशुतोष असे बसून कसे चालेल, उद्या कामावर जायचे आहे ना आपल्याला.

 

अगं म्हणून तर मी थांबलोय ना तुझ्या मदतीला.

 

हो ते खरे आहे. पण...

 

आता पण बिण काही नाही. बस थोडावेळ.

 

ते दोघेही बसतात. काही क्षण शांतता.

 

अरूंधती मला तुला काहीतरी सांगायचे आहे, पण कसं सांगू कळत नाहीये. कुठून सुरवात करु?

 

अहो सांगा ना मग?

 

अगं आपल्या कामाविषयी मला अजिबात काहीही सांगायचे नाहिये. मला माझ्या मनातले सांगायचे आहे. सुरवात करतो, पण शांततेने ऐकून घेशील का प्लीज? माझे बोलणे पूर्ण होऊ दे. मग तुला काय बोलायचे ते बोल.

 

सांगा. मी पूर्णपणे तुमचं म्हणणे ऐकून घेईन.

 

अरूंधती, मी तुला यापूर्वीच माझ्या मनातल्या तुझ्या बद्दलच्या भावना बोलून दाखवल्या आहेत. आणि तु म्हणालीस की मी अजून तसला काहीही विचार केला नाहीये. आपली मैत्री असणे हे माझ्या साठी खूप मह्त्त्वाचे आहे. मी तुझ्यावर खूप पूर्वीपासून प्रेम करतोय हे तुला माहिती आहेच. पण आता मात्र राहवत नाही. तू सतत माझ्या आजुबाजूला असावीस असे मला वाटते. तुझ्याशी खूप गप्पा माराव्या, सगळी कामं एकत्र करावीत असे मला वाटते. आपण भेटतो ते फक्त कामानिमित्तानेच. आपल्या आजुबाजूला सतत कोणी ना कोणी असते. आज तसे नाहिये, आपण फक्त दोघेच्या दोघेच आहोत. आवरायच्या निमित्ताने मी थांबलो आणि आज मनातले सर्व काही तुला सांगावे असे ठरवूनच आलो होतो.

 

 

अरूंधती मी कसं सांगू तुला. माझं तुझ्यावर खूप प्रेम आहे आणि आता मी तुझ्या शिवाय राहूच शकणार नाही असे मला वाटते. या प्रेमाचे रुपांतर लग्नात व्हावे असे मला मनापासून वाटत आहे. आपण दोघे आता चाळीशीच्या आसपास आहोत. उद्या काय होईल ते सांगता येत नाही. दिवस तर असेच जात राहतील आणि माझं प्रेम अपूरे राहील की काय अशी मला भिती वाटते. आपण लग्न केले तर आपण दोघे एकमेकांचे चांगले जोडीदार होऊ शकू असे मला वाटते. आयुष्य म्हणजे फक्त पैसे कमावणे नाही तर आपल्या मनासारखा जोडीदार असणे हे जास्त महत्वाचे आहे. कदाचित तू नंतर एक नामांकित गायिका होशील. तुला भरपूर काम मिळेल. आणि आपला सहवास पण कमी कमी होऊ लागेल. पण त्यात मला आनंद होणार आहे हे मात्र निश्चित ! लग्न होऊन आपल्याला जो एकत्र वेळ मिळेल तो किती सुखाचा असेल याचा विचार केला आहेस तू कधी? नसेल केलास तर कर.तू पण आता जबाबदारीतून बरीचशी मोकळी झाली आहेस. जास्त गुंतत जाशील तर आयुष्य केव्हा निघून जाईल ते कळणारही नाही. नंतर तुला खंत वाटत राहील. मी फक्त माझाच विचार करत नाहीये तर तुझाही करत आहे. तू आता स्वतंत्र राहतेस. बरीच कामे हातावेगळी करतेस. घर काम,ऑफीस चे काम, आणि तुझ्या जबाबदाऱ्या तू आता एकटीने पेलत आहेस. पण असे किती दिवस? आता कुठेतरी तुला थांबायला हवं. मन घट्ट करायला हवं. आणि पुढचे पाऊल आता तू उचलावेस असे मला वाटते. तू तुझा वेळ घे. निर्णय कोणताही घे. पण मी काय म्हणतोय याचा जर तू विचार केलास तर तुझे तुलाही पटेल मी म्हणतोय यात तथ्य आहे ते ! तू जरी नाही म्हणालीस माझ्या प्रस्तावाला तर हरकत नाही. मी तुझ्यावर अजिबात रागावणार नाही पण मी खूप निराश मात्र नक्की होईन. अगं या जन्मात बरेच काही घडून गेले आहे आपल्या दोघांच्या आयुष्यात. माझे एकटेपण दूर होईल. आईची पण काळजी मिटेल आणि तुझ्या जीवनाला स्थिरता येईल. माझे बोलून झाले आहे अरूंधती. आता तू बोल. काहीतरी बोल गं. नाहीतर मी तुला खूप दुखावले याचा माझ्या जीवाला घोर लागून राहील.

 

 

.... ... आशुतोष तुम्ही आज इतके काही धडाधड बोललात की माझ्या मनावर खूप दडपण आलयं हो. काय बोलावे मला काहीच सूचत नाहीये. तुम्ही आता बोललेल्या गोष्टींचा इतका खोलवर विचार मी केला नव्हता. मला फक्त एकच कळलं होतं की मला एक चांगला मित्र मिळाला आहे. तुम्ही माझा इतका आदर करता की जो आयुषात मला कधीच मिळाला नव्हता. माझ्या तीन मुलांपैकी यश मात्र माझ्यासोबत कायम होता आणि राहील हे मात्र मी तुम्हाला खूप अभिमानाने सांगते. माझे सासरे तर मला वडिलांप्रमाणेच आहेत. मी रात्री जेव्हा झोपाण्यासाठी गादीवर पाठ टेकते ना तेव्हा माझ्या मनात उलटेसुलटे विचार खूप येतात. दुसऱ्या लग्नाचा विचार मात्र कधी मनाला शिवला नाही. मी माझ्या कर्तव्यात कधीही चुकले नाही. मुलांकडे लक्ष दिले. त्यांना वाढवले याचे मात्र पूर्ण समाधान आहे मला. तुम्ही तुमचे प्रेम माझ्याकडे पूर्वीच व्यक्त केले होते. लग्नाबाबत तु आता निर्णय घ्यायला हवास असे मला माझ्या आइने, सासऱ्यांनी, भाऊजींनी सुचवलेही होते. तुमच्याबद्दल लग्नाचा विचार करावा असे त्यांना वाटते. सगळे पुढे निघून जातील आणि तू एकटी पडशील असेही त्यांनी मला बोलून दाखवले आहे. तुमच्याशी लग्न करून तुम्ही मला फसवाल हे मात्र मला कधीही वाटले नाही इतका विश्वास वाटतो मला तुमच्याबद्दल. ध्यानीमनी नसताना असा लग्नाचा प्रस्ताव तुम्ही माझ्यापुढे मांडाल असे वाटले नव्हते. त्यामुळे मी खूप बावरून गेली आहे हो. खरच सांगते. दुसरे लग्न, दुसरा संसार मला आता या वयात झेपेल का? याची भिती वाटते. शिवाय बाकीचे माझ्या बद्दल काय विचार करतील या भितीने माझा तर थरकापच उडतो.

 

 

तुम्ही आता जे काही मला सांगितले त्याचा विचार मी करीन शांतपणे. तुमचे म्हणणे पण मला पटतयं. कुठेतरी मलाही माझ्या आयुषाचा एक धाडसी निर्णय घ्यायला हवा असेही वाटतयं. माझे सासरे आणि माझा यश या धाडसी निर्णयला खूप पाठिंबा देतील याची खात्री आहे मला. नकळतपणे माझ्या मनातले विचार मी बोलून दाखवले, तरीही मला साधक बाधक सर्व बाजूंनी विचार करायला हवा.

 

 

ग्रेट ! अरूंधती माझे म्हणणे तू शांतपणे ऐकून घेतलेस आणि त्याचा तू विचार करून निर्णय सांगणार आहेस हे ऐकूनही मला खूप बरे वाटले आहे. चल. आता मी तुझ्या साठी एक गरमागरम कॉफी करतो. आणि हो बाकीचा पसारा मी आवरणार आहे. तुझी लुडबुड मला नकोय. कळलं का? आणि अजून एक ऐकशील? मी तुला दोन दिवसाचे एका रिसोर्ट मध्ये बुकींग करून देणार आहे. तिथे तू फक्त एकटी असशील. शांततेने विचार करशील. आणि मग तुझा निर्णय तू मला कळवशील. वाट बघतोय तुझ्या निर्णयाची. Rohini Gore

बायको ही बायको असते

 

बायको ही बायको असते

तुमची आमची सेम असते

आपण काही सांगायला जावे

तर ती दुसरच काहीतरी ऐकवते

तेच तेच बोलते

आणि म्हणते विस्मरण होते

भाजीत मीठ टाकायला विसरते

तेव्हा म्हणते मीठच अळणी असते

जास्त झाले तर म्हणते

मी मल्टीटास्कींग करते

झोपली का बघायला जावे

तर ही मोबाईल चाळत असते

सकाळी उठून बघावे

तर ढाराढूर झोपलेली असते

बायको ही बायको असते

तुमची आमची सेम असते

Rohini Gore

मी कवियित्री नाही याची नोंद घ्यावी. जसे सुचले तसे लिहिले आहे.

१३ सप्टेंबर FB memory

 

आज पहाटे मला एक भन्नाट स्वप्न पडले.

आम्ही दोघे युएस बॉर्डरवरून नेपाळमध्ये चालत गेलो म्हणजे अगदी एक पाय युएस मध्ये आणि लगेच दुसरा पाय नेपाळात इतकी लागून बॉर्डर आहे. तिथल्या एका डोंगराच्या पायथ्याशी उभे आहोत आणि एक खूप छान सूर्यास्त पहायला मिळाला. तो मी कॅमेरात कॅप्चर केला आणि परत चालत युएस मध्ये आलो. मी वि ला म्हणाले की आपण आता दर रविवारी इथे चालत जायचे. हा स्पॉट सूर्यास्ताच्या फोटोसाठी खूप छान आहे. अजूनही माझ्या डोळ्यासमोर जसेच्या तसे चित्र उभे आहे. खूप सुंदर स्वप्न होते.

28 August FB Memory

 

मनोगत या संकेतस्थळाची माहिती आम्हाला एका गाण्यांच्या समूहामध्ये कळाली तेव्हा आम्ही टेक्साज राज्यातून साऊथ कॅरोलायना राज्यात आलो तेव्हा. २००३ साली आम्ही डेस्क्टॉप घेतला आणि मनोगतावर गेलो. नंतर २००५ साली आम्ही नॉर्थ कॅरोलायना राज्यात आलो. त्यावेळी मनोगतावर कविता, चर्चा, गद्यलेखन वाचायला मिळायचे. माझा वेळ जाण्यासाठी मनोगत हे एक चांगले साधन होते. तिथे एका चर्चेत पाककृती विभाग सुरू करावा असे वाचले आणि नंतर काही दिवसांनी तिथे पाककृती विभाग सूरूही झाला. आधी मी मनोगतावर फक्त वाचन करायचे आणि प्रतिसाद द्यायचे. २००५ च्या सुरवातीपासून मी तिथे पाककृती लिहायला सुरवात केली आणि नंतर माझ्या ब्लॉगवरही.

नंतर पाककृती बरोबर त्याचे फोटोही काढत गेले. एकदा इंडीयन स्टोअर मध्ये मला रांगोळी दिसली. मला खूपच आनंद झाला होता त्यावेळी. इथे अपार्टमेंटमध्ये फरश्या नसतात. सगळीकडे कार्पेट असते, तर रांगोळी काढणार कुठे? तर मी ती लाकडी खुर्चीवर काढली. नंतर असे सुचले की सणांचे सजवलेले ताट असते त्याभोवती रांगोळी काढू आणि तसे केलेही. पण ते फक्त एकदाच झाले. कारण की उभे राहून रांगोळी नीट काढता येत नव्हती पण त्याची आठवण मात्र कायम राहिली. रेसिपींचे फोटो काढण्यासाठी मात्र एक जागा निश्चित झाली ती म्हणजे आरामदायी खुर्ची. या खुर्चीची आठवणही मनात कायम कोरली गेली. या खुर्चीवर मी मॅट ठेवायचे आणि त्यावर तयार केलेली रेसिपी डीश मध्ये ठेवून मी फोटो काढायचे. या खूर्चीवर बाहेरचा सूर्यप्रकाश इतका छान यायचा की एका क्लिक मध्ये फोटो छान येत असत. त्यामुळे ही जागा रेसिपी फोटोंसाठी निश्चीत केली गेली.आत्तापर्यंतचे रेसिपींचे सर्व फोटो मी या खुर्चीवरच काढले आहेत. आता ही खुर्चीही गेली आणि रेसिपी लेखनही संपले. आठवणी मात्र कायम राहिल्या आहेत. 

२००५ सालापासून मी रेसिपी लिहित गेले. माझी शेवटची रेसिपी २०१५ सालातली. Rohini Gore 

 

८ जुलै २०२२

 २०२२ रोजनिशीतले आजचे हे पहिले पान. मी २०११ सालापासून रोजनिशी लिहित आहे. रोजनिशी म्हणजे रोजच्या रोज नाही. असेच एखाद वेळेस काही वेगळे घडले. कोणत्या गोष्टीपासून काही आनंद झाला तर ती गोष्ट थोडक्यात लिहायची असे ठरवले आहे. मागच्या काही वर्षातली रोजनिशीतली पाने एखादवेळेस चाळली की अरे, या दिवशी आपण हे केले होते का? असे आठवून परत आपल्याला आनंद होतो. तर आजची ही रोजनिशी म्हणजे आज मी बाहेर गेले होते. एखाद्या दिवशी जाते बाहेर आणि काही दुकाने हिंडते. बघण्यात वेळ जातो आणि एखादे चांगले मिळून जाते. तर आज मी कानातले घेतले ते म्हणजे पेपरोनी पिझ्झाचे स्लाईस. टार्गेट मधे मी सहसा जात नाही. हेंडरसनविलला असताना तिथल्या मॉल मध्ये जायचे. इथे कोल्स आणि आता टार्गेट मध्ये जाते काही वेळेला.

आधी पिझ्झा खाते, कोक पिते आणि मग फिरते इकडे तिकडे. मला कानातले बघायला आणि खरेदी करायलाही खूप आवडते. आज मी केसाला लावायचा कंगोरा सारखा दिसणारा चाप पण घेतला, पहिल्यांदाच. घरी येवून लावून पाहिला तर चांगला वाटला. केस मोकळे सोडण्यापेक्षा काही वेळा आता मी चाप घेणार आहे. कानातली मस्तच होती. त्यात एक ट्र्क होता. शिवाय झाड ,काचेचा स्टाईलिस्ट ग्लास, आयस्क्रीम कोन होता. आणि दुसऱ्या एका दुकानात केकचा तुकडा पाहिला. गोगलगाय पाहिली. शिवाय घुबड होते. कुलुप, किल्ल्या, घड्याळ असेही कानातले होते. सेफ्टी पीना, कणीस, अननस, असे बरेच काही ! हे सर्व कानातले होते आणि असतात. वेगवेगळे प्रकार बघायलाही छान वाटतात. सेल असेल तर मी घेते. मला १३ डॉलर्सचे ७ मध्ये मिळाले म्हणून घेतले. मधे एकदा पक्षी आणि बगळाही घेतला होता.

माझ्या मैत्रिणीने मला मोर दिला ! खूपच छान आहे तो ! तर माझ्याकडे बरेच कानातले झाले आहेत. ते आहेत अनुक्रमे  २ कासवे, २ हत्ती, रासबेरी, कॉफी मग, ३-४ प्रकारची फुले, मासे, २ फुलपाखरू, २ बदाम, भोपळा, निवडुंग, विंचू, बाटल्या, पक्षी, बगळा

शनि - रवि - सोम

 

नेहमीप्रमाणे शनि म्हणजे कामाचा दिवस. बाकीची साफसफाई व इतर कामे म्हणून मग बाहेर जेवण. जेवण म्हणजे एकच डिश. ती पण ठरलेली. डोसा-उत्तप्पा. शुक्रवार रात्री उसळ केली होती ती शनिवारी रात्री कामाला आली. म्हणजे फक्त भात लावला. शनिवारी संध्याकाळी एक टर्किश सिनेमा पाहिला नेटप्लिक्स वर. छानच होता. भाषा जरी वेगळी होती तरी सुद्धा त्यातली गाणी ऐकताना छान वाटत होते. या सिनेमात पर्वत व समुद्र असे सर्व निसर्गरम्य सीन होते. या सिनेमातला वेगळेपणा म्हणजे अर्धा सिनेमा स्टोरी व अर्धा काल्पनिक. अर्धा काल्पनिक आहे ते सर्वात शेवटी कळते. Name of movie - Doom of Love 

 

 

रविवारी दुपारच्या जेवणाचे आमंत्रण होते विनुच्या मित्राचे. तिथे आम्हाला सर्व आयायटियन्स भेटली. त्यांच्या घराच्या अंगणात पार्टी होती. उन्हाळा असल्याने तिथे तंबू ठोकले होते आणि त्याखाली टेबल खुर्च्या आणि एका टेबलावर खाद्यपदार्थ होते. आम्ही खाऊ म्हणून काजुकतली नेली होती. मला कुत्र्याची खूप भिती वाटते म्हणून त्याचा मित्र म्हणाला की तू घरात बस. तिथे तुला एक कंपनी आहे. तिथे त्याच्या मैत्रिणीची सासू बसली होती. त्या म्हणाल्या बरे झाले तुम्ही इथे आलात ते. नाहीतर मला खूप बोअर झाले असते. मित्राची मैत्रिण लीना पण तिथे बसली होती. तिने व मी एकमेकींची ओळख करून घेतली.मी म्हणाले की आम्ही लग्नानंतर १९८८ साली होस्टेल नं. ११ ला रहात होतो. खोल्या नंबर ६९, ७० तर ती म्हणाली मी पण होते ११ ला ! मग तुम्ही दोघे कसे दिसला नाहीत मला. अर्थात बरेच वर्षे गेल्याने असे झाले असावे. बघितले असेल पण लक्षात नसेल. गप्पा मारताना मी विचारले मग तुम्हाला आशा आणि स्वरदा माहिती असतीलच. म्हणाली हो हो, स्वरदा आणि किर्लोस्कर ही माहिती आहेत. संजय सोनार आमच्याच लॅब ला होता म्हणाली. मग मी तिला सांगितले की भैरवी सोनार व मी मैत्रिणी. सर्व डिपार्टमेंटला गेला की ति व मी गप्पा मारायला एकमेकींकडे जायचो. शिंदे बाई म्हणून होत्या. 

 

 

मी म्हणाले अजूनही काही जणी मला माहिती आहेत पण आता त्यांची नावे लक्षात राहिली नाहीयेत. विनायकच्या लॅबमधला पद्मकुमार आणि त्याची बायको रुख्मिणी तिथे आली होती. मी त्यांना फक्त ओळखत होते. मी लिनाला म्हणाले की तुम्ही बाहेर बसा गप्पा मारत. मी आहे तुमच्या सासूबाईंना कंपनी द्यायला. आम्ही दोघींनी सोनी चॅनल वर एक कार्यक्रम पाहिला. हेमामालिनी व तिची मुलगी होती आणि त्यांच्यासमोर छोटे उस्ताद गात होते. लिनाचे यजमान घरात आले आणि विचारले तुमच्या दोघींकरता मी काही घेऊन येतो. मी त्यांना सॉरी म्हणाले. ते म्हणाले अहो हे काय? त्यात काय झाले? मग आमच्या करता ते आधी मॅंगो लस्सी घेऊन आले व नंतर एका डिश मध्ये एक समोसा, काही फळांच्या फोडी, थोडा केक. नंतर काही वेळाने लिनाच्या मुलाने आम्हाला ज्युस आणून दिले. ते ज्युस म्हणजे अनसासाच्या रसात नारळाचे पाणि मिक्स केले होते. छान लागत होते. नंतर अनुराधाने (त्या घराची मालकीण) तिने आम्हाला तिने घरी बनवलेल्या गुळपापडीच्या वड्या आणून दिल्या. छान झाल्या होत्या. त्यात तूप नव्हते. तेल घातले होते.

 

 

अनुराधा म्हणाली अजून जेवण बाकी आहे. थोड्यावेळाने तुमच्यासाठी घेऊन येते. लिनाच्या सासुबाई म्हणाल्या मला आता काही नको आहे. मी पण म्हणाले मलाही नको. माझे पोट भरले आहे. नंतर परत आम्हाला एका मुलाने आयस्क्रीम बार आणि केक आणून दिला. दरम्यान लिनाचे यजमान काही वेळ आमच्या सोबत येऊन बसले. मला विचारले मी विनायकला ओळखले. तुम्ही त्यांच्या मिसेस ना? माहेरचे आडनाव काय, आईवडिल कुठे असतात अश्या गप्पा झाल्या. ते म्हणाले की नॉर्थ कॅरोलायना खूप सुंदर राज्य आहे. तुम्हाल आवडते का इथे ? म्हणाले नाही. बरोबर आहे. तुम्हाला नाहीच आवडणार. लिना व त्यांची फॅमिली हॅरिसबर्गला असतात. तिथे हर्शिज चॉकलेट फॅक्टरीत आला होतात का कधी? म्हणाले आलो होतो वरदा वैद कडे तेव्हा तिनेच आम्हाला नेले होते. तर म्हणाले वरदा वैद्य तुम्हाला कशी माहिती? तर मी सांगितले की मनोगत या मराठी वेबसाईट वरून तिची व आमची ओळख झाली. ती पहिल्यांदा आमच्याकडे आली होती. त्यांची व तिची ओळख एका संगीत मैफीलीत झाली होती. मी म्हणाले की ती काय कार करत असते ! म्हणाले हो, अतिशय हुशार मुलगी आहे. तिला बऱ्याच कला अवगत आहेत. मला विचारले तुम्ही काय करता? सांगितले सर्व ! ब्लॉगलेखन, फोटोग्राफी. इ. इ. 

 

 

५ तास होऊन गेले तेव्हा विनायकला विचारले की निघायचे का आता? विनायक म्हणाला तू बाहेर ये. सर्वांची ओळख करून देतो. मी रुख्मिणीला म्हणाले की तू अजिबात बदललेली नाहीस. बऱ्याच गोष्टी झाल्या ५ तासात. आठवणींना उजाळा मिळाला. निघताना शेखर आणि अनुराधा यांना धन्यवाद दिले व म्हणालो निघतो आता. तर अनुराधा म्हणाली. थोडं थांबा. चहा घेऊन जा. चहा म्हणल्यावर आम्ही थबकलो. एकीकडे चहा व आवरा आवर चालली होती. सगळ्यांनाच उरलेले अन्नवाटप सुरू होते. आम्ही एका डब्यात फ्राईड राईस घेतला. चहा प्यायल्यावर सर्वांना टाटा बायबाय केले आणि घरी आलो. भूक नव्हतीच. रात्रीच्या जेवणाल फ्राईड राईस गरम करून खाल्ला. माझे व विनायकचे ३०-३४ वर्षापुर्वीचे स्मरणरंजन चालू झाले. 

 

 

मला आठवले..होस्टेल मध्ये रहाताना बाथरूम कॉमन होत्या. डिपार्टमेंटला जाणाऱ्या सर्वांना अंघोळीला आधी प्राधान्य दिले जायचे. ते सर्व गेले (मुलंमुली) की आम्ही घरी असणाऱ्या बायकांचे राज्य सुरू व्हायचे. आमच्या अंघोळी आणि धुणे भांडी. एकेक जणी धुणे भांड्यांना नंबर लावायचो. त्यावेळी भांडी बाथरूम मध्ये खाली बसून आम्ही घासायचो व ओंडवे उभे राहून विसळायचो. धुणे भिजवून ठेवायचो. खाली बसून कपड्यांना ब्रश मारून धोपटायचो व नंतर पाण्यात कपडे आघळायचो बरेच वेळा साबण जाईस्तोवर ! कपडे पिळून मग एका खोलीतल्या तारांवर वाळत घालायचो. खूप व्यायाम होत होता. शिवाय चालणेही बरेच होत असे आयाटीमध्ये. आमच्या कामामध्ये मिनाक्षीचा छोटा मुलगा लुडबुड करायचा. तो इतका काही गोड होता की त्याच्या आईकडे कमीच असायचा. आम्ही सुंदरचे खूप लाड करायचो. त्याचे पापे घ्यायचो, गालगुच्चे घ्यायचो. मी भांडी घासून आले की यायचा आमच्याकडे आणि टबातली सर्व भांडी बाहेर काढून हा टबात बसायचा !

 

 

आजचा दिवस ४ जुलै अमेरिकेचा स्वातंत्रदिन. आज गोसरी करायची होती पण खूपच कंटाळा आला. रविवारच्या वेगळेपणाने जरा बरे वाटले. नाहीतर रांधा वाढा, उष्टी काढा. भांडी घासा. लाँग विकेंड संपूर्णम !

२ जुलै २०२२ FB memory

 view from window before sunset - 27th June 2018 सूर्य जेव्हा म्हणतो चला आता मी भारतात जातो, उद्या भेटू परत , तेव्हा तो त्याचे रंग बदलायला लागतो. पांढरा शुभ्र दिसणारा सूर्य पिवळा होतो आणि नंतर तोच पिवळा रंग काही वेळ स्थिर होऊन तो लालसर रंगाकडे झुकायला लागतो. नंतर लाल चुटूक होतो आणि अंतर्धान पावतो. अंतर्धान पावताना त्याची किरणे आभाळात परावर्तीत होतात. जेव्हा आकाश निरभ्र असेल तेव्हा रंगांची उधळण होत नाही पण जेव्हा ढग असतील तेव्हा त्या ढगांमध्ये रंग घुसतात आणि क्षणाक्षणाला ते बदलत राहतात. काही वेळा हा रंग बदलण्याचा सोहळा खूप देखणा असतो. रंगांची नुसती उधळण असते. भगवा, गुलाबी, सोनेरी. आणि मग काही वेळाने होत्याचे नव्हते होते. रंगांच्या खुणा काळ्या निळ्या ढगांवर राहतात काही वेळ, आम्ही येऊन गेलो होतो असे सांगण्यासाठी.

२१ जून २०२२ (FB memory)

 उन्हाळ्याच्या सुरवातीलाच गरम हवेचा दणका गेले १५ दिवस आहे. दुपारी चटका लागेल इतके उन असते आणि संध्याकाळी दणादण पाऊस पडतो. आज हवा त्यामानाने कमी गरम होती आणि आर्द्रता अजिबात नव्हती म्हणून समुद्रकिनारी फिरायला गेलो तर तिथे बरीच गर्दी होती. आज ठरवलेच होते की किनारी अनवाणी चालायचे. पाऊले भिजतील इतपत पाणी असेल त्या जागेवरूनच चालायचे. काही वेळेला पाणी नसते व ओली वाळू असते तिथेही छान वाटते. तासभर फिरलो. खूपच फ्रेश वाटले. खूप गार हवा नसली तरी वाऱ्याच्या थोड्या झुळका येत होत्या. चालत असताना मनात "जिंदगी कैसी है पहेली हाए, कभी तो हासाए, कभी ये रूलाए" समुद्राचे थंडगार पाणी पायांना छानच वाटत होते. शिवाय ओली वाळू व काही ठिकाणी ओबडधोबड वाळू होती की ज्यात शिंपले होते त्यावरून चालायलाही छान वाटत होते. काही ठिकाणी समुद्राचे पाणी साचले होते. तिथेही पाय बुडवत होते. एकूण काय चालताना आज खूपच मजा येत होती.

 

तोच चंद्रमा नभात....

 खिडकीत सहज डोकावले तर आज चंद्र खूप छान दिसत होता. त्याच्या बाजूने विखुरलेले ढग होते. चंद्राला पाहिले की ओठावर त्याचीच गाणी येतात. वो चांद खिला वो तारे हसे ये रात अजब मतवाली है, समझने वाले समझ गये है ना समझे वो अनाडी है, चंदा ओ चंदा किसने चुराई तेरी मेरी निंदिया, चाँदसा मुखडा क्यु शरमाया, चाँद को क्या मालूम चाहता है,.. किती तरी ! एकदा आमच्या मोहिनी अंताक्षरी मध्ये चंद्रावर गाणी गायची होती. खूप धमाल आली होती त्याची आठवण आली. पूर्वी एकदा रस्त्याने चालत येताना असाच भला मोठा चंद्र दिसला होता. त्यादिवशी होळी पौर्णिमा होती. एकदा नदीवर चालताना झाडाच्या मधोमध चंद्र चालत होता. त्याला कॅप्चर करून पाठवला होता हवामान तज्ञ ली रिंगरला आणी त्याने लगेचच दुसऱ्या दिवशी वेदर शॉट अऑफ द डे मधे दाखवला. एकदा असाच खिडकीतून घेतला होता. २०२० साली पण किती छान दिसला होता चंद्र. आजच्या चंद्राची खास आठवण म्हणजे आज मी माझ्याकडचे सर्व चंद्र एकत्र केले. चंद्राची अजून एक खास आठवण म्हणजे विल्मिंटनच्या बेडरूम मधून सहज दिसायचा ! Rohini gore

 

10 June 2019 (fb memory)

 

आज मी कामावरून बाहेर पडायला आणि पाऊस कोसळायला अगदी एक गाठ पडली. छत्री उघडली आणि चालायला सुरवात केली. १० मिनिटांचा खेळ असेल पण पावसाने आज मला खूप आनंद दिला. कोसळणाऱ्या धारा छत्रीवर टपटपटप पडत होत्या. त्या टपटपणाऱ्या

पावसाचा आवाज सुख देत होता. चालताना जमिनीकडे पाहिले तर पावसाचे थेंब जमिनीवर थुईथुई नाचत होते. हा खेळ १० मिनिटे चालला. नंतर पावसाने दडी मारली आणि उन बाहेर पडले. लखलखीत उन ! जमिनीवर साठलेल्या पाण्याचे तरंग एकापाठोपाठ वाहत होते. फूटपाथच्या बाजूने ओहोळ वाहत होते. संध्याकाळी सूर्यास्ताच्या वेळेला आकाशात जिकडे पाहावे तिकडे निरनिराळ्या आकाराचे ढग इकडून तिकडे ये-जा करत होते. काही ढग रंग बदलत होते. अशीच एक संध्याकाळ - १० जूनची, वेगळी आणि आकर्षित करणारी होती.

रोहिणी गोरे

संगीत मैफील

 

Enjoyed MD Laxmikant Pyarelal Night presented by Zeenat Aman, Padmini Kolhapure and Rati Agnihotri

गायक गायिका - कविता कृष्णमूर्ती, अमित कुमार, सुदेश भोसले, साधना सरगम आणि अजून काही नवीन कलाकार. स्टेजवर प्रत्यक्ष म्युझिक डायरेक्टर प्यारेलालजी होते. सर्व कलाकारांनी तुफान गाणी गायली ! मी काही सेकंदाच्या विडिओ क्लिप्स घेतल्या आहेत. गाणी अनुक्रमे;

१. सत्यम शिवमं सुंदरम

२. मेरे मेहेबूब कयामत होगी

३. हवा हवाई,

४. एक प्यार का नगमा है

५. वादा तेरा वादा

६. ये गलिया ये चोबारा

७. परदा है परदा है

८. चोली के पीछे क्या है

अजून काही....

आज तिथे ऑर्कुट मैत्रीण अचानक भेटली. खूप छान वाटले दोघींना ! स्टेजवर पद्मिनी कोल्हापुरे, झीनत अमान, रती अग्निहोत्री आल्या होत्या. त्या त्यांच्या करियर बद्दल थोडे फार बोलल्या. पद्मिनि कोल्हापुरे ने एक गाणे पण म्हणले, तिचा आवाज छान आहे. हसता हुवा नुरानी चेहरा, आणि बेला महका री महका ही दोन्ही गाणी म्हणायला हवी होती. आश्चर्य म्हणजे बॉबी आणी दोस्ती मधली गाणी का वगळली? म्हणायला हवी होती.

आम्हाला या प्रोग्राम बद्दल माहिती नव्हते. फेबु वर विनुच्या टाईम लाईन वर जाहिरात आली शुक्रवारी आणि आम्ही रविवारचे बुकींग केले. हा प्रोग्राम ऍट्लांटा, व्हर्जिनिया, न्यु जर्सीत आज, नंतर कॅनडा व कॅलिफोर्नियात आहे.

१९९९ साली अंधेरी मधे अनिल विश्वासजी यांचा लाईव्ह program पहायला गेलो होतो त्यानंतर आज ! लाईव्ह मधे जी मजा आहे ना ती बाकी कशातही नाही हे अगदी खरे ! Rohini Gore

आठवण स्टीलच्या भांड्यांची

 

लग्नानंतर आम्ही दोघे डोंबिवलीच्या आमच्या फ्लॅट मध्ये रहाणार होतो म्हणून काही नातेवाईक व इतर काही जणांनी आम्हाला स्टीलच्या भांड्यांचा अहेर दिला होता. त्यावेळेस स्टीलच्या भांड्यांचे भारी कौतुक होते. माझ्या सासूबाईंनी काही भांडी आधीच घेऊन ठेवली होती, तर काही भांडी आईने रुखवतात मांडली होती. पूर्वी स्टीलच्या भांड्यांवर ती कोणाकडून आली आहेत आणि कोणाला दिली आहेत यांची नावे कोरायचे. दिनांकही घालायचे.

- पोळ्या ठेवायचा गोल डबा - सासूबाई

- मिसळणाचा डबा - सासूबाई

- तेलाची बरणी - सासूबाई

- ६ ताटे, वाट्या, फुलपात्री - सासूबाई

- भाजी धुवायची रोळी - चुलत सासूबाई

- छोटी परात - मावस चुलत सासूबाई

- दूध तापवायची पातेली - आत्ये सासूबाई (सर्वात मोठ्या)

- स्टीलची बादली - दुसऱ्या आत्ये सासूबाई

- एकात एक बसणारे सर्व डबे - २-३ आत्येसासूबाईनी मिळून

- कळशी - आईकडे कामवाली बाई होती तिचा अहेर

- आयताकृती भांडे - सासूबाईंकडे पोळ्यावाली बाई होती तिचा अहेर

- चहा साखरेचे डबे - रुखवत (आईकडून)

- ठोक्याची पातेली रुखवत (आईकडून) या पातेल्यात फोडणी करता येते

- मोठी परात - आईच्या शेजारी रहाणारे शहा काका यांचा अहेर

- झारा, उलथणे, मोठे डाव, छोटे डाव, चिमटा - आईची मैत्रिण

- ६ चायना डीश आणि ६ उभे पेले - विनुचा मित्र

लग्नानंतर मी व चुलत सासूबाई तुळशीबागेत इतर काही गोष्टी खरेदी करायला गेलो होतो. त्या म्हणजे विळी, लिंबू पिळायचे यंत्र, किसणी, कढई, सोलाणे इत्यादी.

स्टीलचा उभा गंज ताक करायला, स्टीलची रवी पण होती. मोठाले थाळे, देव्हारा, निरंजन, उदबत्तीचे घर, रोजच्या वापरातले तेल ठेवण्यासाठी उभट आणि चोच असलेला कावळा, स्टीलचे कुंडे, शिवाय उभट कुंडे त्यावर झाकण, वाडगे, स्टीलचे चहाचे कप ठेवायचे ट्रे आम्हाला अहेरात आले होते. पूजेची थाळी दिली होती कुणीतरी होती. खूप छान होती. त्यावर नक्षीकाम होते. स्टीलचं पुरणयंत्र , संक्रांतीच्या हळदीकुंकू करता लुटण्यासाठी स्टीलचे असेच छोटे छोटे द्यायचे. मी म्हणायचे याचा काय उपयोग? तर झाकण ठेवण्यासाठी अश्या छोट्या ताटल्या उपयोगी पडायच्या. आईने अधिक मासामधे तीस-तीन सवाष्णी घातल्या होत्या तेव्हा सर्व बायकांना मोठाले स्टीलचे थाळे दिले होते. माझ्याकडे जेव्हा पूजा झाली तेव्हा मी झाकण असलेले गोलाकार आणि खालून निमुळते असे कुंडे दिले होते. मिसळणाच्या डब्यात पण हळद, तिखटासाठी वेगवेगळे छोटे स्टीलचे चमचे वापरत होते. मी ते आईकडून आणले आहेत. फक्त आठवणीत असण्यासाठी ठेवून दिलेत. वापरत नाही. लहान मुलांच्या ताटल्या होत्या. त्यात उथळ कप्पे होते, भाजी, कोशिंबिरीसाठी. ही ताटल्या मला प्रचंड आवडतात. पेढेघाटी स्टीलचा डबा पण खूप फेमस होता पूर्वी आणि स्टीलचे चहाचे कानवाले भांडे चहा प्यायचे मग पण आले होते. चहा साखरेचे किलवरचे चमचे. मला या चमच्याने पोहे, उपमे खायला पण आवडतात, इतके गोड आहेत.गेले ते दिन गेले,, राहिल्या त्या फक्त आठवणी.

 

पाणी पिण्याकरता "जग" होते. जास्तीची माणसे जेवायला असायची तेव्हा तांब्या/लोटीतून पाणी न घेता जगात घेत असु. ते असेच गोलाकार, खाली निमुळते. एखाद्या फ्लोवरपॉट सारखे होते. आईकडे स्टीलचे बदक होते. त्याच्या पोटात विड्याची पाने, त्यावर एक झाकण असायचे. त्यात चुना, लवंग आणि कात ठेवायला कप्पे होते. इतके छान होते हे बदक ! आमच्या घरी सण-समारंभाला या बदक जेवण झाल्यावर प्रत्येक जण स्वत:चे स्वत: विड्याचे पान करून घेई.

बाजारहाट ...(5)

 

"बाजारहाट" या मालिकेत मी ४ भाग लिहिले आहेत. आधीच्या ३ भागात डोंबिवली, विलेपार्ले मधला बाजारहाट लिहिला आहे. शिवाय आईकडे रहात असताना मंडईत आम्ही तिघी भाजी आणायला कसे जायचो ते लिहिले आहे. चवथ्या भागात मी अमेरिकेत  किराणामाल  आणि भाजी घ्यायला कसे जायचो  ते लिहिले आहे. ........ आता पुढे आणि शेवटचा भाग

जसे की जेव्हा आम्ही डेंटन - टेक्साजला आलो तेव्हा तिथे सॅक ऍंड सेव्ह नावाचे अमेरिकन स्टोअर होते. तिथे भाज्यांचा नेहमी खडखटाड असायचा. जेव्हा क्लेम्सन - साऊथ कॅरोलायनाला आलो तेव्हा तिथे बाय-लो नावाचे स्टोअर होते. आम्ही सॅम्स क्लबची मेंबरशिप घेतली. तिथे घाऊक माल मिळतो. त्यात मी टुथपेस्ट, डिटर्जंट, अंगाला लावायचा साबण, फरशी पुसण्याची ओली फडकी आणि असे बरेच काही घ्यायला सुरवात केली. तिथे मी पालक घेत असे. पालकाची निवडलेली पाने मिळायची. ही बॉक्स इतकी मोठी होती की त्यामध्ये मी पालकाची वेगवेगळ्या प्रकारची ३ वेळा भाजी करत असे. तिथे आम्ही सुरवातीला स्लिम फास्ट नावाची प्रोटीन पावडर घेतली. तो डबा साधारण १ किलोचा होता. ही पावडर आम्ही सकाळच्या न्याहरीला दुधातून घेऊ लागलो.

ही पावडर खूप उपयुक्त आहे. शाकाहारी जेवणामध्ये प्रोटीन कमी असते. ही एकदा सकाळी घेतली की दुपारच्या जेवणापर्यंत भूक निभावते. तसे सकाळी नाश्ता खाण्याची सवय भारतापासूनच नाही. दुधामध्ये बोर्नव्हिटा, कॉर्नफ्लेक्स घालून खात होतो. अर्थात इथेही खातोच. इथे तर खूप व्हरायटी मिळतात. सुरवातीला कार नसल्याने आम्ही बसने बाय-लो नावाच्या ग्रोसरी स्टोअर मध्ये जायचो. या स्टोअरच्या समोर विन्डिक्सी होते पण तिथे कधीच केव्हाही गर्दी नसायचीच. बाय - लो चे फ्लायर्स पोस्टाने येत असत. त्यात बाय वन गेट वन च्या जाहीराती असायच्या. आम्हाला दोघांना वाल मार्ट खूप आवडते. तिथली भाजी कधीही खराब होत नाही असा अनुभव आहे. कार आल्यावर आम्ही ऍन्डरसनच्या वाल मार्ट मध्ये भारी आणायला लागलो. क्लेम्सनच्या जवळच्या छोट्या शहरातून पण भाजी आणायचो. एक स्टोअर नवीन उघडले होते. तिथे आम्ही रात्री १० ला किराणामाल  भाजी, दूध असे सर्व आणायला लागलो. कारने आमच्या सोबत दोन विद्दार्थीनी येत होत्या. जेव्हा विल्मिंग्टनला आलो तेव्हा तिथे काही स्टोअर्स माहिती झाली. हे शहर बऱ्यापैकी मोठे आहे. तिथे लोएस फूड मध्ये आम्ही पिण्याचे पाणी आणायचो. वालमार्ट शिवाय हॅरिस्टिटर नावाचे स्टोअर आम्हाला आवडले. तिथे चिरलेला भोपळा मिळायचा. त्याचे मी भरीत करायचे. आम्हाला दोघांना भोपळ्याचे भरीत खूप आवडते. सुरवातीला आम्ही अमेरिकेतल्या स्टोअर्स मधून  आयस्क्रीम व बटाटा चिप्स बरेच खायचो. इथे इतक्या व्हरायटी मिळतात त्यामुळे प्रत्येक वेळी वेगवेगळे आणायचो. नंतर हे सर्व बंद करून टाकले. इंडियन स्टोअर जवळ नसल्याने हेच आम्ही पटकन काहीतरी तोंडात टाकायला म्हणून आणायचो. जेव्हा हेंडरसनविलला आलो तेव्हा इंडियन स्टोअर बऱ्यापैकी जवळ आले म्हणजे १ तासाच्या कार ड्राईव्ह वर ! महिन्यातून एकदा जाऊ लाग्लो आणि इतक्या वर्षात ( म्हणजे २००१ ते २०१५) कधीही पहायलाही न मिळालेले सर्व काही इंडियन पदार्थ आणायला लागलो. जसे की खारी, पार्लेजी, चिवडे, फरसाण, राजगिरा लाडू इ. इ. तसे तर विल्मिंग्टनला असताना सुरवातीला महिन्यातून एकदा जायचो. पण नंतर कंटाळा यायला लागला. जायचो म्हणजे आधी भारतीय उपाहारगृहात जेवण, नंतर इंडियन ग्रोसरी करून परत घरी. जाऊन येऊन आणि तिथे खरेदी करण्यात आमचे ६ ते ७ तास जायचे इतके लांब होते. सर्व काही असावे म्हणून इतके सामान आणायचो की घरातच एक दुकान झाले होते. १५ वर्षात इडली - डोसे आणि भेळ वगैरे घरी केले तरच खाता यायचे कारण की भारतीय उपाहारगृह नाहीत. त्यामुळे अनेक पदार्थ मी घरी करत होते. दर १५ दिवसांनी वेगवेगळी व्हरायटी करायचे जसे की इडली सांबार, डोसे, उत्तपे, रगडा पॅटीस, शेव बटाटा पुरी, छोले भटूरे, मिसळ. डाळ तांदुळ भिजत घालून मिक्सर ग्राइंडर वर वाटायचे.

लसणाच्या चटणी साठी गोटा खोबरे, फ्रोजन खवलेले ओले खोबरे मिळायचे नाही इंडियन स्टोअर मध्ये म्हणून खवलेले सुके खोबरे आणायचो. सॅम्स मधून भाजलेले दाणे आणायचो कूट करायला. अजूनही आणते. कारण की इंडियन स्टोअर मध्ये दाणे आणणे व्हायचे नाही सुरवातीला जवळ नसल्याने. त्यामुळे दाणे भाजून कूट करता यायचे नाही. शेपू आणायचो.भारतात असताना पालेभाज्या खूप खात होतो. मी तर रोज एक पालेभाजी करायचे. मुळा, चाकवत, अंबाडी, शेपू, मेथी, अळू. इंडियन स्टोअर मधून मग अळू आणले. त्याच्या अळूवड्या केल्या. काय काय पदार्थ करायचे त्याप्रमाणे सर्व आणत होते. रेसिपी पण लिहिली जात होती. पदार्थ खाल्ले जात होते. दुधी हलवा करायला दुधी, खवा, खिरीसाठी शेवया असे एक ना अनेक आणून काय काय करायचे. म्हणूनच माझा फूड ब्लॉग "उदरभरण नोहे जाणिजे यज्ञकर्म" जन्माला आला.
समाप्त