इंगल्स मार्केट ... (९)

 

गेले २-३ दिवस मला इंगल्स मधल्या दिवसांची खूप आठवण येत आहे. त्यामुळे पुढचे भाग लिहिले गेले. अजूनही काही भाग लिहून होतील.मग ही मालिका संपेल.

 

 

 

मी पक्की शाकाहारी असल्याने तिथले पदार्थ मला खाता यायचे नाहीत. पण ज्या मध्ये मांस नाही असे पदार्थ मी बनवायचे. म्हणजे ते जणु माझेच होऊन गेले होते.आणि ते विकी आणि कार्मेनलाही माहित होते. पोर्क पुलींग मी कधी केले नाही की हॅम सलाड कधी केले नाही. मला ते बनवताना ड्चमळायला लागायचे आणि मी सांगितले की हे २ पदार्थ मी बनवू शकत नाही. एक वेळ हॅम सलाड मी कालवू शकते आणि प्लॅस्टिक डब्यात भरु शकते पण पोर्क पुलींग अजिबातच नाही.सलाड मध्ये चिकन कापायला मला काही त्रास झाला नाही. इथे चिकन सलाडचा खप तडाखेबंद असतो ! आणि ही जी काही सलाड बनतात त्यात मेयोनिज घालतात. त्यामुळे मेयोनिजचे मोठे च्या मोठे डबे आम्हाला खूप लागायचे. आणि ही सलाड मोठमोठाल्या घमेल्यात आम्ही बनवायचो. एग सलाड बनवायचे असेल तर आम्हाला कमीत कमी ५० अंडी किसून घ्यायला लागायची. कापलेले हॅम फूड प्रोसेसर मधून किसुन घ्यायला लागायचे. पिमंटो चिझ बनवायलाही २ ते ४पिशव्या मध्ये असलेले सर्व लागायचे. हे जे पदार्थ आम्ही बनवायचो त्याकरता आम्हाला फ्रीजर रूम मध्ये जावे लागायचे. हे फ्रिजर खोली एवढे मोठे असतात. तिथे सर्व कच्चा माल ठेवलेला असतो. हा माल सर्व ट्रक मधून येतो. या ट्रक मधून माल उतरवून घेण्याकरता डेली मॅनेजर जातात. अवाढव्य खोकी की जी खोली एवढी ढिगाने असतात ती पॅलेट वरून उतरवली जातात. फ्रीजर मध्ये ठेवली जातात. हे सर्व काम डेली मॅनेजर आणि त्याला त्याची मदतनीस करते. विक्रिकरता ठेवलेले आणायचे नसते. आणि इथे काम करताना तुमच्या हातात कुणी साहित्य आणुन देत नाही ते सर्व आपले आपल्यालाच करायला लागते आणि त्याकरता चकरा खुप होतात. अर्थात यादी बनवली की आम्ही ते ते सर्व आणत असु. पण तरीही ते एकाच वेळेला सर्व आणले जायचे नाही.

 

 

 

मला हळूहळू कळाले की मांस असलेले पदार्थ जरी आपल्याला खाता येत नसतील तरी बाकीचे बरेच काही खाता येईल आणि मी ते खायचे. काम करताना खाणे अलाउड आहे पण लपत छपत खायचे, किंवा कोल्ड रूम मध्ये जाउन खायचे. बनाना पुडींग बनवताना त्यात केळ्यांच्या चकत्या आणि कुकीज घालायला लागतात त्यामुळे केळी खाता यायची. काही सलाड मध्ये बेबी टोमॅटो, काकड्या, स्ट्रऍबेरी, दाक्षे घालायचे असल्याने मला ते पण खाता याायचे. सब मध्ये मी काही वेळेला लंच साठी माझा मीच सब बनवून घ्यायचे. त्यात मी भरपूर काकड्या, टोमॅटो, चिरलेले लेट्युस घालून घ्यायचे. शिवाय थोडे किसलेले चीझ पण टाकायचे. टोमॅटो सँस घालायचे. काही वेळेला मी लिहून द्यायचे मग मला तिथल्या सब मध्ये काम करणाऱ्या मैत्रिणी बनवून द्यायच्या. जेव्हा तिथे छोटे पिझ्झे order ्नुसार बनवून द्यायचे तेव्हा पण मी एखाद वेळेला पिझ्झा घ्यायचे. आणि एशियन बार सुरु झाला तेव्हा मला व्हेजी नुडल्स खाता यायचे. हे छान असायचे. आठवड्यातून एक दिवस मी डबा न आणता हे असे खात असे.फ्रुट बार करता फळे कापली जायची ती कापताना आम्ही आशाळभुत नजरेने बघायचो. कूकींगच्या शेजारीच आमच्या मागेच जेव्हा फळे कापायच्या तेव्हाआम्हाला पण त्यातल्या काही फोडी खाता यायच्या. त्यात अननस, कलिंगड, टरबूज असे. मग त्यातल्या काही फोडी एका बाउल मध्ये ठेवून काम करता करता मी खायचे. त्यामुळे फ्रेश वाटायचे. काही वेळा तर असे वाटायचे की तू कापत रहा मी आयत्या फोडी खात रहाते, असे मी म्हणायचे काही वेळेला. लंच मध्ये कस्टमर लोकांना २ व्हेजी आणि एक चिकन वडा असे ५ dollar ला असते. त्यात मॅक and चिझ, mashed पोटॅटो असायचे किंवा ब्रोकोली भात, उकडलेले बीन्स, यात सुद्धा लंच शिवाय कस्टमर नुसते चिकन वडे खूप घ्यायचे. चिकन सलाड सारखाच चिकन वड्यांचा तडाखे बंद खप व्हायचा. अरे बापरे. ही लोक किती फॅट खातात असे मनात म्हणायचे मी. 

 

 

 

आम्ही तिघी म्हणजे मी विकी आणि कार्मेन उद्पादन विभागात असल्याने आम्ही सर्व कोरडे पदार्थ बनवायचो. कुकींग व फ्रुट बार सेक्शन आमच्या अगदी मागेच होता. hot बार, सब बार, एशियन बार आमच्या पुढे होते. कूकींग आणि फ्रुट बार साठी घासायला भांडी खूपच व्हायची. आमची भांडी कमी व्हायची. सलाड बनवण्यासाठी आम्हाला फक्त घमेली लागायची. ती आम्ही सिंक मध्ये विसळून ठेवायचो. तिथे डिश washer जरी असले तरी कुकींग सेक्शन आणी फ्रुट बार साठी खूपच भांडी व्हायची, इतकी की डिश वाशर ला लावून सुद्धा प्रत्यक्ष हाताने बरीच भांडी त्यांना घासावी लागत ! लंच टाईम १२ ते २ खुप गर्दी असायची. त्यामुळे आम्हाला तिथे मदतीला जावेच लागायचे. लोकांना लंच box मध्ये पदार्थ घालून, लिस्ट मधे पाहून त्याप्रमाणे कोड घालून लेबल प्रिंट करून लावायचे आणि द्यायचे. तिथे नेमून दिलेल्या बायकांना आम्ही मदत करायचो. इथे बरेच आले आणि गेलेले पाहिले. दुसरी नोकरी मिळाली की इथली नोकरी सोडून गेलेले, कुणाला फायर केले म्हणून सोडून गेलेले. त्यामुळे इथे नेहमी माणसांची कमतरता असे.

अश्या वेळेला डेली मॅनेजर उपलब्ध असलेल्या माणसांमध्ये फिरवा फिरवी करायची. आज तू सब मध्ये काम कर, तर तु कुकींग साठी जा. काही वेळेला मांसकापणाऱ्या लोकांना ती डेली सेक्शन ला टाकायची. आम्हाला तिघींना उद्पादन सोडुन जेमिने दुसऱ्या विभागात टाकले नाही. कारण तिला माहिती होते की इथे खूप काम असते. आमच्या मदतीसाठी ती नेमणूक करायची पण नंतर तिची रवानगी दुसऱ्या सेक्शन मध्ये व्हायची कारण की माणसांची कमतरता खूप असायची. आम्ही तिघी अजिबात दांड्या मारायचो नाहीत. अगदी क्वचित खूप बरे वाटत नसेल तर मी जायचे नाही. कारण गेले नाही की त्यांच्यावर खूप भार पडायचा.अश्या वेळेला डेली मॅनेजरची पण खुप कसरत होते. डेली मॅनेजर पण ३ ते ४ झाले. त्यांच्यावर पण खूप प्रेशर असते. डिस्ट्रिक्ट मॅनेजर आला किंवा फूड इन्स्पेक्टर आला की आमची खूप धावपळ व्हायची. फ्लोअर भरलेला असला पाहिजे. जर शिलकीत डबे शिल्लक नसतील तर ते आधी बनवून प्लोअर वर ठेवावे लागत. फूड इन्स्पेक्टर रेटींग देवून जाई. Rohini Gore 

 

 

क्रमश : ...

 

 

इंगल्स मार्केट ... (८)

 

विल्मिंग्टन सोडून आम्ही जेव्हा हॅंडरसनविल ला आलो तेव्हा मला बदल मिळाला. अपार्टमेंट शोधात खूप त्रास झाला. जेव्हा राहायला सुरवात केली तेव्हा विनायक सकाळी ८ ते रात्री ७ नोकरी करू लागला. त्याला ये-जा करण्यासाठी कारने ९० मिनिटे लागायची. जेवायचा डबा घेउन जायचा. मला खूप एकटेपणा आला. पुढे काय? हा प्रश्न सतावायला लागला. हजारोंच्या संख्येने फोटो काढून झाले होते. जवळ जवळ सर्व प्रकारच्या रेसिपीज लिहून झाल्या होत्या आणि इथे येणारे अनुभव पण बरेच लिहून झाले होते. अर्थात अनुभव कधीच संपणार नाहीत. तसेही विल्मिंग्टन मध्ये २००५ ते २०१५ मित्रमंडळ नव्हतेच. मनोगताने खूपच साथ दिली होती. ती साथ २००५ ते २०१० पर्यंत होती. तिथे मिळालेले मित्रमैत्रिणी वेगवेगळ्या ठिकाणी बिझी झाले होते. याहू वरच्या अमर्याद गप्पा पण संपल्या. मनोगतावरच्या चर्चा संपल्या.

 

 

 

त्यानंतरही बरेच काही छोटे छोटे उद्योग केले. ते सर्व उद्योग मी माझ्या blog्वर लिहिलेले आहेत. नविन शहर आणि आलेला एकटेपणा. एकटेपणा जाण्यासाठी बाहेर पडा. चाला. काही ना काही मिळते. आमच्या घरापासून फुटपाथ लागतो तो थेट इंगल्स पर्यंत जातो. एकदा विनायक या फुटपाथ वरून चालून आला आणि म्हणाला एकदम सुरक्षित फुटपाथ आहे. तू पण आठवड्यातून एकदा इंगल्स पर्यंतजात जा. एकदा गेले इंगल्स मध्ये. माझ्या चालीने हा रस्ता ये-जा करण्यासाठी ६० मिनिटांचा आहे. दर आठवड्याचा माझा चालण्याचा कार्यक्रम ठरून गेला. दर आठवड्यात १ ते २ वेळा इंगल्स पर्यंत ये-जा करायचे. त्यामुळे वेळही जायचा. चालणेही व्हायचे. एकटेपणा कमी व्हायला मदतही झाली. इंगल्स मध्ये जायचे. तिथे स्टारबक्स आहे. तिथे coffee प्यायची. भूक लागली असेल तर एखाद डोनट खायचा आणि परत यायचे. एकदा अशीच इंगल्स मध्ये गेले असताना एका टेबलावर बसले होते. तिथे एक बाई ब्रेडचे गठ्ठे लावत होती. मनात म्हणाले अशी नोकरी हवी. किती छान ना ! त्या बाईला विचारले की इथे नोकरीचे चान्सेस आहेत का? ती म्हणाली थांब. तिने मला सांगितले तो तुला पांढऱ्या शर्ट मधला माणुस दिसतोय का? तर त्याला जाऊन विचार, तो तुला सांगेल. त्याला जाउन विचारले. मला कुठे माहिती होते की ज्या माणसाला मी नोकरी संदर्भात विचारले तो स्टोअर मॅनेजर होता. त्याने सांगितले की तू online अर्ज कर. अर्ज कर आणि मला येऊन भेट. मी म्हणाले की तुझे नाव काय? तर त्याने एक इंगल्स चे कार्ड दिले आणि त्याच्यावर त्याचे नाव लिहिले रिचर्ड. मला खुप आनंद झाला. ज्या अर्थी अर्ज करून मला भेटायला ये असे म्हणत आहे त्याअर्थी इथे नक्कि नोकरी आहे.

मी अर्ज भरला. त्यामध्ये तुमची उपलब्धता विचारतात. 

 

 

तिथे मी माझी उपलब्धतासोमवार ते रविवार ७ दिवस आणि वेळ सकाळी ८ ते दुपारी ४ अशी लिहिली. नंतर जाऊन रिचर्ड ला भेटले. आणि सांगितले की मी अर्ज केला आहे. तर तो जरा थांब असे म्हणाला. मी तुझ्या अर्जाची प्रिंट घेउन येतो. अर्जाची प्रिंट घेउन आला आणि म्हणाला की तू सही केली नाहीस. मी म्हणाले की मी इथेच सही करते. तर तो म्हणाला electronic सही पाहिजे. परत घरी जाउन सही केली आणि परत इंगल्स मध्ये त्याला भेटायला गेले. मला म्हणाला की अमुक एका दिवशी ये. त्या दिवशी गेले तर म्हणाला की डेली मॅनेजर आज आली नाहीये. आणि तुला कोणत्या सेक्शन मध्ये घ्यायचे हे पण अजून ठरले नाही. विचार चालु आहे. अर्जामध्ये मी सर्व सेक्शन ला टिक मार्क केली होती. तर म्हणाला उद्या येशील का? मी म्हणले २ दिवसांनी आले तर चालेल का? तर म्हणाला चालेल. त्याने हे पण विचारले की तु सेकंड शिफ्ट साठी येशील का? दुपारी २ ते ११. मी ठामपणे नकार दिला. दोन दिवसांनी गेले. मनात विचार आला ही नुसती टोलवा टोलवी चालू आहे का? नोकरी दिसत नाहीये. पण विचार केला की अजुन एक चान्स घेऊ.त्या दिवशी डेली मॅनेजर होती. तिच्याशी हस्तांदोलन केले. 

 

 

तिने मला जुजबीप्रश्न विचारले ते असे की तु या आधी असे काम केलेस का? तुला पर आवर ९ dollar मिळतील आणि शिफ्ट कोणती हवी ८ ते ४ की ९ ते ५. मी म्हणाले की मला या आधी असे काम केले नाहीये. पण शिकवले तर मी नक्कीच चांगले काम करीन. मला पगार मान्य आहे आणि ८ ते ४ शिफ्ट चालेल. शिवाय तिने हे पण विचारले की नोकरी करायची झाली तर तुझा कोणत्या प्रकारचा विसा आहे. तर मी म्हणाले की माझ्याकडे अमेरिकन पासपोर्ट आहे. हे सांगितल्यावर ती खुषच झाली. म्हणाली की मी तुला offer इमेल ने पाठवते. ते तुला मान्य असेल तर

offer accept कर. मग तुझी background चेक केली जाईल. तुला ड्र्ग टेस्ट द्यावी लागेल. नोकरी करण्याकरता जे जे सोप्सकार लागतात ते ते सर्व झाले. विनायक मला आधीपासुनच सांगत होता की तु अश्या प्रकारची नोकरी कधी केली नाहीस. ८ तास उभे राहुन ही नोकरी आहे. आणी नुसते ८ तास उभे राहयचे नाही तर कामही करायचे आहे. तुला ही नोकरी झेपणार नाही. मी त्याला सांगितले की मी ८ तास काय २४ तास उभी राहायला तयार आहे इतका मला कंटाळा आला आहे. इथे अमेरिकेत घरी बसले की वेड लागते. डिपेंडंट विसावर नोकरी करता येत नाही. बऱ्याच बायका इथे डिपेंडंट विसावर बेकायदेशीर नोकरी करतात पण आम्हाला ते पटत नव्हते. म्हणून केली नाही.

गरजेसाठी नोकरी करावी लागते पण सततची टांगती तलवार असते. आम्हाला पैशाची गरज नव्हती पण मला वेळ कसा घालवावा याची गरज इथे हॅंडरसन्विललाआल्यावर जास्त भासली. 

 

 

तोपर्यंत विल्मिंग्टनला माझा वेळ मी छान घालवला. एक संपले की दुसरे असे करत करत बरेच काही उद्योग केले. मी इंगल्स मध्ये २०१५ ते २०१९ पर्यंत डेली मध्ये उत्पादन विभागात नोकरी केली. इथे बरेच विभाग आहेत. सब बार, हऍट बार, सुशी, फ्रुट बार, कुकींग आणि उद्पादन. मला उद्पादन विभाग खूप आवडतो. काम खूप असते पण एकसुरी नाही. वेगवेगळ्या प्रकारचे सॅंडविचेस, सलाड आणि बरेच काही प्रकार करावे लागतात. उद्पादन विभागात कामाची विविधता खूप आहे. मी तिथे नोकरी करत असताना निरिक्षण करायचे आणि मला अमुक अमुक सेक्शनला नोकरी दिली असती तर? पण नको रे बाबा. उद्पादन विभाग छान आहे. इथे काम तर जास्त आहेच. हालचाल खूप आहे. चालणे खूप आहे. तसे तर इतरांना पण आहेच. उद्पादन विभागात काम करायला कोणीही तयार होत नाहीत. इथे आम्ही तिघी होतो. मी कार्मेन आणि विकी. माझे दोघांशी छान जमून गेले होते. काम करता करता गप्पाही होत होत्या. मी विचार केला की बेकरीमध्ये मला टाकले असते तर पण नाही टाकले तेच बरे झाले तिथे ब्रेड, कुकीज, आणि केक्स बनतात. तिथे कस्टमर लोकही विचारपूस करत नाहीत. डेली सेक्शन्ला आम्ही hot बार, सब बार, एशियन बारला मदत करायचो. म्हणजेकस्टमर आले की त्यांना सर्व्ह करायला मदत करायचो. लंच टाईम मध्ये त्यांना मदत करावी लागायची इतकी गर्दी असायची. शिवाय डेली सेक्शनला कॅशियरची पण एक वेगळी पोस्ट निर्माण केली होती. तिथे पण मदतीसाठी जायला लागायचे. तिथे वेगळी कॅशियर असायची. पण ती आली नाही तर आम्हाला जायला लागायचे. 

 

 

 

प्रोड्युस डिपार्टमेंटला मला टाकले असते तर? नको रे बाबा, तिथे दिवस भर मोठमोठाली फळे कापत रहायचे ! म्हणजे उजवा हातावर किती भार पडत असेल? कॅशियर पण नको तिथेही उजव्या हातावर खूप भार पडतो. फ्रुट बार नको, कुकींग तर नकोच नको ! मी हॅंडरसनविलला गेले तर मला अजूनही तिथे नोकरी मिळेल. पण शेवटी शेवटी उत्पादन विभागातले काम इतके काही वाढले होते की मला नोकरी सोडून द्याविशी वाटत होती. मी आठवड्यातले ४ दिवस कामाला जायचे. ते मी ३ दिवस करून घेतले होते तरी मला खूप दमायला व्हायचे. पण नोकरी सोडून घरी बसायचे म्हणजे पुढे काय हा प्रश्न आहेच. अर्थात हा प्रश्न सुटला आणि विनायकच्या नोकरी बदलामुळे आम्ही न्यु जर्सीला आलो. Rohini gore

क्रमश : .....

इंगल्स मार्केट ... (७)

 ३ पॅक सॅंडविच म्हणजे कठिण आणि किचकट, उत्पादन विभागात आम्हां तिघींपैकी कुणालाच हे बनवणे आवडायचे नाही. दुपारी २ नंतर हे बनायचे. अगदीच पटापट विकले गेले तर मात्र सर्व काम सोडुन आधी हेच बनवायलाघ्यायचो. आणि बनवायचे असतिल तर फ्रिजर मधून ते सकाळिच आणायला लागायचे म्हणजे रुम टेंप्रेचरला यायला अवधी असायचा. जर का आणायचे राहिले तर मात्र अरेरे ! किती त्रास होतोय कापायला असे व्हायचे. मी हे बनवायचे पण अगदीच कुणी नाही बनवले तर बनवायचे. नाहीतर मी आणि कार्मेन मिळुन बनवायचो. लुलु तिचे सुशीचे काम झाले की आमच्या मदतीला यायची आणि ती हे सॅंडविच बनवायची. याकरता जे ग्रीन लीफ लेट्युस लागते ते आम्ही प्रोड्युस डिपार्टमेंट मधुन आणायचो. हे धुवुन घ्यायला लागायचे. नंतर ते चाळणीतनिथळत ठेवायचे. ३ पक संडविचला संपूर्ण टेबल रिकामे असले तर चांगले व्हायचे. १० सॅंडविच बनवायला टेबल भरुन जायचे.

 

 हे गोल आकाराचे ब्रेड मधोमधकापुन त्याच्या वरचा भाग, (मी त्याला टोप्या म्हणायचे. :D ) ब्रेड कापला की एकावर एक टोप्या ठेवायला लागायच्या. खालचे डगले (कापलेल्या ब्रेडचा खालचा भाग )एका खाली एक असे पुर्ण टेबल भरुन जायचे. मग सर्वांवर आधी लेट्युसची पाने, नंतर ठरलेले २ औंस मांस ठेवायचे व नंतर चिझच्या चकत्या ठेवायच्या. प्रत्येक डगल्यावर वेगवेगळे मांस. हे सर्व झाले की प्रत्येक डगल्यावर ज्याच्या त्याच्या टोप्या ठेवायच्या. :D मग प्रत्येक सॅंडविच एका कागदामध्ये रॅप करायचा. रॅप करायचा कागद सुळसुळीत आणि कापायही कडक असायचा. रॅप करायचीपण एक पद्धत आहे. विकी आणि कार्मेनची पद्धत वेगवेगळी होती. मला कार्मेनच्या पद्धतीने रॅप करायचे.

१० सॅंडविच बनवायचे असतिल तर प्रत्येक डब्यामध्ये ३ म्हणजे ते ३० झाले पाहिजेत. म्हणजे एका पॅक मध्ये ३ सॅंडविच याप्रमाणे. रॅप केले की ते मधोमध कापायचे. कापायचे म्हणजे पुर्ण नाही, सॅंडविच दुमडण्यासाठी अगदी थोडे कापायचे ठेवायचे. हे सर्व कापुन झाले की आयताकृती प्लॅस्टीकच्या पारदर्शी डब्यात ते भरायचे आणे मग त्याची लेबले प्रिंट करायची. ती डब्याला चिकटवायची.

प्रत्येक सॅंडविचचे लेबल प्रिंट करण्यासाठी वेगवेगळे आकडे आहेत. सवयाने सर्व आकडे सॅंडविचचे आणि सलाड चे पाठ झाले होते.प्लोअरवर ठेवली की बाकीची बॅक अपला ठराविक ठेवावि लागत. मी जेव्हा नोकरीला सुरवात केली म्हणजे २०१५ साली तेव्हा हे ३ पॅक सॅडविच फ्लोअरला ६ व बॅक अप ला ६ ठेवायचो. जेव्हा ऐशियन बार सुरु केला तेव्हा बिझिनेस इतका वाढला की डेली सेक्शन मध्ये उद्पादन विभागातले आमच्या तिघींचे काम प्रचंड वाढले. नंतर शिलकीत ठेवण्याची संख्या ६ वरून २० वर गेली ! रॅप करून हे सॅडविच जेव्हा कापायला लागायचे ना तेव्हा खूप जोर लावायला लागायचा. याची सुरी लांबलचक होती. ही सुरी आम्ही लपवून ठेवायचो कारण ती आमच्याकरता खुप महत्वाची होती.

याकरता आम्हाला रोस्ट बीफ, टर्की आणि हॅम हे मांसाचे प्रकार लागायचे. शिवायया मांसाचे प्रत्येकी वेगवेगळे सॅडविचही बनवायला लागायचे. चिकन ब्रेस्ट मांस घालुन पण एक प्रकार बनवायला लागायचा. हे वेगवेगळे ४ प्रकारचे सॅडविचकरता प्रत्येकी ३ औंस मास घालायला लागायचे. बाकी सर्व तेच म्हणजे लेट्युसची पाने, आणे चीझ. हे सॅन्डविच प्रय्तेकी ४ फ्लोअर वर ठेवायला लागायचे आणि शिलकीत प्रत्येकी ८ ठेवायला लागायचे. या सर्व सॅंडविचला लागणारा ब्रेड साारखाच. तो आम्हाला फ्रीजर मधून आणायला लागायचा. मोठा boxआणायला लागायचा. प्रय्तेक प्लॅस्टिक च्या पिशवीत ६ असायचे. याप्रमाणे १० पिशव्या म्हणजे ६० ब्रेड लागायचे. बाकीच्या सर्व सॅंडविचेस साठीचे ब्रेड आम्हाला विक्रीकरता जे ब्रेड ठेवलेले असतात तिथुन आम्ही घेऊन यायचो. स्लाईस ब्रेड. या सर्व बाकीच्या सँडविच साठी काहींना ग्रीन लीफ लेट्युस लागायचे तर काही सॅंडविच बिना लेट्युसचे. प्रत्येकाला चीझही वेगळ्या प्रकारचे. या सर्व याद्या मी बनवायचे. मी कामावर आले की फ्लोअरवरचे वापरण्यासाठी बाद झालेले सॅंडविच फेकून द्यायचे. नंतर कोल्ड रुम मधून रिकाम्या झालेल्या जागांवर शिलकीतलेसॅंडविचचे डबे ठेवायचे. नंतर कोणत्या प्रकारचे किती सॅंडविच बनवायचे याची यादी तयार करायची. नंतर सॅंडविचला लागणारे मांस order करायचे. मांसाचे नाव आणि त्याला लागणारे मांस प्रत्येकी गुणिले जितके सॅंडविचेस बनवायचे असतील त्याचा आकडा. ही यादी मांस कापणाऱ्या विभागात नेवून द्यायची. आणि त्याकरता एक प्लॅस्टिकचा डबाही द्यायचा. आणि शिवाय प्रत्येक सॅंडविचला लागणारे वेगवेगळ्या प्रकारचे चीझची पण यादी द्यायचे.

चीझ प्रत्येकी १ औंस याप्रमाणे. कार्मेन आली की मग ती टेबल सॅनिटाइझ करायची आणि फ्रीजर मध्ये जऔउन ब्रेड, व्हनिला पुडिंग, मेयानिझचे डबे आणि अजून जे जे काही बनवायचे असेल ते ते एका कार्ट मध्ये घालून घेऊन यायची. आणि मग आमची खऱ्या अर्थाने कामाला सुरवात व्हायची. Rohini Gore

क्रमश : ....

सायकल डे

 

आज म्हणे जागतिक सायकल दिवस आहे. सायकल म्हणली की मला रंजना आठवते. आमचे घर शाळेपासून खूप लांब होते. आम्ही शाळेत बसने जायचो. सायकल शिकायला बाबा नाही म्हणायचे. ते म्हणायचे आधीच आपले घर शाळेपासून खूप लांब आहे. तुम्ही सायकलने ये-जा केलीत तर आमचा जीव टांगणीला लागेल. आधीच रस्त्यावर खुप वाहने असतात आणि गर्दीपण असते. त्यात तुम्हाला काही झाले म्हणजे? बाबा प्रेमापोटी सांगत पण तरीही रंजनाने बाबांचे म्हणणे ऐकले नाही. मी सायकल शिकले नाही. मी मुळात घाबरट्ट आहे. नंतर मी सायकल शिकायला गेले पण सराव केला नाही. स्कुटर थोडीफार शिकले आणि सराव न करता चालवायला गेले तर मला अपघात झाला.

रिक्शाचे पण २ अपघात झाले. त्यानंतर मी खूपच भीती घेतली.

 

 

 

रंजना बाबांच्या नकळत सायकल शिकली. बाबा घरी जेवायला आले की ते जेवुन थोडावेळ विश्रांति घेऊन परत कामाला जायचे ते ६ ला घरी यायचे. सकाळी ७ ते १२ आणि दुपारी ३ ते ६ अशी त्यांची कामावरची वेळ होती. बाबा दुपारी घरी जेवायला आले की रंजना बाबांच्या नकळत सायकची किल्लि घ्यायची आणि भिंतीला धरून तिची ती सायकल शिकली. एके दिवशी म्हणाली की आज मी तुम्हाल एक गंमत दाखवणार आहे. बाहेर येऊन उभे रहा रस्त्यावर. आणि ती सायकल चालवत येताना दिसली. आम्हाल सगळ्यांनाच तिचे खूप कौतुक वाटले. माझी पहिली नोकरी सुरू झाली होती. मी तिला माझ्या स्वकमाईच्या पैशाने ( त्यावेळेचे रुपये ७०० ) तिला सायकल घेऊन दिली. मला अजूनही ती सायकल डोळ्यासमोर आहे. तिचा रंग लाल होता. रंजनाने भरपूर सायकल चालवली आहे. तिला नोकरी लागल्यावर सकाळी ७ ला ती सायकल घेऊन बाहेर पडायची ते संध्याकाळी ६ ला घरी यायची. सकाळी उठून ती college मध्ये जायची. तिथून परस्पर नोकरीवर जायची. नंतर तिथून ती क्लास करायची. आणि लग्नानंतर तिने स्कुटर घेतली. सायकल शिकल्याचा तिला खूप फायदा झाला. माझ्या अजोबांनी खूप सायकलींग केले आणि बाबांनी पण ! बाबा ४ वेळा सायकलने ये-जा करायचे कामावर जाताना. मला सायकल चालवता येत नाही पण सायकल खूप आवडते. पूर्वी सायकल भाड्याने पण मिळायची. सायकल वर चित्रित झालेले "हे मैने कसम ली" हे गाणे मला खूपच आवडते. Rohini Gore

 

 

ओढ

 काल स्वप्नात आला होता "तो"
नेत्रकटाक्ष झाले होते बरेचवेळा
हसलो होते दोघे एकमेकांकडे पाहून

वाट बघायची ती !
आता परत कधी भेट?

तुटातूट तर झालीच नव्हती

पण ओढ मात्र लागली होती

आता त्यांची भेट होत नाही

तिला त्याची आठवण येत राहते

कधीतरी क्वचित

त्यालाही येत असेलच

ते दोघे वेगळ्या देशातले

पण प्रेमाची भाषा दोघांची एकच
ती दुसरीकडे स्थलान्तरीत ....

कधी आठवणीत तर कधी स्वप्नात

त्यालाही येत असेल का माझी आठवण

नक्कीच ! तिचा विश्वास

कारण तिने तर त्याला

साठवलं आहे कायमच आठवणीत

आणि कदाचित त्यानेही !

नाहीतर स्वप्नात का येईल तो!

मधूनच एखाद वेळी बघते ती त्याला इंटरनेट वर ! :)
आणि कदाचित तोही बघत असेल
नक्किच ! तिचा विश्वास

रोहिणी गोरे

अघटित (३)

 

अमितने ठरवलेल्या प्लॅनप्रमाणे दुसऱ्या दिवशी ती दोघे बाहेर फिरुन उशीरानेच hotel वर परत येतात. मानसीचा मनावरचा ताण खुप हलका होतो. जेवण करुनआल्याने थोडावेळ टीव्हि पाहुन मग झोपतात. अमितचा प्रोजेक्ट एक दिवस लांबतो आणि उद्याच्या ऐवजी परवा निघायचे ठरते. मानसीला तर आनंदच होतो. ती म्हणते आज मी समुद्रावर खुप फिरणार. अमित तिला चिडवण्यासाठी म्हणतो मनसोक्त लहान मुलीसारखी खेळत बस समुद्रावर तेवढाच मला कामासाठी वेळ मिळेल आणि आपल्याला लवकर घरी जाता येइल. मानसी चिडते. तुझाच प्रोजेक्ट लांबला आहे म्हणुन आपण थांबलो ना? उगाच तुझे काम माझ्यामुळे झाले नाही असे म्हणु नकोस. अगं वेडे तसे नाही गं, मजा पण तुला कळत नाही? आज मात्र मला माझे प्रेझेंटेशन घेउन इथल्या साइट वर जायचे आहे. तुझ्यासाठी मी जेवण मागवुन ठेवले आहे. ते तुला इथेच मिळेल.

 

 

अमित कामाच्या साइटवर जातो आणि संध्याकाळी होटेलवर परत येतो. मानसी गाणी ऐकत असते. तिच्या laptop वर एकीकडे असंख्य फोटो अपलोड करत असते. तिने काही विडिओ क्लिप्स पण काढलेल्या असतात. अमित म्हणतो चल आज लवकर झोपु. उद्या सकाळी ब्रेकफास्ट करुन लवकरच निघु म्हणजे घरी पोहोचायला उशीर होणार नाही. अमित मानसी लवकरच झोपतात. साधारण मध्यरात्री दारावर थडथड असे वाजते. मानसी जागी होते. परत थडथड आणि वाऱ्याचा घो.घो. आवाज पण ! 

 

 

 

इतक्या रात्री कोण आले असेल म्हणुन मानसी उठते आणि दार उघडते. दार उघडताच क्षणी मोहवणारा वारा आत शिरतो. आणि मानसी हळुच बाहेर पडते. ती काय करत आहे हे तिचे तिलाच कळत नाही. नाचत बेभान होउन जात असते. तिला भुरळ पडलेली असते. तिच ती भुरळ त्या दिवशी सारखीच पण आता त्या भुरळेने तिची शुद्ध हरपलेली असते. तिला भीती वाटत नाही. आधी कोरड्या वाळुत चालत जाते आणि किनाऱ्यापाशी पोहोचते. चालताना ती खुप हासत असते. हातवारे करुन गिरघ्या घेत असते. मधुनच तिला पायाच्या खालची वाळु ओलि झालेली आहे ते कळते. मधुनच एखादा शिंपला तिच्या पायाला टोचतो. खुप मोठे आवार जिथे पाणी नाही. फक्त ओली वाळु. सोबत मंद वाहणारा वारा. या वाऱ्यासोबत ती आनंदात असते. ती चालते चालते खुप दुरपर्यंत आणि अचानक तिचे पाय पाण्यात जातात. पाणी वर वर सरकत जाउन तिच्या गुडघ्यापर्यंत येते आणि ती एकदम गटांगळी खाते. पायाखालची वाळु सरकल्यावर अजुन काय होणार्? नाही का. आणि अशातच तिची हारपलेली शुद्ध परत येते आणे तिला कळुन चुकते आपण होटेल सोडुन खुप दुरवर समुद्राच्या पाण्यात आहोत. तिलाभीती वाटायला लागते आणी ति झपाझप पाउले टाकुन पाण्याच्या बाहेर येते. 

 

 

 

जिवाच्या आकांताने पळत सुटते. सगळीकडे काळाकुट्ट अंधार पसरलेला असतो. समुद्रावर एक चिटपाखरु देखील नसते. दमुत ती तशीच उभी राहते.समुद्राजवळच्या hotelचे दिवे लुककुकत असतात. तिला कळुन चुकते आपण खुप लांब आलो आहोत. परत चालायला सुरवात करते तर तिच्या पायावरुन परत पाणी जाते. मागे वळुन पाहते तर मागुन पाण्याच्या लाटा येताना तिला दिसतात. या भरतीच्या लाटा आहेत हे तिला कळुन चुकते. आपल्याकडे फोन नाही याची तिला प्रखरतेने जाणिव होते. धापा टाकत टाकत ती हळु हळु चालते तर कधि पळते. पण इतके लांबचे अंतर आपण कसे गाठणार्? ती तशीच जात राहते. ठरवते आपण असे चालत पळत होटेल मध्ये जाउ शकतो. ती जसजशी पुढे जाते तस तसे पाणी तिच्या पाठिमागुन येत असते. आता तर पाण्याचा जोर खुप वाढलेला असतो. भरती येत असते. पाण्याच्या लाटांवर लाटा उसळत असतात्. तिला मागे खेचुन घेत असतात. 

 

 

 

आपण परवा रात्री समुद्रावर येउन खुप मोठी चुक केली होती ते तिला जाणवते. तेव्हा पण समुद्रावर कोणीहि नव्हते. ११ किंवा १२ चाच सुमार होता. आपण त्यावेळी अश्याच धापा टाकत होतो. पण नशीबाने आपण जास्त दुर गेलो नव्हतो.पण आज काय झाले मला. मला इतक्या दुर वाऱ्याने आणले? कि अजुन कोणत्या अद्भुत शक्तिने आणले? येथे भुताटकी असेल का? मला काहीच समजत नाहीये. पण लवकरात लवकर मला होटेल मध्ये ने रे देवा असा तिचा धावा सुरु होतो. हा कोणता भुरळ घालणारा वारा? की आपण बेभान होउन इथपर्यंत आलो? मला कळले कसे नाही? अमित उठला तर नसेल्? किति वाजले असतील्? तिला खुप रडु येते. एकिकडे डोळ्यातुन घळघळ अश्रु वाहायला लागतात आणी एकिकडे झपाझप पावले पडत असतात्. मगाचचा घोंघावणारा वारा आता शांत कसा ? आता फक्त लाटांचा आक्राळ विक्राळ आवाज येतोय. ती आता होटेल दिसण्याच्या टप्यात येते खरी पण मागे येणाऱ्या प्रचंड लाटांमुळे ती सतत मागे खेचली जात असते. मागोवा घेत समुद्राच्या लाटाही तिच्या पाठोपाठच असतात ते तिला कळत नाही. मागे वळुन पाहायचे नाही, तर सतत पुढे पुढे जात राहायचे असे ठरवुनही ती तसे करु शकत नाही. एक खुप मोठी प्रचंड लाट येते आणि तिला खेचत समुद्राच्या खुप आत घेउन जाते. तिच्या नाकातोंडात पाणी जाते. आणि दुसऱ्या लाटेसरशि ति समुद्राच्या पाण्यात नाहीशि होते.

 

 

इकडे होटेलवर अमित जागा होतो. बाजुला पाहतो तर मानसि नसते. बाथरुम मध्ये असेल म्हणुन तो कुस बदलतो. १० मिनिटे झाली तरी मानसी आली नाही? सगळीकडे बघतो. दार उघडुन बाहेर जातो, परत आत येतो. खाली जाउन चौकशी करतो आणि विचारतो तुम्हाला माझि मिसेस इथे कुठे दिसली का? रात्रपाळीचा मॅनेजर म्हणतो इथे मी रात्री कुणालाच जाताना पाहिले नाही. मग ही गेली कुठे? तिला फोन लावतो. तर फक्त रिंग वाजत राहते. रुम मध्ये येतो तो मानसिचा फोन रुम वरच असतो. आता मात्र त्याचा धीर सुटतो. तो होटेलच्या बाहेर , समुद्रावर सैरावैरा फिरायला लागतो. आतापर्यंत झुंजु मुंजु झालेले असते. काही वेळाने सुर्यही डोके वर काढतो. तिच्या सेल मधले तिचे फोटो ब्रेकफास्ट करायला आलेल्या माणसांना दाखवतो, विचारतो तुम्ही यांना कुठे पाहिले का? तर सर्वच नाही असे म्हणतात्त. काय करावे असा विचार करत असताना त्याच्या एकदम लक्षात येते. आता थांबुन चालणार नाही. तो ९११ ला फोन लावावा का अश्या विचारात असतो. नको. ९११ ला फोन नको करायला. उगाच चौकश्या आणि नसती लफडी मागे लागतील. कदाचित खुनाचा आरोपही लागेल माझ्यावर्. बापरे ! हे काय होउन बसले आहे ? परत रुम वर येउन तो विचार करत राहतो. त्याचे डोके खुप भणभणायला लागते...............Rohini Gore 

 

क्रमश : ....

अमेरिकेतील फर्निचरच्या कहाण्या... (२)

 

क्लेम्सनला आलो २००२ सालामध्ये. सुरवातीला बरीच नाचानाची झाली. विमानाने आलो मध्यरात्री. थेट उड्डाण चुकले म्हणुन उशीर झाला. नशिबाने लगेच दुसरी फ्लाइट मिळाली पण ती अर्थातच थेट नव्हती. प्रोफेसर डीटर यांनी आमच्या एका रात्रिचे मोटेल मध्ये बुकींग केले होते. त्यांना आंसरिंग मशीनवर निरोप ठेवला होता पण कामाच्या व्यापात त्यांनी ऐकला नाही त्यामुळे त्यांनाही दुसऱ्यांना हेलपाटा पडला. ते आम्हाला न्यायला आले होते. आमच्या दोघांचे फोटो स्कॅन करुन पाठवले होते आम्हाला ओळखण्यासाठी. एक रात्र मोटेल मध्ये राहिल्यावर आम्ही मित्राच्या मित्राकडे ८ दिवस राहिलो. आम्हाला अपार्टमेंट मिळता मिळत नव्हते. सर्व अपार्टमेंट बुक झाली होती. आधी फोन करुन विचारले होते पण काही उपयोग झाला नाही. 

 

 

 

कशीबशी तीन महिन्यांकरता एक जागा मिळाली. ३ बेडरुमची जागा ३ विदार्थी शेअर करत होते. त्यातला एक शिक्षण पुर्ण झाल्याने सोडुन गेला होता. आणि आम्हाला त्याची एक बेडरुम मिळाली ३ महिन्यांसाठी. ही जागा खुप छान होती. या अपार्टमेंट कऍ मध्ये एकही भारतीय विदार्थी रहात नव्हता. सर्वच्या सर्व अमेरिकन विदार्थी रहात होते. हे अपार्टमेंट दुमजली होते आणि फर्निचर सहित होते. एका बेडरुम मध्ये एक बेड होता आणि बाकी सगळे common, hall, आणि स्वयंपाक घर. शिवाय त्यात धुण्याचे मशीनही होते. आमच्याकडे सामान म्हणजे भारतातुन आणलेल्या ४ बॅगाच होत्या. स्वयंपाकाची भांडी मी भांडी धुण्याच्या मशीनमध्ये ठेवली व फ्रिज मध्ये भाज्या ठेवण्याकरता जागा करुन घेतली. ३ महिन्यांनी सुद्धा जागेच वांदेच होते. कारण एक तर सर्व अपार्टमेंट्स ३ किंवा ४ बेडरुमची आणि सर्व विदार्थि शेअर करुन राहात होते. १ बेडरुमच्या जागा १ ते २ च होत्या आणि त्या सुद्धा अंधारलेल्या. शेवटी एक स्टुडिओ अपार्टमेंट मिळाले. स्टुडिओ अपार्टमेंट म्हणजे एकच खोली. त्यातच सर्व. कपडे धुण्याकरता लाअ मध्ये जावे लागत होते. इथली फर्निचरची कहाणी जरा वेगळी आहे.

 

 

 

स्टुडिओ अपार्टमध्ये नाखुशीनेच आलो. तिथे एक आरामदायी खुर्ची होती व त्यात बसुन थोडाफार झोका घेता येत होता. ही खुर्ची चांगली होती. अशीच कुणीतरी सोडुन गेले होते. आम्ही आधी ज्या मित्राच्या मित्राकडे रहात होतो त्यांच्याशी आमची चांगली दोस्ती झाली होती. तो post doctorate करत होता. स्टुडिओ बद्दल आम्हाला एका पिएचडि करणाऱ्या लग्न झालेल्या विदार्थ्याकडुन कळाले. तो म्हणाला आमचेही जागेचे वांदे झाले होते पण हा एका खोलिचा पर्याय चांगला आहे. आम्ही आधी ज्या मित्राकडे ८ दिवस राहिलो त्यांच्याकडे एक खुप छान गादी होती, ती त्यांची नव्हती. ही नवी कोरी गादी ते म्हणाले आम्ही वापरत नाही तुम्ही घेउन जा. त्यांच्याकडे एक खुप छान सोफा होता. तो सोफा त्यांना एका देशाच्या जोडप्याने दिला होता. ती म्हणाली आमच्याकडे २ सोफे झालेत. ते आम्हाला दुसऱ्यांनी जागा सोडताना दिले आहेत् त्यातला एक सोफा तुम्ही घेउन जा. पण तो इतका जड सोफा न्यायला कुणाकडे तरी विनंती करायला पाहिजे की तो उचलुन टेंपो मध्ये घालुन आमच्या घरी आणाल का?

 

 

 

हे सर्व कटकटीचे असते. म्हणुन मग आम्ही फक्त गादी आणली. सोफा आणला असता पण एका खोलीत खुप गर्दी झाली असती. ती नवि कोरी गादी अजुनही लक्षात राहिली आहे इतकी छान होती. सोफ्याचा रंग भगवा होता, तो पण खुप छान होता. अजिबात खराब झालेला नव्हता. त्यांच्या कडे एक छोटा बसका लाकडी स्टॅंड होता तोही त्यांनी आम्हाला दिला. त्यावर आम्ही आमचा छोटा टिल्लु टिव्ही ठेवला आणी खाली डिव्हिडि प्लेअर ठेवला आणि त्याबाजुला थोडी जागा होती ती ग्रंथालयातुन आणलेल्या पुस्तकांसाठी केली. बसायला खुर्ची झाली. झोपायला गादी झाली. जेवणासाठी कार्पेटवर वर्तमानपत्रे घालुन त्यावर ताटे ठेवुन जेवायला लागलो. 

 

 

 

एका खोलीमध्ये काय काय ठेवणार ना ? पण नंतर काही दिवसांनी त्याच एका खोलीत डायनिंगही आले. टेबलही आले. आमच्या शेजारी एक अमेरिकन विदार्थी राहत होता. तो सोडुन चालला होता. तो म्हणाला रोहिणी तुला बघ यातले काय फर्निचर हवे ते ! मी सोडुन चाललो आहे. हे फर्निचर माझे नाहिये. मला खरे तर एका खोलीत इतकी गर्दी करायची नव्हती. पण त्याचे घर बघितले तर त्याच्याकडे सर्व काही होते एका खोलीत ! मनात म्हणले हा इतका उत्साही आहे तर मग आपण का नाही ? मलाही त्याचे घर पाहुनघर सजवण्याचा उत्साह आला. मी त्याच्याकडचे एक ड्रावर असलेले टेबल घेतले. त्यावर डेस्क Top ठेवला. आणि एके दिवशी मला चक्क एक गोलाकार डायनिंग दिसले. एका अपार्टमेंटच्या बाहेर ठेवले होते. कोणी तरी तासुन तासुन त्याला गोलाकार आकार दिला होता. पेंट केले असते तर ते अगदी नवेकोरे छान दिसले असते.बरेच दिवस पहात होते बाहेर ठेवलेले. एके दिवशी अंधाऱ्या रात्री आम्ही दोघांनी मिळुन ते घरी आणले आणि त्याचे डायनिंग करुन टाकले. २००५ च्या सुरवाती पर्यंत आम्ही क्लेम्सनला होतो. काही विदार्थी मित्र झाले होते. काही post doctorate मित्र झाले होते. निघताना आम्ही पण एक एक करत सर्व फर्निचर मित्रमैत्रिणींना उदार मनाने देवु केले. post doc पर्व संपले. आणि परत नव्या शहरी नोकरी करण्यासाठी एक्झिट घेतली. 

 

 

नव्या शहरी नविन जागी नवे कोरे चांगल्यापैकी फर्निचर दुकानात जावुन विकत घेतले ते आजतागत आहे. दणकण आणि चांगले फर्निचर २ ते ३ ठिकाणी नोकरी निमित्ताने स्थलांतर करताना मुव्हर्स तर्फे हालवले गेले पण तरीही ते चांगल्या स्थीतित आहे. या फर्निचर मध्ये माझे मन जराही गुंतलेले नाही. पण आम्ही भारतात घेतलेले फर्निचर अजुनही आठवते. म्हणतात ना पहिले प्रेम कधीही विसरु शकत नाही. एक समाधान मात्र आहे की ते सर्व फर्निचर आम्ही माझ्या सासरी दिले आणि सर्वांनी ते आनंदाने वापरले. Rohini Gore

 

अमेरिकेतील फर्निचरच्या कहाण्या... (1)

 

२००१ सालातली गोष्ट आहे ही ! आम्ही दोघे टेक्साज राज्यातल्या डेंटन शहरात आलो. अपार्टमेंट फिक्स झाले. रहायला लागलो. त्या अपार्टमेंट मध्ये जरुरीपुरतेसर्व फर्निचर होते. १ मोठा बेड होता. एक गोल गोल फिरणारी खुर्चि होती आणि एक डुगडुगणारे coffee टेबलही होते. हे अपार्टमेंट फिक्स करण्याचे कारणतिथे रहाणारा आणि विनायकच्या लॅब मध्ये काम करणारा post-doctorate अचानक सोडुन दुसऱ्या गावि जाणार होता आणि त्याचे लिज ब्रेक होणार होते. त्यामुळे त्याचे पैशाचे नुकसान होणार होते आणि आमचा तिथला राहण्याचा काळही एकच वर्षाचा होता.

 

 

नॅन्सिने मला काही अपार्टमेंट दाखवलि होती म्हणजे असे की आम्ही प्रोफेसर ऍलन मर्चंड कडे काही दिवस राहिलो होतो. आणि त्याचि बायको नॅन्सि मला घेउन अपार्टमेंटच्या शोधात घेउन जात होती. मला एकही अपार्टमेंट आवडले नव्हते. एक तर लांबच्या लांब आणि निराशा वाटत होती. काही बिना फर्निचर तर काही फर्निचर सहित होती. आम्ही ज्या अपार्टमेंट मध्ये जाणार होतो त्याचे लिज आम्हीटेकओव्हर करणार होतो आणि फर्निचर कसेहि का असेना, होते हे महत्वाचे !

 

 

या अपार्टमेंट पासुन युनिव्हरसिटी, ग्रोसरी स्टोअर व धुणे धुवायचे दुकान सर्व चालत जाण्याच्या अंतरावर होते. ते काही फर्निचर सहित अपार्टमेंट नव्हते. अगोदर रहाणारे असेच एक एक फर्निचर तिथेच सोडुन गेले होते. तिथे बार मध्ये असणाऱ्या उंच उंच दोन खुर्च्याही होत्या. त्यातल्या एका खुर्चिचे पाय मोडले होते आणी एक खुर्चि अशीच डुगडुगत होती. ते सर्व फर्निचर बघुन मला हसावे की रडावे हेच कळत नव्हते. अंधेरीच्या जागेत आम्ही १९९९ साली, लग्नाच्या १० वर्षानंतर आमच्या आवडीचे १ लाखाचे फर्निचर घेतले होते. त्याची आठवण येउन मला रडु फुटत होते. त्याचबरोबर अपार्टमेंट मधले फर्निचर सर्वच्या सर्व भिरकावुन द्यावेसे वाटत होते. फर्निचर जुनाट जरी असले तरी ते होते ना ! एके दिवशि मी त्या उंच डुगडुगणाऱ्या खुर्चिवर बसले आणि मनाशिच म्हणाले महारानी रोहिणि पधार रहि है औस सिंहासन पर बैठी है हो !! आणि जोरजोरात हासले. मळक्या गोल गोल फिरणाऱ्या खुर्चीवर गोल गोल फेऱ्या मारल्या आणि मनाशिच म्हणाले चला आता हापिस सुटले, निघायला हवे. विनायक दुपारी जेवायला यायचा तेव्हा या खुर्चिवर बसायचा आणि डुगडुगणाऱ्या टेबलावर जेवणाचे ताट ठेवुन जेवायचा.

 

 

 

आमच्या अपार्टमेंटच्या खाली रहाणाऱ्या प्रविणाशि माझि मैत्री झाली. आणि मला कळाले की तिने पण फर्निचर असेच कोणा कडुन आणले होते. विकत घेतले नव्हते. हळुहळु मला कळाले कि युनिव्हरसिटीमधले विद्दार्थी एक तर फर्निचर सहित अपार्टमेंट मध्ये रहातात किंवा बिना फर्निचर अपार्टमेंट मध्ये रहाणारे एकडुन तिकडुन मिळालेले फर्निचर वापरतात आणी शिक्षण संपले कि असेच कुणाकुणाला देतात. काही जण मुव्हिंग सेल मधुन खुप कमि किंमतीला विकत घेतात. मि एके दिवशी प्रविणाकडे गेले आणि तिच्या सोफ्यावर बसले आणि उठायला लागले तर मला उठताच येइना पटकन ! तर ती हासायला लागली, म्हणाली ऐसाही होता है रोहिणि, ये सोफा बहुतही पुराना है. मग तिने तिच्या आधीच्या फर्निचरची कहाणि मला ऐकवली. म्हणालि मि नविन लग्न होउन आले तर आमचा बेड खुप खतरनाक होता त्यावर झोपले की एकदम खालीच जायचा. माधविचि मैत्रि झालि तेव्हा ती पण नवीन लग्न होउन आली होती पण तिच्या नवऱ्याने नवा कोरा बेड घेतला होता.

 

 

सोफाही नविन होता. तर तिचे म्हणणे क्यु इतना खर्चा करने का ? सेल करने में दिक्कत आती है ! एके दिवशी माधवी म्हणालि आप तैयार रहे , मै आपको लेने के लिए आती हु. आणि आम्ही तिच्या कार मधुन बरेच हिंडलो आणि कचऱ्याच्या डब्याजवळ सोडुन दिलेले फर्निचर आम्ही पाहिले. म्हणाली ये लोग ऐसेही इधर क्यु छोडते है ये फर्निचर ? देखो कितना अच्छा है ना? मि "हा रे" आणि एके दिवशी ती असाच एक रॅक घरी घेउन आली. बघितले तर खरच तो रॅक चांगला होता. व्हाइट पेंटही लावला होता त्याला. तिने त्यात तिची पुस्तके ठेवली आणि अजुन काय काय ठेवले. तिच्या नवऱ्याला खरे तर हे आवडले नव्हते, खरे तर मलाही आवडले नव्हते. पण इथे कोण बघतयं ? इथे कोणाची कोणाला पडलेली नसते. युनिव्हरसिटी मध्ये सर्वच शिक्षण घेत असतात तसे आमची ३-४ जणांची post-doctorate ची छोटी कम्युनिटी होती. अर्थात हे शिक्षण नव्हे ! 

 

 

फर्निचर सहित अपार्टमेंट मिळते असे तिकडे इंडियात ऐकले होते आणि अचंभित झाले होते पण इथे बघितले तर हे फर्निचर वर्षानुवर्ष वापरलेले असते. ते काही अपार्टमेंट वाले बदलत नाही. इतर सर्व सोयी तर असतातच जसे की अपार्टमेंट मध्ये मायक्रोवेव्ह्, इलेक्ट्रिक शेगड्या, फ्रिज, त्यामुळे बाकीचे फर्निचर कुणि दिलेले, तर असेच उचलुन आणलेले , तर गराज सेल मधुन कमी किंमतीत विकत घेतलेले असते.एके दिवशी प्रविणा मला म्हणाली कि तिच्या शेजारचा केरळि सोडुन जात आहे तर मी त्याला त्याच्या कडच्या फर्निचर बद्दल विचारले देशील का मला, तर तो हो म्हणाला. तर तो डायनिंग टेबल आणि खुर्च्या आणि एक सोफा देणार आहे. तुझ्या घरात काहीच नाही ना बसायला कोणी आले तर ! तर मग सोफा आणि डायनिंग तुझ्याकडे ठेव आणि तु इथुन गेलीस की मी घेउन जाइन पण मि विचारले ते वर आणणार कसे काय ? तर म्हणाली की विनायक और श्रिनिवास लेके आयेंगे उपर !

 

 

मी मनात "एवढे काय नडलय का?" पण ओके ठिक आहे.मग एके दिवशी तो जड सोफा दोघांनी मिळुन वर आणला. मग मी गरमागरम दोघांसाठी चहा केला. त्यानंतर आम्ही सोफ्यावर बसायला लागलो आणि जेवायला डायनिंग वर ! दुसऱ्या एका मैत्रिणीला (प्रविणाच्या शेजारी रहाणारि कविता) तिला फोन करुन सांगितले कि वर ये आमच्या घरी. आम्ही फर्निचर घेतले आहे ! तीने माझे अभिनंदन केले आणि मी मनातल्या मनात खुदुखुदु हासले. वर आली आणि आम्ही तिघीही हासायला लागलो. तिला विचारले अच्छा है ना फर्निचर ? बहुत ही बढिया है , ती म्हणाली आणि मग मी सगळ्यांना उपमा चहा केला. आणि नंतर घरी जेवायला बोलावले. आम्ही एक वर्ष संपता संपता दुसऱ्या शहरी गेलो. 

 

 

 

दुसऱ्या शहरी प्रविणाचा मला फोन आला आणि खुप हासुन हासुन बोलत होती. का? तर तिचा मुलगा मोठमोठ्याने रडत होता. अँटि का फर्निचर क्यु फेक रहे है? तिने तिच्या मुलाला खुप समजावले कि अरे ते तिचे फर्निचर नाहीये तेव्हा कुठे तो शांत झाला. इथे अपार्टमेंट सोडुन जाताना सर्व काही साफ करुन द्यायचे असते आणि सामानही सर्व रिकामे करुन द्यायचे असते. एवढे सर्व सामान फेकायला वेडबिड लागलय का? की जे आमचेही नव्हते आणि ते जड जड सामान कचरापेटीच्या बाजुला ठेवायला हमालासारखी शक्ति पाहिजे ! Rohini Gore 

 

क्रमश : ....