२१ जून २०२२ (FB memory)

 उन्हाळ्याच्या सुरवातीलाच गरम हवेचा दणका गेले १५ दिवस आहे. दुपारी चटका लागेल इतके उन असते आणि संध्याकाळी दणादण पाऊस पडतो. आज हवा त्यामानाने कमी गरम होती आणि आर्द्रता अजिबात नव्हती म्हणून समुद्रकिनारी फिरायला गेलो तर तिथे बरीच गर्दी होती. आज ठरवलेच होते की किनारी अनवाणी चालायचे. पाऊले भिजतील इतपत पाणी असेल त्या जागेवरूनच चालायचे. काही वेळेला पाणी नसते व ओली वाळू असते तिथेही छान वाटते. तासभर फिरलो. खूपच फ्रेश वाटले. खूप गार हवा नसली तरी वाऱ्याच्या थोड्या झुळका येत होत्या. चालत असताना मनात "जिंदगी कैसी है पहेली हाए, कभी तो हासाए, कभी ये रूलाए" समुद्राचे थंडगार पाणी पायांना छानच वाटत होते. शिवाय ओली वाळू व काही ठिकाणी ओबडधोबड वाळू होती की ज्यात शिंपले होते त्यावरून चालायलाही छान वाटत होते. काही ठिकाणी समुद्राचे पाणी साचले होते. तिथेही पाय बुडवत होते. एकूण काय चालताना आज खूपच मजा येत होती.

 

तोच चंद्रमा नभात....

 खिडकीत सहज डोकावले तर आज चंद्र खूप छान दिसत होता. त्याच्या बाजूने विखुरलेले ढग होते. चंद्राला पाहिले की ओठावर त्याचीच गाणी येतात. वो चांद खिला वो तारे हसे ये रात अजब मतवाली है, समझने वाले समझ गये है ना समझे वो अनाडी है, चंदा ओ चंदा किसने चुराई तेरी मेरी निंदिया, चाँदसा मुखडा क्यु शरमाया, चाँद को क्या मालूम चाहता है,.. किती तरी ! एकदा आमच्या मोहिनी अंताक्षरी मध्ये चंद्रावर गाणी गायची होती. खूप धमाल आली होती त्याची आठवण आली. पूर्वी एकदा रस्त्याने चालत येताना असाच भला मोठा चंद्र दिसला होता. त्यादिवशी होळी पौर्णिमा होती. एकदा नदीवर चालताना झाडाच्या मधोमध चंद्र चालत होता. त्याला कॅप्चर करून पाठवला होता हवामान तज्ञ ली रिंगरला आणी त्याने लगेचच दुसऱ्या दिवशी वेदर शॉट अऑफ द डे मधे दाखवला. एकदा असाच खिडकीतून घेतला होता. २०२० साली पण किती छान दिसला होता चंद्र. आजच्या चंद्राची खास आठवण म्हणजे आज मी माझ्याकडचे सर्व चंद्र एकत्र केले. चंद्राची अजून एक खास आठवण म्हणजे विल्मिंटनच्या बेडरूम मधून सहज दिसायचा ! Rohini gore

 

10 June 2019 (fb memory)

 

आज मी कामावरून बाहेर पडायला आणि पाऊस कोसळायला अगदी एक गाठ पडली. छत्री उघडली आणि चालायला सुरवात केली. १० मिनिटांचा खेळ असेल पण पावसाने आज मला खूप आनंद दिला. कोसळणाऱ्या धारा छत्रीवर टपटपटप पडत होत्या. त्या टपटपणाऱ्या

पावसाचा आवाज सुख देत होता. चालताना जमिनीकडे पाहिले तर पावसाचे थेंब जमिनीवर थुईथुई नाचत होते. हा खेळ १० मिनिटे चालला. नंतर पावसाने दडी मारली आणि उन बाहेर पडले. लखलखीत उन ! जमिनीवर साठलेल्या पाण्याचे तरंग एकापाठोपाठ वाहत होते. फूटपाथच्या बाजूने ओहोळ वाहत होते. संध्याकाळी सूर्यास्ताच्या वेळेला आकाशात जिकडे पाहावे तिकडे निरनिराळ्या आकाराचे ढग इकडून तिकडे ये-जा करत होते. काही ढग रंग बदलत होते. अशीच एक संध्याकाळ - १० जूनची, वेगळी आणि आकर्षित करणारी होती.

रोहिणी गोरे

संगीत मैफील

 

Enjoyed MD Laxmikant Pyarelal Night presented by Zeenat Aman, Padmini Kolhapure and Rati Agnihotri

गायक गायिका - कविता कृष्णमूर्ती, अमित कुमार, सुदेश भोसले, साधना सरगम आणि अजून काही नवीन कलाकार. स्टेजवर प्रत्यक्ष म्युझिक डायरेक्टर प्यारेलालजी होते. सर्व कलाकारांनी तुफान गाणी गायली ! मी काही सेकंदाच्या विडिओ क्लिप्स घेतल्या आहेत. गाणी अनुक्रमे;

१. सत्यम शिवमं सुंदरम

२. मेरे मेहेबूब कयामत होगी

३. हवा हवाई,

४. एक प्यार का नगमा है

५. वादा तेरा वादा

६. ये गलिया ये चोबारा

७. परदा है परदा है

८. चोली के पीछे क्या है

अजून काही....

आज तिथे ऑर्कुट मैत्रीण अचानक भेटली. खूप छान वाटले दोघींना ! स्टेजवर पद्मिनी कोल्हापुरे, झीनत अमान, रती अग्निहोत्री आल्या होत्या. त्या त्यांच्या करियर बद्दल थोडे फार बोलल्या. पद्मिनि कोल्हापुरे ने एक गाणे पण म्हणले, तिचा आवाज छान आहे. हसता हुवा नुरानी चेहरा, आणि बेला महका री महका ही दोन्ही गाणी म्हणायला हवी होती. आश्चर्य म्हणजे बॉबी आणी दोस्ती मधली गाणी का वगळली? म्हणायला हवी होती.

आम्हाला या प्रोग्राम बद्दल माहिती नव्हते. फेबु वर विनुच्या टाईम लाईन वर जाहिरात आली शुक्रवारी आणि आम्ही रविवारचे बुकींग केले. हा प्रोग्राम ऍट्लांटा, व्हर्जिनिया, न्यु जर्सीत आज, नंतर कॅनडा व कॅलिफोर्नियात आहे.

१९९९ साली अंधेरी मधे अनिल विश्वासजी यांचा लाईव्ह program पहायला गेलो होतो त्यानंतर आज ! लाईव्ह मधे जी मजा आहे ना ती बाकी कशातही नाही हे अगदी खरे ! Rohini Gore

आठवण स्टीलच्या भांड्यांची

 

लग्नानंतर आम्ही दोघे डोंबिवलीच्या आमच्या फ्लॅट मध्ये रहाणार होतो म्हणून काही नातेवाईक व इतर काही जणांनी आम्हाला स्टीलच्या भांड्यांचा अहेर दिला होता. त्यावेळेस स्टीलच्या भांड्यांचे भारी कौतुक होते. माझ्या सासूबाईंनी काही भांडी आधीच घेऊन ठेवली होती, तर काही भांडी आईने रुखवतात मांडली होती. पूर्वी स्टीलच्या भांड्यांवर ती कोणाकडून आली आहेत आणि कोणाला दिली आहेत यांची नावे कोरायचे. दिनांकही घालायचे.

- पोळ्या ठेवायचा गोल डबा - सासूबाई

- मिसळणाचा डबा - सासूबाई

- तेलाची बरणी - सासूबाई

- ६ ताटे, वाट्या, फुलपात्री - सासूबाई

- भाजी धुवायची रोळी - चुलत सासूबाई

- छोटी परात - मावस चुलत सासूबाई

- दूध तापवायची पातेली - आत्ये सासूबाई (सर्वात मोठ्या)

- स्टीलची बादली - दुसऱ्या आत्ये सासूबाई

- एकात एक बसणारे सर्व डबे - २-३ आत्येसासूबाईनी मिळून

- कळशी - आईकडे कामवाली बाई होती तिचा अहेर

- आयताकृती भांडे - सासूबाईंकडे पोळ्यावाली बाई होती तिचा अहेर

- चहा साखरेचे डबे - रुखवत (आईकडून)

- ठोक्याची पातेली रुखवत (आईकडून) या पातेल्यात फोडणी करता येते

- मोठी परात - आईच्या शेजारी रहाणारे शहा काका यांचा अहेर

- झारा, उलथणे, मोठे डाव, छोटे डाव, चिमटा - आईची मैत्रिण

- ६ चायना डीश आणि ६ उभे पेले - विनुचा मित्र

लग्नानंतर मी व चुलत सासूबाई तुळशीबागेत इतर काही गोष्टी खरेदी करायला गेलो होतो. त्या म्हणजे विळी, लिंबू पिळायचे यंत्र, किसणी, कढई, सोलाणे इत्यादी.

स्टीलचा उभा गंज ताक करायला, स्टीलची रवी पण होती. मोठाले थाळे, देव्हारा, निरंजन, उदबत्तीचे घर, रोजच्या वापरातले तेल ठेवण्यासाठी उभट आणि चोच असलेला कावळा, स्टीलचे कुंडे, शिवाय उभट कुंडे त्यावर झाकण, वाडगे, स्टीलचे चहाचे कप ठेवायचे ट्रे आम्हाला अहेरात आले होते. पूजेची थाळी दिली होती कुणीतरी होती. खूप छान होती. त्यावर नक्षीकाम होते. स्टीलचं पुरणयंत्र , संक्रांतीच्या हळदीकुंकू करता लुटण्यासाठी स्टीलचे असेच छोटे छोटे द्यायचे. मी म्हणायचे याचा काय उपयोग? तर झाकण ठेवण्यासाठी अश्या छोट्या ताटल्या उपयोगी पडायच्या. आईने अधिक मासामधे तीस-तीन सवाष्णी घातल्या होत्या तेव्हा सर्व बायकांना मोठाले स्टीलचे थाळे दिले होते. माझ्याकडे जेव्हा पूजा झाली तेव्हा मी झाकण असलेले गोलाकार आणि खालून निमुळते असे कुंडे दिले होते. मिसळणाच्या डब्यात पण हळद, तिखटासाठी वेगवेगळे छोटे स्टीलचे चमचे वापरत होते. मी ते आईकडून आणले आहेत. फक्त आठवणीत असण्यासाठी ठेवून दिलेत. वापरत नाही. लहान मुलांच्या ताटल्या होत्या. त्यात उथळ कप्पे होते, भाजी, कोशिंबिरीसाठी. ही ताटल्या मला प्रचंड आवडतात. पेढेघाटी स्टीलचा डबा पण खूप फेमस होता पूर्वी आणि स्टीलचे चहाचे कानवाले भांडे चहा प्यायचे मग पण आले होते. चहा साखरेचे किलवरचे चमचे. मला या चमच्याने पोहे, उपमे खायला पण आवडतात, इतके गोड आहेत.गेले ते दिन गेले,, राहिल्या त्या फक्त आठवणी.

 

पाणी पिण्याकरता "जग" होते. जास्तीची माणसे जेवायला असायची तेव्हा तांब्या/लोटीतून पाणी न घेता जगात घेत असु. ते असेच गोलाकार, खाली निमुळते. एखाद्या फ्लोवरपॉट सारखे होते. आईकडे स्टीलचे बदक होते. त्याच्या पोटात विड्याची पाने, त्यावर एक झाकण असायचे. त्यात चुना, लवंग आणि कात ठेवायला कप्पे होते. इतके छान होते हे बदक ! आमच्या घरी सण-समारंभाला या बदक जेवण झाल्यावर प्रत्येक जण स्वत:चे स्वत: विड्याचे पान करून घेई.

बाजारहाट ...(5)

 

"बाजारहाट" या मालिकेत मी ४ भाग लिहिले आहेत. आधीच्या ३ भागात डोंबिवली, विलेपार्ले मधला बाजारहाट लिहिला आहे. शिवाय आईकडे रहात असताना मंडईत आम्ही तिघी भाजी आणायला कसे जायचो ते लिहिले आहे. चवथ्या भागात मी अमेरिकेत  किराणामाल  आणि भाजी घ्यायला कसे जायचो  ते लिहिले आहे. ........ आता पुढे आणि शेवटचा भाग

जसे की जेव्हा आम्ही डेंटन - टेक्साजला आलो तेव्हा तिथे सॅक ऍंड सेव्ह नावाचे अमेरिकन स्टोअर होते. तिथे भाज्यांचा नेहमी खडखटाड असायचा. जेव्हा क्लेम्सन - साऊथ कॅरोलायनाला आलो तेव्हा तिथे बाय-लो नावाचे स्टोअर होते. आम्ही सॅम्स क्लबची मेंबरशिप घेतली. तिथे घाऊक माल मिळतो. त्यात मी टुथपेस्ट, डिटर्जंट, अंगाला लावायचा साबण, फरशी पुसण्याची ओली फडकी आणि असे बरेच काही घ्यायला सुरवात केली. तिथे मी पालक घेत असे. पालकाची निवडलेली पाने मिळायची. ही बॉक्स इतकी मोठी होती की त्यामध्ये मी पालकाची वेगवेगळ्या प्रकारची ३ वेळा भाजी करत असे. तिथे आम्ही सुरवातीला स्लिम फास्ट नावाची प्रोटीन पावडर घेतली. तो डबा साधारण १ किलोचा होता. ही पावडर आम्ही सकाळच्या न्याहरीला दुधातून घेऊ लागलो.

ही पावडर खूप उपयुक्त आहे. शाकाहारी जेवणामध्ये प्रोटीन कमी असते. ही एकदा सकाळी घेतली की दुपारच्या जेवणापर्यंत भूक निभावते. तसे सकाळी नाश्ता खाण्याची सवय भारतापासूनच नाही. दुधामध्ये बोर्नव्हिटा, कॉर्नफ्लेक्स घालून खात होतो. अर्थात इथेही खातोच. इथे तर खूप व्हरायटी मिळतात. सुरवातीला कार नसल्याने आम्ही बसने बाय-लो नावाच्या ग्रोसरी स्टोअर मध्ये जायचो. या स्टोअरच्या समोर विन्डिक्सी होते पण तिथे कधीच केव्हाही गर्दी नसायचीच. बाय - लो चे फ्लायर्स पोस्टाने येत असत. त्यात बाय वन गेट वन च्या जाहीराती असायच्या. आम्हाला दोघांना वाल मार्ट खूप आवडते. तिथली भाजी कधीही खराब होत नाही असा अनुभव आहे. कार आल्यावर आम्ही ऍन्डरसनच्या वाल मार्ट मध्ये भारी आणायला लागलो. क्लेम्सनच्या जवळच्या छोट्या शहरातून पण भाजी आणायचो. एक स्टोअर नवीन उघडले होते. तिथे आम्ही रात्री १० ला किराणामाल  भाजी, दूध असे सर्व आणायला लागलो. कारने आमच्या सोबत दोन विद्दार्थीनी येत होत्या. जेव्हा विल्मिंग्टनला आलो तेव्हा तिथे काही स्टोअर्स माहिती झाली. हे शहर बऱ्यापैकी मोठे आहे. तिथे लोएस फूड मध्ये आम्ही पिण्याचे पाणी आणायचो. वालमार्ट शिवाय हॅरिस्टिटर नावाचे स्टोअर आम्हाला आवडले. तिथे चिरलेला भोपळा मिळायचा. त्याचे मी भरीत करायचे. आम्हाला दोघांना भोपळ्याचे भरीत खूप आवडते. सुरवातीला आम्ही अमेरिकेतल्या स्टोअर्स मधून  आयस्क्रीम व बटाटा चिप्स बरेच खायचो. इथे इतक्या व्हरायटी मिळतात त्यामुळे प्रत्येक वेळी वेगवेगळे आणायचो. नंतर हे सर्व बंद करून टाकले. इंडियन स्टोअर जवळ नसल्याने हेच आम्ही पटकन काहीतरी तोंडात टाकायला म्हणून आणायचो. जेव्हा हेंडरसनविलला आलो तेव्हा इंडियन स्टोअर बऱ्यापैकी जवळ आले म्हणजे १ तासाच्या कार ड्राईव्ह वर ! महिन्यातून एकदा जाऊ लाग्लो आणि इतक्या वर्षात ( म्हणजे २००१ ते २०१५) कधीही पहायलाही न मिळालेले सर्व काही इंडियन पदार्थ आणायला लागलो. जसे की खारी, पार्लेजी, चिवडे, फरसाण, राजगिरा लाडू इ. इ. तसे तर विल्मिंग्टनला असताना सुरवातीला महिन्यातून एकदा जायचो. पण नंतर कंटाळा यायला लागला. जायचो म्हणजे आधी भारतीय उपाहारगृहात जेवण, नंतर इंडियन ग्रोसरी करून परत घरी. जाऊन येऊन आणि तिथे खरेदी करण्यात आमचे ६ ते ७ तास जायचे इतके लांब होते. सर्व काही असावे म्हणून इतके सामान आणायचो की घरातच एक दुकान झाले होते. १५ वर्षात इडली - डोसे आणि भेळ वगैरे घरी केले तरच खाता यायचे कारण की भारतीय उपाहारगृह नाहीत. त्यामुळे अनेक पदार्थ मी घरी करत होते. दर १५ दिवसांनी वेगवेगळी व्हरायटी करायचे जसे की इडली सांबार, डोसे, उत्तपे, रगडा पॅटीस, शेव बटाटा पुरी, छोले भटूरे, मिसळ. डाळ तांदुळ भिजत घालून मिक्सर ग्राइंडर वर वाटायचे.

लसणाच्या चटणी साठी गोटा खोबरे, फ्रोजन खवलेले ओले खोबरे मिळायचे नाही इंडियन स्टोअर मध्ये म्हणून खवलेले सुके खोबरे आणायचो. सॅम्स मधून भाजलेले दाणे आणायचो कूट करायला. अजूनही आणते. कारण की इंडियन स्टोअर मध्ये दाणे आणणे व्हायचे नाही सुरवातीला जवळ नसल्याने. त्यामुळे दाणे भाजून कूट करता यायचे नाही. शेपू आणायचो.भारतात असताना पालेभाज्या खूप खात होतो. मी तर रोज एक पालेभाजी करायचे. मुळा, चाकवत, अंबाडी, शेपू, मेथी, अळू. इंडियन स्टोअर मधून मग अळू आणले. त्याच्या अळूवड्या केल्या. काय काय पदार्थ करायचे त्याप्रमाणे सर्व आणत होते. रेसिपी पण लिहिली जात होती. पदार्थ खाल्ले जात होते. दुधी हलवा करायला दुधी, खवा, खिरीसाठी शेवया असे एक ना अनेक आणून काय काय करायचे. म्हणूनच माझा फूड ब्लॉग "उदरभरण नोहे जाणिजे यज्ञकर्म" जन्माला आला.
समाप्त

Kohl's ... (5)

 

एकदा वेळापत्रकात माझ्या नावापुढे स्पेशल प्रोजेक्ट असे लिहिले होते. मला कुतूहलता होती. कामावर आल्यावर मला एका मॅनेजरने बोलावले व ती मला स्टोअर रूम मध्ये घेऊन गेली. तिथे एका लोखंडी रॅक मध्ये ८ मोठाली खोकी होती. त्या रॅकला कप्पे नव्हते. तो रॅक मॅनेजरने बाहेर स्टोअर मध्ये आणला आणि मला म्हणाली की हे सर्व खोक्यामधले कपडे बाहेर काढायचे आणि त्या त्या डिपार्टमेंटला नेवून द्यायचे. त्या आधी मी वुमन्स, ज्युनिअर, किड्स सेक्शनला २ ते ३ दिवस काम केले होते आलेले कपडे परत त्या त्या जागेवर ब्रँडनुसार लावायचे. त्यामुळे कपडे कोणत्या डिपार्टमेंटला द्यायचे ते माहीत होते. अर्थात मेन सेक्शन, ब्युटी, ज्युवेलरी आणि होम हे सेक्शन मध्ये मला काम दिलेले नव्हते. त्या खोक्यात जास्त करून कपडेच खूप होते. हे कपडे हातात धरले तरी ते खूप जड असतात. मला हे काम खूपच आवडले.

 

मी माझ्या पद्धतीने ६ तासात सर्व ८ खोकी पालथी केली आणि सेक्शन नुसार देवून पण आले. मला खूप दमायला झाले होते. चालून चालून पाय पण दुखत होते. कार्ट्स पण शिल्लक नव्हत्या. सर्व कस्टमर लोकांनी घेतल्या होत्या. कपडे वेगवेगळे करायला जागाही नव्हती. सर्व स्टोअरभर फिरत होते पण तरीही मला हे काम आवडले. कस्टमर लोकांनी खरेदी केलेले कपडे/वस्तू की जे काही कारणास्तव परत करतात ते लावायला मला अजिबात आवडले नव्हते. एक तर ट्रेनिंग नाही. ब्रॅंड नुसार कपडे जरी वेगळे केले तरी सुद्धा ते परत जागेवर लावताना चुकीच्या जागेवर लावून चालत नाही. तसाच एखादा कपडा दिसला तर तो पटकन सापडतो. मग त्या लाईनीत कपडे लावता येतात. रंग, डिझाईन, फॅशन, या सर्व गोष्टी पहायला लागतात. त्यातही काही कपडे घडी करून ठेवायचे असतात. कपडे तरी किती ! खूपच ! वेगवेगळ्या फॅशनच्या जीन्स, स्वेटर, जाकिटे, आणि Topsचे प्रकार पण कितीतरी असतात. मला कपडे त्या सेक्शनला नेवून द्यायचे होते त्यामुळे हे काम मी खूप आवडीने केले. आणि त्यानंतर मला असेच काम दिले गेले. कस्टमर सर्विसच्या मागच्या बाजूला जी खोली होती तिथे रॅक मध्ये कपडे होते ते फक्त मला नेवून द्यायचे होते. इथल्या सणांच्या सीझन मध्ये परत आलेले कपडे/वस्तू इतके काही असतात की रॅक नुसते ओसंडून वहात नाहीत तर तिथल्या फरशीवर पण मोठाले ठीग जमा होतात !

 

मला दुसऱ्या देशाची बाई परत भेटली. ती आणि मी जाम वैतागलेल्या होतो. किती हे ढीग ! आम्ही फक्त हेच काम करत होतो. कपडे डिपार्टमेंट प्रमाणे नेवून देण्याचे काम ! तरीही कपडे कमी व्हायला तयार नव्हते. कस्टमर सर्विसच्या डेस्क वरचे कॅशियर पण जाम वैतागलेले होते. अजून मी एक पाहिले ते म्हणजे स्टोअर पिक अप असते ना तेव्हा ज्यांनी जे खरेदी केलेले असते ते पार्किंग मध्ये ज्या कार लावलेल्या असतात कस्टमर लोकांच्या तिथे त्यांना ते नेऊन द्यायचे. कस्टमर सर्विसच्या बाजूला एक मुलगी उभी होती. मनात म्हणले ही अशी नुसती उभी का आहे. नंतर कळाले की आतून ती वस्तू घेऊन बाहेर पार्किंग मध्ये बसलेल्या कस्टमर लोकांना नेवून देत होती. असे पण काम असते तर इथे ! बापरे!नंतर मला होम डिपार्टमेंट आले. मला जर बरे वाटले. कामात थोडी तरी विविधता. पण इथेही पहिल्यांदा डोके गरगरायला लागलेच. एके दिवशी मला परत आलेल्या वस्तू जागेवर नेवून ठेवायच्या होत्या. दुसऱ्या दिवशी तिथल्या एका रॅकमध्ये ठेवायच्या होत्या. हे काम मला आवडले. चालणे खूप कमी झाले त्यादिवशी. मी होम डिपार्टमेंटच्या गोष्टी एका रॅक मध्ये ठेवल्याने दुसऱ्या शिफ्टला जे येतील त्यांच्यासाठी हे काम कमी झाले होते. परत आलेल्या गोष्टी रूम मध्ये इतक्या असतात की आतल्यांना बाहेर येता येत नाही की बाहेरच्यांना आत जाता येत नाही. जीव दडपून जातो.

पुढील आठवड्याचे वेळापत्रक लागले नव्हते. असे कधी झाले नव्हते. २५ डिसेंबरच्या आधीचे वेळापत्रक होते. आम्ही दोघी म्हणालो म्हणजे आपली नोकरी संपली वाटते. बरे झाले संपली ते ! असे एकमेकींकडे हासून बोललो. २५ डिसेंबरच्या नंतरच्या एका आठवड्यात मला फोन आला की शुक्रवार, शनिवार, रविवार तू कामावर येऊ शकशील का? १० ते ४. मी हो सांगितले. तसे तर मी एकदम हो नाही सांगितले. मला वाटले नोकरी संपली. मॅनेजरचा फोन आला. मी तो घेतलाच नाही. कशाला आता परत? सुंठेवाचून खोकला गेला तर बरे होईल. परत दुसऱ्यांना फोन आला. विचार केला की ज्या अर्थी २ वेळा फोन आलाय त्या अर्थी खूप गरज उद्भवलेली दिसत आहे. तिला फोन केला आणि तिला सांगितले की मी तिनही दिवस येईन. तिने माझे अनेक वेळा आभार मानले.

या ३ दिवसात मला खूप मजा आली. कस्टमर सर्विसचा डेस्क पूर्ण पणे बंद होता. त्यांची जागा हालवली होती. मेन्स रजिस्टरच्या ठिकाणी ३ कॅशिअर होते. मला त्यांना मदत करायची होती. मदत पण खूप छान होती. २५ डिसेंबर नंतर जे लोक वस्तु/कपडे परत करतात ते या ३ कॅशिअरकडे करत होते. तशी पाटीच तिथे लावली होती. कस्टमर लोकांनी परत केलेले कपडे मला कॅशिअर कडून घेऊन वेगवेगळ्या खोक्यामध्ये ठेवायचे होते. ही खोकी डिपार्टमेंट प्रमाणे केली होती. तिथे चिनी मुलगा आणि एक म्हातारी अमेरिकन बाई कस्टमर सर्विसला काम करणारेच होते. ते मला ओळखत होते. ती बाई म्हणाली परवा तू असायला हवी होतीस. कुणीही मदतीला नव्हते. परत आलेल्या कपड्यांचा ढिगच्या ढीग साठला होता. मला टेबलावरून हालता येत नव्हते कारण कस्टमर लोकांची रांग होती. चिनी मुलगा आणि मी त्या बाईला म्हणालो की काल अशीच गर्दी होती. पण तिसऱ्या दिवशी गर्दी त्यामानाने खूपच कमी होती. आम्ही तिघे अधुन मधून गप्पा मारत होतो. ज्या खोक्यात मी परत आलेले कपडे डिपार्टमेंट प्रमाणे टाकत होते. ते सर्व कपडे परत स्टोअर रूम मध्ये न्यायला दोघे येत होती.

 

ही म्हातारी अमेरिकन बाई (वय ७५ वर नक्किच असेल) तिला १५ नातवंड होती. मी जेव्हा कामावर यायचे तेव्हा हाय करायची, हासायची, बोलायची. त्या दिवशी खूप गप्पा मारत होती. ती वर्जिनिया वरून न्यु जर्सीत आली होती. मी तिला सांगितले मी पण नार्थ कॅरोलायनातून आले. अगदी खेळीमेळीचे वातावरण होते. मी तिला माझा फोटो घ्यायला सांगितला. एक कोल्सची आठवण म्हणून.

 

सप्टेंबर ते जानेवारी अशी ४ महिन्यांची माझी सीझनल नोकरी संपली. तसे कोल्सचे मला पत्र आले. एक वेगळा अनुभव मिळाला. इंगल्स आणि कोल्स मी केलेल्या नोकऱ्यांची तुलना केली. मला बराच फरक जाणवला. इंगल्स मध्ये सर्वच जण एकमेकांकडे बघून स्मितहास्य करायचे. इथे सर्वांचे चौकोनी चेहरे ! काही अपवाद होते. इंगल्स मध्येही सर्वजण दमायचे की ! नंतर विचार केला की मी production सेक्शनला होते. आणि तिथे अनेक पदार्थ बनवण्याची विविधता होती त्यामुळे मला कधीच कंटाळा आला नाही जरी तिथे मांस घालून सॅंडविचेस बनवायचे तरीही ! मी कुकिंग मध्ये जास्त रमते. कपड्यांमध्ये नाही. इंगल्स मध्ये जर एकसुरी काम असते तरी सुद्धा मी सलग ४ वर्षे नोकरी केली नसती. तिथे ट्रेनिंग छान दिले मला कार्मेन ने. आणि अर्थातच इंगल्सची नोकरी कायम स्वरूपी होती आणि ही सीझनल होती ! या फरकामुळेच कदाचित सीझनल लोकांना जास्त मह्त्व दिले जात नसावे किंवा ट्रेनिंग पण देत नसावे. मी नंतर जेव्हा फेरफटका मारला तर मला तिथे जे कायम स्वरूपी काम करणारे होते तेच फक्त दिसले. वातावरण सूनसान होते. माझ्याबरोबर कामावर लागलेले काही चेहर मला तिथे दिसले नाहीत. कदाचित मी कोल्स मध्ये सीझनल नोकरी साठी परत अर्ज करीन. कारण जेव्हा मी अर्ज केला तेव्हा तिथे विचारले होते की तुम्ही या आधी कोल्स मध्ये नोकरी केली आहे का? Rohini Gore

समाप्त