वादळाची कथा

हिमवादळ येणार याची वार्ता आम्हाला वेदर न्युजवर कळाली. तसे तर कामावर जाताना रोजच्या रोज हवामान बघावेच लागते. विशेष करून थंडीच्या दिवसात पाहावेच लागते. विंडचिल किती आहे, थंडीमध्येही पाउस आहे का, तापमान मायसन मध्ये आहे का, तर वेदर चॅनलवर आम्हाला  वादळाबद्दल कळाले. वेस्टर्न नॉर्थ कॅरोलायना मध्ये म्हणजे आम्ही  जिथे डोंगराळ भागात राहत होतो तिथे हिमवादळ येणार आणि १८ ते २० इंच स्नो पडणार आहे हे कळाल्यावर इथे राहणारे सर्व पब्लिक पॅनिक झाले. मी ग्रोसरी स्टोअर्स मध्ये डेली सेक्शनला काम करत असल्याने लोक किती पॅनिक होतात हे जास्त कळत होते. पॅनिक होणे साहजिक आहे कारण की पॉवर जाणार आणि ती गेल्यावर इथे इलेक्ट्रिक शेगड्या बंद होतात आणि स्वयंपाक बनवता येत नाही. अर्थात जे लोक घरी बनवतात त्यांच्यासाठी हा प्रॉब्लेम येतो.  जे जेवण घरी बनवत नाहीत त्यांना ब्रेड आणि बटर बाहेरूनच
जास्तीचे विकत घ्यावे लागते. हातात वेळ आहे ना, होता येईल तितके सामान भरून घ्या असे सर्वांचे होते.




शुक्रवारी कामावर खूपच वैताग आला होता. हॉट बार, सब बार, मीट सेक्शन सगळीकडे रांगाच रांगा. आम्ही म्हणजे मी , विकी आणि कार्मेन उदपादन विभागात होतो. आम्हाला सँडविचेस बनवायला जे मीट लागते त्याची यादी आम्ही मिट केस मधल्या लोकांना देतो त्यांनाही इतके काम होते की आम्हाला लागणारे मांस सर्वच्या सर्व कापून देता आले नाही. कारण तिथेही लोकांनी गर्दी केली होती. उदपादन विभागात बरेच काही बनवून ठेवा असे आम्हाला आमच्या मॅनेजर जेमिने सांगितले. कस्टमर फर्स्ट त्यामुळे आम्हाला खूपच वैताग आला. हॉट बार, सब बारला आम्हाला मदतीसाठी जावे लागत होते आणि शिवाय आमचेही काम करायचे होते. खुपच दमायला झाले होते. डोकेही खूप दुखत होते. घरी आले आणि विनायक पुरते जेवण बनवले. मी कामावरून आल्यावर पोहे करून खाल्ले आणि चहा प्यायला होता त्यामुळे मला विशेष भूक नव्हती आणि काही खावेसे पण वाटत नव्हते. डोळे मिटून शांतपणे झोपावेसे वाटत होते. आणि तसेच केले. शनिवारी सकाळी उठल्यावर जरा बरे वाटले पण भूक खूप लागली होती.शनिवारी सकाळी उठल्या उठल्या शांतपणाने बसून चालणार नव्हते. कामाला जुंपून घ्यावे लागणार होते. पॉवर जाण्याची शक्यता असते आणि इथे तर इलेक्ट्रिक शेगड्या असतात त्यामुळे पॉवर नाही तर शेगड्यांचा काही उपयोग नाही.शॉवरला गरम पाणीही मिळत नाही. त्यामुळे शनिवारी सकाळी सकाळी आम्ही दोघे उठलो आणि कामाला लागलो. तसा तर शनिवार असल्याने पुढील आठवड्याची ग्रोसरी करायचीच होती. त्याची यादी करून विनायकला दिली. आणि विनायक अंघोळ करून बाहेर पडला. विनायकने आठवड्याची ग्रोसरी करून आणली.



आणि मी उठल्यापासून दिवसभर स्वयंपाकच करत होते. शनिवारी वडा सांबार केला. वडा सांबार करण्यासाठी डाळ वाटून घेतली. इंस्टंट शेवया खीर केली. लोणी कढवले. लसूण चटणी आणि ओल्या नारळाची चटणी वाटून घेतली. रविवारचाही दोन्ही वेळेचा स्वयंपाक करून ठेवला. पोळी भाजी. कोशिंबीर, थोडा भातही लावला कूकरला. सांबार थोडे जास्तीचे केले.   जर का पॉवर गेलीच तर सोमवारी ब्रेड बरोबर चटण्याही खायला होतील म्हणून जास्तीच्या करून ठेवल्या. फळे आणि बटाटा चिप्सही आणले. सगळी जय्यत तयारी केली. दुपारी जेवताना वडा सांबार , चटणी खाताना खूप छान वाटत होते. आणि त्याच वेळेला स्नो फॉल व्हायला सुरवात झाली. गरम गरम तिखट तिखट सांबाराने तोंडाला चव आली.

मला शुक्रवारी खूप दमायला झाले होते. आणि डोके दुखत असल्याने केळे आणि कॉफी पिऊन झोपले होते त्यामुळे अजिबात चांगली झोप लागली नाही. खूप गरम होत होते म्हणून रात्री हीटर थोडा कमी केला तेव्हा झोप लागली. शुक्रवारचा दिवस डोकेदुखीचा, शनिवारचा दिवस कामाचा गेला. रात्री ढो ढो भांडी पडली. सगळी भांडी विनायकला आधी विसळून दिली. मग त्याने ती घासली आणि नंतर मी विसळली. कचराही टाकून आलो.




रविवारचा दिवस उजाडला. मला कामावर जायचे होते. मफलर टोपी, हातमोजे, जाकीट सर्व तयारीनिशी खाली गेलो आणि पार्किंग लॉट मधून कार बाहेर काढायला लागलो. कार नेहमीसारखीच बर्फाने झाकून गेली होती. थंडीत नेहमीच  जायच्या आधी  कार १५ मिनिटे गरम करून ठेवायला लागते. तसे तर विनायकने कार गरम करून ठेवलीच होती. अपार्टमेंटच्या खाली एक फावडे होते. ते घेऊन कारच्या आजुबाजूचा बर्फ विनायकने काढायला सुरवात केली. मी  कारवरचा बर्फ साफ करायला सुरवात केली. ते फावडे इतके काही जड असते ना की माझ्याच्याने तर ते उचलतच नाही. कार सुरू करण्यासाठी कारमध्ये आम्ही दोघे बसलो. कार पटकन कधीच बाहेर येत नाही. बर्फ पडताना तो भुसभुशीत असतो त्यामुळे लगेच निघतो. पण जर का तापमान खाली गेले तर तो सगळीकडेच चिकटतो. कारच्या आजुबाजूचा वरवरचा बर्फ भुसभुशीत होता पण अगदी खालचा घट्ट झाला होता. त्यामुळे कारची चाके तिथल्या तिथेच फिरत होती. अपार्टमेंट मध्ये राहणाऱ्या एका माणसाने आम्हाला कारच्या आजुबाजुला साठलेला बर्फ पटापट फावड्याने साफ करून द्यायला मदत केली. विनायक कार सुरू करत होता. थोडी मागे, थोडी पुढे अशी कारची कसरत चालली होती.

कार थोडी मागे आणून वळवणार, पण वळतच नव्हती. परत आम्ही दोघे खाली उतरलो. चाकाच्या आड भला मोठा बर्फाचा थर आडवा आला होता. तो विनायकने साफ केला. हे सर्व करत असताना फ्रीजिंग रेन पडायला सुरवात झाली होती. बर्फ खूपच साठला होता. चालण्यासाठी बर्फामध्ये पाय घालावा तर तो पटकन खाली जात होता. त्यामुळे बुटात बर्फाचे पाणी साठले. मोजे ओले झाले. एकीकडे फ्रीजींग रेन, एकीकडे बर्फ साफ करतोय, परत एकदा कारमध्ये बसून वळवण्यासाठी प्रयत्न करतोय. पण कार जागची हालत नव्हती.



त्या माणसाने आमची   कसरत बघितली आणि परत एकदा तो मदतीसाठी आला. तो म्हणाला. मी ट्राय करू का? मग त्याने आमची कार वळवून दिली. आम्ही त्याचे आभार मानले. विनायकने मला कामावर सोडले. मी जिथे कामाला जाते तिथला  पार्किंग लॉट आणि जाण्यायेण्याचा रस्ता साफ करून ठेवतात. म्हणजे तसे काम देऊ केलेले असते. हायवे वर पण मीठ टाकून ठेवलेले असते बर्फ वितळण्याकरता. शिवाय रस्त्यावरचा बर्फही साफ करून ठेवायला गाड्या फिरत असतात.रविवारचा कामावरचा दिवस खूपच वेगळा होता. खूपच तुरळक माणसे कामावर रूजू झाली होती. माझे घर कामाच्या ठिकाणापासून खूपच जवळ आहे म्हणून मी कामावर गेले होते. डोंगरावर आमचे घर आणि डोंगर उतरला की माझे कामाचे ठिकाण. इंगल्स मध्ये खूप वेगळे वातावरण होते. सर्व स्टोअर्स जवळ जवळ रिकामेच होते. गर्दी असलेले स्टोअर आणि रिकामे स्टोअर एका पाठोपाठ डोळ्यासमोर येत होते आणि असा बदल पाहून मजाही वाटत होती. असा खूप वेगळा कामावरचा दिवस अनुभवायला मिळाला. डेली सेक्शनला ऍसिस्टंट मॅनेजर, मी आणि अजून दोघी होत्या. आणि दोघे पुरूष माणसे होती. ब्रेकफास्ट साठी आणि जेवणासाठी काहीजण आली होती.



मी मला होता होईल तितके काम केले आणि एकीने मला घरी सोडले. मी तिचे खूप आभार मानले. घरी आले आणि चहा घेतला. शनिवारचे जेवण बनवलेले रविवारी आणि सोमवारी सकाळीही कामाला आले. पॉवर गेली नाही  पण इंटरनेट अधून मधून जात होते. रविवारी पण खूप दमायला झाले. चहा घेऊन पांघरूण घेऊन झोपले. स्वयंपाकाचे काम नव्हते त्यामुळे रिलॅक्स वाटत होते.सकाळी सकाळी बर्फ काढायचा व्यायाम झाला. आणि कामावर पण उदपादन विभागात मी एकटीच असल्याने दमायला झाले. रात्री काही करायचे नव्हते. जेवून झोपलो. पण मला काल आणि परवाही अजिबात चांगली झोप लागली नाही.




आज सकाळी लवकरच जाग आली. आजचे तापमान वाढले होते.  बर्फ वितळायला सुरवतही झाली. आज दुपारी पण फक्त भाजी केली. पोळ्या केलेल्याच होत्या. त्या कामी आल्या. आज दुपारी जेवल्यावर मात्र जरा चांगली झोप लागली. उठल्यावर अर्थातच चहा आणि परत थोडी आडवी झाले. संध्याकाळी अपार्टमेंटच्या आवारात एक चक्कर मारून आले. छान वाटले चक्कर मारताना. निसर्गाचे रूप बघताना फ्रेश वाटते नेहमीच !

शुक्रवारी दुपारपासून सोमवार पर्यंत स्नो पडत राहिला. कधी हळू हळू तर कधी खूप जोरात. तर कधी स्नो थोडी विश्रांतीही घेत होता. १८ इंच स्नो पडेल असे वर्तवले होते. पण १४ इंचच पडला. मायनस मध्ये तापमान तिनही दिवस होते.  प्रत्यक्षात जेव्हा बाहेर पडलो तेव्हा कळाले की बराच स्नो फॉल झालेला आहे. तापमान सारखे बदलत होते. शून्य डिग्री सेल्सिअस, तर कधी थोडे जास्त, तर कधी मायनस मध्ये. त्यामुळे काही वेळ बर्फ न साचता खाली भुसभुशित झालेला होता. या वादळामध्ये विंडचिल नव्हती ते एक बरे झाले. सतत ३ दिवस थोडा थोडा करत स्नो पडला. वादळामुळे तिनही दिवस वेगवेगळे गेले. भरपूर काम, नंतर आराम, जीवनात वेगळे असे काहीतरी
घडले की बरे वाटते. मन नव्याने प्रफुल्लीत होते !!

पानगळीचे रंग

Collage photos

 

फोटोचे एकत्रिकरण केले आहे ते सर्व फोटोज मी काढलेल्या फोटोंमधून घेतलेले आहेत. दिवाळी, होळी, निसर्ग आणि  ऋतू

पानगळीचे रंग

गेल्या १७ वर्षात पानगळीचे रंग इतके गडद पहिल्यांदाच दिसले. मी कामावरून येताना सगळीकडे ही रंगांची बहार
दिसत होती.
किती फोटो काढू नि किती नाही असे माझे झाले होते. सगळे फोटो इथे ब्लॉगवर अपलोड करत आहे.

दसरा शुभेच्छा

 सर्व वाचक, ब्लॉग लेखक यांना दसऱ्याच्या हार्दिक शुभेच्छा ! फेबुवर मी नवरात्रीचे ठरवून दिलेले रंग निवडून एक थिम ठरवते. त्याप्रमाणे

फोटोज अपलोड करते. यावर्षी मी बांगड्या अपलोड केल्या होत्या. मागच्या वर्षी पेपर क्विलिंगचे कानातले आणि त्या आधी मी काढलेल्या
फोटोंपैकी फुले अपलोड केली होती. छान वाटते. एक कोलाज बनवून इथे टाकलेले आहे. आणि फॉल सीझनच्याही तुम्हां सर्वांना शुभेच्छा!

२४ सप्टेंबर २०१८

आज मला कामावर ऑफ होता त्यामुळे सकाळी सावकाशीने उठले. विनुलाही थोडे बरे वाटत नसल्याने तोही कामावर गेला नाही. बरे वाटत नव्हते म्हणजे काहीवेळेला हवा सतत बदलती असल्याने अंगदुखी आणि ताप आल्यासारखे वाटते तसे झाले होते. माझेही तसेच झाले होते थोडेफार. पण मग काहीतरी दिवसाचा वेगळेपणा होण्यासाठी मी आज वालमार्टला जायचे ठरवले. नेटही नव्हते. मग घरी बसून करायचे काय?   निघताना उसळ भात खाऊन निघाले. विनुने मला दुकानात सोडले आणि तो घरी आला. आज मी रिलॅक्स मूड मध्ये मला जे काही पाहिजे होते ते बघितले. तीन तास "हे बघ ते बघ" करण्यात गेले.


रविवारी ग्रोसरी केली नव्हती म्हणून बाकीचीही ग्रोसरी केली. त्यामध्ये आज हिरवी द्राक्षे बरीच आली  होती, ती घेतली. अनसॉल्टेड दाणे घेतले. कानातले तर मी नेहमीच बघते. त्यात मी आज कानातले भोपळे घेतले.
बाकी नेहमीचीच आठवड्याची  भाजी, दुध, दही, कांदे बटाटे वगैरे खरेदी केली.  विनू मला घरी आणण्यासाठी वालमार्ट मध्ये आला. आज दिवसभर आकाश ढगाळलेलेच होते. मला उद्या कामावर जायचे नसल्याने आज निवांतपणा आहे. उद्याची पोळी भाजी करून झोपायच्या आधी या वेगळ्या दिवसाची रोजनिशी टंकत आहे. कानातले भोपळे आता मी कामावर जाईन तेव्हा घालीन आणि आज मला दुकानात बॅकपॅकही छान मिळून गेली.


१० डॉलर्सची मुळ किंमत मला सेल मध्ये ३ डॉलर्स ला मिळाली. ती पण एखाद दिवशी कामावर घेऊन जाईन.

त्यात  जेवणाचा डबा, पिण्याच्या पाण्याची बाटली, स्वेटर आणि टोपी  हे सर्व नीट  मावेल का ते आधी बघितले पाहिजे. मावल्यास तीच कामावर जाण्याची बॅग करीन. अर्थात त्याला पर्स सारखे आतले कप्पे नाहीयेत त्यामुळे बाकीचे सर्व कश्यात ठेवायचे? म्हणजे पैसे, क्रेडीट कार्ड, फोन,
फोनची डायरी, पेन. किंवा मग त्याकरता एक छोटी हातातली पर्स घ्यावी लागेल आणि मग ती त्यात घालून ही बॅकपॅक न्यायला सुरवात करायची काअसा विचार चालू आहे. 

दीड दिवसाचा गणपती

मी सासरमाहेरची कोब्रा असल्याने सासूआईकडे दीड दिवसाचा गणपती ! सगळे सणवार कसे अगदी सुटसुटीत. घोळ घालणे घाटे आणि गोरे यांना अजिबात सहन होत नाही.  तर आम्ही दोघे लग्नानंतर पवईला राहत होतो आणि गणपतीला घरी पुण्याला जायला आम्ही दोघेही उत्सुक असायचो.





गणपतीच्या आदल्या दिवशी डेक्कनएक्सप्रेसने रिझर्वेशन न करताच जायचो. एक छोटी सुटकेस असायची.  गाडीला खूप गर्दी असायची.उभ्यानेच प्रवास करायचो. घरी आलो की गरमागरम चहा सासूबाई करायच्या. मग कामाला सुरवात. आमच्या घरी आम्ही दोघे, सासुसासरे, दोन दीर एक जाऊ आणि चुलत सासुसासरे , चुलत दीर आणि नणंद असायची. गणपतीच्या दिवशी विनुचा मित्र हरिश हा ब्राह्मण म्हणून जेवायला असायचा. सासूबाई त्यांच्या दीरांना विचारायच्या, " काय हो भाऊजी किती नारळ लागतील आपल्याला" ते म्हणायचे कमीत कमी

१० ते १२ लागतील. मग घेऊन याल का मंडईतून. लगेच भाऊजींची स्वारी मंडईत जायला निघायची. नारळ घरी आले की सर्व जण नारळ खवायला बसायचे. शेजारणींकडून २ विळ्या आणि घरातली एक असायची. नारळ खवून झाले की सासूबाई मोदकांचे नारळ तयार करून ठेवायच्या. मंडई जवळच असल्याने बाकीचे  सर्व आणायला विनू आणि काका जायचे सकाळी उठून. चुलत सासूबाई आणि चुलत नणंद आवरून यायच्या. आधी सगळा स्वयंपाक करून नंतर सासूबाई मोदकांसाठी उकड करायला घ्यायच्या. मोदक वळण्यामध्ये गोऱ्यांच्या घरात माझी कॉलर एकदम ताठ असायची कारण आईकडे गणपतीत आम्ही दोघी बहिणी आईला मोदक वळायला मदत करायचो. तसे मला बऱ्यापैकी वळायला जमायचे. माझ्या सख्या सासूबाई, जाऊ,  चुलत सासूबाई आणि नणंद अगदी मैत्रिणीसारख्या. आम्ही सगळ्या जमलो की एकमेकींकडे पाहून हासायला सुरवात.  मोदकांवरून तर हासणे खूपच व्हायचे. चुलत सासूबाई म्हणायच्या "ए रोहिणी कडे बघून सगळ्यांनी मोदक वळा हं" आमचे नाही बुवा चांगले होत. लगेच फिदीफिदी हासणे सुरू व्हायचे.

सासूबाईंनी उकड काढून दिली की मी ती मळून घ्यायचे आणि सर्व मोदक वळायला सुरवात करायचे. एकेकाने मोदक करून ठेवले की हासायला सुरवात. मोदकांची नाके बघण्यासारखी. एका मोदकाचे नाक जाडजूड तर एकाचे फेंदारलेले तर एकाचे बसके. एकाचे खूपच सरळ तर एकाचे खूप उंच ! काही मोदक खाली बसलेले तर काही मोदकांना कळ्यांचा पत्ताच नाही. ए, चला हं पटपट आवरा बरं !  सासूबाई ओरडायच्या. मग चांगले चांगले मोदक बघून त्या आधी त्या उकडायच्या नैवेद्यासाठी. सगळे मोदक उकडून झाले की सर्व जेवायला बसत. मग सासरे , चुलत सासरे, विनू, दोघे दीर यांच्या मोदकांवर कॉमेंटी सुरू व्हायच्या. हा मोदक कुणी केला गं ? अशी विचारणा व्हायची. मग " मी नाही बाई " अशी सारवासारवी. काही मोदक हसरे तर काही मोदकांची पारी इतकी  पारदर्शक की पारीतून सारण दिसायचे. काही मोदक फूटून सारण बाहेर यायचे. मग विचारणा व्हायची असे कसे झाले मोदक? सासूबाई म्हणायच्या काही नाही हो. खा. चांगले आहेत ते. काही मोदक हासलेत. असे म्हणले की आम्ही पण " हासरे मोदक ??" म्हणून हासायचो.  काही वेळेला आमची नजरानजर झाली तरी हासायचो. हासायला काही कारणच नसायचे. चुलत सासूबाई म्हणायच्या. ए बास हं आता.

ए हा कोणी केला गं मोदक? किती पॅचेस लावलेत? मोदक करताना तुटला की आम्ही उकडीचे पारीला पॅच करून लावायचो. हा मोदक आहे की लाडु? काही मोदकांच्या कळ्या खूप बाहेर आलेल्या. गणपतीच्या दिवशी हासतखेळत मोदक करायचो आम्ही सर्व जण. मोदक करता करता तयार झालेला  मोदक हातावर ठेऊन विचारायचो. हा बघं गं कसा झालाय? छान आहे की !
नको जाऊ देत. आपण लाटूनच करू ना. ते चांगले होतात बघ. चुलत सासूबाई पोलपाटावर उकडीचा गोळा थोडा लाटायच्या आणि मग त्याला कळ्यांचा आकार द्यायचा. मग थोडे फार लाटून थोडेफार हाताने वळून वेगवेगळ्या आकाराचे मोदक तयार व्हायचे. आणि आम्ही सर्वजणी पोट धरधरून हासायचो. जेवताना बाकीचे पण सर्व मुद्दामूनच हा कोणी केला मोदक? की परत हशा पिकायचा.  असा हा  सासरच्या गणपतीचा दिवस हासण्यामुळे खूपच लक्षात राहिला आहे.

फ्लोरेन्स नावाचे वादळ

फ्लोरेन्स नावाचे प्रचंड मोठे वादळ आले त्यात विल्मिंग्टन या शहराची खूपच मोठी हानी झाली आहे. खूप वाईट वाटत आहे. या शहरात आम्ही २००५ ते २०१५ पर्यंत राहत होतो. जवळपास असणारे सर्व समुद्रकिनारे पाहिलेत. तिथले बरेच फोटोज घेतले आहेत. केप फिअर नदीवर तर दर शनिवार रविवार पैकी एक दिवस चालायला जायचो.नदीवर बरेच सूर्यास्त पाहिले. तिथे तर पाणीच पाणी झाले आहे. एका विडिओ मध्ये आणि न्यूज चॅनलवर सर्व प्रकारची झालेली हानी दाखवत आहेत. पेट्रोल पंप उध्वस्त झाले आहेत. कॅरोलायना बीचवर एकीकडे समुद्र आणि एकीकडे रस्त्यावर पाणी आहे. राईटसवील समुद्रकिनाऱ्याची तर खूपच वाट लागली आहे. मोठमोठाली झाडे मुळासकट खाली जमिनीवर पडली आहेत. सर्व रस्तेच नाही तर विल्मिंग्टनपासून सुरू होणारा महामार्ग ४० नेस्तनाबूत झाला आहे. रस्ता दिसतच नाहीये. तिथे फक्त पाणी चिखल आणि असंख्य पाने आणि झाडे पडली आहेत. घरांची छपरे उडाली आहेत. जवळजवळ ४० इंच पाऊस झाला आहे. न्युजमध्ये असे सांगत आहेत की तिथे महिनाभर इलेक्ट्रीसिटी नसणार आहे. न्यू बर्न जॅक्सनविल या छोट्या शहरांची पण खूप नासधूस झाली आहे. हे वादळ आले तेव्हा ते प्रचंड मोठे म्हणजे ५०० मैल व्यासाचे होते.

विल्मिंग्टन पासून ऍशविल पर्यंत आम्ही ज्या रस्त्याने आलो अगदी त्याच रस्त्याने हे वादळ येत आहे. विल्मिंग्टन शहरातून बाहेर पडण्यासाठी आधी ७४/७६ रस्ता नंतर महामार्ग ९५ नंतर २० कोलंबिया - साऊथ कॅरोलायना, नंतर ते २६ स्पार्टनबर्ग महामार्गाने ऍशविलला म्हणजे उद्या येईल. पण हे वादळ इथे येईपर्यंत पार मरतुकडे होऊन गेलेले असेल. वादळ जरी साऊथ कॅरोलायना कडे सरकले असले तरीही अजून विल्मिंग्टन, रॅले मध्ये पाऊस पडत आहे.मनात विचार चालू आहेत की आपण आत्ता तिथे राहत असतो तर काय करावे लागले असते? पहिले म्हणजे शहर सोडायलाच लागले असते आणि ते सुद्धा वेळेवर. नंतर विचार करून जाऊ कि नको असे करत बसलो तर अजूनच बरेच अडथळे निर्माण झाले असते. घर सोडून जाताना एक आठवडा पुरेल असे सर्व काही घ्यायला लागले असते. कपडे, औषधे, थोडे अन्न आणि पाणी. शिवाय होॅटेल बुक करून जास्तीत जास्त उंचावर म्हणजे आम्ही आता जिथे राहत आहोत तिथे आलो असतो. डेबिट क्रेडीट कार्डे, फोन, लॅपटॉप, कॅश, असे सर्व काही बरोबर घेऊन जे जे काही सुचेल तेही बरोबर घेऊन जरी निघालो असतो तरी वाहतुक मुरंबा लागला असता.










आणि वादळ शमून गेल्यावरही परत आपल्या शहरात गेल्यावर म्हणजे तसे पटकन जाताही आले नसते. कारण रस्त्यावरून जाता आले नसते. शिवाय तिथे गेल्यावर घरातल्या वस्तुंची काय हानी झाली असेल? याचे विचार मंथन, शिवाय पॉवर नाही. त्यामुळे इंटरनेट नाही. फोन नाही. असे एकेक करून बरेच विचार मनात येत आहेत. विल्मिंग्टन शहरातले दिवस आठवत आहेत. या शहराची प्रलयासारखी झालेली अवस्था न्युज मध्ये पाहून खूप वाईट वाटत आहे. :( Rohini Gore

फोटोग्राफी (1)

मी पाठवलेले अजून २ फोटो इथे शेअर करत आहे. ली रिंगरच्या पेजवर ते आहेत. अजून एक फोटो मी पाठवला होता ढगांचा तो हवामानतज्ञ ली रिंगरने वेदर शॉट ऑफ द डे मध्ये काल दाखवला. तो टिव्ही वरचा फोटो मला बघता आला नाही कारण की केबल चॅनल मध्ये आम्ही जिथे राहतो ते शहर कव्हर होत नाही. म्हणून त्याने मला स्क्रीन शॉट पाठवला. तो इथे शेअर करत आहे. वरून तिसरा फोटो हा वेदर शॉट ऑफ द डे आहे जो टिव्ही वर १४ न्यूज चॅनलवर दाखवला.  

१८ ऑगस्ट २०१८

काल आणि आज सुट्टी असल्याने घरातली कामे झाली आणि आरामही झाला. आज सकाळी उठले तेव्हा हवा खूप छान होती. फॉल सीझन सुरू झाल्यासारखेच वाटत होते. गरम नाही. आर्द्रता नाही आणि पाऊसही नाही. साफसफाईची आणि इतर काही कामे उरकली आणि आज दोघांनाही कामावर जायचे नसल्याने काहीतरी वेगळे करायचे असे ठरवले. मागच्या शनिवार सारखा काहीतरी वेगळा असा स्वयंपाक आज करायचा नाही तर बाहेरच जेवायला जायचे असे ठरवून बाहेर पडलो. कितीतरी महिन्यांनी बाहेर जेवायला गेलो. त्यानंतर डाऊनटाऊनला फिरलो. झाडांवरची पाने थोडा थोडा रंग बदलायला लागलेली दिसली त्यामुळे प्रसन्न वाटले आणि डाऊनटाऊनला असलेले मिनरल्सचे संग्रहालय पाहिले. तिथे किती फोटो घेऊन न किती नाही असे झाले मला. खूपच सुंदर संग्रहालय आहे. आज कानातले आणि गळ्यातले सोन्याचे घातले. मागील भारतभेटीमध्ये नेकलेस आणि कानातले असा सेट खरेदी केला होता. इथे कोणतेही सणसमारंभ होत नाहीत त्यामुळे सोन्याचे दागिने घालायची वेळच येत नाही. नुसते पडून राहण्यापेक्षा आज घालावे असा विचार आला आणि विल्मिंग्टनला घेतलेला उडत्या बाह्यांचा पिवळा टॉपही घातला.

खरेच असे काहीतरी वेगळे केले की जामच उत्साह येतो. मिनरल्स संग्रहालयात एक बाई कानातले बनवत होती. मला लगेचच कानातले खरेदी करण्याचा मोह झाला. तिने काही कानातले बनवलेही होते.ती म्हणाली की तुला पाहिजे ते रंग तू निवड मी तुला तुझ्यासमोर तुझ्यासाठी कानातले बनवून देते. मी माझा आवडता जांभळा आणि केशरी रंग निवडला. खूप वेगळ्या आकाराचे कानातले बनवून घेतले. मला तर खूपच आवडून गेले आहेत. डाऊनटाऊनला फूटपाथवरून फिरताना खूप छान वाटते. जेव्हा आम्ही हँडरसन मध्ये नव्याने रहायला आलो तेव्हा सुरवातीला इथल्या फूटपाथवर चालायचो. आज जवळजवळ अडीच वर्षानंतर डाऊनटाउनला फिरायला गेलो. मला नोकरी लागल्यापासून शनिवार रविवार मी कामावर आणि विनायक घरी असेच चित्र असते. सध्या मला शनिवार ऑफ मिळायला लागला आहे. तसे काही वेळेला पूर्वी पण मिळाला आहे पण आता ठरवले आहे की शनिवार ऑफ मिळाला की काहीतरी वेगळे करायचे म्हणजे उत्साह येतो. आत्ता रात्री उसळ केली आणि डबा भरला. उद्या कामावर जाण्यासाठी उत्साह आलेला आहे. आणि नवीन कानातले पण घालून जाणार आहे. फोटो इथे अपलोड करत आहे. :) Rohini Gore