Happy Father's Day - 18th June 2023

 आज फादर्स डे च्या निमित्ताने बाबांनी लिहिलेले सर्व मी माझ्या ब्लॉगवर टंकणार आहे. बाबा लहान मुलांना व मोठ्या माणसांना गोष्टी सांगत. गोष्ट सांगण्याची कला बाबांना अवगत होती. गोष्टी सांगणे, गायन, कुंडली बघून भविष्य सांगणे, पेटी वाजवणे, चित्रकला, रांगोळ्या काढणे, फोटोग्राफी अशा एक ना अनेक कला बाबांच्याकडे होत्या. बाबांनी डबलरोल फोटो काढण्याचे पण प्रयत्न केले. खूप प्रेमळ होते बाबा. त्यांना अनेक कविता तोंडपाठ होत्या. वर्तमानपत्रात किंवा मासिकात जे जे काही चांगले असेल त्याची कात्रणे कापून ती त्यांनी वहीत चिकटवून ठेवली आहेत. बाबांनी त्यांच्या सुवाच्य अक्षरात आमच्या लहानपणी सांगितलेल्या गोष्टी लिहून ठेवल्या आहेत. बाबा जेव्हा गोष्ट सांगत तेव्हा लहान मुले व मोठी माणसेही अगदी तल्लीन होउन जात. बाबा तुम्ही आज या जगात नाही, पण आमच्या आठवणीत क्षणोक्षणी आहात. तुमचे आशीर्वाद आणि संस्कार आमच्या उर्वरीत आयुष्यात आम्हाला साथ करतील हे नक्कीच ! Miss you baba

 

आम्ही दोघी मैत्रिणी

 

आज आमच्या घरी जय-आशा आले होते. आशाने लिहिले होते की ती माझ्याकडे जून ९-१० कडे येइल म्हणून. तिची दोन्ही मुले अमेरिकेत आहेत. तिचा मेसेज मला आला तेव्हा आम्ही वीकेंड ची ग्रोसरी करत होतो. तिला लिहिले की मी घरी गेल्यावर तुला फोन करते. घरी आले सामान लावले आणि तिला फोन केला आणि म्हणाले की माझा विश्वासच बसत नाही की तु माझ्या घरी येणार आहेस. मेसेजेस चे टिंग टोंग वाजत राहिले आणि तिला सांगितले की तू उद्या आमच्या घरी जेवायलाच ये. तिची एक घट्ट मैत्रिण माझ्या घराच्या २-३ चौक ओलांडल्यावर रहात होती.

तिला सांगितले की लवकरच या म्हणजे गप्पा टप्पा जास्त होतील. रविवारी संध्याकाळ घरातली विकेंडची साफसफाई करण्यात गेली. थोडासा स्वयंपाक रात्रीच करून ठेवला. मराठमोळे जेवण केले. ती आल्यावर आम्हाला दोघींनाही खूपच आनंद झाला होता. थोड्यावेळाने चहा केला. गप्पांमध्ये अनेक आठवणींना उजाळा मिळाला. अर्थातच आयायटी वसतिगृहातल्या आठवणी निघाल्या. जय गोदरेज मध्ये नोकरी करत होता. मी व भैरवी गृहिणी होतो. आशा, स्वरदा, किर्लोस्कर, आणि सोनार पिएचडि करत होते. १९८८ चा हा काळ होता. आमच्या चौघांचा हा मराठमोळा ग्रुप होता. तुलसी मध्ये रहात असताना आशा तिच्या बाल्कनीतून मला आवाज द्यायची, रोहिणी महाभारत सुरू झाले गं ! आम्ही दोघे तिच्या घरी महाभारत पहायला जायचो आणि येताना चहा-पोहे खाऊनच यायचो आम्ही दोघे आयायटी सोडून जेव्हा डोंबिवलीला जायला निघालो तेव्हा तिच्या घरी जेवलो. संध्याकाळी आमचा टेंपो आला नाही म्हणून तिच्या घरी इडली, सांबार चटणी खाल्ली. दुसऱ्या दिवशी पण टेंपोचा पत्ता नाही ! शेवटी आयायटीच्या बाहेर जा ऊन विनायकने एकाला विचारले की आम्हाला डोंबिवलीला जायचे आहे. व्यवस्था होईल का? त्याला ठरवूनच विनायक आला आणि परत आम्ही आशाकडे जेवलो. तिने वांग्याचे भरीत आणि भाकरी केली होती जेवायला. सामानाची बांधाबांध तर झालीच होती. आम्हाला टाटा करायला आशा आणि भैरवी आली आणी आम्ही रडलो. स्वरदा डिपार्टमेंटला गेली होती. माझ्या हातची पुरणपोळी आणि भाकरी, भैरवीच्या हातची गव्हाची खीर, स्वरदाच्या हातची पोळी, बटाट्याची भाजी आणि श्रीखंड, एक ना अनेक आठवणी. आठवणींना काही अंतच नाही. एकमेकांकडे जायचो, गप्पा मारायचो, जेवणे करायचो. या सर्व मौल्यवान आठवणी आहेत की ज्या कधीच विसरू शकत नाही. भारतभेटी मध्ये मी-विनू आशाकडे २००४ आणि २००८ ला गेलो होतो. २०१० मध्ये स्वरदा कडे गेलो होतो.

आशा आमच्या डोंबिवलीच्या घरी आली होती दिवसभर ते मला अजिबातच आठवत नव्हते. वारणा-महानंदा-गोकूळ दुधाच्या आठवणी निघाल्या. आठवणींबरोबर आरोग्य आणि राजकारणाच्या चर्चाही झाल्या. डायनिंगवर निवांतपणे जेवलो. बटाटा भजी आणि गोड म्हणून गोडाचा शिरा केला होता. नंतर परत गप्पांचे सत्र सुरू झाले. परत एकदा चहा झाला आणि सर्वात महत्वाचे फोटो सेशनला सुरवात झाली. त्यांच्या कॅमेरात-आमच्या कॅमेरात, सेल्फि-टेल्फी सर्व सोपस्कार पार पडले. सेल्फी कसा काढायचा हे आशा-जय ने सांगितले. आपण आपल्याकडे बघायचे नाही तर कॅमेरा कडे बघायचे ते कळाले. हाहाहा. निघताना मी तिला माझी दोन पुस्तके दिली. त्यांना खाली सोडायला गेलो तेव्हा तिथेही फोटो काढले. फोटो काढायचो आणि बघायचो. एकात अंधार, तर एकात डोळे मिटलेले. सर्व फोटो तपासून झाले. परत परत काढले. चष्मा घालून- काढून फोटोही झाले. पोट दिसतयं का? दुसरा फोटो काढा. शेवटी कारमध्ये बसल्यावरही मी एक फोटो काढला आणि त्यांना टाटा-बाय-बाय केले.

विनायक म्हणाला झाले का तुमचे फोटो काढून म्हणजे आता मी कार सुरू करतो! विनायकने जय-आशाला त्यांच्या मैत्रिणीच्या घरी सोडले आणि तसाच तो पुढे कामावर गेला आणि मी स्मरणरंजनामध्ये निघून गेले. आज मला ऑफ डे होता त्यामुळे त्यांचे मनापासून स्वागत करता आले आणि वेळही देता आला. खूप समाधान वाटले आज .Rohini Gore

 

 

मी आणि माझी नोकरी... (2) Prav Electrospark Pvt. Ltd.

 पुणे-सातारा रस्त्यावर प्राव्ह कंपनीचे एक दुसरे सेल्स ऑफीस होते. तिथे फायलिंग क्लार्कची एक जागा होती. माझी मैत्रिण ज्योत्सना माझ्याबरोबर कॉलेजमध्ये शिकत होती. तिला या व्हेकन्सी बद्दल सांगितले आणि तिने तिथे अर्ज केल्यावर तिलाही नोकरी लागली. ज्योत्सना आणि कल्पना सहस्त्रबुद्धे या दोघी नेहमी बरोबर असायच्या. कल्पनाचे घर आर्यभुषणला होते. तिच्याकडे मी आणि ज्योत्सना अधुन मधून जायचो माझी नोकरी सुरू होण्या आधी. माझे ६ महिन्याचे प्रोबेशन संपले पण मी त्या कंपनीत कायम झाले नाही. माझे प्रोबेशन परत ३ महिन्यांनी वाढल्याचे पत्र मला मिळाले. हे असे का झाले माहीत नाही.
आणि मला कुणाला विचारावे असे सुद्धा वाटले नाही. टेलिफोन ऑपरेटर रोहिणी साऊथ इंडियन होती, उंच आणि सावळी. ती नाकात चमकी घालायची. तिच्या जागी फडके नावाची मुलगी आली. फोन वरून तिच्या खूप ओळखी झाल्या होत्या. ती म्हणाली की तू राजीनामा दे. मी तुला एका ओळख झालेल्या माणसाकडे घेऊन जाते. तो लोकांना नोकऱ्या देतो. माझे मनच उडाले होते प्राव्ह कंपनीवरचे. तसे तर दमणूक पण खूप व्हायची. कामही खूप होते. कदाचित मी कॉलेज मध्ये काही वेळा जायचे ट्युटोरिअल असल्यामुळे. तसे तर मी सांगूनच जात होते. कधी मला बरे नसायचे म्हणून एखाद दिवस कामावर दांडी होत होती. प्रोबेशन वाढवण्याचे नक्की काय कारण होते ते कळाले नाही. मी थोडे दिवस गेले आणि नंतर गेलेच नाही.

फडके म्हणाली की माझ्याबरोबर चल. तिने तिच्या घराचा पत्ता दिला. ती शनवारात राहात होती एका वाड्यात. मी तिच्याकडे गेले. तिने चहा पोहे केले होते माझ्यासाठी. तिथून आम्ही भांडारकर रस्त्यावरच्या एका बंगल्यात गेलो. तिथे प्रदीप दळवी नावाचे गृहस्थ रहात होते. त्यांना पाहून मला धक्काच बसला. ते कॉटवर पालथे झोपले होते आणि त्यांना पाय नव्हते. त्यांचा भयानक रित्या अपघात झाला होता. गोरेपान आणि तब्येतीने पण चांगले होते. त्यांचा चेहरा हसतमुख होता. त्यांच्यासमोर गादीवरच एक फोन होता. पूर्वीचा काळा फोन. त्यावरून त्याने एक -दोन जणांना फोन केले. त्यांनी माझी माहिती विचारली. ते म्हणाले एक नाहीतर दुसरी नोकरी. काळजी करू नकोस. त्यांनी विचारले तू काय घेणार चहा की कॉफी? त्यांच्या आईला त्यांनी बोलावले आणि म्हणाले ही बघ रोहिणी. हिला मी एक चांगली नोकरी मिळवून देणार आहे. मला म्हणाले माझे दिवसभर हेच काम चालू असते. लोकांना नोकरी मिळवून देणे. नंतर मी व फड्के आम्ही दोघींनी चहा घेतला. त्यांच्या आईने सांगितले. बघ ना, हा माझा एकुलता एक मुलगा. चांगल्या कंपनीत नोकरी होती पण या अपघातानंतर सर्व संपले. तिथे एक मुलगी होती. त्यांच्या आईने आम्हाला तिची ओळख करून दिली. ती मुलगी त्या गृहस्थांशी लग्न करणार होती. नंतर ती निघाली. त्यांची आई म्हणाली की बघ ना हा इतका मोठा बंगला माझ्यानंतर कोण सांभाळणार? या मुलीला आम्ही सर्व परिस्थिती सांगितली आणि ती लग्नाला तयार झाली.

प्रदीप दळवी यांनी मला जोशी यांचा फोन दिला. Arya Consultants कंपनीत जा आणि भेट. ही त्यांचीच कंपनी आहे असे सांगितले. कर्वे रस्त्यावर आर्याचे एक ऑफीस होते आणि पर्वती पायथ्याशी त्यांचे दुसरे ऑफीस होते. मी कर्वे रस्त्यावरच्या ऑफीसमध्ये गेले. हे ऑफीस मला खूप आवडले. तिथे ज्योत्सनावझे बाई होत्या. घाऱ्या गोऱ्या ! जोशी यांनी मला एका इंग्रजी मासिकातला एक परिच्छेद टंकायला सांगितला. मी तो टंकला आणि दाखवला. ते म्हणाले तुमचे टायपिंग चांगले आहे. एकही चूक नाहीये. तुम्ही कामावर रूजू होऊ शकता. फक्त एकच आहे की माझा व्यवसाय नवीनच आहे त्यामुळे मला ६०० रूपये पगार तुम्हाला देता येणार नाही. मी ४०० रूपये देऊ शकतो. माझा प्राव्ह मधला पगार ६०० होता. त्यांनी सांगितले की कामात प्रगती दिसली की ४०० वरून तुमचा पगार वाढेल. मी म्हणाले की मी विचार करून कळवते. त्याप्रमाणे मी कळवले की मला पगार मंजूर आहे.

जेव्हा मला टायपिंग करायला सांगितले तेव्हा मी स्पिड मध्ये टाईप केले नाही. आम्हाला क्लास मध्ये शिकवले होते की टाईप करताना जर चुका झाल्या तर तुमच्या स्पीड ला काहीही अर्थ नाही. जेव्हा परिक्षा होते तेव्हा मिनिटे-स्पीड-चुका या सर्वाचा विचार केला जातो. मी फडके हिचे खूप आभार मानले. नंतर काही दिवसांनी कळाले की प्रदीप दळवी गेले. प्राव्ह नंतर माझी आर्या कंन्स्लटंट मध्ये नोकरी सुरू झाली पर्वती पायथाच्या ऑफीसमध्ये. नंतर एक दिवस मला प्राव्ह इलेक्ट्रोस्पार्क प्रा. ली. चा १००० रूपयांचा चेक मिळाला. मला खूप आनंद झाला. तो बोनस होता. मी कामावर नसले तरी त्या वर्षाचा बोनस मला मिळाला होता Rohinigore
क्रमश : ...