हं..... चला झाला एकदाचा लेख पूर्ण. आता वाचून बघते....... सुपूर्त करण्याअअधी वाचून पहा वर एक टिचकी मारते. आता परत एकदा नीट वाचू. काहीकाही वेळेला उगाचच फालतू शुद्धलेखनाच्या चुका असतात. सुपूर्त करण्याआधी शुद्धीचिकीत्सक वापरावा का?..... नको. एवढे काही कठीण शब्द नाहीत लेखामध्ये. साधाच तर लेख आहे. सुपूर्त करू कारण रात्रीचे ११ वाजत आले. "सुपूर्त करा" वर टिचकी मारते.................
अरे देवा!! हे काय झाले आता? लेखच गायब? पान ताजेतवाने करूनही काही उपयोग होत नाही. आता परत सगळा लेख टंकणे आले. आत्ताच टंकूया. कधी नव्हे ते मूड लागलाय. अजून एक तास भर. तशी आपल्याला काही पडल्या पडल्या झोप लागत नाहीच. परत पुनश्य हरी ओम टक टक टक.....टक.... टकटकटकटक.......टकटक........
चला झाला बाई एकदाचा सूपूर्त
परत एकदा दैनंदिन लेखनावर टिचकी मारून परत एकदा नव्याने वाचकांच्या नजरेतून स्वतःचाच लेख वाचते आणि संगणक बंद करते. लाईट ऑफ करून पलंगावर आडवी होते. एक तासाने......... या कुशीवरून त्या कुशीवर... त्या कुशीवरून या कुशीवर..... हे काय चाललयं आपले. झोप का नाही येत?
कशी येईल? तुझे सर्व लक्ष प्रतिसाद किती आले असतील याकडे आहे. त्यापेक्षा परत एकदा संगणक सुरू कर.
नको. सुरू करून एकही प्रतिसाद नसेल तर मूड जाईल. त्यापेक्षा उद्या सकाळी काय ते बघू.
आता प्रतिसादांचा विचार बंद कर आणि झोप.
हो हो. एकदम बंद.
१ तासाने परत लाईट ऑन. संगणक टर्न ऑन. हे काय? माझा लेख कुठे गेला परत! १,२,३,४ एकदम ४थ्या पानावर!
जाणारच ना. कविता बघ केवढ्या आल्यात. त्यामुळे सरकत सरकत पुढे गेला. हे कवी लोक म्हणजे ना #o आजच बरा मुहूर्त सापडला त्यांना कविता लिहायला. चला झोपा परत.
तरी मी तुला सांगत होते की कधीही रात्री लेख लिहून नाही सुपूर्त करायचा. त्यापेक्षा अमेरिकन इएसटी (१०-११)टाईम झोन सर्वात चांगला. यावेळेस अमेरिकावाले, इंग्लंडवाले, जर्मनीवाले, आणि भारतवाले हे जास्तीत जास्त संख्येने मनोगतावर हजर असतात.
हे तुझं आपलं काहीतरीच. जणूकाही ते वाटच बघत असतात, की रोहिणीचा लेख येतोय कधी आणि तो वाचतोय कधी.
बाईसाहेबांचे या प्रतिसाद प्रकरणात झोपेचे पूर्णपणे खोबरे झालेले असते.
दुसऱ्या दिवशी सकाळी. खर तर त्याच दिवशी काही तासांच्या अवधीनंतर................
सकाळी १० वाजता डोळे उघडतात बाईसाहेबांचे. बापरे!! १० वाजले! संगणक सुरू करून चहा मायक्रोवेव्ह मध्ये बनवते.
डोळे विस्फारून " वाव! ८ प्रतिसाद! लगेच स्वत:भोवती ४-५ गिरक्या.
अगं हो हो. इतके काही हुरळायला नको.
पण तुला माहीत आहे की मला आनंद झाला की माझी गिरक्यांची ऍक्शन कशी आपोआप होते ते.
अगदी लहान मुलांच्या वरताण आहेस.
मग आनंद हा असाच व्यक्त करायचा असतो.
ह..... चला आता स्वयंपाकाला लागा.
तो तर काय कायमचाच आहे.
इकडचे तिकडचे आवरून परत एक टिचकी मारते दैनंदिन लेखावर. अजून एकही नाही
पान ताजेतवाने कर ना.
तरीही नाही.
ओके.
तोपर्यंत ऑर्कुटवर बघू या काय काय चाललयं ते. ऑर्कुटवर खरडवहीत आलेल्या १०-१२ निरोपांना उत्तरे लिहिते. ऑर्कुटवरील समुदायांवरून नजर टाकून परत एकदा मनोगतावर टिचकी.
अगं किती टिचक्या मारशील. एकेका टिचकीला एकेक प्रतिसाद येणार आहेत का?
काय करू मग मी? मला टिचक्या मारायची सवयच लागली आहे या मनोगतामुळे.
हं चला ८च प्रतिसाद. आता नाही येणार.
मग भाजी चिरून फोडणीस टाकणे, इकडे तिकडे फिरणे ,म्हणजे गॅलरीत एक फेरफटका. नंतर मशीनमध्ये कपडे भिजवणे, नंतर संगणकाच्या खोलीत मनावर ताबा ठेवून संगणकाजवळ न जाताच डोकावणे. पटकन काहीतरी आठवल्यासारखे स्वयंपाकघरात. हुश्य! बरे झाले लवकर पोहोचलो, नाहीतर भाजी करपली असती.
टॉक.... कुणीतरी आलयं वाटते याहूवर. हाय!!
परत एकदा मनोगताचे पान ताजेतवाने. अरे वा!! दोन प्रतिसाद आले वाटते!!
बघुतरी काय लिहिले आहे.
परत एकदा आनंदाने स्वतःभोवती गिरकी.
जेवण झाल्यावर परत एकदा मनोगतावर चक्कर. अजून चार पाच तरी प्रतिसाद अपेक्षित आहेत.
पण माझ्या आधीच्या लेखाला २५ प्रतिसाद कसे काय आले होते. तो लेख एवढा काही खास नव्हता.
शेवटी आपला अंदाज आणि वाचकांची अपेक्षा यात फरक असतोच की!!
हं ते आहे म्हणा.
४ दिवसानंतर ......अजून ४-५ प्रतिसाद. कोणाकोणाचे प्रतिसाद आले बरे?
एक नवमनोगतीचा दिसतोय. आणि बाकीचे नेहमीचेच कलाकार.
हं.... आता खऱ्या अर्थाने प्रतिसादांचा कोटा पूर्ण झाला.
रोहिणी गोरे
Monday, November 12, 2007
Subscribe to:
Posts (Atom)