मी आणि माधवी

मोठ्या पडद्यावर सिनेमा पहायला मला खूप आवडते. मलाही ! माधवी म्हणाली. जायेंगे क्या? हाहा क्युँ नही !! मी म्हणाले. २००१ साल. माझी आणि माधवीची मैत्री झालेली. बरेच काही काही केले आम्ही दोघींनी मिळून. इंडियन असोसिएशनतर्फे विद्यापीठाच्या एका हॉल मध्ये सिनेमे दाखवले गेले नाताळच्या सुट्टीत. टेक्साज राज्यातील डेंटन या छोट्या शहरात आमची पोस्डॉक कम्युनिटीही अगदी छोटी. बोचऱ्या थंडीत आणि स्नो पडत असतानाही आम्ही दोघी आमच्या घरातून चालत चालत हॉलवर पोहोचत होतो शिणुमा पहायला. रात्रीचा शो असल्याने जेवून निघायचो. चार सिनेमे पाहिले. त्यात दोघींचे एकेक आवडते पिक्चर्स. डीडीएलजे, माधवीचा आवडता तर चुपके चुपके माझा आवडता.शाहरूख माधवीचा आवडता नट. डीडीएलजे पाहताना अगदी एक टक डोळे लावून बघत होती. ( मी मनातल्या मनात "त्या माकडतोंड्याला इतके काय निरखून पहायचे :D पसंद अपनी अपनी) मी मात्र अधून मधून डुलकी घेत होते. चुपके चुपके साठी माझे कान टवकारलेले. एकही डायलॉग मिस होता कामा नये, नाहीतर सिनेमा पाहण्यात अर्थ नाही. या सिनेमाला मात्र माधवी जांभया देत होती. :D त्यावेळी स्मार्ट फोन काय तर साधे मोबाईल पण नव्हते. त्यामुळे फोनचा व्यत्यय नाही. हॉल मध्ये जास्तीचे सिनेमाप्रेमी नाहीत. लगान ला मात्र बरीच टाळकी जमा झालेली. हा सिनेमा पाहताना आम्ही ३ ते ४ वेळेला उठलो , चला संपला एकदाचा म्हणेपर्यंत परत बसलो. अजून किती वेळ? असे आमच्या दोघींचे उद्गार.

ये दोनो भी आमीरसे क्युँ प्यार करते है रे ! ये सब दिखाने की क्या जरूरत है! और गाने भी इतने लंबे लंबे क्युँ? आमच्या दोघींची अशी ही शेरेबाजी ! एका गाण्यात आमीरबरोबर दोघी प्रेमात पडलेल्या आणि आपल्याच धुंदीत दाखवलेल्या. आम्ही दोघी एकमेकींकडे बघून स्माईली देत होतो. :D सरतेशेवटी कंटाळून आम्ही दोघीही उठलो अभी कुछ भी होने दो यार. ये मुव्ही तो रात भर भी चलेगा! त्या दिवशी माधवी मला तिच्या घरी घेऊन गेली आणि मला हैद्राबादी बिर्याणी खाऊ घातली. रंगीला मात्र आम्ही दोघींनीही एंजोय केला. त्यादिवशी सिनेमा संपल्यावर परत येताना स्नो फॉल सुरू झाला होता. माझे घर थोडे लांब होते. कडाक्याची थंडी तर होतीच. पण चालत येताना चिटपाखरूही नव्हते. काळाकुट्ट अंधार पसरलेला होता. रात्रीचे १२ वाजले होते. मनातून जाम टरकले होते. रामनामाचा जप सुरू केला. खूप भराभर चालूनही रस्ता संपता संपत नव्हता. नजरेच्या टप्यात घर आले. रस्ता क्रॉस केला. आणि अक्षरशः पळत पळत येऊनच घरात शिरले.
माधवीला फोन केला " मी पोहोचले गं घरी ".......रोहिणी गोरे

नाशिकची आठवण

आम्ही दोघी बहिणी, आमच्या दोन मावस-आत्येबहिणी आणि एक छोटी आत्या असे सर्व मिळून आम्ही नाशिकच्या मावस आत्याकडे राहायला गेलो होतो मे महिन्याच्या सुट्टीत ! आम्हां दोघी बहिणींना आईबाबांना सोडून नातेवाईकांकडे रहायची सवय नव्हती. मी त्यावेळेला ९ वी मध्ये होते आणि माझी बहिण ७ वीत होती. शाळेत असताना आम्ही दोघी बहिणी पुण्यामध्ये म्हणजेच गावात राहणाऱ्या २ मामांकडे एक दोन वेळेलाच रहायला गेलो होतो. पण पुणे सोडून दुसऱ्या गावाला रहायला जाण्याची ही पहिलीच वेळ होती. खरे तर आम्ही नको नको म्हणत होतो. पण छोटी आत्या म्हणाली चला की !



आमची एक दुसरी मावस-आत्येबहिण ती पण तिच्या मावशीकडे पहिल्यांदाच रहायला जात होती. तिचे नाव राणी. राणी आणि आम्ही दोघी म्हणजे मी आणि रंजना, आमच्या तिघींच्या चेहऱ्यावर टेंशन होते. नाशीकच्या आत्याकडे गेलो पण तिथे पटकन रुळलो नाही. आम्ही तिघी बाथरूम मध्ये जायचो आणि खूप रडायचो. आम्ही बाहेर आलो की सगळे विचारायचे "काय गं काय झाले? डोळे एवढे लाल का दिसत आहेत? " आम्ही म्हणायचो काही नाही. मग आमच्या दोघींच्या (म्हणजे मी आणि माझी बहीण रंजना ) लक्षात आले की राणी पण बाथरूम मध्ये जाउन रडते. आम्ही तिला विचारले तू का रडतेस? तर म्हणाली मला आईची आठवण येते.आम्ही दोघी पण आईबाबांची आठवण येऊन रडायचो. मग एके दिवशी उजू आत्या (छोटी आत्या) तिने विचारले काय गं, इतके डोळे लाल का तुमचे? एवढे काय झाले रडायला, आईबाबांची आठवण येते का? आम्ही तीला तसे सांगितले. मग एकूण सगळ्यांच्याच लक्षात आले आणि आत्या, तिचे यजमान आणि बाकी दोघी बहीणी आणि छोटी आत्या यांनी आम्हा तिघींना सामावून घेतले. मग आम्ही पण गप्पा गोष्टीत रमू लागलो. त्या घरी काकांची एक छोटी लायब्ररी
होती. एका भिंतीमध्ये कोनाडे करून पुस्तके लावून ठेवली होती. ते बघून मला आणि रंजनाला खूप आनंद झाला. मग रोज एकेक करत आम्ही दोघी पुस्तके वाचायला लागलो. छोटी आत्या म्हणायची काय गं तुम्ही दोघी सारख्या वाचत असता? डोळे नाही का दुखत तुमचे? चला बाहेर या अंगणात. आत्याचा मोठा बंगला होता. आजुबाजूला आवार आणि मोठे अंगण. तिथे काका सकाळच्या अंघोळीचे पाणी तापवायचे.



८ दिवस राहिलो आम्ही. मजा येत होती. एके दिवशी आत्याने सगळ्यांसाठी उत्तपे बनवले. एके दिवशी नाशिक दर्शनाला जायचे होते पण मला खूप ताप आला होता. म्हणून घरी कोणीतरी थांबले होते माझ्या सोबतीला. पण मी दिवसभर झोपून होते. एके दिवशी रात्री जेवणे झाल्यावर आमची एक मावस-आत्यबहीण म्हणाली की चला आपण भेंड्या खेळू या. अंगणात भेंड्यांची मैफील खूपच रंगली. रात्री ९ वाजता भेंड्या सुरू झाल्या त्या पहाटे ४ वाजेपर्यंत. कुणावरही एकही भेंडी चढली नाही. म्हणजे भेंडी जरी चढली तरी ती लगेच उतरवली जायची. या भेंड्यांच्या कार्यक्रमात आमची एक मावस-आत्येबहीण म्हणाली की मी एकटी विरूद्ध तुम्ही सर्व जण. ती आमच्या सर्वांच्यात मोठी होती. ती गायची, त्यामुळे तिला गाणी पण बरीच माहीती होती. ती म्हणाली एक अट आहे गाणी सगळी मराठी पाहिजेत. हिंदी अजिबात नकोत. आणि मला आणि रंजनाला तर हिंदी गाणी जास्त माहीती होती. मग आम्ही म्हणालो ठीक आहे. मराठी गाण्यांची अट मान्य ! मग आमचा सामना अगदी अटीतटीचा झाला. आम्ही मराठी मध्ये लावण्याही म्हणल्या आणि आरत्याही !



आम्ही जरी रुळले होतो तरी पण आता उद्या आपण आपल्या घरी जाणार याचा आनंदही होत होता. ८ दिवस खरच खूप मजेत गेले. निघण्या आधी अगोदरच्या रात्री आम्ही काही बहिणी बाहेर फिरायला गेलो. त्यात थोडे गॉसिपही झाले. काय ते आठवत नाही आता. घरी आल्यावर आम्ही दोघी खूप उत्साहात होतो. आणि आमच्या स्वयंपाकघरात एक पाहुणा आला होता. तो पाहुणा म्हणजे हिंडालियमचा ओटा आणि त्याला जोडून ताटाळे आणि कपबशाळे. आम्ही दोघींनी त्याचे खूपच कौतुक केले. आई म्हणाली काय करू खायला? तर मी म्हणाले तिखटामिठाचा शिरा कर. मग आईने त्या ओट्यावरच तो केला. मी त्या ओट्याच्या शेजारीच स्टुलावर बसले होते.
...........रोहिणी गोरे


का कोणजाणे पण ही आठवण इतक्या वर्षांनी गेले ४ दिवस माझ्या मनात घोळतेय. आज लिहून काढावेच म्हणले !