Kohl's ... (5)

 

एकदा वेळापत्रकात माझ्या नावापुढे स्पेशल प्रोजेक्ट असे लिहिले होते. मला कुतूहलता होती. कामावर आल्यावर मला एका मॅनेजरने बोलावले व ती मला स्टोअर रूम मध्ये घेऊन गेली. तिथे एका लोखंडी रॅक मध्ये ८ मोठाली खोकी होती. त्या रॅकला कप्पे नव्हते. तो रॅक मॅनेजरने बाहेर स्टोअर मध्ये आणला आणि मला म्हणाली की हे सर्व खोक्यामधले कपडे बाहेर काढायचे आणि त्या त्या डिपार्टमेंटला नेवून द्यायचे. त्या आधी मी वुमन्स, ज्युनिअर, किड्स सेक्शनला २ ते ३ दिवस काम केले होते आलेले कपडे परत त्या त्या जागेवर ब्रँडनुसार लावायचे. त्यामुळे कपडे कोणत्या डिपार्टमेंटला द्यायचे ते माहीत होते. अर्थात मेन सेक्शन, ब्युटी, ज्युवेलरी आणि होम हे सेक्शन मध्ये मला काम दिलेले नव्हते. त्या खोक्यात जास्त करून कपडेच खूप होते. हे कपडे हातात धरले तरी ते खूप जड असतात. मला हे काम खूपच आवडले.

 

मी माझ्या पद्धतीने ६ तासात सर्व ८ खोकी पालथी केली आणि सेक्शन नुसार देवून पण आले. मला खूप दमायला झाले होते. चालून चालून पाय पण दुखत होते. कार्ट्स पण शिल्लक नव्हत्या. सर्व कस्टमर लोकांनी घेतल्या होत्या. कपडे वेगवेगळे करायला जागाही नव्हती. सर्व स्टोअरभर फिरत होते पण तरीही मला हे काम आवडले. कस्टमर लोकांनी खरेदी केलेले कपडे/वस्तू की जे काही कारणास्तव परत करतात ते लावायला मला अजिबात आवडले नव्हते. एक तर ट्रेनिंग नाही. ब्रॅंड नुसार कपडे जरी वेगळे केले तरी सुद्धा ते परत जागेवर लावताना चुकीच्या जागेवर लावून चालत नाही. तसाच एखादा कपडा दिसला तर तो पटकन सापडतो. मग त्या लाईनीत कपडे लावता येतात. रंग, डिझाईन, फॅशन, या सर्व गोष्टी पहायला लागतात. त्यातही काही कपडे घडी करून ठेवायचे असतात. कपडे तरी किती ! खूपच ! वेगवेगळ्या फॅशनच्या जीन्स, स्वेटर, जाकिटे, आणि Topsचे प्रकार पण कितीतरी असतात. मला कपडे त्या सेक्शनला नेवून द्यायचे होते त्यामुळे हे काम मी खूप आवडीने केले. आणि त्यानंतर मला असेच काम दिले गेले. कस्टमर सर्विसच्या मागच्या बाजूला जी खोली होती तिथे रॅक मध्ये कपडे होते ते फक्त मला नेवून द्यायचे होते. इथल्या सणांच्या सीझन मध्ये परत आलेले कपडे/वस्तू इतके काही असतात की रॅक नुसते ओसंडून वहात नाहीत तर तिथल्या फरशीवर पण मोठाले ठीग जमा होतात !

 

मला दुसऱ्या देशाची बाई परत भेटली. ती आणि मी जाम वैतागलेल्या होतो. किती हे ढीग ! आम्ही फक्त हेच काम करत होतो. कपडे डिपार्टमेंट प्रमाणे नेवून देण्याचे काम ! तरीही कपडे कमी व्हायला तयार नव्हते. कस्टमर सर्विसच्या डेस्क वरचे कॅशियर पण जाम वैतागलेले होते. अजून मी एक पाहिले ते म्हणजे स्टोअर पिक अप असते ना तेव्हा ज्यांनी जे खरेदी केलेले असते ते पार्किंग मध्ये ज्या कार लावलेल्या असतात कस्टमर लोकांच्या तिथे त्यांना ते नेऊन द्यायचे. कस्टमर सर्विसच्या बाजूला एक मुलगी उभी होती. मनात म्हणले ही अशी नुसती उभी का आहे. नंतर कळाले की आतून ती वस्तू घेऊन बाहेर पार्किंग मध्ये बसलेल्या कस्टमर लोकांना नेवून देत होती. असे पण काम असते तर इथे ! बापरे!नंतर मला होम डिपार्टमेंट आले. मला जर बरे वाटले. कामात थोडी तरी विविधता. पण इथेही पहिल्यांदा डोके गरगरायला लागलेच. एके दिवशी मला परत आलेल्या वस्तू जागेवर नेवून ठेवायच्या होत्या. दुसऱ्या दिवशी तिथल्या एका रॅकमध्ये ठेवायच्या होत्या. हे काम मला आवडले. चालणे खूप कमी झाले त्यादिवशी. मी होम डिपार्टमेंटच्या गोष्टी एका रॅक मध्ये ठेवल्याने दुसऱ्या शिफ्टला जे येतील त्यांच्यासाठी हे काम कमी झाले होते. परत आलेल्या गोष्टी रूम मध्ये इतक्या असतात की आतल्यांना बाहेर येता येत नाही की बाहेरच्यांना आत जाता येत नाही. जीव दडपून जातो.

पुढील आठवड्याचे वेळापत्रक लागले नव्हते. असे कधी झाले नव्हते. २५ डिसेंबरच्या आधीचे वेळापत्रक होते. आम्ही दोघी म्हणालो म्हणजे आपली नोकरी संपली वाटते. बरे झाले संपली ते ! असे एकमेकींकडे हासून बोललो. २५ डिसेंबरच्या नंतरच्या एका आठवड्यात मला फोन आला की शुक्रवार, शनिवार, रविवार तू कामावर येऊ शकशील का? १० ते ४. मी हो सांगितले. तसे तर मी एकदम हो नाही सांगितले. मला वाटले नोकरी संपली. मॅनेजरचा फोन आला. मी तो घेतलाच नाही. कशाला आता परत? सुंठेवाचून खोकला गेला तर बरे होईल. परत दुसऱ्यांना फोन आला. विचार केला की ज्या अर्थी २ वेळा फोन आलाय त्या अर्थी खूप गरज उद्भवलेली दिसत आहे. तिला फोन केला आणि तिला सांगितले की मी तिनही दिवस येईन. तिने माझे अनेक वेळा आभार मानले.

या ३ दिवसात मला खूप मजा आली. कस्टमर सर्विसचा डेस्क पूर्ण पणे बंद होता. त्यांची जागा हालवली होती. मेन्स रजिस्टरच्या ठिकाणी ३ कॅशिअर होते. मला त्यांना मदत करायची होती. मदत पण खूप छान होती. २५ डिसेंबर नंतर जे लोक वस्तु/कपडे परत करतात ते या ३ कॅशिअरकडे करत होते. तशी पाटीच तिथे लावली होती. कस्टमर लोकांनी परत केलेले कपडे मला कॅशिअर कडून घेऊन वेगवेगळ्या खोक्यामध्ये ठेवायचे होते. ही खोकी डिपार्टमेंट प्रमाणे केली होती. तिथे चिनी मुलगा आणि एक म्हातारी अमेरिकन बाई कस्टमर सर्विसला काम करणारेच होते. ते मला ओळखत होते. ती बाई म्हणाली परवा तू असायला हवी होतीस. कुणीही मदतीला नव्हते. परत आलेल्या कपड्यांचा ढिगच्या ढीग साठला होता. मला टेबलावरून हालता येत नव्हते कारण कस्टमर लोकांची रांग होती. चिनी मुलगा आणि मी त्या बाईला म्हणालो की काल अशीच गर्दी होती. पण तिसऱ्या दिवशी गर्दी त्यामानाने खूपच कमी होती. आम्ही तिघे अधुन मधून गप्पा मारत होतो. ज्या खोक्यात मी परत आलेले कपडे डिपार्टमेंट प्रमाणे टाकत होते. ते सर्व कपडे परत स्टोअर रूम मध्ये न्यायला दोघे येत होती.

 

ही म्हातारी अमेरिकन बाई (वय ७५ वर नक्किच असेल) तिला १५ नातवंड होती. मी जेव्हा कामावर यायचे तेव्हा हाय करायची, हासायची, बोलायची. त्या दिवशी खूप गप्पा मारत होती. ती वर्जिनिया वरून न्यु जर्सीत आली होती. मी तिला सांगितले मी पण नार्थ कॅरोलायनातून आले. अगदी खेळीमेळीचे वातावरण होते. मी तिला माझा फोटो घ्यायला सांगितला. एक कोल्सची आठवण म्हणून.

 

सप्टेंबर ते जानेवारी अशी ४ महिन्यांची माझी सीझनल नोकरी संपली. तसे कोल्सचे मला पत्र आले. एक वेगळा अनुभव मिळाला. इंगल्स आणि कोल्स मी केलेल्या नोकऱ्यांची तुलना केली. मला बराच फरक जाणवला. इंगल्स मध्ये सर्वच जण एकमेकांकडे बघून स्मितहास्य करायचे. इथे सर्वांचे चौकोनी चेहरे ! काही अपवाद होते. इंगल्स मध्येही सर्वजण दमायचे की ! नंतर विचार केला की मी production सेक्शनला होते. आणि तिथे अनेक पदार्थ बनवण्याची विविधता होती त्यामुळे मला कधीच कंटाळा आला नाही जरी तिथे मांस घालून सॅंडविचेस बनवायचे तरीही ! मी कुकिंग मध्ये जास्त रमते. कपड्यांमध्ये नाही. इंगल्स मध्ये जर एकसुरी काम असते तरी सुद्धा मी सलग ४ वर्षे नोकरी केली नसती. तिथे ट्रेनिंग छान दिले मला कार्मेन ने. आणि अर्थातच इंगल्सची नोकरी कायम स्वरूपी होती आणि ही सीझनल होती ! या फरकामुळेच कदाचित सीझनल लोकांना जास्त मह्त्व दिले जात नसावे किंवा ट्रेनिंग पण देत नसावे. मी नंतर जेव्हा फेरफटका मारला तर मला तिथे जे कायम स्वरूपी काम करणारे होते तेच फक्त दिसले. वातावरण सूनसान होते. माझ्याबरोबर कामावर लागलेले काही चेहर मला तिथे दिसले नाहीत. कदाचित मी कोल्स मध्ये सीझनल नोकरी साठी परत अर्ज करीन. कारण जेव्हा मी अर्ज केला तेव्हा तिथे विचारले होते की तुम्ही या आधी कोल्स मध्ये नोकरी केली आहे का? Rohini Gore

समाप्त

Kolhs ... (4)

 

कॅशिअरचे काम मला आवडले होते पण सलग ६ किंवा ८ तास एकाच जागी उभे राहून प्रचंड दमायला व्हायचे. नंतर मला वुमन्स सेक्शनला टाकले. स्टोअर १० वाजता उघडते त्यामुळे जर कॅशिअरचे काम असेल तर माझे वेळापत्रक १० ते ४ असायचे. काही वेळा कस्टमर लोक आयत्यावेळेस मला अमूक अमूक वस्तु/कपडे नकोत असे जेव्हा सांगायचे ते ते सर्व कॅशिअर टेबलाजवळ असलेल्या बास्केट मध्ये टाकायचे असतात. काम झाले की कस्टमरने परत केलेले कपडे घेऊन कस्टमर सर्विसच्या मागच्या बाजूला जी खोली आहे तिथे त्या त्या सेक्शन मध्ये ठेवायचे असतात. जेव्हा मला वुमन्स सेक्शनला टाकले तेव्हा माझे वेळापत्रक ८ ते ४ होते. स्टोअरचे बाहेरचे दार उघडेच असते. ते उघडून आत गेल्यावर एका भिंतीवर एक बेल असते ती वाजवायची म्हणजे आतल्या बायका स्टोअरमध्ये जाण्याकरता जे दार असते ते उघडायला येतात. आत कुणीहि कस्टमर नसतात. जेव्हा मी गेले तेव्हा मला एक देशी बाई दिसली. ती गरोदर होती. ती व मी एकमेकींकडे पाहून हासलो. ती किड्स सेक्शनला नियमित काम करते. तिला तिथे काम करून २ वर्षे झाली होती. मी तिला म्हणले की सेक्शन मध्ये कोणीच नाही. काय काम करायचे. तर ती मला कस्टमर सर्विसच्या मागच्या खोलीत घेऊन गेली आणि समजावून सांगितले की हे सर्व रॅक आहेत सेक्शन प्रमाणे त्यानुसार कपडे घेऊन जायचे व त्या त्या जागेवर लावायचे. हेच काम करायचे दिवसभर !

काही वेळा कपडे सेक्शन नुसार नसतात तर ते दुसऱ्या रॅक मध्ये ठेवायचे. वुमन्स सेक्शनचा रॅक भरून वाहत होता. मला तर दडपणच आले. वुमन्स सेक्शन फिरून आले. कोणकोणते ब्रॅंड आहेत ते बघितले.

 

नंतर त्या सेक्शनची मुख्य बाई आली. ती अमेरिकन होती. तिने पण हासून माझे स्वागत केले. ती म्हणाली की तू नवीन आहेस. मी कपडे लावते. तू फक्त सेक्शन मध्ये जाऊन जे कपडे विस्कटले असतील ते घडी करून ठेव. या घड्या पण विशिष्ट पद्धतीने घालायच्या असतात. काम करता करता ती परत आलेले कपडे लावत होती व मला सांगत होती, इथे जा , तिथे जा, कपडे विस्कटलेले आहेत. पूर्वी मी जेव्हा वाल मार्टला जायचे आणि तिथे पहायचे की काही बायका कपड्यांच्या घड्या करत असायच्या. तेव्हा मी मनात म्हणायचेे असे काम मिळाले पाहिजे, किती सोपे आहे ना ! नथिंग इस इझी हे मला प्रत्यक्ष काम करताना कळाले. पार्किंग मध्ये ज्या कार्ट असतात. त्या सर्व कार्ट्स वाहून आणतात ते काम पण सोपे नाहीये. स्नो पडत असताना, हाडे गोठवणारी थंडी असताना, पाऊस पडत असताना, थंडीमध्ये प्रचंड बोचरे वारे असताना,या कार्ट्स गोळा करून आणायच्या, हे कामही वाटते तितके सोपे नाही !

 

 

जेवणाच्या सुट्टीत मला ती देशी बाई परत भेटली. ती म्हणाली की इथे प्रत्येक सेक्शनला २ ते ३ दिवस टाकतात. काही वेळेला रात्रपाळीला पण बोलावतात. मी तिला विचारले की रात्रपाळी करताना सेफ आहे ना इथे ! तर म्हणाली हो. काळजी करू नकोस. तुला आधी विचारतील. तू नाही म्हणू शकतेस. रात्रपाळी रात्री १० ते पहाटे ६ पर्यंत असते. आणि पगार दुप्पट मिळतो. त्या देशी बाईचे दिवस भरत आले होते त्यामुळे तिला पण किड्स सेक्शनला एक खूर्ची दिली होती अधुम मधून बसायला. पण तरीही ८ तास उभे राहून ही कशी काय काम करू शकते या दिवसात? ते पाहून मला आश्चर्यच वाटले. प्रत्येक सेक्शनला काही कपडे घड्या घालून ठेवायचे असतात तर काही कपडे हॅंगरला लटकवून ठेवायचे असतात. दुसऱ्या दिवशी वुमन्स सेक्शनला मी काम करत होते तेव्हा दुपारी १ ला दुसऱ्या शिफ्टला काम करणारी एक अमेरिकन बाई आली. तोपर्यंत मी अंधारात चाचपडल्या सारखे कपडे लावत होते. डोके खूपच गरगरत होते. वुमन्स सेक्शनही खूप मोठा आहे! त्या अमेरिकन बाईने पण हाय हॅलो केले. तिने ढिगच्या ढीग उचलून आणला परत आलेल्या कपड्यांचा आणि एका तासात तिने सर्व कपडे लावूनही टाकले ! अर्थातच खूप वर्षे झाली की कामात आपोआप सुलभता येतेच ! पण इथे ना मला ट्रेनिंग दिले नाही. फक्त तोंडी सांगितले. खरे तर त्या जेव्हा कपडे लावतात त्याबरोबर नवीन लोकांना पण आमच्याबरोबर या आणि बघा आम्ही कसे कपडे लावतो ते ! असे सांगायला हवे. पण इथे ट्रेनिंग नीट नाहीये. 

कॅशिअर मध्ये ट्रेनिंग जरी दिले ते सुद्धा १ दिवसच ! पण तरीही कितीतरी गोष्टी मला जेव्हा मी काम करायला लागले तेव्हाच कळाल्या किंवा सांगितल्या गेल्या. बऱ्याच गोष्टी कळल्या मला ! कपड्यांना सेक्युरिटि टॅग कसे लावायचे, टॅग कसे काढायचे, नोटा दिल्या की त्या खऱ्या आहेत की नाही ते कसे ओळखायचे? गिफ्ट रिसिट कश्या प्रिंट करायच्या. नुसते कार्ड पेमेंट असेल तर ते कसे करायचे? त्यातही काही लोक कॅश देतात तर काही चेक देतात. Transaction कॅन्सल कसे करायचे.कोल्स कार्ड हवे आहे का? आणि हवे असल्यास त्या करता काय करायचे? एकदा एका कस्टमरने मला विचारले की कार्ड काढायचे आहे. तेव्हा मला एका आफ्रिकन बाईने मदत केली. एकदा एकाने ४०० dollars ची खरेदी केली. आणि कॅश दिले. तेव्हा मागची कॅशियर आली आणि मला म्हणाली की कोल्स कार्ड असेल तर कॅश घ्यायची नाही. तू असे केलेस तर प्रोब्लेम मध्ये येशील. असे एक ना अनेक बरेच शिकायला मिळाले आणि कामही आवडले मला !

 

 

नंतर मला एक दिवस intimate सेक्शन मध्ये टाकले. हा सेक्शन मला आवडला कारण चालणे कमी होत होते. इथेही डोके गरगरायला लागलेच ! सापडता सापडत नव्हते. ब्रा आणि पॅंटीज मध्ये इतके प्रकार की ब्रॅंड, रंग, डिझाईन, खूप वेगवेगळे. एखादे काहीतरी सापडले की धन्यता वाटायची. किड्स सेक्शन मध्ये तर भूलभुलैयाच आहे ! मी आणि अजून एक माझ्यासारखीच सिझनल वर्कर होती. ती आणि मी. आम्ही दोघीच होतो. ती दुसऱ्या देशाची होती. ती म्हणाली मला काहीच सापडत नाहीये. मी म्हणाले मलाही ! सर्व कपडे एकसारखेच दिसत आहे. नंतर दुसऱ्या शिफ्टला देशी बाई आली आणि म्हणाली की असेच होते पहिल्यांदा. आणि तिने आम्हाला दोघिंनाही कपडे घड्या घालून दिले आणि जागाही सांगितली की ते कुठे ठेवायचे. आम्ही दोघींनी तिचे आभार मानले.

 

आम्हाला दोघींनाही हा किड्स सेक्शन आवडला नाही. मी म्हणाले आधी मला हेच समजत नाही की हा कपडा मुलीचा की मुलाचा? सगळे कपडे सारखेच दिसतात ! आणि बाळांच्या कपड्यामध्ये तर आणखीनच भूलभुलैया आहे. कधी एकदा या सेक्शन मधून बाहेर पडतोय असे आम्हाला दोघींनाही झाले होते. खेळणी पण इतकी. ती पण आम्हाला दोघींना सापडत नव्हती. आम्ही दोघीही गप्पा मारत होतो. किती मोठा सेक्शन आहे हा ! ती पण वुमन्स आणि ज्युनिअर सेक्शन फिरून आली होती. नंतर माझ्या असे लक्षात आले की सणांच्या सीझनला पहिल्या शिफ्टला सीझनल लोक ठेवतात आणि ज्या कायमस्वरूपी बायका आहेत सेक्शनच्या त्यांना दुसरी शिफ्ट देतात. सीझनला तर खरेदी करून परत केलेले कपडे इतके असतात की रॅक ओसंडून वाहत असतात. आणि कस्टमर सर्विस वाले पण इतके वैतागलेले असतात की ते परत आलेले कपडे कुठेल्याही रॅक मध्ये टाकतात. स्पेशल प्रोजेक्ट आणि अजून काही अनुभव पुढील भागात Rohini Gore

क्रमश: ....

कधीतरी केव्हातरी...

 

कधीतरी केव्हातरी पूर्वीच्या काही काही गोष्टी आठवतात आणि खूप हासू येते. काही गोष्टींमध्ये मन गुंतून रहाते. गेले काही दिवस मला काही गोष्टी खूप आठवत आहेत. आम्ही आयायटी सोडून डोंबिवलीला आमच्या घरी राहायला आलो तेव्हा काहीही नव्हते. आयायटी वसतिगृहात रहाताना घेतलेली गॅसची शेगडी, शिष्यवृत्ती वाढल्यावर केलेल्या दोन गाद्या, आमच्या दोघांच्या सूटकेसा ! इतकेच सामान होते. डोंबिवलीच्या घरात एक पलंग होता. विनु तिथे काही दिवस राहात असताना त्याने सनमायका लावलेला लाकडी पलंग करून घेतला होता. तिथे राहिलेल्या पेईंग गेस्ट लोकांनी आमचा प्लॅट खूप घाण करून ठेवला होता. तो आम्ही यायच्या आधी आम्ही दोघांनी मिळून साफ केला. कपडे ठेवायला बिग shopper पिशव्या होत्या. भांडी कुठे ठेवायची हा प्रश्न होता. आम्ही दोघांनी फडके रोड वरून एक मोठी ६ फुटी अल्युमिनियमची मांडणी आणली. (600 rupees) यामध्ये सर्व काही बसत होते इतकी ती छान होती. या मांडणीमध्ये ताटाळे. चमचाळे, कपबशाळे तर होतेच. शिवाय डबे व पातेली ठेवायला आडवे कप्पेही होते.

आमच्या लग्नाच्या अहेरात सर्वांनी काही ना काही दिले होते आणि ते सुद्धा सर्व स्टीलचे. त्या भांड्याचे पोते होते. आम्हाला काहीही घ्यायला लागले नव्हते. आईकडून आणलेला दगडी रगडा होता. हा जड रगडा आम्ही पुण्यावरून आयायटी मध्ये वाहून आणला होता! अर्थातच बिग shopper मोठी पिशवी विनुनेच धरली होती. हा दगडी रगडा आणण्याचा हट्ट माझाच होता. चटणी व थोडे काही वाटण्यासाठी मला हवा होता. मिक्सर नव्हताच. तर ती मांडणी, दगडी रगडा, बिग shopper पिशवी (ही पिशवी वेगळीच होती. दोन लाकडी दांड्या अडकवल्या होत्या या पिशवीमध्ये हातात धरायला) कारपेट या गोष्टी मला खूप आठवत आहेत गेले काही दिवस. जमिनीवर अंथरायला एक कारपेट आणले. कारपेट घ्यायचे मीच सुचवले होते. ते hall मध्ये अंथरले. हे पण इतके काही छान गुळगुळीत होते. फिकट पांढऱ्या रंगावर फिकट डिझाईन होते. कारपेट घातल्याने त्यावर नुसते बसता तर येतेच पण शिवाय त्यावर अंगत पंगत पण होते. 

 

 

या घरात विनुची पिएचडीची छोटी पार्टी झाली. त्यात आम्हाला कुंदा आत्याने व प्रतिभा काकूंनी मिळून हिंडालियमचे मोठे पातेले भेट म्हणून दिले. त्यात बासुंदी केली होती. बटाटेवडेही केले होते. जेव्हा आयायटीमध्ये विनुच्या मित्रांना घरी बोलावले होते तेव्हा काय करायचे हा माझ्यापुढे प्रश्न होता. आम्ही नुकतेच पुण्याला गेलो होतो आणि मी वहिनींना (सासूबाई)विचारले होते की मी काय करू? मला स्वयंपाक जुजबी येत होता. त्यांनी मला सांगितले की श्रीखंड आण म्हणजे गोड झाले. पुऱ्या कर. मी विचारले पुऱ्या किती करू? आणि अंदाज सांगा. त्या म्हणाल्या की १ वाटीत ४ पोळ्या होतात म्हणजे पुऱ्या ६ किंवा ८ होतील. बटाट्याची उकडून भाजी कर. आणि चटणी कर. ४ मित्र होते. लग्नानंतर पहिल्यांदाच ४ जणांना बोलावले होते. दगडी रगड्यामध्ये चटणी छान झाली. मित्रांनी मिळून आम्हाला टी सेट दिला होता. खूप छान आणि नाजूक होता. हा सेटही आम्ही बरेच वर्ष वापरला नव्हता. मला भिती होती की माझ्या हातून फुटला तर? किटली, दुध ठेवायचा भांडे पण खूप नाजूक होते. कपही वेगळ्या आकाराचे होते. डिझाईन म्हणजे नुसत्या रेषा होत्या आकाशी, पिवळ्या व गुलाबी. वर्णन करू शकत नाही. फोटोही नाही. पूर्वीच्या कितीतरी गोष्टी फोटो मध्ये असत्या तर किती छान झाले असते ना !असे काही आठवले की लिहीनच परत कधीतरी. Rohini Gore

Kohl's .... (3)

 

Juniors सेक्शन मधे गेले तेव्हा तिथे एक देशी बाई आणि एक आफ्रिकन बाई होती. देशी बाई मला म्हणाली की तु सेक्शन फिरून ये म्हणजे तुला कोणकोणते Brand आहेत ते कळेल आणि परत आलेले कपडे परत त्या त्या जागेवर लावायचे असतात. काही कपडे विशिष्ट पद्धतीने फोल्ड करून टेबलवर ठेवायचे असतात तर काही हॅंगरला लटकवायचे असतात. मी सेक्शन फिरून आले. हा सेक्शन खूप मोठा नाही त्यामुळे चालणे कमी. कस्टमर सर्विसच्या मागच्या बाजूला एक खोली आहे त्यात कप्पे असलेले मोठ्या उंचीचे रॅक असतात तिथून (Returns from customers ) कपडे आणायचे आणि ते जागेवर लावायचे. या रॅकवर पण डिपार्टमेंटची नावे लिहिलेली असतात. इथल्या सणांच्या दिवसात खूप गर्दी असते आणि अमेरिकन/देशी लोक कपडे/वस्तू विकत घेतात आणि परत करतात. जितकी खरेदीला रांग असते तितकीच रांग कपडे/वस्तू परत करण्यासाठीही असते. परत करायचे तर घेतात कशाला कपडे/वस्तू? 

 

 

मला हा सेक्शन आवडला. चालण्यासाठी जागा कमी. आधी कपडे आणून ते क्रमवार लावायचे आणि जागच्या जागी लावायचे. तरी सुद्धा पहिल्यांदा हे काम अवघड असतेच. कपड्यांचे इतके प्रकार असतात की पटकन नाही सापडत ! बारीक नजर ठेवून कोणत्या जागी कोणते कपडे ठेवायचे ते बघायला लागते. डोके गरगरायला लागते. मी गोंधळलेली पाहून तिथे असलेल्या आफ्रीकन बाईने मला मदत केली. ती म्हणाली सुरवातीला असेच होते. बरेच महिने गेले आणि तेच तेच काम केले की तुम्ही त्या कामात तरबेज होता. ही बाई मी स्टोअर मधे आले की नेहमी हासायची माझ्याकडे पाहून ! मलाही बरे वाटायचे.

 

मी जेवणाच्या सुट्टीत जेवायला गेले. तिथे सर्व कामगारांचे आणि मॅनेजर लोकांचे वेळापत्रक बनवणारी बाई बसली होती. तिने मला विचारले की तुला कॅशिअरचे (Bank Register) काम करायला आवडेल असे बोलली होतीस. मी हो म्हणाले. कॅशिअर सेक्शनची प्रमूख मॅनेजर मला काम करता करता एकदा भेटली आणि तिने मला विचारले की तुला हे काम आवडेल का? थोडे दिवस करशील का? तर मी तिला हो म्हणाले होते. तसे तर पहिल्या दिवशीची मॅनेजर होती तिला पण मी हेच सांगितले होते की तुम्हाला पाहिजे असेल तर मी कॅशिअरचे काम करायला तयार आहे. मला मुलाखतीमध्ये सांगितले होते आणि नेमणूक पत्रात पण असे लिहिले होते की तुम्हाला आम्ही कोणत्याही सेक्शन मध्ये गरजेनुसार टाकू. कामाच्या वेळा, दिवस आणि तासही बदलते राहतील. जेवणाच्या सुट्टीत एक देशी बाई पण जेवायला होती. मॅनेजरने सांगितले की तु जेवण झाल्यावर कॅशियरचे (Bank Register) काम कर आणि तिलाही सांगितले की काम समजावून सांग. 

 

आम्ही दोघींनी हिंदी मध्ये एकमेकींची विचारपूस केली. तिने काम करता करता मला कामाचे स्वरूप सांगितले. नंतर दुसऱ्या दिवशी अर्धा दिवस मला एका अमेरिकन बाईबरोबर कॅशिअरचे काम दिले. मला काम समजले आणि स्वारस्यही वाटले. देशी बाई हे काम गेले १५ वर्षे करत आहे असे तिने मला सांगितले. नंतर माझी मी कॅशिअरच्या टेबलवर उभी राहून कामाला सुरवात केली. इथे स्टोअर मधे काम उभे राहूनच असते. ६ तासाची शिफ्ट असेल तर २० मिनिटे जेवणाचा ब्रेक असतो. ७ तासाची शिफ्ट असेल तर ३० मिनिटे जेवणाचा ब्रेक आणि १५ मिनिटांचा एक ब्रेक. ८ तासांची शिफ्ट असेल तर ३० मिनिटे जेवणाचा ब्रेक आणि २ ब्रेक प्रत्येकी १५ मिनिटांचे असतात.

माझी शिफ्ट वेगवेगळी असायची. जेव्हा ६ तासाची शिफ्ट असते तेव्हा २० मिनिटांच्या ब्रेक मध्ये घड्याळाच्या काट्याकडे बघूनच जेवायला लागायचे. तिथल्या देशी/विदेशी बायका ज्यांना बरीच वर्षे झालेली आहेत त्यांचा नवीन आलेल्या कामगारांना धाक असतो. दटावतातही. अनुभवले आहे. काही चांगल्या आहेत.

 मी जेव्हा माझी मी कामाला उभी राहिले तरी काही वेळा विचारावे लागते. इतके वर्षे काम करणारे त्यांनाही पहिल्याप्रथम शंका आल्याच असणार ना. काम जितके तुमच्या हाता खालून जाईल तितके तुम्ही तरबेज होता. मी कामाला उभी होते. कस्टमर लोकांची रांग लागलेलीच असते. ते येतातच की रांगेतून. तरी सुद्धा देशी बाई देखो कस्ट्मर है. मनात (माहीत आहे की) मला शंका आली की मी तिला विचारायचे. काही वेळा मॅनेजरलाच बोलवावे लागते. त्याप्रमाणे स्क्रीन वर तसे टॅब असतात ते प्रेस करायचे. मी एखाद वेळेस शंका विचारली की मी विचारायचे. मैने तुझको बताया था ना? अरे हो ना ! पण मी परत विचारू शकते ना एखादवेळेस. तर मला म्हणाली मॅनेजरला बोलाव.

 

कॅशिअर सेक्शनची प्रमुख किंवा इतर मॅनेजरही येतात लगेच. त्यांना यावेच लागते. कारण की समोर कस्टमर उभा असतो. तर कॅशिअर सेक्शनची प्रमुख मॅनेजर आली आणि तिने देशी बाईला सांगितले की तू हिला मदत कर. तिच्या देखतच ही मला म्हणते की तिला बोलावू नकोस. मी सांगीन काही अडले तर !रेस्ट रूम मध्ये जाण्यासाठी पण एकमेकींना सांगून जावे लागते. तर एकदा मी गेले दुसऱ्या एका देशी बाईला सांगून. म्हणाली लवकर ये. तिला हो म्हणाले. मनात म्हणाले (रेस्ट रूम/wash room मध्ये बसायला मला हौस नाहीये) मी आले आणि ती म्हणाली की मी हा एक ड्रेस ठेवून येते. अर्धा तास झाला तरी ही आली नाही. मग मी जिने मला काम समजावून सांगितले त्या देशी बाईला सांगितले की ही मला म्हणाली लवकर ये आणि अर्धा तास झाला तरी ही आली नाही अजून. ड्रेस ठेवायला इतका वेळ लागतो ? मला म्हणाली असे म्हणाली तूला लवकर ये? तिला तिने विचारले किधर गयी थी? तर म्हणाली की रेस्ट रूम मधे. तर म्हणाली इतनी देर क्या कर रही थी उधर? मग त्या दोघी त्यांच्या भाषेत जोरजोरात भांडायला लागल्या. तिथे एक बाई आली आणि म्हणाली आम्हाला दोघींना की आपण इथे काम करायला येतो. कोण कुठे जातय आपल्याला काय करायचे आहे? मी मनातल्य मनात (मला इतर कोणाशी देणे घेणे नाही, पण जर का कुणी मला सांगितले की लवकर ये आणि ते सुद्धा रेस्ट रूम मधे जाण्याकरता तर तिने पण तसेच वागले पाहिजे.) मी बघितले ही बाई तिचे टेबल सोडून जायची आणि काय हवे ते घेऊन यायची आणि किंमत बघण्यासाठी स्कॅन करायची आणि कपडे टेबला खाली लपवून ठेवायची. मला दुसरी म्हणाली ही अशीच करते. कधी कामावर वेळेवर येत नाही.

 

मला ज्या दिवशी तिने काम समजाऊन सांगितले त्या दिवशी काही वेळाने तिला रेस्ट रूम/wash room ला जायचे होते. मी म्हणाले जा ना तू ! मी आहे. तर ती म्हणाली नको. तू नवीन आहेस. तुला एकटीला सोडून मी जाऊ शकत नाही ! आणि दुसऱ्या शिफ्टची बाई अजून यायची होती. बिचारी. मला खूप दया आली तिची. असाच प्रकार अमेरिकन बाईचा झाला. तिची पण अशीच अवस्था. जेवणाचा ब्रेक पण तिथे असणाऱ्या फोन वर मॅनेजरला विचारून जेवायला जायचे असते.मला कस्टमर लोकांचा चांगला अनुभव आला. काही वेळेला कॅरी बॅग मधे कपडे त्यांचे तेच भरून घेतात. मला कॅशियरचे काम आवडले होते. अर्थात एके जागी उभे राहून पाठीला चांगलीच रग लागते. पोटातही दुखते. फक्त एक जाणवले की कस्टमर लोकांची रांग असली की आपण त्यांच्याशी बोलण्यात, वस्तुंचे स्कॅनिग करण्यात गुंतून जातो आणि आपण इतके तास उभे आहोत ते जाणवत नाही. ज्या देशी बाईने मला काम समजावून सांगितले तिला बसण्यासाठी एक स्टुल दिले होते कारण की तिच्या गुडघ्याची सर्जरी झाली होती (knee replacement) आणि Doctor's certificate दाखवल्या नंतर तिला स्टुल दिले होते. मी एकदा त्यावर बसले तर म्हणाली बसू नकोस. मॅनेजरने बघितले तर ती तुला ओरडेल. हे फक्त माझ्यासाठीच आहे. Rohini Gore

क्रमश:....

Kohl's .....next episode

 

माझी जेव्हा कोल्स मध्ये नोकरी सुरू झाली तेव्हा मॅनेजर ने मला विचारले की कॅशिअरचे काम करशील का? मी तिला सांगितले की मी तितकी खुश नाही या कामात. ती म्हणाली तुला अनुभव आहे ना? मी म्हणाले हो पण जास्त नाही. तर म्हणाली ओके. तुला ओमनीत टाकते (८ ते ४) मी म्हणाले मला ते काम आवडेल. ओमनी (online fulfillment) नावाचा एक ऍप तयार केलाय. यामध्ये कस्टमरच्या ओर्डरी असतात. लोकेशन पण कळते. मला ट्रेनिंग देणारी माझ्या बरोबर होती. तिच्या पाठी पाठी मी जात होते. ती खूप जलद चालायची. तिच्या पाठी धावता धावता मला धाप लागायची. ओमनी ऍप तयार केले असले तरी त्यात घोड्यासारखे धावावे लागते ते कोणालाही कळले नसावे. म्हणजे असे की एक वस्तू एके ठिकाणाहून उचलायची असेल तर दुसरी वस्तू दुसऱ्या टोकाला असते. परत या टोकाला परत मधेच कुठेतरी. या ८ तासात ३ ब्रेक असतात. एक ब्रेक जेवणाची सुट्टी अर्धा तास आणि २ ब्रेक १५ मिनिटांचे. सोबत पाण्याची बाटली पाणी प्यायला ठेवतातच सगळे. स्केचर्स चे नवे घेतलेले बूट खरे तर मला परत करायचे होते पण कंटाळा केला. दुसऱ्या दिवशी जुने बूट घातले. परिस्थितीत काहीच फरक नाही ! पहिल्या दिवशी पळून पळून डोके, पाय, पाठ सर्व काही इतके प्रचंड दुखत होते की मला रात्री झोप येता येईना. शेवटी सूर्यनमस्कार (८) घातले. जोर बैठका, (प्रत्येकी २/२)आणि हाताचे व्यायाम, तरी जैसे थे परिस्थितीच होती. हा व्यायाम केल्यावर झोप लागली. मला हा व्यायाम पण आता जास्त होत नाही. आठवड्याला जेमतेम एकदाच होतो. 

 

 

दुसऱ्या दिवशी कामावर रूजू झाले. मी म्हणाले मला कळाले आहे ओमनी काय असते ते ! मी करीन एकटी काम ! दुसऱ्या दिवशी परिस्थिती आणखी अवघड होऊन बसली. आदल्या दिवशीचा प्रचंड थकवा होताच ! माझ्या चालीने काम केले. लंबकासारखी इकडून तिकडे वस्तू घेण्यासाठी जात होते. यामध्ये ठराविक पिक अप झाले की त्याचे पॅकिंग व लेबलींग करून USPS, UPS पोत्यात त्या त्या वस्तू घालायच्या असतात आणि परत धावायला सुरू. पॅकिंग/लेबलिंग करायला स्टोअर रूम मध्ये जावे लागते. तिथे उंच ऊंच छताला टेकलेले रॅक असतात ! आणि प्रचंड सामान असते, ट्रोलीज असतात. तिथेच एका रॅकमध्ये जागा करून दिलेली असते. तिथे पॅकिंग करायचे. हे आवडले काम मला. प्लॅस्टिकची मोठाली पोती असतात. त्यावर USPS, UPS असे लिहिलेले असते. त्याप्रमाणे त्यात सर्व टाकायचे. या प्रकारात bopus (Pick up from store) हे पण एक ऍप आहे. यामध्ये जे order केलेले असते ते दुसऱ्या स्टोअर रूम मध्ये जाऊन ठेवावे लागते. इथे सुद्धा मोठाले रॅक असतात. या रॅक मध्ये बरेच छोटे छोटे कप्पे असतात. त्यापैकी ठराविक ठिकाणी ठेवायचे. सर्व काही बरेच वेळा स्कॅन करावे लागते. वस्तू शोधून झाल्यावर, पॅक करताना, ठेवताना. 

 

 

वस्तूचे लोकेशन दिले असले तरी सापडायला वेळ लागतो. उदाहरणार्थ एखादा कपडा, त्याचा रंग, डिझाईन, साईज, ब्रॅंड हे सर्व चित्रात दिले असले तरी इतक्या सर्व कपड्यांमध्ये order केलेला नेमका कपडा शोधायला वेळ लागतोच. शिवाय डोळेही दुखायला लागतात ! बाईचा बूट order मध्ये असेल तर साईज, कलर, डिझाईन, ब्रॅंड सर्व शोधण्यासाठी डोळे किलकिले करून पहावे लागते. box वर साईज लिहिलेला, त्यात त्या त्या रंगाचे बूट आहेत का, असे सर्व काही ! मिळाला वेळ लागला की खूपच चिडचिड होते !

 

 

शोधण्यासाठी त्याच सेक्शन मध्ये इकडून तिकडे फिरावे लागते. मी ८ तासापैकी ७ तास चालत होते ! दुसऱ्या दिवशी आल्यावर मी आजारीच पडले. तिसऱ्या दिवशी फोन करून सांगितले की मी आज कामावर येऊ शकत नाही. ओमनी मुळे मला आजारपण आले आहे. मला नोकरी सोडून द्यावीशी वाटत होती. पुढच्या आठवड्याच्या वेळापत्रकाप्रमाणे गेले आणि मला सांगितले की तू Amazon Return section मध्ये काम कर. कामाला सुरवात केली म्हणजे तिथली बाई म्हणाली मी काम कसे करते ते बघ. तिथे एक अमेरिकन माणूस नव्यानेच लागला होता. काम बघत होते तितक्यात वेळापत्रक बनवणारी मॅनेजर आली आणि म्हणाली की तू ज्युनिअर सेक्शन मध्ये जा. इथे एक देशी बाई आणि दुसऱ्या देशातली बाई होती. Rohini Gore