तिला झोपेतून जागे होऊन लगेच वहीत लिहायचे असते पण तसे होत नाही. निद्रादेवी तिच्यावर इतकी प्रसन्न असते की तिला जागचे हालूही द्यायचे नाही असे तिने ठरवूनच टाकलेले असते. सकाळी उठल्यावर मानसी आलं घालून बनवलेला चहा घेते.. पटापट आवरून ती पंजाबी सूट घालते आणि आई निघते गं मी असे म्हणून ती बाहेरही पडते. कॉलेज मधली तिची मैत्रीण तीची वाटच बघत असते. कॉलेजचे तास संपवून मानसी घरी परतणार नसते. कॉलेजच्या ग्रंधालयात बसून तिला बरेच काही लिहायचे असते. ग्रंथालयाचा एक शांत वाटणारा कोपराती बसण्यासाठी निवडते. बाकावर बसून ती वहीत लिहायला सुरवात करते. काल झोपेत तिला बरीच छान छान वाक्ये सुचलेली असतात. ती वाक्य पहिल्याप्रथम ती वहीत लिहीते.
या वाक्यांना अनुसरून कोणती कथा लिहावी या विचारात असतानाच तिचा मित्र तिच्यासमोर येऊन बसतो.. तो टिचकी वाजवून अगं लक्ष कुठे आहे तुझे? असे विचारतो तशी ती तिच्या तंद्रीतून बाहेर येते, म्हणते काही नाही रे असच. मग इकडच्या तिकडच्या गप्पा होतात आणि तो मित्र निघून जातो. मग ती परत कथेविषयी विचार करायला सुरवात करते. कथेची सुरवात आणि शेवट तिला सुचत जातो. काल झोपेत असताना तिला कितीतरी सुचलेले असते. कथा तर अथपासून इतीपर्यंत डोळ्यासमोरून तरळूनही गेलेली असते. ती कथा लिहायला घेते.
.कथा लिहीत असताना तिला वेळेचे
ती पटकन वह्या पुस्तके शबनम मध्ये भरते आणि धावतच घरी येते. घरी आई येरझाऱ्या घालत असते. आई म्हणते अगं किती उशीर? कुठे होतीस. मी तुला फोन केला तर तू फोन बंद करून ठेवला होतास.
कथा लिहिण्याच्या नादात तिची भू
तिच्या आईला माहीत असते की आपली मुलगी काही ना काही लिहीत असते. जेव्हा ती
एकदम अबोल होऊन जाते तेव्हा तिला अजिबात त्रास देत नाही. रात्री जेवण
केल्यावर ती आईला म्हणते आई आज मी जरा लवकरच झोपते गं असे म्हणून ती
पलंगावर आडवी होते. रात्रभर विचार करत राहते कथेबद्दल. कथा तर तिने वहीत लिहिलेली असते पण तिच्या मनासा
होते त्यातले काहीच कथेत उतरत
होते त्यातले काहीच कथेत उतरत
डायनिंग टेबलवर तिच्या आईने
अगं प्रत्येक गोष्टीला वेळ यावी
अगं प्रत्येक गोष्टीला वेळ यावी
अगं आई
अं
चल चल उशीर होतोय ना तुला कॉले
अं
चल चल उशीर होतोय ना तुला कॉले
