Tuesday, January 14, 2020

एका कथेचा जन्म

आज सकाळी उठल्यावर मानसी एकदम खुशीत  असते. आदल्या दिवशी रात्री जरी ती झोपलेली असते  तरी तिचा मेंदू तिला काय काय सुचवत होता ते ती आठवत रहाते.

तिला झोपेतून जागे होऊन लगेच वहीत लिहायचे असते पण तसे होत नाही. निद्रादेवी तिच्यावर इतकी प्रसन्न असते की तिला जागचे हालूही द्यायचे नाही असे तिने ठरवूनच टाकलेले असते. सकाळी उठल्यावर मानसी आलं घालून  बनवलेला चहा घेते.. पटापट आवरून ती पंजाबी सूट घालते आणि आई निघते गं मी असे म्हणून ती बाहेरही पडते. कॉलेज मधली तिची मैत्रीण तीची वाटच बघत असते. कॉलेजचे तास संपवून मानसी घरी परतणार नसते. कॉलेजच्या ग्रंधालयात बसून तिला बरेच काही लिहायचे असते. ग्रंथालयाचा एक शांत वाटणारा कोपराती बसण्यासाठी निवडते. बाकावर बसून ती वहीत  लिहायला सुरवात करते.  काल झोपेत तिला बरीच छान छान वाक्ये सुचलेली असतात. ती वाक्य पहिल्याप्रथम ती  वहीत लिहीते.

या वाक्यांना अनुसरून कोणती कथा लिहावी या विचारात असतानाच तिचा मित्र तिच्यासमोर येऊन बसतो.. तो टिचकी वाजवून अगं लक्ष कुठे आहे तुझे? असे विचारतो तशी ती तिच्या तंद्रीतून बाहेर येते,  म्हणते काही नाही रे असच. मग इकडच्या तिकडच्या गप्पा होतात आणि तो मित्र निघून जातो. मग ती परत कथेविषयी विचार करायला सुरवात करते. कथेची सुरवात आणि शेवट तिला सुचत जातो. काल झोपेत असताना तिला कितीतरी सुचलेले असते. कथा तर अथपासून इतीपर्यंत डोळ्यासमोरून तरळूनही गेलेली असते. ती  कथा लिहायला घेते.



.कथा लिहीत असताना तिला वेळेचे भान उरत नाही. घड्याळात बघते तर  संध्याकाळचे ५ वाजत आलेले.
 ती पटकन वह्या पुस्तके शबनम मध्ये भरते आणि धावतच  घरी येते. घरी आई येरझाऱ्या घालत असते. आई म्हणते अगं किती उशीर? कुठे होतीस. मी तुला फोन केला तर तू फोन बंद करून ठेवला होतास. ती आईला सॉरी म्हणते आणि पचेल अशी थापही ठोकते.

कथा लिहिण्याच्या नादात तिची भूकही मरून गेलेली असते.  आईच्या आग्रहाखातर डायनिंग टेबलवर बसून ती पोळी भाजी खाते आणि आईला सांगते की मी जरा पडते आणि पलंगावर आडवी होते. तिचे मन तिला अस्वस्थ करत असते. कथा मनासारखी का होत नाहीये याचा विचार करत राहाते.

तिच्या आईला माहीत असते की आपली मुलगी काही ना काही लिहीत असते. जेव्हा ती एकदम अबोल होऊन जाते तेव्हा तिला अजिबात त्रास देत नाही. रात्री जेवण केल्यावर ती आईला म्हणते आई आज मी जरा लवकरच झोपते गं असे म्हणून ती पलंगावर आडवी होते. रात्रभर विचार करत राहते कथेबद्दल. कथा तर तिने वहीत लिहिलेली असते पण तिच्या मनासारखी म्हणजे आदल्या दिवशीच्या झोपेत तिला काय काय सुचत
होते त्यातले काहीच कथेत उतरत नसते. तिला पहाटे पहाटे झोप लागते आणि सकाळी उठल्यावर ती कॉलेजला जाते. कॉलेजवरून आल्यावर नेहमीप्रमाणेच जेवण आणि झोप.   नेहमीच्या रूटीन मधले दोन दिवस असेच जातात. आज मात्र सकाळी मानसी उठते तेव्हा तिचा चेहरा आनंदाने फुलून आलेला असतो.


डायनिंग टेबलवर तिच्या आईने तिच्या आवडीचा ब्रेकफास्ट करून ठेवलेला असतो. मानसी उठते. अंघोळ करून हलकासा मेक अप करते आणि ड्रेस घालून स्वयंपाक घरात येते तर काय? मानसीची आश्चर्यचकीत मुद्रा होते आणि ती आईला विचारते आज एकदम माझ्या आवडीचा पदार्थ कसा काय? आई म्हणते अगं मी तुझी आई आहे तुला आनंद झाला आहे हे मी तुझ्या खोलीत तू झोपलेली असतानाच कळाले. वहीत तू लिहिलेली कथा छान आहे बरं का एकदम? हो गं आई मनासारखी झाली आहे माझ्या. मला पहाटे आपोआप जाग आली आणि कथा लिहिली आणि परत झोपले. इतके छान मला कसे काय सूचत गेले गं आई? ही कथा मला दोन तीन दिवस छळत होती. आज पहाटे मात्र मनासारखी झाली. आई म्हणते हो गं मानसी,
अगं प्रत्येक गोष्टीला वेळ यावी लागते. आता बाबा दौऱ्यावरून परत आले की त्यांना तुझ्या कथे ची छान मेजवानी मिळेल.
अगं आई मी त्यांना लगेच मेल करून पाठवली ! आहेस कुठे? फक्त मला आता ती कोणत्या
अंकात पाठवून द्यायची हेच सूचत नाहीये.

चल चल उशीर होतोय ना तुला कॉलेजला जायला. मानसी परत एकदा आरशात आपले रूप पाहते. वह्या पुस्तके  शबनब मध्ये घालून ती आईला टाटा करते. गॅलरीत उभी राहून आई आपल्या मुलीच्या पाठमोऱ्या आकृतीकडे समाधानाने बघत रहाते. Rohini Gore

Monday, January 06, 2020

६ जानेवारी २०२०

आजचा दिवस लक्षात राहण्यासारखा गेला. स्नोचे भाकीत नव्हते. सकाळी उठून पाहतो तर काय सगळीकडे स्नो पडलेला. अर्थात तो भुरभुरला होता फक्त. तापमान बऱ्यापैकी वर होते त्यामुळे जमीन तापलेलीच होती. आणि म्हणूनच रस्त्यावर स्नो साठलेला नव्हता.

आमच्या अपार्टमेंटला मुख्य दरवाजाला कुलूप असते त्यामुळे लक्षात ठेवून किल्ली घेऊन जावे लागते. विनायकने कामावर जाण्यासाठी निघाला. थंडीमध्ये रोजच्या रोज कार गरम करावी लागते त्यामुळे तो खाली गेला. पण वर येताना त्याच्या लक्षात आले की मुख्य दरवाज्याची चावी घेतली नाहीये. आणि फोन पण नेला नव्हता त्यामुळे मला फोन करून आतून दार उघड असे सांगता पण येईना. नशिबाने एकजण विनायक सारखाच खाली आला होता कार गरम करण्यासाठी आणि अर्थात विनायकने आणि त्यानेही कारवरचा बर्फही साफ केला होता.
त्याच्यामुळे त्याला मुख्य दरवाजातून वर अपार्टमेंट मध्ये येता आले.

आज मी ग्रंथालयात जायचे ठरवले होते. पडलेला बर्फ लवकर वितळणार हे माहीती होते. म्हणून मी ग्रंथालयात जाऊन आले. सर्व तयारीनिशी गेले होते. थंडी होतीच पण झेपण्याइतपत होती. जाताना रात्रीच्या पोळ्याही करून ठेवल्या होत्या. जाऊन येऊन तासभर लागला. मला वाटले होते तितके दूर नाहीये ग्रंथालय.

एक वाजेपर्यंत घरी आले आणि जेवले. दमल्यामुळे थोडी विश्रांती घेतली. दुपारी चहा घेऊन संध्याकाळचे खायला पण केले. आज धुणे धुवायचे होते म्हणून अंधार पडायच्या आत ते धूउन येवू असा विचार केला आणि गेले. आमच्या अपार्टमेंट मध्ये वॉशर आणि ड्रायर नाहीयेत. अपार्टमेंटच्या बाहेरच्या बाजूला थोडे चालत गेल्यावर तळघरात ते आहेत. तिथे गेले तर सर्व मशिन्स बंद होती. तिथे एक बाई होती. ती म्हणाली फक्त एकच मशीन चालू आहे त्यात मी माझे धुणे लावले आहे. तिला तर खूप वैताग आला होता. तिचे धुणे एका मशीन मध्ये
अडकले होते. त्यात पाणीही होते.


तिने त्या मशीनचा प्लग काढला आणि मशीन मध्ये असलेले सर्व कपडे पिळून दुसऱ्या मशीन मध्ये टाकले. मी तिला म्हणाले मी माझी धुण्याची पिशवी इथेच ठेवते.

तुझे कपडे धूवून झाले की मग मी येते. कारण की एकच मशीन चालू होते आणि तिचे कपडे त्यामध्ये
धुतल्यानंतर मग ती तिचे कपडे काढून ड्रायरमध्ये टाकणार त्यामध्ये वेळ जाईल म्हणून मी परत घरी आले. विनायक घरी येऊन चहा पीत होता. तो म्हणाला की तो त्याचा फोन कामावरच्या जागेवरच विसरून आलाय.  मग थोड्यावेळाने मी लाँड्री मध्ये गेले आणि त्या एकाच चालू असलेल्य मशीनमध्ये टाकले.

या लाँड्रीरूम मध्ये बसायला खुर्च्या नाहीत. थंडी असल्याने बाहेर पण जाता येत नाही त्यामुळे परत जिना चढून घरात यावे लागते. आणि आठवणीने मुख्य दाराची किल्ली आणि फोनही घेऊन जावा लागतो.
मशीन मध्ये कपडे टाकून मी मैत्रिणीला फोन लावला. थोडावेळ थंडी असली तरी बाहेर थांबले. घरी परत गेले नाही कारण की आधीच मी सकाळी तासभर म्हणजे दोन मैल चालून आले होते. कोणतेही मशीन चालू नाही आणि फक्त एकच मशीन चालू होते म्हणून माझी एक खेप जिना चढण्या उतरण्याची झाली होती. म्हणून मी विचार केला की अर्धा तास खालीच थांबून धुतलेले कपडे ड्रायर मध्ये टाकून मग जिना चढून घरी जावे. भाजी चिरलेली होतीच. ड्रायरमध्ये कपडे वाळायला ४५ मिनिटे लागतात. त्यावेळात भाजी करावी असा विचार केला होता.   

बाहेर थंडी होती म्हणून लाँड्रीरूम मध्ये येऊन मैत्रिणीला फोन लावला तितक्यात मला कसला तरी आवाज आला. बघते तर मी कपडे लावलेले मशीन आऊट ऑफ ऑर्डर झालेले. अरे देवा ! तिथे असलेल्या फोन नंबर वर फोन केला तर तिथे नेहमीचेच ऑप्शन्स अमूक करता १ दाबा याव आणि टँव . तिथे मेसज दिला आणि परत वैतागून वर आले. विनायक ला म्हणाले की तुझ्या फोनवरून फोन लाव परत. फोन लावला कोणीही बोलायला आले नाही. आता अर्धवट (खरे तर नीट धुतले न गेलेले कपडे) लाँड्र्रिच्या पिशवीत टाकले आम्ही दोघांनी मिळून.
 नशीब मशीनचे झाकण उघडता  
आले. ओले कपडे पिशवीत घालून खालच्या खाली आम्ही कारमध्ये बसून कॉईन लाँड्रीमध्ये गेलो. तिने तासभर बसून चालणार नव्हते. तिथे एका मशिनमध्ये कपडे धुवायला टाकले आणि घरी आलो. डोके भणभणायला तर लागलेच होते. शिवाय पाय खूप दुखत होते. चहा घेतला आणि परत जाऊन कपडे ड्रायर मध्ये टाकून आलो. घरी आल्यावर पोळी भाजी केली. आणि परत वाळलेले कपडे घेऊन घरी आलो आणि जेवलो.  

आज मी ७ ते ८ वेळा जिन्याची चढ उतार केली. त्यामुळे प्रचंड पाय दुखत आहेत. कपडे धूवून आल्यानंतर
 लाँड्रीच्या कस्टमर सर्व्हीसचा फोन आला. त्यांना सांगितले की आमचे कपडे आम्ही दुसरीकडून धुवून आणले. आजपासून कानाला खडा. अपार्टमेंटच्या लाँड्रीमध्ये कधीच कपडे धुवायचे नाहीत. सरळ कॉईन लाँड्रीमध्ये जायचे. अपार्टमेंटच्या लाँड्रीकरता जे पैसे भरून आणले होते ते बरेचसे संपले होते म्हणून ठीक.




Wednesday, January 01, 2020

नव-वर्षारंभ २०२०

आज पहाटे मला खूप सुंदर स्वप्न पडले. मला गणपतीची मूर्ती दिसली. ती मूर्ती भव्य आणि विटकरी रंगाची होती. मूर्ती एका गोलाकारामध्ये विसावली होती आणि त्यावर कोरीव काम केले होते. हे सर्व एका रथात होते आणि तो रथ एका तलावात होता. त्या तळ्यातली बदके वेगळीच दिसत होती. नंतर आम्ही दोघांनी हेलिकॉप्टर राईड केली. हेलीकॉप्टर मधून आम्हांला हिरवेगार डोंगर दिसत होते. त्या डोंगरावर हिरव्या रंगांच्या निरनिराळ्या छटाही दिसत होत्या. जाग आली तेव्हा असे स्वप्न आपल्याला नवीन वर्षाच्या सुरवातीलाच का पडावे याचे नवल वाटले. पुढे काहीतरी याचा संकेत असेल. कारण की मला स्वप्नातून किंवा असे काही भास होतात किंवा अस्वस्थता
जाणवते आणि ते पुढे खरे होते. 


आज नवीन वर्षाच्या सुरवातीला मी जेवणासाठी बरेच काही वेगवेगळे करणार होते पण केले नाही.
खूप भांडी पडतात घासायला. आता होत नाही. मग फक्त  गोड म्हणून गोडाचा शिरा केला. सुकामेवा होताच. सॅम्स क्लब मधून मला मीठविरहीत भाजलेला सुकामेवा
मिळाला होता. या सुक्यामेव्याचे डेकोरेशन केले शिऱ्याभोवती. काहीतरी वेगळे करायचे म्हणून केले.  

संध्याकाळी इथल्य्य मॉल मध्ये एक चक्कर मारली. इथले टार्गेट स्टोअर खूप चकाचक आहे. कोल दुकानामध्येही पर्सेसच्या बऱ्याच व्हरायटी पहायला मिळाल्या. एकंदरीत आजचा दिवस चांगला गेला.  



सर्व वाचक आणि ब्लॉगलेखकांना माझ्या तर्फे नवीन वर्षाच्या अनेक उत्तम हार्दिक शुभेच्छा !!