Monday, June 28, 2021

इंगल्स मार्केट ... (८)

 

विल्मिंग्टन सोडून आम्ही जेव्हा हॅंडरसनविल ला आलो तेव्हा मला बदल मिळाला. अपार्टमेंट शोधात खूप त्रास झाला. जेव्हा राहायला सुरवात केली तेव्हा विनायक सकाळी ८ ते रात्री ७ नोकरी करू लागला. त्याला ये-जा करण्यासाठी कारने ९० मिनिटे लागायची. जेवायचा डबा घेउन जायचा. मला खूप एकटेपणा आला. पुढे काय? हा प्रश्न सतावायला लागला. हजारोंच्या संख्येने फोटो काढून झाले होते. जवळ जवळ सर्व प्रकारच्या रेसिपीज लिहून झाल्या होत्या आणि इथे येणारे अनुभव पण बरेच लिहून झाले होते. अर्थात अनुभव कधीच संपणार नाहीत. तसेही विल्मिंग्टन मध्ये २००५ ते २०१५ मित्रमंडळ नव्हतेच. मनोगताने खूपच साथ दिली होती. ती साथ २००५ ते २०१० पर्यंत होती. तिथे मिळालेले मित्रमैत्रिणी वेगवेगळ्या ठिकाणी बिझी झाले होते. याहू वरच्या अमर्याद गप्पा पण संपल्या. मनोगतावरच्या चर्चा संपल्या.
 
 
 
त्यानंतरही बरेच काही छोटे छोटे उद्योग केले. ते सर्व उद्योग मी माझ्या blog्वर लिहिलेले आहेत. नविन शहर आणि आलेला एकटेपणा. एकटेपणा जाण्यासाठी बाहेर पडा. चाला. काही ना काही मिळते. आमच्या घरापासून फुटपाथ लागतो तो थेट इंगल्स पर्यंत जातो. एकदा विनायक या फुटपाथ वरून चालून आला आणि म्हणाला एकदम सुरक्षित फुटपाथ आहे. तू पण आठवड्यातून एकदा इंगल्स पर्यंतजात जा. एकदा गेले इंगल्स मध्ये. माझ्या चालीने हा रस्ता ये-जा करण्यासाठी ६० मिनिटांचा आहे. दर आठवड्याचा माझा चालण्याचा कार्यक्रम ठरून गेला. दर आठवड्यात १ ते २ वेळा इंगल्स पर्यंत ये-जा करायचे. त्यामुळे वेळही जायचा. चालणेही व्हायचे. एकटेपणा कमी व्हायला मदतही झाली. इंगल्स मध्ये जायचे. तिथे स्टारबक्स आहे. तिथे coffee प्यायची. भूक लागली असेल तर एखाद डोनट खायचा आणि परत यायचे. एकदा अशीच इंगल्स मध्ये गेले असताना एका टेबलावर बसले होते. तिथे एक बाई ब्रेडचे गठ्ठे लावत होती. मनात म्हणाले अशी नोकरी हवी. किती छान ना ! त्या बाईला विचारले की इथे नोकरीचे चान्सेस आहेत का? ती म्हणाली थांब. तिने मला सांगितले तो तुला पांढऱ्या शर्ट मधला माणुस दिसतोय का? तर त्याला जाऊन विचार, तो तुला सांगेल. त्याला जाउन विचारले. मला कुठे माहिती होते की ज्या माणसाला मी नोकरी संदर्भात विचारले तो स्टोअर मॅनेजर होता. त्याने सांगितले की तू online अर्ज कर. अर्ज कर आणि मला येऊन भेट. मी म्हणाले की तुझे नाव काय? तर त्याने एक इंगल्स चे कार्ड दिले आणि त्याच्यावर त्याचे नाव लिहिले रिचर्ड. मला खुप आनंद झाला. ज्या अर्थी अर्ज करून मला भेटायला ये असे म्हणत आहे त्याअर्थी इथे नक्कि नोकरी आहे.
मी अर्ज भरला. त्यामध्ये तुमची उपलब्धता विचारतात. 
 
 
तिथे मी माझी उपलब्धतासोमवार ते रविवार ७ दिवस आणि वेळ सकाळी ८ ते दुपारी ४ अशी लिहिली. नंतर जाऊन रिचर्ड ला भेटले. आणि सांगितले की मी अर्ज केला आहे. तर तो जरा थांब असे म्हणाला. मी तुझ्या अर्जाची प्रिंट घेउन येतो. अर्जाची प्रिंट घेउन आला आणि म्हणाला की तू सही केली नाहीस. मी म्हणाले की मी इथेच सही करते. तर तो म्हणाला electronic सही पाहिजे. परत घरी जाउन सही केली आणि परत इंगल्स मध्ये त्याला भेटायला गेले. मला म्हणाला की अमुक एका दिवशी ये. त्या दिवशी गेले तर म्हणाला की डेली मॅनेजर आज आली नाहीये. आणि तुला कोणत्या सेक्शन मध्ये घ्यायचे हे पण अजून ठरले नाही. विचार चालु आहे. अर्जामध्ये मी सर्व सेक्शन ला टिक मार्क केली होती. तर म्हणाला उद्या येशील का? मी म्हणले २ दिवसांनी आले तर चालेल का? तर म्हणाला चालेल. त्याने हे पण विचारले की तु सेकंड शिफ्ट साठी येशील का? दुपारी २ ते ११. मी ठामपणे नकार दिला. दोन दिवसांनी गेले. मनात विचार आला ही नुसती टोलवा टोलवी चालू आहे का? नोकरी दिसत नाहीये. पण विचार केला की अजुन एक चान्स घेऊ.त्या दिवशी डेली मॅनेजर होती. तिच्याशी हस्तांदोलन केले. 
 
 
तिने मला जुजबीप्रश्न विचारले ते असे की तु या आधी असे काम केलेस का? तुला पर आवर ९ dollar मिळतील आणि शिफ्ट कोणती हवी ८ ते ४ की ९ ते ५. मी म्हणाले की मला या आधी असे काम केले नाहीये. पण शिकवले तर मी नक्कीच चांगले काम करीन. मला पगार मान्य आहे आणि ८ ते ४ शिफ्ट चालेल. शिवाय तिने हे पण विचारले की नोकरी करायची झाली तर तुझा कोणत्या प्रकारचा विसा आहे. तर मी म्हणाले की माझ्याकडे अमेरिकन पासपोर्ट आहे. हे सांगितल्यावर ती खुषच झाली. म्हणाली की मी तुला offer इमेल ने पाठवते. ते तुला मान्य असेल तर
offer accept कर. मग तुझी background चेक केली जाईल. तुला ड्र्ग टेस्ट द्यावी लागेल. नोकरी करण्याकरता जे जे सोप्सकार लागतात ते ते सर्व झाले. विनायक मला आधीपासुनच सांगत होता की तु अश्या प्रकारची नोकरी कधी केली नाहीस. ८ तास उभे राहुन ही नोकरी आहे. आणी नुसते ८ तास उभे राहयचे नाही तर कामही करायचे आहे. तुला ही नोकरी झेपणार नाही. मी त्याला सांगितले की मी ८ तास काय २४ तास उभी राहायला तयार आहे इतका मला कंटाळा आला आहे. इथे अमेरिकेत घरी बसले की वेड लागते. डिपेंडंट विसावर नोकरी करता येत नाही. बऱ्याच बायका इथे डिपेंडंट विसावर बेकायदेशीर नोकरी करतात पण आम्हाला ते पटत नव्हते. म्हणून केली नाही.
गरजेसाठी नोकरी करावी लागते पण सततची टांगती तलवार असते. आम्हाला पैशाची गरज नव्हती पण मला वेळ कसा घालवावा याची गरज इथे हॅंडरसन्विललाआल्यावर जास्त भासली. 
 
 
तोपर्यंत विल्मिंग्टनला माझा वेळ मी छान घालवला. एक संपले की दुसरे असे करत करत बरेच काही उद्योग केले. मी इंगल्स मध्ये २०१५ ते २०१९ पर्यंत डेली मध्ये उत्पादन विभागात नोकरी केली. इथे बरेच विभाग आहेत. सब बार, हऍट बार, सुशी, फ्रुट बार, कुकींग आणि उद्पादन. मला उद्पादन विभाग खूप आवडतो. काम खूप असते पण एकसुरी नाही. वेगवेगळ्या प्रकारचे सॅंडविचेस, सलाड आणि बरेच काही प्रकार करावे लागतात. उद्पादन विभागात कामाची विविधता खूप आहे. मी तिथे नोकरी करत असताना निरिक्षण करायचे आणि मला अमुक अमुक सेक्शनला नोकरी दिली असती तर? पण नको रे बाबा. उद्पादन विभाग छान आहे. इथे काम तर जास्त आहेच. हालचाल खूप आहे. चालणे खूप आहे. तसे तर इतरांना पण आहेच. उद्पादन विभागात काम करायला कोणीही तयार होत नाहीत. इथे आम्ही तिघी होतो. मी कार्मेन आणि विकी. माझे दोघांशी छान जमून गेले होते. काम करता करता गप्पाही होत होत्या. मी विचार केला की बेकरीमध्ये मला टाकले असते तर पण नाही टाकले तेच बरे झाले तिथे ब्रेड, कुकीज, आणि केक्स बनतात. तिथे कस्टमर लोकही विचारपूस करत नाहीत. डेली सेक्शन्ला आम्ही hot बार, सब बार, एशियन बारला मदत करायचो. म्हणजेकस्टमर आले की त्यांना सर्व्ह करायला मदत करायचो. लंच टाईम मध्ये त्यांना मदत करावी लागायची इतकी गर्दी असायची. शिवाय डेली सेक्शनला कॅशियरची पण एक वेगळी पोस्ट निर्माण केली होती. तिथे पण मदतीसाठी जायला लागायचे. तिथे वेगळी कॅशियर असायची. पण ती आली नाही तर आम्हाला जायला लागायचे. 
 
 
 
प्रोड्युस डिपार्टमेंटला मला टाकले असते तर? नको रे बाबा, तिथे दिवस भर मोठमोठाली फळे कापत रहायचे ! म्हणजे उजवा हातावर किती भार पडत असेल? कॅशियर पण नको तिथेही उजव्या हातावर खूप भार पडतो. फ्रुट बार नको, कुकींग तर नकोच नको ! मी हॅंडरसनविलला गेले तर मला अजूनही तिथे नोकरी मिळेल. पण शेवटी शेवटी उत्पादन विभागातले काम इतके काही वाढले होते की मला नोकरी सोडून द्याविशी वाटत होती. मी आठवड्यातले ४ दिवस कामाला जायचे. ते मी ३ दिवस करून घेतले होते तरी मला खूप दमायला व्हायचे. पण नोकरी सोडून घरी बसायचे म्हणजे पुढे काय हा प्रश्न आहेच. अर्थात हा प्रश्न सुटला आणि विनायकच्या नोकरी बदलामुळे आम्ही न्यु जर्सीला आलो. Rohini gore
क्रमश : .....

Saturday, June 26, 2021

इंगल्स मार्केट ... (७)

 ३ पॅक सॅंडविच म्हणजे कठिण आणि किचकट, उत्पादन विभागात आम्हां तिघींपैकी कुणालाच हे बनवणे आवडायचे नाही. दुपारी २ नंतर हे बनायचे. अगदीच पटापट विकले गेले तर मात्र सर्व काम सोडुन आधी हेच बनवायलाघ्यायचो. आणि बनवायचे असतिल तर फ्रिजर मधून ते सकाळिच आणायला लागायचे म्हणजे रुम टेंप्रेचरला यायला अवधी असायचा. जर का आणायचे राहिले तर मात्र अरेरे ! किती त्रास होतोय कापायला असे व्हायचे. मी हे बनवायचे पण अगदीच कुणी नाही बनवले तर बनवायचे. नाहीतर मी आणि कार्मेन मिळुन बनवायचो. लुलु तिचे सुशीचे काम झाले की आमच्या मदतीला यायची आणि ती हे सॅंडविच बनवायची. याकरता जे ग्रीन लीफ लेट्युस लागते ते आम्ही प्रोड्युस डिपार्टमेंट मधुन आणायचो. हे धुवुन घ्यायला लागायचे. नंतर ते चाळणीतनिथळत ठेवायचे. ३ पक संडविचला संपूर्ण टेबल रिकामे असले तर चांगले व्हायचे. १० सॅंडविच बनवायला टेबल भरुन जायचे.

 

 हे गोल आकाराचे ब्रेड मधोमधकापुन त्याच्या वरचा भाग, (मी त्याला टोप्या म्हणायचे. :D ) ब्रेड कापला की एकावर एक टोप्या ठेवायला लागायच्या. खालचे डगले (कापलेल्या ब्रेडचा खालचा भाग )एका खाली एक असे पुर्ण टेबल भरुन जायचे. मग सर्वांवर आधी लेट्युसची पाने, नंतर ठरलेले २ औंस मांस ठेवायचे व नंतर चिझच्या चकत्या ठेवायच्या. प्रत्येक डगल्यावर वेगवेगळे मांस. हे सर्व झाले की प्रत्येक डगल्यावर ज्याच्या त्याच्या टोप्या ठेवायच्या. :D मग प्रत्येक सॅंडविच एका कागदामध्ये रॅप करायचा. रॅप करायचा कागद सुळसुळीत आणि कापायही कडक असायचा. रॅप करायचीपण एक पद्धत आहे. विकी आणि कार्मेनची पद्धत वेगवेगळी होती. मला कार्मेनच्या पद्धतीने रॅप करायचे.



१० सॅंडविच बनवायचे असतिल तर प्रत्येक डब्यामध्ये ३ म्हणजे ते ३० झाले पाहिजेत. म्हणजे एका पॅक मध्ये ३ सॅंडविच याप्रमाणे. रॅप केले की ते मधोमध कापायचे. कापायचे म्हणजे पुर्ण नाही, सॅंडविच दुमडण्यासाठी अगदी थोडे कापायचे ठेवायचे. हे सर्व कापुन झाले की आयताकृती प्लॅस्टीकच्या पारदर्शी डब्यात ते भरायचे आणे मग त्याची लेबले प्रिंट करायची. ती डब्याला चिकटवायची.


प्रत्येक सॅंडविचचे लेबल प्रिंट करण्यासाठी वेगवेगळे आकडे आहेत. सवयाने सर्व आकडे सॅंडविचचे आणि सलाड चे पाठ झाले होते.प्लोअरवर ठेवली की बाकीची बॅक अपला ठराविक ठेवावि लागत. मी जेव्हा नोकरीला सुरवात केली म्हणजे २०१५ साली तेव्हा हे ३ पॅक सॅडविच फ्लोअरला ६ व बॅक अप ला ६ ठेवायचो. जेव्हा ऐशियन बार सुरु केला तेव्हा बिझिनेस इतका वाढला की डेली सेक्शन मध्ये उद्पादन विभागातले आमच्या तिघींचे काम प्रचंड वाढले. नंतर शिलकीत ठेवण्याची संख्या ६ वरून २० वर गेली ! रॅप करून हे सॅडविच जेव्हा कापायला लागायचे ना तेव्हा खूप जोर लावायला लागायचा. याची सुरी लांबलचक होती. ही सुरी आम्ही लपवून ठेवायचो कारण ती आमच्याकरता खुप महत्वाची होती.

याकरता आम्हाला रोस्ट बीफ, टर्की आणि हॅम हे मांसाचे प्रकार लागायचे. शिवायया मांसाचे प्रत्येकी वेगवेगळे सॅडविचही बनवायला लागायचे. चिकन ब्रेस्ट मांस घालुन पण एक प्रकार बनवायला लागायचा. हे वेगवेगळे ४ प्रकारचे सॅडविचकरता प्रत्येकी ३ औंस मास घालायला लागायचे. बाकी सर्व तेच म्हणजे लेट्युसची पाने, आणे चीझ. हे सॅन्डविच प्रय्तेकी ४ फ्लोअर वर ठेवायला लागायचे आणि शिलकीत प्रत्येकी ८ ठेवायला लागायचे. या सर्व सॅंडविचला लागणारा ब्रेड साारखाच. तो आम्हाला फ्रीजर मधून आणायला लागायचा. मोठा boxआणायला लागायचा. प्रय्तेक प्लॅस्टिक च्या पिशवीत ६ असायचे. याप्रमाणे १० पिशव्या म्हणजे ६० ब्रेड लागायचे. बाकीच्या सर्व सॅंडविचेस साठीचे ब्रेड आम्हाला विक्रीकरता जे ब्रेड ठेवलेले असतात तिथुन आम्ही घेऊन यायचो. स्लाईस ब्रेड. या सर्व बाकीच्या सँडविच साठी काहींना ग्रीन लीफ लेट्युस लागायचे तर काही सॅंडविच बिना लेट्युसचे. प्रत्येकाला चीझही वेगळ्या प्रकारचे. या सर्व याद्या मी बनवायचे. मी कामावर आले की फ्लोअरवरचे वापरण्यासाठी बाद झालेले सॅंडविच फेकून द्यायचे. नंतर कोल्ड रुम मधून रिकाम्या झालेल्या जागांवर शिलकीतलेसॅंडविचचे डबे ठेवायचे. नंतर कोणत्या प्रकारचे किती सॅंडविच बनवायचे याची यादी तयार करायची. नंतर सॅंडविचला लागणारे मांस order करायचे. मांसाचे नाव आणि त्याला लागणारे मांस प्रत्येकी गुणिले जितके सॅंडविचेस बनवायचे असतील त्याचा आकडा. ही यादी मांस कापणाऱ्या विभागात नेवून द्यायची. आणि त्याकरता एक प्लॅस्टिकचा डबाही द्यायचा. आणि शिवाय प्रत्येक सॅंडविचला लागणारे वेगवेगळ्या प्रकारचे चीझची पण यादी द्यायचे.


चीझ प्रत्येकी १ औंस याप्रमाणे. कार्मेन आली की मग ती टेबल सॅनिटाइझ करायची आणि फ्रीजर मध्ये जऔउन ब्रेड, व्हनिला पुडिंग, मेयानिझचे डबे आणि अजून जे जे काही बनवायचे असेल ते ते एका कार्ट मध्ये घालून घेऊन यायची. आणि मग आमची खऱ्या अर्थाने कामाला सुरवात व्हायची. Rohini Gore

क्रमश : ....

Wednesday, June 02, 2021

सायकल डे

 

आज म्हणे जागतिक सायकल दिवस आहे. सायकल म्हणली की मला रंजना आठवते. आमचे घर शाळेपासून खूप लांब होते. आम्ही शाळेत बसने जायचो. सायकल शिकायला बाबा नाही म्हणायचे. ते म्हणायचे आधीच आपले घर शाळेपासून खूप लांब आहे. तुम्ही सायकलने ये-जा केलीत तर आमचा जीव टांगणीला लागेल. आधीच रस्त्यावर खुप वाहने असतात आणि गर्दीपण असते. त्यात तुम्हाला काही झाले म्हणजे? बाबा प्रेमापोटी सांगत पण तरीही रंजनाने बाबांचे म्हणणे ऐकले नाही. मी सायकल शिकले नाही. मी मुळात घाबरट्ट आहे. नंतर मी सायकल शिकायला गेले पण सराव केला नाही. स्कुटर थोडीफार शिकले आणि सराव न करता चालवायला गेले तर मला अपघात झाला.
रिक्शाचे पण २ अपघात झाले. त्यानंतर मी खूपच भीती घेतली.
 
 
 
रंजना बाबांच्या नकळत सायकल शिकली. बाबा घरी जेवायला आले की ते जेवुन थोडावेळ विश्रांति घेऊन परत कामाला जायचे ते ६ ला घरी यायचे. सकाळी ७ ते १२ आणि दुपारी ३ ते ६ अशी त्यांची कामावरची वेळ होती. बाबा दुपारी घरी जेवायला आले की रंजना बाबांच्या नकळत सायकची किल्लि घ्यायची आणि भिंतीला धरून तिची ती सायकल शिकली. एके दिवशी म्हणाली की आज मी तुम्हाल एक गंमत दाखवणार आहे. बाहेर येऊन उभे रहा रस्त्यावर. आणि ती सायकल चालवत येताना दिसली. आम्हाल सगळ्यांनाच तिचे खूप कौतुक वाटले. माझी पहिली नोकरी सुरू झाली होती. मी तिला माझ्या स्वकमाईच्या पैशाने ( त्यावेळेचे रुपये ७०० ) तिला सायकल घेऊन दिली. मला अजूनही ती सायकल डोळ्यासमोर आहे. तिचा रंग लाल होता. रंजनाने भरपूर सायकल चालवली आहे. तिला नोकरी लागल्यावर सकाळी ७ ला ती सायकल घेऊन बाहेर पडायची ते संध्याकाळी ६ ला घरी यायची. सकाळी उठून ती college मध्ये जायची. तिथून परस्पर नोकरीवर जायची. नंतर तिथून ती क्लास करायची. आणि लग्नानंतर तिने स्कुटर घेतली. सायकल शिकल्याचा तिला खूप फायदा झाला. माझ्या अजोबांनी खूप सायकलींग केले आणि बाबांनी पण ! बाबा ४ वेळा सायकलने ये-जा करायचे कामावर जाताना. मला सायकल चालवता येत नाही पण सायकल खूप आवडते. पूर्वी सायकल भाड्याने पण मिळायची. सायकल वर चित्रित झालेले "हे मैने कसम ली" हे गाणे मला खूपच आवडते. Rohini Gore