Tuesday, April 27, 2021

अघटित (३)

 

अमितने ठरवलेल्या प्लॅनप्रमाणे दुसऱ्या दिवशी ती दोघे बाहेर फिरुन उशीरानेच hotel वर परत येतात. मानसीचा मनावरचा ताण खुप हलका होतो. जेवण करुनआल्याने थोडावेळ टीव्हि पाहुन मग झोपतात. अमितचा प्रोजेक्ट एक दिवस लांबतो आणि उद्याच्या ऐवजी परवा निघायचे ठरते. मानसीला तर आनंदच होतो. ती म्हणते आज मी समुद्रावर खुप फिरणार. अमित तिला चिडवण्यासाठी म्हणतो मनसोक्त लहान मुलीसारखी खेळत बस समुद्रावर तेवढाच मला कामासाठी वेळ मिळेल आणि आपल्याला लवकर घरी जाता येइल. मानसी चिडते. तुझाच प्रोजेक्ट लांबला आहे म्हणुन आपण थांबलो ना? उगाच तुझे काम माझ्यामुळे झाले नाही असे म्हणु नकोस. अगं वेडे तसे नाही गं, मजा पण तुला कळत नाही? आज मात्र मला माझे प्रेझेंटेशन घेउन इथल्या साइट वर जायचे आहे. तुझ्यासाठी मी जेवण मागवुन ठेवले आहे. ते तुला इथेच मिळेल.
 
 
अमित कामाच्या साइटवर जातो आणि संध्याकाळी होटेलवर परत येतो. मानसी गाणी ऐकत असते. तिच्या laptop वर एकीकडे असंख्य फोटो अपलोड करत असते. तिने काही विडिओ क्लिप्स पण काढलेल्या असतात. अमित म्हणतो चल आज लवकर झोपु. उद्या सकाळी ब्रेकफास्ट करुन लवकरच निघु म्हणजे घरी पोहोचायला उशीर होणार नाही. अमित मानसी लवकरच झोपतात. साधारण मध्यरात्री दारावर थडथड असे वाजते. मानसी जागी होते. परत थडथड आणि वाऱ्याचा घो.घो. आवाज पण ! 
 
 
 
इतक्या रात्री कोण आले असेल म्हणुन मानसी उठते आणि दार उघडते. दार उघडताच क्षणी मोहवणारा वारा आत शिरतो. आणि मानसी हळुच बाहेर पडते. ती काय करत आहे हे तिचे तिलाच कळत नाही. नाचत बेभान होउन जात असते. तिला भुरळ पडलेली असते. तिच ती भुरळ त्या दिवशी सारखीच पण आता त्या भुरळेने तिची शुद्ध हरपलेली असते. तिला भीती वाटत नाही. आधी कोरड्या वाळुत चालत जाते आणि किनाऱ्यापाशी पोहोचते. चालताना ती खुप हासत असते. हातवारे करुन गिरघ्या घेत असते. मधुनच तिला पायाच्या खालची वाळु ओलि झालेली आहे ते कळते. मधुनच एखादा शिंपला तिच्या पायाला टोचतो. खुप मोठे आवार जिथे पाणी नाही. फक्त ओली वाळु. सोबत मंद वाहणारा वारा. या वाऱ्यासोबत ती आनंदात असते. ती चालते चालते खुप दुरपर्यंत आणि अचानक तिचे पाय पाण्यात जातात. पाणी वर वर सरकत जाउन तिच्या गुडघ्यापर्यंत येते आणि ती एकदम गटांगळी खाते. पायाखालची वाळु सरकल्यावर अजुन काय होणार्? नाही का. आणि अशातच तिची हारपलेली शुद्ध परत येते आणे तिला कळुन चुकते आपण होटेल सोडुन खुप दुरवर समुद्राच्या पाण्यात आहोत. तिलाभीती वाटायला लागते आणी ति झपाझप पाउले टाकुन पाण्याच्या बाहेर येते. 
 
 
 
जिवाच्या आकांताने पळत सुटते. सगळीकडे काळाकुट्ट अंधार पसरलेला असतो. समुद्रावर एक चिटपाखरु देखील नसते. दमुत ती तशीच उभी राहते.समुद्राजवळच्या hotelचे दिवे लुककुकत असतात. तिला कळुन चुकते आपण खुप लांब आलो आहोत. परत चालायला सुरवात करते तर तिच्या पायावरुन परत पाणी जाते. मागे वळुन पाहते तर मागुन पाण्याच्या लाटा येताना तिला दिसतात. या भरतीच्या लाटा आहेत हे तिला कळुन चुकते. आपल्याकडे फोन नाही याची तिला प्रखरतेने जाणिव होते. धापा टाकत टाकत ती हळु हळु चालते तर कधि पळते. पण इतके लांबचे अंतर आपण कसे गाठणार्? ती तशीच जात राहते. ठरवते आपण असे चालत पळत होटेल मध्ये जाउ शकतो. ती जसजशी पुढे जाते तस तसे पाणी तिच्या पाठिमागुन येत असते. आता तर पाण्याचा जोर खुप वाढलेला असतो. भरती येत असते. पाण्याच्या लाटांवर लाटा उसळत असतात्. तिला मागे खेचुन घेत असतात. 
 
 
 
आपण परवा रात्री समुद्रावर येउन खुप मोठी चुक केली होती ते तिला जाणवते. तेव्हा पण समुद्रावर कोणीहि नव्हते. ११ किंवा १२ चाच सुमार होता. आपण त्यावेळी अश्याच धापा टाकत होतो. पण नशीबाने आपण जास्त दुर गेलो नव्हतो.पण आज काय झाले मला. मला इतक्या दुर वाऱ्याने आणले? कि अजुन कोणत्या अद्भुत शक्तिने आणले? येथे भुताटकी असेल का? मला काहीच समजत नाहीये. पण लवकरात लवकर मला होटेल मध्ये ने रे देवा असा तिचा धावा सुरु होतो. हा कोणता भुरळ घालणारा वारा? की आपण बेभान होउन इथपर्यंत आलो? मला कळले कसे नाही? अमित उठला तर नसेल्? किति वाजले असतील्? तिला खुप रडु येते. एकिकडे डोळ्यातुन घळघळ अश्रु वाहायला लागतात आणी एकिकडे झपाझप पावले पडत असतात्. मगाचचा घोंघावणारा वारा आता शांत कसा ? आता फक्त लाटांचा आक्राळ विक्राळ आवाज येतोय. ती आता होटेल दिसण्याच्या टप्यात येते खरी पण मागे येणाऱ्या प्रचंड लाटांमुळे ती सतत मागे खेचली जात असते. मागोवा घेत समुद्राच्या लाटाही तिच्या पाठोपाठच असतात ते तिला कळत नाही. मागे वळुन पाहायचे नाही, तर सतत पुढे पुढे जात राहायचे असे ठरवुनही ती तसे करु शकत नाही. एक खुप मोठी प्रचंड लाट येते आणि तिला खेचत समुद्राच्या खुप आत घेउन जाते. तिच्या नाकातोंडात पाणी जाते. आणि दुसऱ्या लाटेसरशि ति समुद्राच्या पाण्यात नाहीशि होते.
 
 
इकडे होटेलवर अमित जागा होतो. बाजुला पाहतो तर मानसि नसते. बाथरुम मध्ये असेल म्हणुन तो कुस बदलतो. १० मिनिटे झाली तरी मानसी आली नाही? सगळीकडे बघतो. दार उघडुन बाहेर जातो, परत आत येतो. खाली जाउन चौकशी करतो आणि विचारतो तुम्हाला माझि मिसेस इथे कुठे दिसली का? रात्रपाळीचा मॅनेजर म्हणतो इथे मी रात्री कुणालाच जाताना पाहिले नाही. मग ही गेली कुठे? तिला फोन लावतो. तर फक्त रिंग वाजत राहते. रुम मध्ये येतो तो मानसिचा फोन रुम वरच असतो. आता मात्र त्याचा धीर सुटतो. तो होटेलच्या बाहेर , समुद्रावर सैरावैरा फिरायला लागतो. आतापर्यंत झुंजु मुंजु झालेले असते. काही वेळाने सुर्यही डोके वर काढतो. तिच्या सेल मधले तिचे फोटो ब्रेकफास्ट करायला आलेल्या माणसांना दाखवतो, विचारतो तुम्ही यांना कुठे पाहिले का? तर सर्वच नाही असे म्हणतात्त. काय करावे असा विचार करत असताना त्याच्या एकदम लक्षात येते. आता थांबुन चालणार नाही. तो ९११ ला फोन लावावा का अश्या विचारात असतो. नको. ९११ ला फोन नको करायला. उगाच चौकश्या आणि नसती लफडी मागे लागतील. कदाचित खुनाचा आरोपही लागेल माझ्यावर्. बापरे ! हे काय होउन बसले आहे ? परत रुम वर येउन तो विचार करत राहतो. त्याचे डोके खुप भणभणायला लागते...............Rohini Gore 
 
क्रमश : ....

Friday, April 23, 2021

अमेरिकेतील फर्निचरच्या कहाण्या... (२)

 

क्लेम्सनला आलो २००२ सालामध्ये. सुरवातीला बरीच नाचानाची झाली. विमानाने आलो मध्यरात्री. थेट उड्डाण चुकले म्हणुन उशीर झाला. नशिबाने लगेच दुसरी फ्लाइट मिळाली पण ती अर्थातच थेट नव्हती. प्रोफेसर डीटर यांनी आमच्या एका रात्रिचे मोटेल मध्ये बुकींग केले होते. त्यांना आंसरिंग मशीनवर निरोप ठेवला होता पण कामाच्या व्यापात त्यांनी ऐकला नाही त्यामुळे त्यांनाही दुसऱ्यांना हेलपाटा पडला. ते आम्हाला न्यायला आले होते. आमच्या दोघांचे फोटो स्कॅन करुन पाठवले होते आम्हाला ओळखण्यासाठी. एक रात्र मोटेल मध्ये राहिल्यावर आम्ही मित्राच्या मित्राकडे ८ दिवस राहिलो. आम्हाला अपार्टमेंट मिळता मिळत नव्हते. सर्व अपार्टमेंट बुक झाली होती. आधी फोन करुन विचारले होते पण काही उपयोग झाला नाही. 
 
 
 
कशीबशी तीन महिन्यांकरता एक जागा मिळाली. ३ बेडरुमची जागा ३ विदार्थी शेअर करत होते. त्यातला एक शिक्षण पुर्ण झाल्याने सोडुन गेला होता. आणि आम्हाला त्याची एक बेडरुम मिळाली ३ महिन्यांसाठी. ही जागा खुप छान होती. या अपार्टमेंट कऍ मध्ये एकही भारतीय विदार्थी रहात नव्हता. सर्वच्या सर्व अमेरिकन विदार्थी रहात होते. हे अपार्टमेंट दुमजली होते आणि फर्निचर सहित होते. एका बेडरुम मध्ये एक बेड होता आणि बाकी सगळे common, hall, आणि स्वयंपाक घर. शिवाय त्यात धुण्याचे मशीनही होते. आमच्याकडे सामान म्हणजे भारतातुन आणलेल्या ४ बॅगाच होत्या. स्वयंपाकाची भांडी मी भांडी धुण्याच्या मशीनमध्ये ठेवली व फ्रिज मध्ये भाज्या ठेवण्याकरता जागा करुन घेतली. ३ महिन्यांनी सुद्धा जागेच वांदेच होते. कारण एक तर सर्व अपार्टमेंट्स ३ किंवा ४ बेडरुमची आणि सर्व विदार्थि शेअर करुन राहात होते. १ बेडरुमच्या जागा १ ते २ च होत्या आणि त्या सुद्धा अंधारलेल्या. शेवटी एक स्टुडिओ अपार्टमेंट मिळाले. स्टुडिओ अपार्टमेंट म्हणजे एकच खोली. त्यातच सर्व. कपडे धुण्याकरता लाअ मध्ये जावे लागत होते. इथली फर्निचरची कहाणी जरा वेगळी आहे.
 
 
 
स्टुडिओ अपार्टमध्ये नाखुशीनेच आलो. तिथे एक आरामदायी खुर्ची होती व त्यात बसुन थोडाफार झोका घेता येत होता. ही खुर्ची चांगली होती. अशीच कुणीतरी सोडुन गेले होते. आम्ही आधी ज्या मित्राच्या मित्राकडे रहात होतो त्यांच्याशी आमची चांगली दोस्ती झाली होती. तो post doctorate करत होता. स्टुडिओ बद्दल आम्हाला एका पिएचडि करणाऱ्या लग्न झालेल्या विदार्थ्याकडुन कळाले. तो म्हणाला आमचेही जागेचे वांदे झाले होते पण हा एका खोलिचा पर्याय चांगला आहे. आम्ही आधी ज्या मित्राकडे ८ दिवस राहिलो त्यांच्याकडे एक खुप छान गादी होती, ती त्यांची नव्हती. ही नवी कोरी गादी ते म्हणाले आम्ही वापरत नाही तुम्ही घेउन जा. त्यांच्याकडे एक खुप छान सोफा होता. तो सोफा त्यांना एका देशाच्या जोडप्याने दिला होता. ती म्हणाली आमच्याकडे २ सोफे झालेत. ते आम्हाला दुसऱ्यांनी जागा सोडताना दिले आहेत् त्यातला एक सोफा तुम्ही घेउन जा. पण तो इतका जड सोफा न्यायला कुणाकडे तरी विनंती करायला पाहिजे की तो उचलुन टेंपो मध्ये घालुन आमच्या घरी आणाल का?
 
 
 
हे सर्व कटकटीचे असते. म्हणुन मग आम्ही फक्त गादी आणली. सोफा आणला असता पण एका खोलीत खुप गर्दी झाली असती. ती नवि कोरी गादी अजुनही लक्षात राहिली आहे इतकी छान होती. सोफ्याचा रंग भगवा होता, तो पण खुप छान होता. अजिबात खराब झालेला नव्हता. त्यांच्या कडे एक छोटा बसका लाकडी स्टॅंड होता तोही त्यांनी आम्हाला दिला. त्यावर आम्ही आमचा छोटा टिल्लु टिव्ही ठेवला आणी खाली डिव्हिडि प्लेअर ठेवला आणि त्याबाजुला थोडी जागा होती ती ग्रंथालयातुन आणलेल्या पुस्तकांसाठी केली. बसायला खुर्ची झाली. झोपायला गादी झाली. जेवणासाठी कार्पेटवर वर्तमानपत्रे घालुन त्यावर ताटे ठेवुन जेवायला लागलो. 
 
 
 
एका खोलीमध्ये काय काय ठेवणार ना ? पण नंतर काही दिवसांनी त्याच एका खोलीत डायनिंगही आले. टेबलही आले. आमच्या शेजारी एक अमेरिकन विदार्थी राहत होता. तो सोडुन चालला होता. तो म्हणाला रोहिणी तुला बघ यातले काय फर्निचर हवे ते ! मी सोडुन चाललो आहे. हे फर्निचर माझे नाहिये. मला खरे तर एका खोलीत इतकी गर्दी करायची नव्हती. पण त्याचे घर बघितले तर त्याच्याकडे सर्व काही होते एका खोलीत ! मनात म्हणले हा इतका उत्साही आहे तर मग आपण का नाही ? मलाही त्याचे घर पाहुनघर सजवण्याचा उत्साह आला. मी त्याच्याकडचे एक ड्रावर असलेले टेबल घेतले. त्यावर डेस्क Top ठेवला. आणि एके दिवशी मला चक्क एक गोलाकार डायनिंग दिसले. एका अपार्टमेंटच्या बाहेर ठेवले होते. कोणी तरी तासुन तासुन त्याला गोलाकार आकार दिला होता. पेंट केले असते तर ते अगदी नवेकोरे छान दिसले असते.बरेच दिवस पहात होते बाहेर ठेवलेले. एके दिवशी अंधाऱ्या रात्री आम्ही दोघांनी मिळुन ते घरी आणले आणि त्याचे डायनिंग करुन टाकले. २००५ च्या सुरवाती पर्यंत आम्ही क्लेम्सनला होतो. काही विदार्थी मित्र झाले होते. काही post doctorate मित्र झाले होते. निघताना आम्ही पण एक एक करत सर्व फर्निचर मित्रमैत्रिणींना उदार मनाने देवु केले. 😃 post doc पर्व संपले. आणि परत नव्या शहरी नोकरी करण्यासाठी एक्झिट घेतली. 
 
 
नव्या शहरी नविन जागी नवे कोरे चांगल्यापैकी फर्निचर दुकानात जावुन विकत घेतले ते आजतागत आहे. दणकण आणि चांगले फर्निचर २ ते ३ ठिकाणी नोकरी निमित्ताने स्थलांतर करताना मुव्हर्स तर्फे हालवले गेले पण तरीही ते चांगल्या स्थीतित आहे. या फर्निचर मध्ये माझे मन जराही गुंतलेले नाही. पण आम्ही भारतात घेतलेले फर्निचर अजुनही आठवते. म्हणतात ना पहिले प्रेम कधीही विसरु शकत नाही. 🙂 एक समाधान मात्र आहे की ते सर्व फर्निचर आम्ही माझ्या सासरी दिले आणि सर्वांनी ते आनंदाने वापरले. 🙂 Rohini Gore
 

अमेरिकेतील फर्निचरच्या कहाण्या... (1)

 

२००१ सालातली गोष्ट आहे ही ! आम्ही दोघे टेक्साज राज्यातल्या डेंटन शहरात आलो. अपार्टमेंट फिक्स झाले. रहायला लागलो. त्या अपार्टमेंट मध्ये जरुरीपुरतेसर्व फर्निचर होते. १ मोठा बेड होता. एक गोल गोल फिरणारी खुर्चि होती आणि एक डुगडुगणारे coffee टेबलही होते. हे अपार्टमेंट फिक्स करण्याचे कारणतिथे रहाणारा आणि विनायकच्या लॅब मध्ये काम करणारा post-doctorate अचानक सोडुन दुसऱ्या गावि जाणार होता आणि त्याचे लिज ब्रेक होणार होते. त्यामुळे त्याचे पैशाचे नुकसान होणार होते आणि आमचा तिथला राहण्याचा काळही एकच वर्षाचा होता.
 
 
नॅन्सिने मला काही अपार्टमेंट दाखवलि होती म्हणजे असे की आम्ही प्रोफेसर ऍलन मर्चंड कडे काही दिवस राहिलो होतो. आणि त्याचि बायको नॅन्सि मला घेउन अपार्टमेंटच्या शोधात घेउन जात होती. मला एकही अपार्टमेंट आवडले नव्हते. एक तर लांबच्या लांब आणि निराशा वाटत होती. काही बिना फर्निचर तर काही फर्निचर सहित होती. आम्ही ज्या अपार्टमेंट मध्ये जाणार होतो त्याचे लिज आम्हीटेकओव्हर करणार होतो आणि फर्निचर कसेहि का असेना, होते हे महत्वाचे !
 
 
या अपार्टमेंट पासुन युनिव्हरसिटी, ग्रोसरी स्टोअर व धुणे धुवायचे दुकान सर्व चालत जाण्याच्या अंतरावर होते. ते काही फर्निचर सहित अपार्टमेंट नव्हते. अगोदर रहाणारे असेच एक एक फर्निचर तिथेच सोडुन गेले होते. तिथे बार मध्ये असणाऱ्या उंच उंच दोन खुर्च्याही होत्या. त्यातल्या एका खुर्चिचे पाय मोडले होते आणी एक खुर्चि अशीच डुगडुगत होती. ते सर्व फर्निचर बघुन मला हसावे की रडावे हेच कळत नव्हते. अंधेरीच्या जागेत आम्ही १९९९ साली, लग्नाच्या १० वर्षानंतर आमच्या आवडीचे १ लाखाचे फर्निचर घेतले होते. त्याची आठवण येउन मला रडु फुटत होते. त्याचबरोबर अपार्टमेंट मधले फर्निचर सर्वच्या सर्व भिरकावुन द्यावेसे वाटत होते. फर्निचर जुनाट जरी असले तरी ते होते ना ! एके दिवशि मी त्या उंच डुगडुगणाऱ्या खुर्चिवर बसले आणि मनाशिच म्हणाले महारानी रोहिणि पधार रहि है औस सिंहासन पर बैठी है हो !! आणि जोरजोरात हासले. 😃 😃 मळक्या गोल गोल फिरणाऱ्या खुर्चीवर गोल गोल फेऱ्या मारल्या आणि मनाशिच म्हणाले चला आता हापिस सुटले, निघायला हवे. 🙂 विनायक दुपारी जेवायला यायचा तेव्हा या खुर्चिवर बसायचा आणि डुगडुगणाऱ्या टेबलावर जेवणाचे ताट ठेवुन जेवायचा.
 
 
 
आमच्या अपार्टमेंटच्या खाली रहाणाऱ्या प्रविणाशि माझि मैत्री झाली. आणि मला कळाले की तिने पण फर्निचर असेच कोणा कडुन आणले होते. विकत घेतले नव्हते. हळुहळु मला कळाले कि युनिव्हरसिटीमधले विद्दार्थी एक तर फर्निचर सहित अपार्टमेंट मध्ये रहातात किंवा बिना फर्निचर अपार्टमेंट मध्ये रहाणारे एकडुन तिकडुन मिळालेले फर्निचर वापरतात आणी शिक्षण संपले कि असेच कुणाकुणाला देतात. काही जण मुव्हिंग सेल मधुन खुप कमि किंमतीला विकत घेतात. मि एके दिवशी प्रविणाकडे गेले आणि तिच्या सोफ्यावर बसले आणि उठायला लागले तर मला उठताच येइना पटकन ! 😃 तर ती हासायला लागली, म्हणाली ऐसाही होता है रोहिणि, ये सोफा बहुतही पुराना है. मग तिने तिच्या आधीच्या फर्निचरची कहाणि मला ऐकवली. म्हणालि मि नविन लग्न होउन आले तर आमचा बेड खुप खतरनाक होता त्यावर झोपले की एकदम खालीच जायचा. 😃 माधविचि मैत्रि झालि तेव्हा ती पण नवीन लग्न होउन आली होती पण तिच्या नवऱ्याने नवा कोरा बेड घेतला होता.
 
 
सोफाही नविन होता. तर तिचे म्हणणे क्यु इतना खर्चा करने का ? सेल करने में दिक्कत आती है ! एके दिवशी माधवी म्हणालि आप तैयार रहे , मै आपको लेने के लिए आती हु. आणि आम्ही तिच्या कार मधुन बरेच हिंडलो आणि कचऱ्याच्या डब्याजवळ सोडुन दिलेले फर्निचर आम्ही पाहिले. म्हणाली ये लोग ऐसेही इधर क्यु छोडते है ये फर्निचर ? देखो कितना अच्छा है ना? मि "हा रे" आणि एके दिवशी ती असाच एक रॅक घरी घेउन आली. बघितले तर खरच तो रॅक चांगला होता. व्हाइट पेंटही लावला होता त्याला. तिने त्यात तिची पुस्तके ठेवली आणि अजुन काय काय ठेवले. तिच्या नवऱ्याला खरे तर हे आवडले नव्हते, खरे तर मलाही आवडले नव्हते. पण इथे कोण बघतयं ? इथे कोणाची कोणाला पडलेली नसते. युनिव्हरसिटी मध्ये सर्वच शिक्षण घेत असतात तसे आमची ३-४ जणांची post-doctorate ची छोटी कम्युनिटी होती. अर्थात हे शिक्षण नव्हे ! 
 
 
फर्निचर सहित अपार्टमेंट मिळते असे तिकडे इंडियात ऐकले होते आणि अचंभित झाले होते पण इथे बघितले तर हे फर्निचर वर्षानुवर्ष वापरलेले असते. ते काही अपार्टमेंट वाले बदलत नाही. इतर सर्व सोयी तर असतातच जसे की अपार्टमेंट मध्ये मायक्रोवेव्ह्, इलेक्ट्रिक शेगड्या, फ्रिज, त्यामुळे बाकीचे फर्निचर कुणि दिलेले, तर असेच उचलुन आणलेले , तर गराज सेल मधुन कमी किंमतीत विकत घेतलेले असते.एके दिवशी प्रविणा मला म्हणाली कि तिच्या शेजारचा केरळि सोडुन जात आहे तर मी त्याला त्याच्या कडच्या फर्निचर बद्दल विचारले देशील का मला, तर तो हो म्हणाला. तर तो डायनिंग टेबल आणि खुर्च्या आणि एक सोफा देणार आहे. तुझ्या घरात काहीच नाही ना बसायला कोणी आले तर ! तर मग सोफा आणि डायनिंग तुझ्याकडे ठेव आणि तु इथुन गेलीस की मी घेउन जाइन पण मि विचारले ते वर आणणार कसे काय ? तर म्हणाली की विनायक और श्रिनिवास लेके आयेंगे उपर !
 
 
मी मनात "एवढे काय नडलय का?" पण ओके ठिक आहे.मग एके दिवशी तो जड सोफा दोघांनी मिळुन वर आणला. मग मी गरमागरम दोघांसाठी चहा केला. त्यानंतर आम्ही सोफ्यावर बसायला लागलो आणि जेवायला डायनिंग वर ! दुसऱ्या एका मैत्रिणीला (प्रविणाच्या शेजारी रहाणारि कविता) तिला फोन करुन सांगितले कि वर ये आमच्या घरी. आम्ही फर्निचर घेतले आहे ! तीने माझे अभिनंदन केले आणि मी मनातल्या मनात खुदुखुदु हासले. वर आली आणि आम्ही तिघीही हासायला लागलो. तिला विचारले अच्छा है ना फर्निचर ? बहुत ही बढिया है , ती म्हणाली आणि मग मी सगळ्यांना उपमा चहा केला. आणि नंतर घरी जेवायला बोलावले. आम्ही एक वर्ष संपता संपता दुसऱ्या शहरी गेलो. 
 
 
 
दुसऱ्या शहरी प्रविणाचा मला फोन आला आणि खुप हासुन हासुन बोलत होती. का? तर तिचा मुलगा मोठमोठ्याने रडत होता. अँटि का फर्निचर क्यु फेक रहे है? तिने तिच्या मुलाला खुप समजावले कि अरे ते तिचे फर्निचर नाहीये तेव्हा कुठे तो शांत झाला. इथे अपार्टमेंट सोडुन जाताना सर्व काही साफ करुन द्यायचे असते आणि सामानही सर्व रिकामे करुन द्यायचे असते. एवढे सर्व सामान फेकायला वेडबिड लागलय का? की जे आमचेही नव्हते आणि ते जड जड सामान कचरापेटीच्या बाजुला ठेवायला हमालासारखी शक्ति पाहिजे ! 😃 Rohini Gore 
 
क्रमश : ....