भारतभेट २०१६

यावर्षीची भारतभेट अगदी मोजून होती. दोघांच्याही नोकऱ्या नवीन असल्याने जास्त रजा मिळाली नाही. शिवाय नोकरीबदलामुळे जुलैचे काढलेले तिकीट रद्द केले होते आणि त्यामुळे रद्द केल्याचे पैसे तर कापलेले होतेच आणि त्यात भर म्हणजे आधी बुक केलेल्या एअरलाईन वापरून दुसरे तिकीट काढायचे होते. मी आधी नोकरी करत नसल्याने आरामात बॅग भरता यायची. आता नोकरी मुळे ज्यावेळी कामावर जायचे नसेल त्यादिवशी शॉपिंग आणि बॅगा भरणे असे चालले होते. थंडी तर इतकी होती की कामे पटापट उरकताच यायची नाहीत. भारतात पोहोचलो आणि जेटलॅग जातो न जातो तोच परतीच्या प्रवासाची तयारी सुरू झाली. आईबाबांना डोळे भरून पाहून घेतले.  आईने थालिपीठाची भाजणी आधीच करून ठेवली होती त्यामुळे वेळ वाचला. देवीचे दर्शन घेण्याचे ठरवले होते.

पुण्यातल्या जोगेश्वरीचे दर्शन खूप छान झाले. ओटीचे सामान बघताना छान वाटत होते. दर्शना नंतर बांगड्या भरल्या. मग हळूहळू चालत आम्ही दोघी म्हणजे आई आणि मी शॉर्टकटने तुळशी बागेत शिरलो. यावेळेला तुळशीबाग बरीच हिंडले. गाऊन घेण्यानिमित्ताने फिरलोच. शिवाय मला काही कानातले घ्यायचे होते. मी जिथे काम करत तिथल्या मैत्रिणींकरता मी कानातले घेतले. इथे आल्यावर त्यांना दिले तर सगळ्याजणी खूपच खूष झाल्या ! तुळशीबागेत फिरून मग बाहेरच मसाला डोसा खाल्ला. काही कामानिमित्ताने एफसी रोडला गेलो आणि न ठरवताच वैशालीला भेट दिली. अर्थात वैशालीवर मी काही प्रेमबिम करत नाही. पुर्वी पण क्वचित गेली आहे. १५ दिवस म्हणजे तसे जेमतेम ८ ते १० दिवसच आईकडे राहणे झाले. पण तरीही त्यातल्या त्यात आईने मला बरेच प्रकार खाऊ घातले.


शेवयाची खीर, साबुदाणा खिचडी,  चकोल्या, होळीनिमित्ताने पुरणपोळीही झाली.  बरेच वर्षानंतर होळी पहायला मिळाली. विमानात ३ सिनेमे पाहिले. पिकू एकदम फालतू आहे. बाजीराव मस्तानी बरा वाटला. बजरंग भाईजान छान आहे.रंजनाकडे बटाटेवडे फ्रुटसॅलड असे जेवण छानच होते. चव आली. अर्चनाने माझ्यासाठी भारतात आल्या आल्या मला वडापाव, शेवबटाटापुरी खायला घातली. शिवाय घरी बोलावून छान बेत केला होता. भाकरी वांग्याची भाजी, आणि स्वीट डिश म्हणून जिलेबी आणि मठ्ठा,



माझ्या चुलत जावेने चविष्ट मिसळ केली होती. विनायक व त्याची चुलत बहिण वर्षा शेगावला जाऊन आले. नाही म्हणता म्हणता कमी वेळात बऱ्याच गोष्टी झाल्या म्हणायच्या.

मुंबई विमानतळ खूपच चकाचक झाला आहे. असे वाटले की आपण दुसऱ्या कोणत्या तर देशात आलोनाही ना? आजपर्यंत इतके विमानतळ बघितले पण आताचा हा चकाचक झालेला मुंबईचा विमानतळ तर जगात १ नंबर लागेल. आई कडे मी एकदा सौम्य खिचडी केली होती. ती आवडली सगळ्यांना.

१४ फेब्रुवारी २०१७

आजचा दिवस आणि कालचाही छानच गेला. २ दिवस सुट्टी असल्याने थोडे विश्रांतीही झाली. जास्तीची कामे मात्र झाली नाहीत. हवा क्षणाक्षणाला बदलत आहे. प्रचंड बोचरे वारे आहेत. थंडी तर असणारच. हिवाळा संपत आलाय तरीही थोडीफार कमीजास्त होतच असते. काल आणि आज मुख्य म्हणले आईबाबांना , माझ्या बहिणीला आणि भाचीला विडियो कॉलवर बघता आले. आईबाबा सध्या ८ दिवस माझ्या बहिणीकडे रहायला आले आहेत. त्यांच्या आवडीचे आणि जे खावेसे वाटते असे सर्व लाड ती त्यांचे करत्ये हे पाहून खूप समाधान झाले. माझ्यासारखीच माझी बहिण पण गाते म्हणजेच गुणगुणते.  तीने गायलेले गाणे मी बऱ्याच वर्षात ऐकले नव्हते ते आज ऐकले. तिचा गायचा सूर माझ्यापेक्षाही छान आहे. तिचे गाणे ऐकून छानच वाटले. बाबांनिही गाणे गायले. आईनेही थोडे गायले. मी आईलाही म्हणते तू गात जा. तर म्हणते माझा आवाज गेला आता.   आम्हाला सगळ्यांनाच म्हणजे आईबाबा, रंजना, सई, विनायक आणि सुरेश (आमचे नवरे) गाण्याची प्रचंड आवड आहे. सतत गाणी ऐकत असतो.

 आज मधुबालाचा  वाढविवस आणि व्हॅलेनटाईन डे एकत्र असल्याने तिची आणि काही रोमँटिक गाणी काल आणि आजही युट्युबवर पाहिली. आता उद्या आणि परवा कामाला जाताना उत्साह येईल कारण की गेले २ दिवस वेगळे आणि छान गेले. मैत्रिणीशी फोनवर खुप बोलणे झाले. आज तिखटामिठाचा शिराही बरेच दिवसांनी केला त्यामुळे खाताना खूप छान वाटत होते. चवीत बदल झाल्यासारखे. बरेच दिवसांनी आज रोजनिशी लिहीली. कामामुळे वेळ आणि एनर्जीही मिळत नाही. असो. २०१७ सालामधली ही पहिली रोजनिशी. असेच काही वेगळे आणि उत्साह देणारे असेल तर नक्कीच लिहीन.

Henderonville, Horseshoe, Etowah, Laurel Park,  Pisgah National forest, Chimney Rock, Fruitland,  Brevard, Arden, Asheville, North Carolina हा सर्व प्रदेश छोट्या छोट्या डोंगराळ भागात वसला आहे.  प्रत्येक छोट्या शहराची लोकसंख्या ८  ते १५,००० च्या दरम्यान  इतकीच आहे. महिना झाला असेल  आम्ही दुसऱ्या अपार्टमेंट मध्ये राहायला आलो आहोत. आज मला कामावर सुट्टी असल्याने  अपार्टमेंटच्या आवारात  चक्कर मारायला गेले होते. तिथले फोटोज घेतले. रमत गमत गेले. साधारण ५० मिनिटे लागली. माझे कामाचे ठिकाण आता १५ मिनिटांच्या चालण्याच्या वाटेवर आले आहे. हे ठिकाण उतारावर आहे. येताना मला थोडा चढ चढावा लागतो. या आधी राहात होतो तिथे मला चालत ४५ मिनिटे लागायची. सुरवातीला बराच उतार होता. नंतर थोडी चढण होती. मग थोडा  सरळ रस्ता होता.  तिथल्या अपार्टमेंटच्या आवारात शिरल्यावर अजून थोडा चढ आणि खूप मागच्या बाजूला आमचे घर होते. एकूणच वर लिहिलेल्या छोट्या शहरांमध्ये  एकही रस्ता सरळ नाही. वळणावळणाचे रस्ते पसरलेले आहेत. खूप रमणीय भाग आहे हा नॉर्थ कॅरोलायनाचा.

वास्तू (८)

 

 

या चित्रात दिसत आहेत ते म्हणजे अमित, सिंपल , डिंपल आणि माझी भाची सई.  आईच्या घराशेजारील  घरात एक गुजराथी कुटुंब राहिला आले तेव्हा डिंपल ६ महिन्यांची होती. तिला आम्ही आमच्या घरी दुपट्यात गुंडाळून घेऊन यायचो. तिच्या गालाला बोट लावले की ती खुदकन हासायची आणि तिच्या दोन्ही गालाला खूप छान खळ्या पडायच्या. आम्ही तिच्या आईला विचारले ही  हिचे नाव काय? तर त्या म्हणाल्या की अजून तिचे नाव ठेवायचे आहे. त्यावर आम्ही त्यांना सांगितले की आम्हीच हिचे नामकरण करतो. तिच्या गालाला खळ्या पडायच्या त्यामुळे आम्ही तिचे नाव डिंपल ठेवले आणि डिंपल ची बहीण सिंपल. अश्या प्रकारे आम्ही दोघी बहिणींनी त्या दोघी बहिणींचे नामकरण केले.

सिंपलचे मी खूप पापे घ्यायची मग ती खूप चिडायची. नको ना गं ताई माझे पापे घेऊ. तिने माझे नाव पापेवाली ताई असे ठेवले. दोघी लहान असताना आमच्या घरी जेवायला यायचा. अमितही यायचा. पण येऊन लगेच पळायचा घरी. माझ्या आईला दोघी मावशी म्हणायच्या. लाडात येऊन कधी कधी माउ असेही हाका मारायच्या या दोघीजणी ! माझे लग्न होऊन मी मुंबईला आल्यावर दर ३ ते ४ महिन्यांनी आईकडे यायचे. मी नेहमी सकाळच्या ट्रेन ने यायचे. घरी आल्यावर विचारायचे अजून सिंपल नाही का आली? डिंपल तेव्हा शाळेत गेलेली असायची. येईल इतक्यात असे आई म्हणायची आणि तेवढ्यातच मावशी अशी हाका मारत तिचे शाळेचे दप्तर घरी टाकून आमच्या डायनिंग वर जेवायला बसायची. मग मी आई बाबा आणि सिंपल असे चौघे जेवण करायचो. मला विचारायची ताई तू कधी आलीस? काका कसे आहेत? जेवण झाले की रंजनाला फोन करायचे मी. मग ती आणि सई यायची. आमच्या दोघी बहिणींच्या लग्नाला या दोघीजणी लग्नाच्या आदल्या दिवशीपासून कार्यालयात आल्या होत्या.

या दोघींची आई पण आम्हाला अधून मधून खायला द्यायची. त्यांचा मटार भात आणि जाड पोह्यांचा चिवडा अजूनही माझ्या लक्षात आहे. सईचा जन्म याच जागेत झाला. मजा म्हणजे माझ्या बहिणीचा जन्मही यात जागेत झाला. दोघी मायलेकी एकाच घरात जन्मल्या. माझा जन्म माडीवाले कॉलनीतला ! त्यावर लिहिणार आहे. आईच्या आठवणी असे लेबल देऊन लिहिणार आहे. आईने त्या जागेच्या सर्व आठवणी मला फोनवरून सांगितल्या आहेत. त्या ऐकून मला खूपच छान वाटले. 

 

सईचा जन्म झाला आणि सिंपल डिंपल तिला खेळवायला लागल्या. फेसबुकावर सिंपल डिंपल मला सापडल्या आणि मला खूप आनंद झाला. अजूनही त्यांना त्या जागेच्या आठवणी येतात.  

 

क्रमश : ....

रंगोत्सव

फॉल ऋतू सुरू झाला की पानगळतीला सुरवात होते. पानगळतीच्या आधी झाडांवरची पाने त्यांचे रंग बदलायला सुरवात करतात. प्रत्येक झाडावरचे रंग वेगवेगळे ! पिवळा, लाल, तपकिरी, नारिंगी अश्या विविध रंगांमध्ये सर्व झाडे नटून जातात. पानांचे रंग बदलले की ती वाळतात व पडून जातात. झाडांच्या बुंद्याखाली पानांचा पसारा झालेला दिसतो. काही वेळेला मात्र पानांचे रंग तर बदलतात पण ते तितके आकर्षक दिसत नाहीत. पानांनी रंग बदलला आणि पाऊस पडून गेला तर पाने गळून तर पडतातच , शिवाय रंगांचा ताजेपणाही नाहीसा होतो.

हे झाडांचे रंग दिवसादिवसाला बदलत राहतात. आज आकर्षक दिसणारे झाड हवामान थोडे बदलले की फिकट दिसायला लागते. रंगांचा बहर एका विशिष्ट प्रकारच्या तापमानात येतो.  हवा थंड तर लागतेच पण खूप नाही. थोडी आर्द्रताही लागते.  हवेच्या या  विशिष्ट प्रकारच्या तापमानात रासायनिक प्रक्रिया होते आणि  रंग  बदलतात.  काही झाडांची पाने मात्र हिरवीच्या हिरवीच रहातात.

हा रंगांचा बहर इतका काही सुंदर दिसतो की अगदी बघत बसावेसे वाटते. एखादे डेरेदार झाड पूर्णपणे नारिंगी होऊन जाते तर एखादे लालचुटूक ! काही झुडुपांमध्ये सगळे रंग एकत्र आलेले असतात एखादी नवीन नवरी नटावी तसे ! काही झाडे ओळीने पिवळ्या रंगाची झालेली दिसतात. ही झाडे समोरासमोर असतील तर मंडप घातल्यासारखे द्रुष्य दिसते.  हिरव्यागार गवतावर रंगीबेरंगी पानांचा सडा तर खूपच खुलून दिसतो. फक्त पिवळ्या पानांचा सडा तर खूपच छान दिसतो. रंगांची बहार संंपून गेली की पाने पूर्णपणे सुकतात आणि गळून पडतात. झाडांवर फक्त काटक्या दिसतात.

छोटे दिवस आणि मोठाल्या रात्री सुरू होतात.  थंडीचा कडाका चांगलाच वाढतो. अमेरिकेत चार ऋतू आहेत. स्प्रिंग, समर, फॉल  आणि विंटर. त्यापैकी फॉलचे महिने आहेत सप्टेंबर, ऑक्टोबर आणि नोव्हेंबर. डोंगराळ भागात आणि पर्वत रांगामध्ये पानगळतीचे रंग  जास्त छान दिसतात म्हणून पर्यटक रंगांची बहार पाहायला जास्त संख्येने हजेरी लावतात.

असा हा निसर्गाचा चमत्कार  मनाला खूप आनंद देवून जातो.

 

उत्स्फूर्त

मला काहीच करायचं नाहीये
नुसतं कट्ट्यावर बसून राहायचयं
शांतपणे नि स्तब्ध

आठवणींच्या जंजाळात अडकायचं नाही मला
उदासवाणे निः शब्द

माणसांमध्ये असूनही जगणे काय ते !
मरगळलेले
नाशिवंत

आता तुझ्यात साठवून घे रे मला निसर्गा
उत्स्फूर्त नि शोभिवंत

कारण
कायमस्वरूपी टिकणारं ते एक सत्य !

आज मला अचानक काही ओळी उस्त्फूर्तपणे सुचल्या,, त्या लिहिल्या.
 10-13-2016

रजनीगंधा फूल तुम्हारे

"रजनीगंधा फूल तुम्हारे" हे गाणे माझे अत्यंत आवडते आहे. चित्रपट पाहिला नव्हता तो आज ऑनलाईन पाहिला. मन भूतकाळात तर गेलेच पण तितकेच ते हळवेही झाले. सहजपणा, साधेपणा आता कुठेच दिसत नाही. खूप मागे पडल्या आहेत सर्व गोष्टी. या चित्रपटात खरे प्रेम दाखवले आहे. ते तरी आता कुठे दिसते? रेल्वे मधून कोण जाते हल्ली? कोण स्टेशनपर्यंत सोडायला येते? रेल्वे सुटताना खिडकीतून टाटा करताना कुणी दिसते का? रिक्शातून येत का कुणी हल्ली? हे सर्व त्या चित्रपटात दाखवले आहे. लग्न झाल्यावर मी मुंबईवरून पुण्याला रेल्वेने जायचे त्याची आज हा चित्रपट पाहताना प्रखरतेने आठवण झाली. या चित्रपटातल्या विद्या सिन्हाने नेसलेल्या साध्या साड्या, लांबसडक शेपटा, कुंकू, आणि कानात रिंगा पाहताना खूपच छान वाटत होते.


रजनीगंधा फूल तुम्हारे महके युँही जीवनमें
युँही महके प्रीत पियाकी मेरे अनुरागी मनमें

अधिकार ये जबसे साजन का हर धडकन पर माना मैने
मैं जबसे उनके साथ बँधी ये भेद तभी जाना मैने
कितना सुख है बंधनमें

हर पल मेरी इन आँखोमें बस रहते है सपने उनके
मन कहता है मै रंगोंकी एक प्यार भरी बदली बनके
बरसू उनके आँगनमें


रजनीगंधा फूल तुम्हारे... कवी आणि गीतकार - योगेश

इंगल्स मार्केट ...(१)

उत्पादन विभागात आम्ही तिघी म्हणजे मी विकी आणि कार्मेन आहोत. विकी सोमवार, मंगळवार व बुधवार अशी तीन दिवस असते तर कार्मेनला सोमवार आणि बुधवार सुट्टी असते. बाकीचे दिवस कामाचे असतात. माझे कामावरचे दिवस आठवड्यातून ४ असतात. सोमवार ते शुक्रवार मधले दोन दिवस आणि शनिवार रविवार. माझे वेळापत्रक दर आठवड्याला बदलते. विकी ६६ वर्षाची आहे तर मी आणि कार्मेन पन्नाशीच्या आसपास आहोत. आमच्या कामाची सुरवात कशी होते ते थोडक्यात सांगते. जी बाई आधी येईल तिने विक्रीकरता ठेवलेले पारदर्शक डबे असतात त्यावरच दिनांक बघून तो डबा कार्टमध्ये फेकण्याकरता ठेवायचा. ज्या दिवशीची सुरवात होते तो दिनांक माल फेकण्याकरता  झाला आहे हे ठरवलेले आहे. त्याकरता डब्यांवरचे दिनांकाचे लेबल पहायला लागते. दुकानाच्या सुरवातीच्या आवारामध्ये जिथे कार्ट असतात त्यातली एक घ्यायची. हातामध्ये वही आणि पेन घ्यायचे आणि स्टँडमध्ये जे डबे फेकायला झाले असतील ते एकेक करून कार्टमध्ये टाकायचे. आणि आता त्या जागी कोल्डरूममधले डबे आणून ठेवायचे. गिऱ्हाईक डबे विकत घेताना ते आडवे तिडवे कसेही ठेवतात ते व्यवस्थित ठेवायला लागतात. जे डबे ठेवायचे असतील त्याची एक यादी तयार होते. फेकायला झालेले डबे असतील त्या जागेवर दुसरे डबे आणून ठेवायचे असतातच याशिवाय विक्रीला गेलेल्या डब्यांच्या तिथली जागा पण रिकामी होते तर तेही यादीत लिहावे लागते. आता ही नाशिवंत डब्यांची कार्ट एके ठिकाणी ठेवायची व परत दुसरी कार्ट घेण्याकरता दुकानाच्या सुरवातीच्या आवारात यायचे. तिथून कोल्डरूम मध्ये जायचे व तिथले डबे स्टॅडमध्ये ठेवण्याकरता घ्यायचे. तिथेही नाशिवंत मालाचे दिनांक तपासून तेही फेकून द्यायचे. आता अश्या रितीने सर्व डबे व्यवस्थित स्टंडमध्ये लावून ती कार्ट परत जागेवर नेऊन ठेवायची.




आता दुसरी यादी बनवावी लागते. या यादीत उरलेले डबे किती शिल्लक आहेत याचा आकडा लिहून दिवसभरात आपल्याला किती डबे तयार करायचे  आहेत  याचा आकडा लिहायचा. हा जो आकडा आहे त्याचे पण एक गणित आहे. प्रत्येक पदार्थ दिवसभरात किती शिलकीत पाहिजे याचे प्रमाण ठरवून दिले आहे. फेकलेले डबे व रिकाम्या जागी डबे ठेवून झाल्यावर कोल्डरूम मध्ये किती डबे शिल्लक आहेत याचा आकडा लिहून त्यानुसार ठरवून दिलेल्या प्रमाणापैकी किती डबे बनवावे लागतील याचा आकडा लिहायचा. उदा. क्लब सँडविचचे प्रमाण ८ आहे आणि कोल्डरूम मध्ये ४ डबे शिल्लक असतील तर ४ डबे बनवावे लागतील. यामध्ये सुद्धा दिनांक बघावे लागतात. शिलकीमध्ये ४ डबे आहेत आणि २ डबे जर उद्या बाद होणार असतील तर ४ डबे बनवावे लागतील. या यादीमध्ये अनेक प्रकारची सलाड व सँडविचेस असतात. शिवाय पिझ्झेही असतात. बनाना व चॉकलेट पूडींगही असते. एकूण किती पदार्थांचे डबे बनवायचे याची यादी तयार झाली की आता तिसरी यादी बनवावी लागते.




या यादीमध्ये सँडविचेस बनवायला जे मांस लागते ते किती औंस लागेल हे लिहावे लागते. प्रत्येक सँडविच करता किती औंस मांस घालायचे हे
ठरवलेले आहे. म्हणजे सँडविचचा प्रकार आणि त्यापुढे त्याला लागणाऱ्या मांसाचा आकडा लिहायचा. उदा. टुस्कान टर्कीकरता २ औंस मांस
लागते आणि २ सँडविचेस बनवायची असतील तर ४ औंस मास लागेल. ही यादी मांस विक्रीकरता ठेवलेले असतात त्यांच्याकडे द्यावी लागते.
 या यादीत सँडविचला लागणारे चीझही यादीही द्यावी लागते. मांस व चीझ विक्रीकरता जो विभाग आहे तो आमच्या बाजूलाच आहे. त्याकरता लांब जावे लागत नाही. वेगवेगळ्या प्रकारचे मांस व वेगवेगळ्या प्रकारचे चीझ यांनी मिळून सँडविच बनतो. सँडविच बनवण्याकरता ग्रीन लिफ लेट्युसही लागते त्याकरता आम्हाला फ्रेश फूड विभागात जावे लागते आणि त्याचा आकडाही तिथे
असलेल्या चार्टमध्ये लिहावा लागतो.

कच्चा माल आणण्याकरता आता आम्हाला फ्रीजरमध्ये जावे लागते. त्याची एक छोटी यादी करून कोट टोपी व हातमोजे घालून जायचे. जाताना नाशिवंत डब्याची कार्ट घेऊन जायचे. आधी ही कार्ट तिथे असलेल्या कचरापेटीत रिकामी करायची व तीच कार्ट घेऊन फ्रीजर मध्ये जायचे.  फ्रीजरमध्ये सँडविच बनवण्याकरता ब्रेड असतात ते आणावे लागता. शिवाय यादीत पिझ्झे बनवायचे असतील तर त्याचे बेस आणायचे. शिवाय व्हॅनिला व चॉकलेट पूडीग चे डबे आणि इतर सर्व यादीनुसार आणावे लागते.  तिथून आले की कच्चा माल ओट्यावर काढून ठेवायचा व कार्ट जागेवर नेऊन ठेवायची.




माझी व कार्मेनची कामावर येण्याची वेळ यामध्ये खूप अंतर नसल्याने ही सुरवातीची कामे आम्ही दोघी मिळून करतो.  विकी मात्र पहाटे ६ ला येते. मी ८ ला व कार्मेन साडे आठला येते. मी सर्व नाशिवंत डबे फेकते व कोल्डरूम मधले डबे आणून ठेवते. तोवर कार्मेन आली की ती यादी बनवते. कामाला सुरवात करताना ओटा साबणाचा फवारा मारून ओल्या फडक्याने पुसून घ्यावा लागतो  व रिकामे वेगवेगळ्या आकाराचे डबेही आणून ठेवायला लागतात त्याची एक वेगळी खोली आहे. तिथे मोठमोठाले बॉक्स असतात त्यातले लागतील तेवढे डबे काढून आणायचे. एकूणच या सर्व कामांकरता आमच्या इकडून तिकडे तिकडून इकडे बऱ्याच फेऱ्या होतात.  आम्ही खालील पदार्थ बनवतो.

सलाड -
- चिकन
-पोर्क
-एग
-टूना
- पिमंटो चीझ
- हॅम
बनाना व चॉकलेट पूडींग
चीझ केक (ब्लू बेरी व चेरी यांचे टॉपिंग) सलाडमध्ये २ प्रकारचे डबे असतात एक मोठा व एक लहान.

सँडविचेस
- चिकन सलाड
- एग सलाड
- रूबेन
- क्लब विथ पोटॅटो सलाड
- हॉट डॉग
- ३ पॅक काँबो
- टुस्कान टर्की
- बफेलो क्लब
- बीचवूड हॅम
- टेरीयाकी
- रोस्ट बीफ
- टर्की
- चिकन ब्रेस्ट
- हॅम
याशिवाय फ्रेश भाज्यांचे सलाड यामध्ये गार्डन, चेफ व फ्राईड चिकन. यामध्ये लहान व मोठा आकाराचे चोकोनी उथळ डबे असतात. पिझ्झामध्ये चार प्रकार म्हणजे चीझ, सुप्रीम, पेपरोनी आणि पेपरोनी आणि सॉसेज

पुढील भागात पदार्थ कसा बनवला जातो व त्यावर काय काय सोपस्कार होतात ते पाहू.


क्रमश: ---

४ सप्टेंबर २०१६

आजच्या आनंदी दिवसाला कालपासूनच सुरवात झाली होती. आज मला कामावर सुट्टी असल्याने म्हणजे ती मिळाल्याने मी कालपासूनच रिलॅक्स मूड मध्ये होते. संध्याकाळी कामावरून आल्यावर  विकतचेच आणलेले थोडे खाल्ले आणि रात्रीला कारल्याची कडू पण आवडीची भाजी केली. काल अचानक एक चांगला मराठी चित्रपट पाहिला. यातली गाणी कधीच कुठे ऐकलेली नाहीत. चित्रपटाचे नाव आहे " गंगेत घोडं न्हालं " गदिमांनी लिहिलेली आणि सुधीर फडके यांनी स्वरबद्ध केलेली गाणीही छान आहेत.


आजचा रविवारचा कार्यक्रम ठरवला होता तो म्हणजे ऍशविल मध्ये असलेल्या भारतीय उपहारगृहात जेवायचे आणि संध्याकाळी आमच्या शहरातल्या ऍपल फेस्टीवला जायचे. आज हवा छानच होती. भारतीय जेवणही छान होते. ऍपल फेस्टीवलला मजा आली. तिथे मी २ कानातले घेतले. मला खूपच आवडून गेले. तिथले म्युझिक, निरनिराळे लावलेले स्टॉल बघताना खूप मजा वाटत होती. तिथेच माउंटन फेस्टीवलचाही स्टॉल होता तिथे तिकिटे घेतली. पुढच्या १५ दिवसात हा फेस्टीवल आहे. मागच्या वर्षीही आम्ही ऍपल फेस्टीवलला गेलो होतो.  इथे आज एक वेगळाच स्टॉल बघायला मिळाला तो म्हणजे काचेचे निरनिराळे काहीतरी बनवून टेबलावर  मांडून ठेवले होते. त्यात एक बदक तर खूपच सुंदर होते. काही फोटोज घेतले.
उद्या कामाला जाउच नये असे वाटत आहे  पण जायला तर हवेच.

एकूण काल रात्रीपासून जो रिलॅक्स मूड होता तो संपला आता. विनायक मात्र अजुनही रिलॅक्स मूड मध्ये आहे. लेबर डे विकेंडची त्याला सुट्टी आहे ना !


 कालपासून सुरू झालेला ऍपल फेस्टीवल उद्या संपेल पण  गेल्या आठवड्यात आमच्या कडे सुरू झालेला मटकी

 फेस्टीवल मात्र पुढच्या आठवड्यात संपेल. मागच्या आठवड्यात आम्हाला गेल्या १५ वर्षात मटकी खायला मिळालेली नव्हती, ती आम्हाला इंडियन स्टोअरमध्ये मिळाली आणि ती सुद्धा मोड आलेली. मग मोह आवरेना. खूप घेतली. म्हणून आम्ही "मटकी फेस्टीवल" असे नाव दिले आहे.

ओहरे ताल मिले नदी के जलमें

ओहरे ताल मिले नदी के जलमें
नदी मिले सागरमें
सागर मिले कौनसे जममें
कोई जाने ना

सूरज को धरती तरसे धरती को चंद्रमा
पानी में सीप जैसे प्यासी हर आत्मा
बुँद छुपी किस बादलमें कोई जानेना

अनजाने होंठो पर क्युँ पहचाने गीत है
कल तक जो बेगाने थे जन्मोंके मीत है
क्या होगा कोनसे पलमें कोई जाने ना

ओहरे ताल मिले नदी के जलमें

गीतकार : इंदिवर - संगीत - रोशन - चित्रपट - अनोखी अदा - गायक - मुकेश

२७ जून २०१६

आजची रोजनिशी लिहायची म्हणजे मला कालची बरीच भर घालायला लागेल. कालच्या दिवसामुळेच आजचा दिवस जास्त छान गेला. मागच्या आठवड्यात कामाचे बरेच हेक्टीक वेळापत्रक होते आणि कधी नव्हे ते मला रविवारी सुट्टी मिळाली.


गव्हाचे पीठ संपत आले होते म्हणून आम्ही इंडियन स्टोअर्स आणि उपाहारगृहात जाण्याचे ठरवले. उपाहारगृहात जेवण छान होते. वडा सांबार, मसूराची उसळ, पाव भाजी, समोसा चाट, बटाटा मेथी मिक्स भाजी.. जेवल्यानंतार स्टोअर्स मध्ये भाज्याही छान मिळून गेल्या. अळुही मिळाले चक्क. मी तर थक्कच झाले ! कैरी मिळाली!  शिवाय मुळा पालासकट होता तो ही घेतला. सटर फटर  तोंडात टाकायला फरसाण , खारी, बिस्किटे, मुरमुरे, घेतले. शिवाय चक्क मला तिथे चितळ्यांचे गुलाबजामचे इंस्टट पाकीट दिसले त्यामुळे ते आणि खमणचेही घेतले. घरी आल्यावर चहा बिस्किट खाऊन झोप काढली.

नंतर बरीच आवरा आवर केली. इथे आल्यापासून काही खोकी आवरायची राहूनच गेली होती असे म्हणण्यापेक्षा मूड लागत नव्हता आणि नंतर नोकरीमुळे वेळही मिळत नव्हता. माझ्या अंगात आवरा आवरीचे वारे शिरले की मग ते थांबत नाही. रात्रीचे जेवण बाहेरच करू असे वि ला सांगितले आणि बाहेर पिझ्झा खाऊन आलो. बाकीचे सामानही बाहेरून आणले. दुधे ज्युस तर लागतातच. आज सकाळी आवडीची गवार केली.

सकाळीच पोळी भाजी झाल्याने कालचा आलेला उत्साह कामी लावला.  नंतर आवरा आवरी करून जेवण करून थोडी पडले. उठून पाहते तर अंधारलेले होते. दणादण वीज आणि वाऱ्यासह पाऊस कोसळला. पाऊस तर मला प्रचंड आवडतो. कैरीचे काय करावे बरे, असा विचार करता करता गुळांबा केला. बरीच वर्षे झाली.

गुळांब्याला पाहून! अर्थात पूर्वीची आईच्या हातची गुळांब्याची चव आलेली नाही. इथे तर असे पदार्थ केलेच जात नाहीत. एक तर  इंडियन स्टोअर्स मी जिथे राहते तिथे तिथे कायमच दूर असते. त्यातल्या त्यात नवीन ठिकाणी राहिल्या आल्यावर निदान एका तासाच्या अंतरावर तरी आहे त्यामुळे इथे आल्यापासून ते तरी एक सुखच मानावे लागेल. पाऊस पडल्याने कधी नव्हे ते कांदा भजी केली संध्याकाळी.





आता चहा बरोबर कांदा भजी आणि रात्रीला पोळीशी गुळांबा आहेच. उद्या बहुतेक तोंडल्याच्या काचऱ्या करीन म्हणते.  आजपासून इंडियन भाज्यांचा सप्ताह चालू झाला आहे. मुळ्याचा चटका आणि अळूची भाजीही करायची आहे.
इथे आल्यापासून हे दोन्ही पदार्थ करायची मिळाली आहे तर करते आणि रेसिपी लिहिते. गुळांब्याची रेसिपी पण लिहिणार आहे. तशी सोपी आहे. दुसऱ्या कैरीचे पन्हे नाहीतर  गोड लोणचे करण्याचा विचार आहे.

 खमण आणि गुलाबजामला कधी मुहूर्त मिळतो ते पहायचे. पुढच्या इंडियन स्टोअर्सच्या ट्रीप मध्ये फ्रोजन समोसे आणणार आहे म्हणजे समोसा चाट करता येईल.

कालचा आजचा दिवस तर खूप छान गेला. वेगळाच !!

Ingles Market Inc, Hendersonville, North Carolina (2)

वीसशे पंधरा सालच्या धनत्रयोदशीच्या दिवशी माझी नोकरी सुरू झाली. नोकरीच्या पहिल्या दिवशी जेमिने माझ्या अमेरिकन पासपोर्ट, सोशल सिक्युरिटी आणि स्टेट आयडी या कागदपत्रांच्या झेरॉक्स घेतल्या. काही कागदपत्रांवर माझ्या सह्या घेतल्या. ऑनलाईन काही माहिती भरली आणि माझी नोकरी सुरू झाली. पंचिंगसाठी तिने मला एक नंबर दिला आणि सांगितले हा तुझा यूजर आयडी, पासवर्ड तुला हवा तो घे. शिवाय तिने हेही सांगितले की जेवणाची अर्ध्या तासाची सुट्टी घेशील तेव्हा पण जेवायला जाताना व जेवण झाल्यावर तुला पंचिंग करावे लागेल. कामावर आल्यावर व जातानाही पंच कर असेही सांगितले. नंतर तिने मला एक टी शर्ट दिला व एक टोपी घालायला दिली. एक ऍप्रनही दिला. टी शर्ट मध्ये तुला कोणता रंग पाहिजे तेही विचारले.  टी शर्ट मध्ये ४ रंग आहेत.   विजार आपली आपण घ्यायची.  एक टी शर्ट इंगल्सतर्फे मिळतो आणि बाकीचे आपण विकत घ्यायचे.  मी टी शर्ट घातला. तोही विजारीमध्ये आत खोचला. विजारीवर पट्टा बांधला. ऍप्रन घालता. केसांचा बुचडा बांधला आणि कामाला सज्ज झाले. बांगड्या, अंगठ्या, घड्याळे काहीही घालायचे नाही. शिवाय लोंबते कानातलेही घालायचे नाहीत असे मला जेमिने सांगितले.






तिने माझी ओळख कार्मेन नावाच्या एका स्पॅनिश बाईशी करून दिली. आम्ही दोघींनी हस्तांदोलन केले.  एकमेकींकडे बघून हसलो आणि आमची कामाला सुरवात झाली.  ४-५ दिवसानंतर मला माझ्या नावाचा एक बिल्लाही मिळाला. टी शर्टाला हा बिल्ला अडकवायचा असतो. प्रशिक्षण असे वेगळे काहीच नाही ! थेट कामाला सुरवात आणि काम करता करता मला सर्व गोष्टी समजल्या आणि मी प्रत्येक कामात तरबेज झाले. कार्मेनने मला सर्व काही व्यवस्थित सांगितले. कार्मेन ही प्रामाणिक आणि मेहनती आहे. डेली विभाग हा खूप मोठा विभाग आहे. त्यात आम्ही दोघी म्हणजे मी आणि कार्मेन आहोत. शिवाय विकी नावाची एक बाई आहे. ही बाई अमेरिकन आहे. आम्ही तिघी उत्पादन विभागात आहोत. आमच्या पुढे सुशी बार, हॉट बार आणि सब बार या विभागातली लोकं काम करतात. आणि आमच्या मागच्या बाजूला सलाड बार आहे. त्याच्या शेजारी कुकिंग विभाग आहे. इंगल्स हे एक ग्रोसरी स्टोअर तर आहेच पण शिवाय या स्टोअरच्या आत फ्रेश फूड मार्केट आणि स्टार बक्स आहे. कॅफे कॉर्नर आहे. तिथे सर्व जण बसून जेवतात. गप्पा मारतात. वायफाय फुकट असल्याने बरेच लोक लॅपटॉपवर आपापली कामे करताना बसलेली दिसतात.







आमच्या उत्पादन विभागाचे स्वरूप तसे बऱ्यापैकी मोठे आहे. आमचा ओटा अल्युमिनियमचा आहे ज्यावर आम्ही सतत काही ना काही बनवत असतो. ओट्याच्या खाली लागूनच छोटी छोटी शीतकपाटे आहेत. फ्रीजर हा स्टोअर्सच्या मागच्या बाजूला आहे. शिवाय मागच्या बाजूला दोन कचऱ्यापेट्या आहेत. एक आहे ती रिकामी झालेली खोकी तिथे टाकायची. दुसरी कचरापेटी नाशिवंत माल फेकण्यासाठी आहे. शिवाय डेली विभागात कामे करताना कचरा फेकण्यासाठी आमच्या बाजूला ड्रमसारख्या दिसणाऱ्या छोट्या कचरापेट्याही तिकडेच रिकाम्या केल्या जातात.  स्टोअर्सच्या मागच्या बाजूला जो फ्रीजर आहे तो फ्रीजर म्हणजे एक मोठी
खोलीच आहे . इथे भल्या मोठ्या बॉक्सेस भरलेल्या असतात ज्यामध्ये बऱ्याच गोष्टी असतात.  ब्रेड, व्हनिला चॉकलेट पूडींगचे डबे, पिझ्झा बेस, बऱ्याच प्रकारचे मांस वगैरे. डेली विभागाला लागूनच एक कोल्ड रूम आहे जिथे आम्ही केलेले पदार्थ छोट्या प्लॅस्टिकच्या डब्यामध्ये भरून, लेबलिंग करून ठेवतो.  हे प्लस्टीकचे पारदर्शक डबे काही छोटे तर काही मोठे असतात. त्याचे आकारही वेगवेगळे असतात. काही पदार्थ बनवण्यासाठी जो कच्चा माल लागतो तो आम्ही इंगल्समध्ये असलेल्या फ्रेश फूड दुकानातून आणतो. जो काही माल आणला असेल त्याची नोंद ठेवायला लागते. काही पदार्थांसाठीचा जो माल आहे तो आम्ही इंगल्स दुकानातूनच घेतो त्याची नोंद ठेवायला लागत नाही. उदाहरण द्यायचे झाले तर सलाड बनवण्यासाठी लेट्युस, काकड्या, सिमला मिरची, छोटे टोमॅटो आम्ही फ्रेश फूड मधून आणतो.





आम्ही बरेच पदार्थ बनवतो आणि ते पदार्थ बनवण्यासाठी आमच्या बऱ्याच चकरा होतात. कच्चा माल आणण्यासाठी फ्रिजर मध्ये जावे लागते. तिथून आले की पदार्थ बनवला जातो. बनवलेला पदार्थ ठेवण्यासाठी शेजारीच असलेल्या कोल्ड रूम मध्ये जावे लागते. शोकेस सारख्या दिसणाऱ्या स्टँड मध्ये पदार्थांचे डबे
 ठेवायला  लागतात.  त्यासाठीही चकरा होतात. अर्ध्या तासाच्या जेवणाच्या सुट्टीत आपला डबा आणि फोन घेण्यासाठी एका खोलीत जावे लागते. तिथून पंचिंग करण्यासाठी चालत जावे लागते.  हे पंचिंगचे ठिकाण स्टोअर रूममध्येच आहे पण जरा लांब आहे. तिथून पंचिंग केले की परत कॅफे कॉर्नर मध्ये येऊन जेवायचे. जेवण झाले की परत चालत पंचिंग करायला जायचे. तिथून परत चालत डबा आणि फोन ठेवण्यासाठी यायचे. चूळ भरण्याकरता आणि डोळ्यावर पाण्याचा हबका मारण्याकरता रेस्ट रूम मध्ये जायचे. तिथून परत आपल्या जागी येऊन कामाला सुरवात करायची.



एकूणच काय काम करताना अनेक चकरा होतात. काम हे उभे राहूनच करायचे. आपण घरी सुद्धा ओट्याशी उभे राहूनच काम करतो ना ! अगदी तसेच. अर्थात इथे प्रत्यक्षात कुकिंग करायचे नसते. त्याकरता दुसरा विभाग आहे. आमचा स्टोव्ह, ओवन, याच्याशी अजिबात संबंध येत नाही. हातापायांची सतत हालचाल होते. पदार्थ बनवताना हाताची हालचाल. पदार्थ बनवण्यासाठी लागणारे सर्व घटक आणताना चकरा होतात म्हणजे पायांची हालचाल. पदार्थ रॅक मध्ये ठेवण्यासाठी हात वर केले जातात. रॅकच्या मध्यभागी किंवा रॅकच्या खालच्या कप्यात बनवलेल्या पदार्थांचे डबे ठेवण्यासाठी खाली वाकले जाते. ओंडवे बसणे होते. आणि हो, पदार्थ बनवताना डोकेही शाबूत ठेवावे लागते बरं का !


नाहीतर प्रिंट झालेले लेबल दुसऱ्या पदार्थ्याच्या डब्याला तर चिकटवलेले नाही ना ! किंवा पदार्थ बनवताना दुसरेच कोणते तरी मांस घातले नाही ना ! असे गोंधळ झालेले आहेत आणि नजर चुकीने होऊ शकतात. उत्पादन विभागात बऱ्याच प्रकारचे मांसाचे सँडविचेस आम्ही बनवतो. शिवाय बऱ्याच प्रकारची सलाड बनवतो. पिझ्झे बनवतो. मी पक्की शाकाहारी असल्याने मला कोणत्या प्रकारचे मांस आहे ते ओळखता येत नाही. रंगावरून ते मी लक्षात ठेवले आहे. आयुष्यात कधीही कोणतेही मांस खाल्ले नाही आणि खाणारही नाही. काम करताना मात्र सगळीकडे मांस बघताना डोके सुन्न होऊन जाते. नोकरीचा हा एक भाग असल्याने दुसरा पर्याय नाही.


अर्ध्या तासाच्या जेवणाच्या सुट्टीत जेव्हा बसतो तेव्हा खूपच हायसे वाटते. आम्हाला अजून १० मिनिटांची विश्रांती आहे पण ती घ्यायला वेळ तर मिळाला पाहिजे ना ! माझ्या नोकरीचा वेळ सकाळी  ८ ते ४ आहे आठवड्यातून ४ दिवस आहे.  काहींचा ६ ते २, ७ ते ३, ९ ते ५ आहे तर रात्रपाळी साठी  दुपारचे २ ते रात्री १० अस आहे.  एखादवेळेस आमचे काम लवकर संपले तर मॅनेजरला सांगून घरी जाता येते किंवा तिथेच थांबून दुसऱ्या विभागाला मदर करायची असते.



या नोकरीमुळे माझे वजन कमी झाले. मी चपळ आहेच पण अजून त्यात बरीच भर पडली. या प्रकारची नोकरी मी पहिल्यांदा करत आहे. एक वेगळ्या प्रकारचा अनुभव मिळत आहे. माझ्या कामाचे स्वरूप नक्की काय आहे आणि ते कसे केले जाते याची सविस्तर माहिती पुढील भागात !


क्रमश : ------

भारतभेट २०१६

भारतभेट 2016