भारतभेट २०१६

भारतभेट 2016

 

Ingles Market Inc. - Hendersonville - North Carolina (1)

Diana नावाची एक स्पॅनिश बाई Ingles मध्ये काम करते. तिने एकदा एक रेसिपी केली आणि ती इंगल्सच्या हॉट बार मेनू मध्ये ठेवली. मी Carmen ला विचारले "आपण आपली रेसिपी इथे केली तर चालते का? " तर ती हो म्हणाली. नंतर मी Deli Manager Jamie लाही विचारले. तर ती म्हणाली चालेल. मला हॉट बार मध्ये वेगवेगळे मेनू ठेवायला नक्किच आवडतील. मग ती म्हणाली की तुला जर तुझी रेसिपी करायची असेल तर ६ ला यायला लागेल. माझी कामाची वेळ ८ पासून सुरू होते. तेरेसाला विचारले तर ती म्हणाली तुला इतक्या लवकर जमणार नसेल तर तुझी रेसिपी तू शनिवारी कर. मला बरेच झाले. कारण की ६ ला हजर राहायचे म्हणजे?? नको रे बाबा. मग एक दिवस ठरवला. ब्रेंडा कुकींगसाठी असते. तिला विचारले की या मोठ्या इलेक्ट्रिक फ्रायर मध्ये बटाट्याच्या चकत्या तळल्या जातील का? तर ती हो म्हणाली

विनायकला विचारले तर तो म्हणाला पहिली भजीच कर. भजी नक्की लोकांना आवडतील. चिकन फ्राय तर काय खपतात !

 पण एक प्रश्न होता की Ingles  हे अमेरिकन ग्रोसरी स्टोअर्स आहे, तिथे कुठे बेसन मिळणार? तर मी मैदा (All purpose flour)  वापरायचे ठरवले.  त्या दुकानात चक्क मला एका कंपनीचे तांदुळाचे पीठही दिसले. चिली पावडर आणि क्युमीन पावडरही दिसली. बटाटा भजी करण्याची निश्चित केले. आणि एका शनिवारी हा प्रयोग यशस्वी झाला. तिथे सोलाणे पण चांगले धारदार होते. सर्व साहित्य जमा केले. तयारी केली. बटाट्याचे पातळ काप केले तर तिथे काम करणाऱ्या काही बायकांनी ते कच्चे कापच खाल्ले ! जिथे ही लोक मासाचे तुकडे पचवतात तिथे बटाट्याचे काप तर किस झाड की पत्ती ! डॉन मला म्हणाली की मला असे कच्चे काप खूप आवडतात.

बटाटा भज्यांची तयारी झाली. पीठ कालवले तेव्हा त्यांना चव  घ्यायला सांगितले. कारण की अमेरिकन लोकांना तिखट मीठाची चव जास्त आवडत नाही. त्यामुळे आळणी चव असलेले पीठ भिजवले. ब्रेंडा म्हणाली की चिकन फ्राय करून झाले की तु भजी सोड. मला त्या इलेक्ट्रिक फ्रायरची जास्त कल्पना नसल्याने त्यांनाच विचारले. तर त्या म्हणाल्या की जनरली ३२५ फॅरनहाइट वर आम्ही फ्राय करतो.  चिकन फ्राय झाल्यावर मी बटाटा भजी एकेक करत सोडत गेले. साधारण  दीड किलो बटाट्याची भजी ३ मिनिटांमध्ये तळली गेली. तळून बाहेर काढल्यावर अर्थातच चव घेतली गेली आणि मग मेनू बार मध्ये एक वाडगा भज्यांचा ठेवला गेला. त्या सर्व नॉनवेज पदार्थांमध्ये बटाटा भजी खूप उठून दिसत होती. कस्टमर विचारत होते. कोणता पदार्थ आहे. ब्रेंडा सांगत होती ही पोटॅटो फ्राय आहेत. त्यामध्ये काय जिन्नस आहेत असे विचारल्यावरही ती सांगत होती. नमुन्याला भजी दिली जात होती. काहींनी मिलमध्ये बाकीच्या पदार्थांबरोबर घेतली.

बटाटा भजी तळून झाल्यावर मी माझे काम करायला घेतले. नंतर काही वेळाने लंच टाईम मध्ये जेवायला गेले. तिथे नंतर ऍन आली. ती म्हणाली तुझे पोटॅटो सगळ्यांना आवडत आहेत ! जेवणावरून आले तर ब्रेंडा म्हणाली. भजी संपत आली आहेत. अजून एक मोठा लॉट तळून ठेव. मग परत अशीच साधारण दीड ते २ किलो बटाट्याची भजी तळली. आणि नंतर ती वाडग्यातून हॉट बार मध्ये ठेवली गेली. मला त्या दिवशी खूप आनंद झाला होता. स्टोअर्स मधले इतर मॅनेजर्सही चविला म्हणून एक एक घेऊन खात असताना दिसले. दुसऱ्या लॉट मध्ये मात्र मी तिखट पहिल्यापेक्षा जरा जास्तच टाकले. इथले तिखट म्हणजे काय दिव्यच असते !

तर Diana ने केलेली रेसिपी सांगते. तिने Jalapeno peppers मधल्या बिया काढल्या. त्यात चीझ भरले आणि ती मिरची बेकॉनच्या पट्टीने रॅप करून तळली. तिने आधी ५० बनवल्या.. पण तितक्या पटपट खपल्या नाहीत. बराच वेळ वाडग्यात दिसत होत्या. इथे रेसिप्या बनवायच्या म्हणजे फोडणीव्यतिरिक्तच पदार्थ शोधावे लागतील. मनात आहेत बरेच. पुढचा नंबर कुणाचा लागतो ते बघायचे !

मला Ingles Grocery Stores मध्ये नोकरी कशी लागली. तिथे कोण कोण काम करतात आणि इतर काही मजा, कामाचे स्वरूप हे पुढील भागात!

गुगल मध्ये सर्च केले असता Ingles Grocery Store ची चेन नॉर्थ कॅरोलायना व साऊथ कॅरोलायना मध्ये आहेत. अजून काही राज्यातही आहेत असे दिसले.

क्रमश : ....

२२ जानेवारी २०१६

आजचा दिवस स्नो चा होता. तसे तर बुधवारी पण थोडा पडला, म्हणजे नुसता भुरभुरला. गुरवारी वादळ येणार येणार म्हणून तयारीत गेला. उद्यापर्यंत पडणार आहे. कदाचित लाईटी जाण्याची शक्यता आहे. अर्थात लाईटी गेल्या नाहीतर तर खरेच खूप बरे होईल !



आजची रोजनिशी लिहायची म्हणजे त्या आधीच्या दोन दिवसांची भर घालायला लागेल. काल मला कामाला जायचे नव्हते आणि आज जायचे होते पण वादळ आल्याने आज सुट्टी ! वि आणि मी आज दोघेही घरी भजन करत बसलो आहोत.



काल मी बराच आराम केला. केसांना रंग लावला. पोळी भाजी सकाळीच झाल्याने नंतर काही काम नव्हते. युट्युबवर काही ना काही बघत होते आणि एकीकडे बातम्याही ऐकत होते. तर काल रात्रीपासून आजच्या वादळाची तयारी केली. ढोढो भात आमटी आणि रस्सा केला. पोळ्या ४ च केल्या. वाल मार्ट मध्ये काही जरूरीचे घेण्याकरता गेलो तर ही गर्दी ! प्रत्येक जण सामान भरभरून घेत होते !  केळी घ्यावी म्हणावी तर एकही शिल्लक नाही. ब्रेड घ्यावा  तर अगदीच २ ते ४ होते. त्यातला एक घेतला. दुध, पाणी, मेणबत्ती, बटाटा चिप्स, काही कुकीज असे काही ना काही घेतले. घरी आलो जेवलो. झोपच लागली नाही. खूप गरम होत होते. म्हणून कूलर लावला. नंतर इतके काही थंड झाले कि परत हीटर  लावला. मला ३ वाजेपर्यंत झोप नाही.  त्यात मला पहाटे स्वप्न पडले की बातम्यांमध्ये सांगत आहेत की निसर्गाने खूप मोठा पोपट केला आहे. कामावर जा. स्नो , पाऊस, वारे काही काही नाहीये ! जाग आली तर वि उठला होता. म्हणाला बाहेर बघ. सगळीकडे पांढरा बर्फ पसरलेला आहे.




बातम्या ऐकून ऐकून डोके पकून गेले होते. खूप मोठा राडा होणार आहे हे सांगत होते. स्लिट, पाऊस, वारे, स्नो, पावर जाईल तयारीत रहा. आज सकाळपासून माझे नि वि चे वेळापत्रक वेगवेगळे लागले होते. वि पहाटे ५ लाच उठला होता. मी झोप नाही म्हणून ९ ला उठले. नंतर चहा घेतला, दुदू प्यायले आणि मफलर टोपी, जाकीट घालून खाली गेले बर्फाचे फोटो काढायला. मला तर खूप मोठी फेरी मारायची होती पण खूपच गारेगार झाले होते.  फोटोसेशन झाल्यावर आधी अंघोळ करून घेतली. धुणे धूउन घेतले. लाईट गेले तर ! आमटी भात, रस्सा गरम करून खाल्ला.




ढाराढुर झोपावे म्हणावे तर अजिबात झोप लागली नाही.  वि ने ब्रेड आणि रस्सा खाल्ला. संध्याकाळी गरम गरम उकड खायला केली. आता रात्री परत भीतीपोटी उद्याचाही स्वयंपाक करून ठेवणार आहे. कारण की संध्याकाळी परत जास्तीचा स्नो पडणार आहे असे सांगत आहे.




सकाळी  उठलो आणि लाईटी नसल्या तर स्वयंपाक करून ठेवलेला केव्हाही चांगलाच.. उद्यापर्यंत कुठेही न जाण्याची शिक्षा आहे ! परवा मात्र स्वच्छ सूर्यप्रकाश आहे !

६ जानेवारी २०१६

आजचा दिवस उकडीचा होता ! जेव्हा दिवस सुरू होतो तेव्हा तो  पुढे कसा जाणार आहे ? वाईट की चांगला, की तापदा

यक? ते आपल्याला काहीच कळत नाही ना ! अर्थात कळत नाही तेच बरे आहे ना ! आजचा दिवस खरच खूप वेगळा होता. एक तर आज खूपच थंडी होती ! 

- १० तापमान होते. वि ने मला कामाच्या ठिकाणी सोडून तो पुढे त्याच्या ऑफीसला गेला. आज विकी २ तास आधी निघणार होती. तिची वेळ आहे सकाळी ६ ते २, तर ती आज १२ लाच निघणार होती. तिची आई दवाखान्यात आहे त्यामुळे ती अधून मधून लवकर घरी जाते.

आज जास्ती काम नव्हते. विकी सध्या शाकाहारी डाएट वर आहे त्यामुळे ती क्लब सँडविच बनवत होती तेव्हा तिला मी म्हणाले की मी पण क्लब सँडविच घरी बनवते पण तो शाकाहारी आहे. मी तिला रेसिपी प्रिंट करून देणार आहे असे मी तिला सांगितले. ती घरी गेली आणि मला पण नंतर विशेष काम नव्हते. १ ला संपले पण काम आणि मला इतरही काही कामे शिकायची असल्याने मी काउंटर वर मिल देण्यासाठी उभी राहिले. शेजारी ऍना उभी राहून गिऱ्हाईकांना ती सबवे टाईप सँडविच बनवून देत होती.  काही दिवसांपूर्वी माझे असेच काम लवकर संपल्याने मी सबवे टाईप सँडविच कसे बनवायचे हे थोडेफार शिकले. तसेच आज मिल देत होते. मी पुर्णपणे शाकाहारी असल्याने मिलमधले नॉनव्हेज आयटम मला अजूनही नीटसे कळाले नाहित. अर्थात सवयीने सगळे कळायला लागते.


 आमचा सेक्शनबरेच काही बनवतो  त्यामुळे आम्ही इतर कामात मदत करू शकत नाही.
अर्थात बाकीचेही आम्हाला मदत करू शकत नाही. काम लवकर संपले की दुसऱ्यांना मदत करायची असते त्यामुळे आमच्या सुपरवायझरने सगळे काम आले पाहिजे असे आम्हाला सांगितले आहे.


तर आज काम लवकर संपल्याने मी इतर कामे शिकत होते. लुलूचेही सुशी बारचे काम संपले होते. ती म्हणाली जेमीला विचार माझे काम संपले आहे तर मी आज लवकर घरी जाऊ का? पडत्या फळाची आज्ञा घेतली आणि लगेचच विचारले. तशी जेमी पण लगेच जा असे म्हणाली.

लुलूचे काम एक तास आधी आणि माझे २ तास आधी संपले होते. आम्ही  पंचिंग केले आणि बाहेर पडलो. आज घरी आल्यावर खूप छान वाटत होते. ग्रोसरीचा खडखडाट झाल्याने आज आम्ही ग्रोसरी केली. कांदे बटाटेही घरात नसल्याने पटकन होणाऱ्या पोह्यांऐवजी आज बरेच महिन्यांनी गरम गरम उकड खायला केली त्यामुळे चव आली. आज अजून एक गंमत घडली. वि आज डबा न्यायचा विसरला त्यामुळे त्याने बाहेर सॅडविच घेतले. आता आज रात्री काल वाटून ठेवलेल्या डाळींची धिरडी आणि मु. डाळीची खिचडी असा बेत केला. उद्या सुट्टी असल्याने झोपताना खूप छान वाटत आहे !

आज इथं तर उद्या तिथं ! ... ( 8 )

क्लेम्सनमधून बाहेर पडल्यावर काही वेळाने ८५ महामार्गावर जाण्यासाठी ग्रीनवीलची एक मोठीच्या मोठी वेटोळी एक्झीट घ्यावी लागते. ही एक्झीट लक्षात राहिली याचे कारण इथे अमेरिकेत आल्यावर पहिलावहिला लांब पल्य्यचा प्रवास जेव्हा केला होता तेव्हा या भल्यामोठ्या वेटोळ्या एक्झीटवरून जाताना मी तर चक्क श्वास रोखून धरला होता !




त्या आधीचा एक रस्ता होता त्याचा उजव्या बाजुने एक वळण घेतले तेव्हा मी मागे वळून पाहिले आणि मनात म्हणाले "आता इथे परते येणे नाही" एक्झीट घेताना सुद्धा जाणवत होते की एक्झीट घेतोय ती आता शेवटची ! मन खूप भरून आले होते. कारमध्ये आम्ही दोघे पुढच्या सीटवर होतो. माझ्या पायाशी काही सामान होते. तर मागच्या सीटवर डेस्कटॉप आणि छोटा टीव्ही होता. त्याला आधार देण्यासाठी उश्या लावल्या होत्या.





हे सर्व सामान लावायला आम्हाला पूर्णिमाने मदत केली.  कारमध्ये सामान व्यवस्थित ठेवल्यावर आम्ही परत घरात आलो. रिकाम्या घराकडे बघवत नव्हते. पूर्णिमेला आम्ही आमच्या फ्रीजमधले दूध व ज्युस दिले. ती म्हणाली, मी तुमच्याकरता कॉफी बनवते. रिकाम्या खोलीत आम्ही मांडी घालून बसलो. पूर्णिमाने आमच्या तिघांकरता कॉफी बनवली. ती प्यायली आणि मी कप विसळायला उठले तर मला एकदम हुंदकाच फूटला.  पूर्णिमेलाही रडू फुटले. आम्ही दोघीही रडलो. पूर्णिमा म्हणाली "बहूतही अच्छे दिन थे ना इधरके ! हम वो कभी नही भूलेंगे ! पूर्णिमा व अभिरामी या दोन्ही विद्यार्थिनी आमच्या घराच्या वरच्या मजल्यावार रहायच्या. मी त्यांना बरेच वेळा बटाटेवडे, समोसे, साबुदाणा खिचडी द्यायचे. त्याही मला त्यांचे रसम आणि सांबार द्यायच्या.  तिथे राहत असताना आम्ही आमच्या कारमधून त्या दोघींना ग्रोसरीकरता न्यायचो. शुक्रवार ठरलेला. रात्रीची जेवणे करून ग्रोसरीला निघायचो.




आमचे विल्मिंग्टनला जायचे निश्चित झाल्यावर मी सामानाची बांधाबांध करायला सुरवात केली. मूव्हींगचा आधीचा अनुभव कामी आला ! एकेक करत १० ते १२ खोकी तयार झाली. त्या सर्व खोक्यांना चिकटपट्या चिकटवून त्यावर नवीन अपार्टमेंटचा पत्ता व फोन नं लिहिला. अपार्टमेंट बुक करतानाच तिथल्या ऑफीसमध्ये विचारून ठेवले होते. अमुक एका दिवशी आमचे सामान येईल ते तुमच्या ऑफीसमध्ये ठेवले तर चालेल का? त्यांनी लगेचच होकार दिला. इंडियातून आणलेल्या भल्या मोठ्या ४ बगा, त्यात सामान कडेकोट भरलेले ! शिवाय १० ते १२ खोकी एकेक करत ४ ते ५ चकरा कारने झाल्या.  जड खोकी विनायकने उचलून  कारमध्ये घालायची व ती युएस पीएस मध्ये नेऊन द्यायची. असा काही वेळ आमचा कार्यक्रम पार पडला. निरानिपटीने घर आवरले होते. प्रत्येक खोक्यामध्ये एकाच प्रकारचे सामान ठेवले होते.
म्हणजे एका खोक्यात स्वयंपाकाची भांडी, तर एका खोक्यात पुस्तके, तर एका खोक्यात सटरफटर सामान. जरूरीपुरते सामान मात्र आधीच वेगळे करून त्याची एक बॅग आम्ही आमच्या बरोबर घेणार होतो. टुथपेस्ट, ब्रश, कंगवे, घरात घालायचे व बाहेर घालायचे २ ४ कपडे, पेपर टॉवेल, टिशू पेपर, साखर, चहा, २ -४  चहा प्यायचे कप, पाणी पिण्याची भांडी, थोडी कणीक, तांदुळ, मिसळणाचा डबा, इ. इ. म्हणजे काही कारणाने आमच्या सामान आमच्या आधी पोहोचले नाही तर पंचाइत व्हायला नको ! निघायच्या आधीच घर रिकामे झाले होते. जरुरीपुरते सामान, डेस्क टॉप, लॅडलाईन फोन, टिल्लू टीव्ही इतकेच सामान खोलीत उरले होते. त्यादिवशी रात्री आम्ही पूर्णिमा अभिरामीकडे जेवलो. फ्रीजमधल्या उरलेल्या काही भाज्या त्यांना दिल्या. त्यांच्याकडे जेवून घरी आल्यावर झोपलो. झोप नीट लागली नाही कारण सामानाची बांधाबांध करून आणि अपार्टमेंटची स्वच्छता करून खूपच दमायला झाले होते.




क्लेम्सन मधले घर जरी लहान असले म्हणजे एकच खोली (स्टुडिओ अपार्टमेंट) तरी बाकीच्या दृष्टीने क्लेम्सनचे दिवस खूपच छान गेले होते. मी ३ ते ४ नोकऱ्या केल्या, मित्रमंडळ जमा झाले होते. एकत्र जेवणे होत होती. त्यामुळे हे सर्व सोडून दुसऱ्या ठिकाणी जायला मन तयार नव्हते. अर्थात पोस्ट डॉक पर्व संपणार होते ते एका अर्थाने चांगलेच होते. एच १ च्या कॅप मध्ये वेळीसच गेलो होतो. माझा मात्र एच ४ व्हिसा झाल्याने मला नोकरी करता येणार नव्हती. आधीच्या विसावर वर्क परमिट काढल्याने मला नोकरी करता आली. वेगळा अनुभव मिळाला होता. नवीन शहरात मिळालेले अपार्टमेंट   छानच होते. २ बेडरून अपार्टमेंट, भरपूर सूर्यप्रकाश, समोरासमोर दारे, सिलींग फॅन होते. त्यामुळे नव्या जागेत जागेत जायला आम्ही दोघेही उत्सुक होतोच. शिवाय नोकरी निमित्ताने जाणार होतो आणि नवीन घरात नवीन फर्निचरही घेणार होतो. आत्तापर्यंतच्या साडे तीन वर्षात  आम्ही आमचे असे फर्निचर घेतले नव्हते. आधीच्या मूव्हींग मध्ये विमाना प्रवास होता तर या मूव्हींगमध्ये  आम्ही आमच्या कारने जाणार होतो ! प्रत्येक मूव्हींग वेगळ्या प्रकारचे असते, नाही का? 





दमणूक आणि मनातले विचार याने झोप काही लागत नव्हती. शेवटी बऱ्याच वेळाने लागली. सकाळी उठवत नव्हते पण उठायला तर हवेच ना ! उठून अंघोळी पांघोळी उरकल्या. वास्तूला नमस्कार केला आणि मनात म्हणाले "खूप छान गेले इथले दिवस" राजेश प्राचीने आम्हाला सकाळच्या न्याहरीला बोलावले होते. प्राचीने गरम गरम सँडविचेस बनवली होती. ती खाल्ली आणि त्यावर आलं घातलेला चहाही प्यायलो. त्यांचा निरोप घेतला व परत घरी आलो. कारमध्ये सामान ठेवलेले होतेच. पूर्णिमेचा निरोप घेतला आणि तिला आमच्या अपार्टमेंटची चावी दिली आणि ती ऑफीसमध्ये नेऊन दे असेही सांगितले. विनायकने कार सुरू केली आणि तिला टाटा बाय बाय करत हळूहळू कार रस्त्याला लागलीही! कारमध्ये बसण्या आधी परत एकदा खिडकीतून घराला बघून घेतले. हे घर कायमचे सोडून जात आहोत याची तीव्रतेने जाणीव झाली.





त्या दिवशी निघताना भरपूर थंडी होती !  प्रवासात मधल्या वाटेत विश्रांती थांबा होता. तिथे थांबलो. प्रचंड थंडीमुळे बाहेर बाकावर बसून जेवता आले नाही. त्यामुळे कारमध्ये बसूनच पोळी भाजी खाल्ली. पाण्याची बाटली होतीच त्यामुळे बरे झाले ! साधारण संध्याकाळच्या सुमारास विल्मिंग्टनला येऊन पोहोचलो. एका मित्राच्या घरी आलो आणि तिथूनच सकाळी उठून आम्ही आमच्या अपार्टमेंटमध्ये आलो. अपार्टमेंट वरच्या मजल्यावर होते. आमचे सामान आदल्या दिवशी येऊन पोहोचले होते ! सर्व खोकी, बॅगा, डेस्क टॉप, टिव्ही, एकेक करत आमच्या अपार्टमेंटमध्ये विनायकने व त्याच्या मित्राने वाहून आणले. मी बाकीच्या छोट्या बॅगा आणल्या. सकाळी सकाळीच जिना चढण्या उतरण्याचा भरपूर व्यायाम झाला. सामान उचलून उचलून अंगदुखीमध्ये आणखी भर पडली. नंतर विनायकने दूध आणले.


चहा प्यायल्यावर जरा थोडे बरे वाटले. हॉलमध्ये सर्व सामान होते. थोडावेळ जरा आडवे झालो आणि मग नंतर जवळच असलेल्या पिझ्झा हटमध्ये जेवण करून आलो. एकेक करून परत खोक्यांवर चिकटवलेल्या चिकटपट्या काढल्या आणि सामान काढले. स्वयंपाक घरातले सामान पटापट लावून घेतले. रिकाम्या जागेत परत एकदा नव्याने संसार मांडायला सुरवात झाली !!


क्रमश : .....

२५ डिसेंबर २०१५

आजचा दिवस नाताळचा, सुट्टीचा. आम्हाला दोघांनाही सुट्टी होती त्यामुळे ग्रीनवीलला जायचे ठरवले. मुख्य म्हणजे काल मला कामावर अर्धा दिवसच जायचे होते त्यामुळे दीड दिवसाची सुट्टी मस्तच गेली. काल विला सुट्टी होती त्यामुळे तो मला आणायला आणि न्यायलाही आला होता.

 काल कामावरच्या काही बायका नटून थटून आल्या होत्या. कामाचा कोणाचाही मूड नव्हता तरी काम हे करावेच लागते. विकीने मला एक छान गिफ्ट दिली.  गिफ्टमधले दिलेले कानातले घालून आज ग्रीनविलला गेलो. तिथे थाळी घेतली. काल आणि आज दिवसभर खूपच ढ्गाळ हवा आणि अधुनमधून थोडा थोडा पाऊस पडत होता. कालच्या अर्ध्या दिवसाच्या कामानंतरही थेट मेक्सिकन उपहारगृहात जेवण केले आणि आल्यावर आराम केला.  आराम केल्यामुळेच कालचा आजचा दिवस  जास्त छान गेला असे वाटते.


 दीड दिवसाच्या सुट्टीत बाहेरच जेवण, इंडियन भाज्या  घेणे झाले आणि हवाही खूप स्वच्छ आणि सुंदर नसली तरी छान वाटत होते. थंडीचे मात्र नाव नाहीये. खूप गरम होत आहे. उद्या कामावर जायचा खूप कंटाळा आला आहे. मागच्या वर्षीचा २५ डिसेंबरला आम्ही सॅन फ्रॅन्सिस्कोला होतो त्याची आठवण झाली. विकीने दिलेले कानातले मात्र मला खूपच आवडून गेले आहेत !

भारतीय उपहारगृह चालू असल्यानेच वेगळेपणा आला नाहीतर २५ डिसेंबरला सर्व काही बंद असते. मग घरातच करावे लागते.

३ डिसेंबर २०१५

आजची रोजनिशी लिहायची म्हणजे मला कालची थोडी भर घालायला हवी. आज स्वच्छ सूर्यप्रकाश तर काल पाऊस आणि ढगाळ हवा. काल जेव्हा सकाळी कामाकरता दोघेही बाहेर पडलो तर आदल्या दिवशी रात्री खूप पाऊस पडून गेला आहे ते चांगलेच  जाणवत होते ! सर्वत्र खूपच ओल दिसत होती तर रस्त्यावर काही ठिकाणी पाणी साचले होते. असे वाटत होते झोपून राहावे कामावर जाऊच नये.!




कालचा दिवस खूप छान होता तर आज कामावर जायचे नसूनही झोपेत आणि आळसात दिवस गेला. आज हेअर कलर केला. काल रात्रीला केलेली भरल्या वांग्याची भाजी होती म्हणून आज मी वरण भाताचा कूकर लावला. आणि गरम भात त्यावर तूप व सोबत भरली वांगी. भात खाल्याने आणि डोक्यावरून अंघोळ केल्यानेच बहुतेक आज खूप झोप लागली होती. काल तसे काम बरेच कमी होते. चालताना हवेत सुखद गारवा होता. आल्यावरही थोडावेळ पडून कामे उत्साहाने केली.

कामावरची विकी आज माझ्या खूप प्रेमात पडली होती. तिथे मला क्लब संडविच कसा बनवायचा ते दाखवले. ती काल लवकर निघणार होती. तिचे कोलोस्ट्रोल खूप वाढल्याने तिच्या डॉक्टरांनी तिला वेज डाएट करा असे सांगितले आहे. आणि म्हणून ती स्टोअर्स मधले व्हेज बर्गर घेण्याकरता गेली आणि मला पण बरोबर नेले.  स्टोअरस मध्ये आता सर्वांना माहीत झाले आहे की मी पक्की शाकाहारी आहे ते ! विकीने निघताना मला हग केले. कार्मेन काल नव्हती आणि लुलू पण दुसऱ्या कामात बिझी होती.




रविवारी खूप काम होते इतके की सोमवार मंगळवार सुट्टी होती आणि आरामही बऱ्यापैकी झाला होता तरी पाय खूप दुखत होते.  पण कालचा दिवस मात्र छान च ! कमी कामाचा. बाहेर पावसाळी हवा. कामावरून निघताना बाहेर पडले आणि चालत आले तरी त्रास झाला नाही. उलट छान वाटत होते. पावसाने रस्त्याच्या कडेला ओहळ निर्माण झाले होते. थोडे थांबून त्या वाहत्या पाण्याकडे पाहत मनात विचार आले की आयुष्य हे ओहळासारखेच सतत वाहणारे हवे. थांबले तर आयुष्य ठप्प होऊन जाईल आणि मजाच निघून जाईल. 

 

काल आल्यावर मी गवार निवडली.  गवार निवडताना मी तल्लीन होऊन जाते इतकी मला ती निवडायला आवडते. आज कार्ल्याची परतून भाजी आणि मुळ्याची कोशिंबीर आहे. आज सुट्टी असल्याने संध्याकाळी कोरडी भेळ करून खाल्ली. चुरमुरे, फरसाण, बारीक चिरलेला कांदा आणि कोथिंबीर आणि इंडियन स्टोअर्स मधून आणलेली तिखट मिरची चुरडून लावली. अशी भेळ आम्हाला दोघांनाही खूपच आवडते. त्यात भाजके दाणे हवेच.


चला आता लागोपाट ३ दिवस कामाला जायचे आहे ! उद्या कामावार जायचे नाही याची मजा
आदल्या दिवशीच !

 

 

२६ नोव्हेंबर २०१५

आजचा दिवस हवेसाठी खूपच छान होता. कमी थंडी, स्वच्छ सूर्यप्रकाश होता आणि म्हणूनच आम्ही ग्रीनवीलला जायचे ठरवले. जातायेता प्रवास सुखाचा झाला. रस्ते ओसाड होते कारण की आज Thanksgiving अमेरिकन लोकांचा सण. black friday करता संध्याकाळपासून गर्दी सुरू होणार.  इंडियन गोसरी आणि इंडियन जेवण असे ठरवल्याप्रमाणे झाले. आरामात उठलो. उठून व्यायाम केला. हल्ली गुरवारचा दिवस डोक्यावरून अंघोळीचा ठेवला आहे. याला कारण म्हणजे मला सध्या नोकरी लागली आहे. आणि दर आठवड्याचे कामावरचे दिवस बदलत रहातात.



आज दोघांनाही सुट्टी आहे आणि हवाही चांगली आहे म्हणून लगेचच बाहेर जायचा निर्णय घेतला. त्यात मला आजच सुट्टी आहे. विनायकला मात्र चार दिवस लागून सुट्टी आहे. नवीन नोकरीचा वेगळाच अनुभव आहे. तो मी लिहिणार आहेच. आज त्यातल्या त्यात निवांत वेळ मिळाला म्हणून रोजनिशी लिहीत आहे. काल खूपच थंडी होती. नोकरीवरून येताना चालत येते. खूप दमायला झाले होते. काल भाजणीची थालिपीठे जेवायला केली. आज रात्रीही कालच्या पिठाची उरलेली थालिपीठे आणि पटकन होणारी फ्रोजन बीन्सची उसळ करणार आहे. हल्ली आमच्या दोघांचा डबा मी रात्रीच करून फ्रीजमध्ये ठेवते. म्हणजे रात्रीचे जेवण व उद्याचा जेवणाचा डबा असा एकच मेनू असतो.


आज इंडियन उपहारगृहात छान पदार्थ होते. वडा सांबार, खेकडा भजी, मसूराची उसळ, कांदे वांग परतलेली भाजी आणि बिर्याणी छान होती‌. शिवाय नेहमीच्या ठरलेल्या इंडियन भाज्या इंडियन स्टोअर्स मधून घेतल्या. खारी, खोबरे, काजुकतली, बिस्कीटे, फरसाण हेही आवडीचे घेणे झालेच. नवीन शहरात आल्याने आम्हाला इंडियन भाज्या खायला मिळतात त्यामुळे चांगले वाटते. साधारण महिन्यातून एकदा जाणे होते, हेही नसे थोडके !

इंडियन मिरच्या आणि कढिपत्ता आणता येतो त्यामुळे पोहे आणि उपमे जास्त चवदार बनतात ! आज आलेही आणले आहे. तेही चांगलेच असेल. इंडियन चविष्ट भाज्या खाताना खूप छान वाटाते. गवार, तोंडली, कारली, घेवडा, भरल्या वांग्याला वापरता येणारी छोटी वांगी त्यामुळे पुढचा आठवडा भारतीय भाज्यांचा !

१८ ऑक्टोबर २०१५

मागच्या आठवड्यात डाऊन टाऊन ला गेलो तर रंगांची बहार होती. फॉल रंगाची पिवळी झालेली पाने फूटपाथच्या दोन्ही बाजूने होती. मांडव घातलेला जणू असे दिसत होते. काल आणि आज हवा स्वच्छ आणि सुंदर होती त्यामुळे दोन्ही दिवस छान गेले. नाहीतर मागच्या तीनही वीकेंडला गचाळ आणि ढगाळ हवा आणि पाऊसही ! सूर्यप्रकाश असतो तेव्हा खरेच खूप छान वाटते आणि
सूर्यप्रकाशामध्ये जबरदस्त थंडी असली तरीही चालते. काल २६ इंटरस्टेला असलेल्या एका लोकल पिझ्झा गृहात गेलो. चविष्ट पिझ्झा आणि सलाडही छानच होते. आज ग्रीनवीलला गेलो. कणीक संपायला आली होती आणि इंडीयन भाज्याही घेता येतील म्हणून गेलो. तिथे गेल्यावर एका भारतीय उपहारगृहात जेवलो. साधारण ४ वर्षाने या उपहारगृहात गेलो होतो. जेवण छानच होते. शिवाय गोसरी, भाज्याही ताज्या मिळाल्या. 

ग्रीनवीलला आलोच आहोत तर तिथली एक पार्क बघण्याचे ठरवले. पार्क खूपच आवडून गेली. तिथे नदीही वाहते आणि ती धबधबा बनून वाहते. शिवाय आजूबाजूला चालायलाही बरीच जागा आहे. हिरवळ आहे. सर्व बाजूने धबधबा पाहिला. चालणे झाले. फोटो सेशनही झाले. अर्थात ते व्हायलाच हवे ना !

 ही पार्क लहान मुले, म्हातारी माणसे, तरूण जोडपी, अश्या सर्वांकरता छान आहे. मागच्या वीकेंडला छान रंग दिसले म्हणून काल संध्याकाळी डाऊन टाऊनला फिरायला गेलो तर रंग उतरले होते. एक झाड मात्र नारिंगी रंगाच्या पानाने भरून गेले होते. त्याचा फोटो काढला.  शिवाय ही जी पार्क बघितली तिचे नाव आहे फॉल पार्क. तिथल्या धबधब्याचे काही विडिओ शूटींग घेतले. ही पार्क खूप आवडून गेली. एकूण वीकेंड खूपच छान गेला आहे त्यामुळे उत्साह आला आहे.

४ ऑक्टोबर २०१५

आजची रोजनिशी लिहायची म्हणजे मला कालची थोडी भर घालायला लागेल. काल सकाळपासून वादळाचे वारे आणि पाऊस साऊथ आणि नॉर्थ कॅरोलायना मध्ये येणार होते त्याच्या वार्ता वेदर चॅनलला ऐकत होतो. तसे तर गेला आठवडाभर ढगाळी वातावरण आहेच आणि अधुनमधून पाऊसही आहेच.  शनिवारी ते सोमवार संध्याकाळपर्यंत वारे आणि वारेमाप पाऊसही पडणार याच्या बातम्या तर येत होत्याच. शिवाय पॉवर जाण्याची शक्यता आहे असेही सांगत होते. शनिवार सकाळपासूनच पावसाची रिप रिप चालूच होती. दार उघडून पाहिले तर हवेत चांगलाच गारवा जाणवत होता. शनिवार रविवारची कामे तर असतातच पण थोडी पुढेमागे झाली तरी चालतात पण या वीकेंडला मात्र कामे करण्याशिवाय दुसरा कोणताच पर्याय दिसत नव्हता. त्यात शिवाय पॉवर गेली तर? म्हणून दोन्ही वेळेचा स्वयंपाक करणे हे आपसूकच आले. पोळी, भाजी, भात आमटी केला. पॉवर होती म्हणून बरे झाले. घरात बसून बसून उबायला झाले होते. बाहेर जाऊन  घरा जवळच असलेल्या पिझ्झा गृहात जावे का असा विचार करत होतो. पण त्या आधी गोसरी उरकावी म्हणजे बाहेर पडावे म्हणून पावसातही बाहेर पडलो. ग्रोसरीचे काम झाले. बाहेर जेवायला न जाता रात्रीच्या जेवणाला भाजणीची थालिपीठे केली आणि व्हॅक्युमिंग केले. ढो ढो साठलेली भांडीही घासली. खूप वैतागायला झाले होते.





 दिवसभर पाऊस पडल्याने आणि वेदर वरच्या बातम्या पाहून पाहून उद्या म्हणजे रविवारी काय परिस्थिती आहे हे बघत होतो. रविवारी पावसाचा आणि वाऱ्याचाही जास्त दणका होता. रविवारी सकाळी उठलो तर कळाले की वाऱ्याने दिशा बदलली आहे. त्यामुळे जरा हायसे वाटले. आज दिवसभर ढगाळी वातावरण होते पण पाउस अजिबात नव्हता. काल कामेच कामे झाल्यामुळे आज बाहेर जेवायला पडायचेच आणि नंतरही बाहेर पडायचे असे ठरवले. आजचा पिझ्झा मात्र खूप समाधान देवून गेला. पूर्वी आम्ही इंटर स्टेट हायवे २६ वर लोकल पिझ्झा खाल्ला होता. तोच आज खायचे ठरवले. ३ महिन्यांपूर्वी आम्ही ज्या शहरात आता राहत आहोत तिथे आलो होतो आणि जागा आम्हाला या शहरात मिळाली आणि ती सुद्धा आयत्या वेळी. कंपनीच्या जवळ जागा मिळाली तर नाहीच पण जागा पाहण्याकरता गेलो आणि आम्ही ती आता रेंटने दुसऱ्यांना देवू केली आहे त्यामुळे झालेला मनस्ताप आणि नंतर या शहरात मिळालेली जागा पाहून जेव्हा परतीच्या वाटेवर निघालो तिथे आधी पेट्रोल भरू या आणि नंतर जेवणासाठी एक्झीट घेऊ या असे ठरवले आणि अचानक आम्हाला छान पिझ्झा मिळून गेला होता.




 फ्लॅट रॉकचा पिझ्झा तर छान होताच. शिवाय तिथले सॅलडही उत्तम होते. उकडलेली भेंडी. उकडलेले बीट, काकडी , टोमॅटो व कांद्याचे काप, ब्रेड क्रंब, दाक्षे सर्व काही छान होते. त्यामुळे आजची दुपार छान गेली. आल्यानंतर थोडे आडवे झालो. उठल्यावर नेहमीप्रमाणेच चहा घेतला. पाय मोकळे करण्याकरता बाहेर पडलो ते २ तासांनी घरी आलो. आमच्या अपार्टमेंटच्या लागूनच एक फूटपाथ आहे तो इंगल्स दुकानापर्यंत जातो. तिथे जाऊन येऊन माझ्या चालीने दीड तास लागतो. चालताना इतके काही छान वाटत होते. कैदेतून सुटल्यासारखे वाटत होते. गार सुखद हवा चेहऱ्याला आनंद देत होती. पाय चालून खूप मोकळे झाले. बाहेरच्या मोकळ्या हवेतला श्वासोच्छवास उत्साह वाढवत होता. वाऱ्याने आणि पावसाने दिशा बदलली म्हणून, नाहीतर आजही घरीच बसून आणि पॉवर जाईल म्हणून दोन वेळेचा स्वयंपाकही करावा लागला असता.




 शिवाय बाहेर न जाता घरी बसून बसून उबसल्यासारखे झाले असते. बाकी ठिकाणी मात्र हाहाःकार माजला आहे. ग्रीनविल, शार्लट , wilmington, Charleston आणि कोलंबियात अजूनही पाऊस चालू आहेत आणि ठिकठिकाणी पूर आले आहेत. घरावर झाडे पडून नुकसान झाले आहे. रस्त्यावरच्या साठलेल्या पाण्यात गाड्या तरंगत आहे. तर घराघरामध्ये पाणी आले आहे. नद्यांना भरपूर पूर आले आहेत.  Hurricane Joaquin , Category 4 हे जबरदस्त वादळ कुठेही अजून थडकले नाहीये. ते आता समुद्रात गेले तरी सुद्धा इतका पाऊस काय , वारा काय, न पूर काय. हे वादळ आले असते आणि थडकले असते तर प्रचंड हानी झाली असती. पावसाचा जबरदस्त फटका मात्र काही शहरांना बसला आहे.

3117 Enterprise Drive, Apt No C7

सी सेव्हन अपार्टमेंटमध्ये मला बरेच काही सूचत गेले आणि ते मी करत गेले. जे काही केले ते कायम आठवणीत राहिले आणि जे आठवणीत राहिले ते ब्लॉगवर साठवत राहिले. रोजनिशी लिहिण्याची कल्पनाही अशीच सूचली. म्हणजे ज्या दिवशी काही वेगळे घडले तर दिनांक टाकून लिहायचे. एके दिवशी मी भारतावरून आणलेली डायरी चाळत होते. त्यामध्ये सुरवातीला मी दिनांक टाकून एक दोन वाक्ये लिहिली होती. त्यावरून मला रोजनिशीची कल्पना सूचली.

याच जागेत आमच्या लग्नाला २५ वर्षे पूर्ण झाली. त्यादिवशी सकाळपासून झिमझिम पाऊस पडत होता. सकाळी पाऊस पडायला सुरवात झाली ते अगदी रात्रीपर्यंत पडत होता. त्या दिवशीच्या जेवणात  मी आमच्या दोघांच्या आवडीचा बेत केला होता. शेवयाची खीर, पुरी, बटाट्याची भाजी आणि ओल्या नारळाची चटणी. दुपारच्या आणि रात्रीचे जेवण हेच होते.  गरम गरम टम्म पुऱ्या विनायकला वाढल्या. आमच्या दोघांच्या ३ ते ४ फोटोंचे कोलाज केले आणि ते फेबुवर टाकले. स्टेटस मेसेज लिहिला की आजचा दिवस काय होता आणि कसा गेला. तिथे मला खूप शुभेच्छा आल्या. असा आमचा २५ सावा लग्नाचा वाढदिवस आगळावेगळा साजरा झाला आणि म्हणूनच तो जास्ती लक्षात राहिला आहे!

 इथे फॉल सीझनमध्ये पानगळती होते. सर्वत्र रंगीबेरंगी पानांचा सडा पडलेला  असतो. फॉल सीझनमधल्या एके दिवशी मी बाल्कनीत उभी होते तर खालच्या अंगणात बराच सडा पडला होता. लगेच खाली गेले, पाने गोळा केली आणि वर आले. ती पाने मी एका बशीत मांडली. नंतर त्याच पानांचे दसऱ्याला एक तोरण बनवले. सुई दोरा घरात होताच. सुईत दोरा ओवला आणि एकाड एक वेगवेगळ्या रंगाची पाने ओवली. तयार झालेले तोरण मी दारावर बांधले. त्या तोरणाकडे खूप कौतुकाने बघत होते मी !

याच जागेत मला एक कथा लिहायला सुचली. आपोआप सूचत गेली आणि ती भराभर मी वहीत लिहीत गेले. कथा लिहायला मूद्दामहून कधीच बसले नाही. काही वेळा इतके काही सूचत जायचे की ते पटकन वहीत उतरवून काढायचे. हे जे सूचले ते एक आश्चर्यच म्हणावे लागेल. कथा संपूर्ण पणे डोक्यात आहे. अर्धी ब्लॉगवर लिहून झाली आहे. अर्धी बाकी आहे. बघू आता कधी सुचतय ते. जेव्हा सूचेल तेव्हा ती कथा पूर्ण होईल. याच घरात काही सेंकदाकरता भूकंप झाला होता. कधी नव्हे ते एक वादळ याच घरात येऊन गेले. अगदी सुरवातीच्या काळात एक दिवस खूप पाऊस पडला आणि एक छोटे बेडूक पिल्लू घरात आले होते. त्या पिल्लावर पण जे काही सुचले ते लिहून काढले होते. ब्लॉगवर आहे. या घरात रेसिपीज खूप करून झाल्या. पूर्वी कधीही न केलेल्या रेसिपीज या घरात केल्या गेल्या. अनेक प्रकारच्या वड्या तर केल्याच. शिवाय बाहेरच्या बाल्कनीत उन्हाळ्यात काही वाळवणाचे प्रकारही केले.

जेव्हा मी ली रिंगरला वेदर शॉट साठी फोटो पाठवत असे, ते तो वेदर चॅनलला दाखवणार आहे का, यासाठी मी रोज उठल्यावर मेल चेक करायचे. पण काही वेळा उठायला उशीर झाला तर विनायक मला उठवायचा आणि सांगायचा "रोहिणी लवकर ऊठ, तु पाठवलेला फोटो दाखवत आहेत. असे म्हणल्यावर मी ताडकन उठायचे. आम्ही तिथून निघण्याच्या काही दिवस आधी फेबू स्टाईल फोटो दाखवत होते.

 म्हणजे जेव्हा मी ली रिंगरच्या फेबू पेजवर तो फोटो पाठवला तर माझी फेबुची प्रोफाईल व नकाशा दाखवायचे की हा फोटो कुठे काढला आहे.  नदीवरचा एक शेवटचा सूर्यास्ताचा फोटो पाठवला होता.
तो त्याने फेबू स्टाईल दाखवला. त्याने मला खूपच आनंद झाला होता.

 दर रविवारी नदीवर चालायला जाणे आणि सूर्यास्त बघणे आणि त्याचा फोटो काढून तो ली रिंगरला पाठवणे हा कार्यक्रमच ठरून गेला होता.

 क्रमश : ....

3117 Enterprise Drive, Apt No C 7

सी सेव्हन मधली एक बेडरूम की जी नंतर माझीच होऊन गेली होती. याचे कारण पहिल्यांदा तिथे डेस्कटॉप होता. नंतर लॅपटॉप आला. आधी इंटरनेट कनेक्शन खूप स्लो होते, नंतर ते फास्ट झाले. मास्टर बेडरून मधून मध्यरात्री मी हळूच उठून दुसऱ्या बेडरून मध्ये यायचे. डोक्यात सतत काही ना काही घोळत असायचे आणि जे काही सुचेल ते लगच्यालगेच वहीत उतरवण्यासाठी मी दुसऱ्या
बेडरूम मध्ये येत असे. 

वहीत लिहिण्यासाठी म्हणून यायचे खरी, पण ते लिहून झाल्यावर साहजिकच मला डेस्कटॉप उघडून मनोगतावर काय काय लेखन  आले आहे ते बघण्याचा मोह व्हायचा व याहू मेसेंजर आपोआप उघडल्यामुळे तिथे असलेल्या काहीजणींशी बोलणेही व्हायचे. असे करता करता ती बेडरूम माझीच होऊन गेली ! पहाटे जेव्हा मला आपोआप जाग यायची तेव्हा पक्षांची चिवचिव ऐकू यायची. बेडरूमला लागूनच एक झाड होते. तिथे पक्षी असायचे. हे पक्षी पहाटे पहाटे खूप छान गप्पा मारायचे. एकाने किलबिल  केली की लगेचच दुसरा पक्षी त्याच्या आवाजात त्याला साथ द्यायचा. मधूनच तिसऱ्या पक्षाची त्याच्या आवाजातली साथ. वेगवेगळे आवाज एकमेकांना साथ देत आहेत हे ऐकून खूप छान वाटायचे.   हा काळ साधारण पहाटे ५ ते ६ च्या सुमाराचा असायचा. एकदा का उजाडायला सुरवात झाली की पक्षांची किलबिल अचानकपणे बंद व्हायची.  एकदा जेव्हा मला अशीच पहाटे जाग आली तेव्हा या पक्षांच्या गप्पा मी डिजिकॅम मधून टेप केल्या होत्या. काहीवेळेला जेव्हा पहाटे जाग यायची तेव्हा मी खिडकीतून डोकावले की फटफटलेले दिसायचे. आकाशातही सुंदर रंग जमा झालेले असायचे. दार उघडून बघायचे तर उजवीकडे क्षितिजावर लालसर छटा उमटलेली असायची. . लगेचच कॅमेरा घेऊन खाली जायचे. हवेत एक प्रकारचा छान थंडावा असायचा.

क्षितीजावर उमटलेली लालसर छटा छेदून सूर्याचा लाल गोळा हळुहळू सरकत वर यायचा. काही क्षणातच लाल चुटुक गोळ्याचे पिवळ्या रंगात रूपाअंतर व्हायचे आणि नंतर पांढरा शुभ्र सूर्य दिसायला लागायचा. डोळे दिपून जायचे. एकदा तर लाल चुटूक सूर्याच्या पार्श्वभूमीवर आकाशातील रंग आणि ढगांचेही वेगळे रंग होते. आकाशात कुणीतरी पेंटींग केलयं असेच वाटत होते. सूर्योदयाची अशीच काही वेगवेगळी रूपे मी कॅमेरात साठवलेली आहेत. शिवाय ती ली रिंगरलाही पाठवलेली आहेत.

 विल्मिंग्टन मध्ये कोणताही ऋतू तीव्र नव्हता. १० वर्षात मोजून ३ वेळाच हिमवर्षाव झालेला आहे. २००९ साली हिमवृष्टी झाली ती म्हणजे कापसा सारखा स्नो पडून सर्वत्र पांढर झाले खरे, पण काही क्षणातच ढ्गात लपलेला सूर्य वर आला आणि बर्फाचे पाणी पाणी झाले. २०११ साली चा स्नो मात्र छानच पडला. जिन्यातही बर्फाचा ढीग साठला होता. त्यावरून चालत खाली उतरणे म्हणजे एक दिव्यच होते. पण तरीही कठड्याचा आधार घेत घेत खाली उतरले. पूर्ण अपार्टमेंटच्या आवारात सावकाश चालत एक चक्कर मारली. तळ्याच्या आजुबाजूला साठलेला बर्फ आणि मधोमध पाणी खूप छान दिसत होती.  बदकांचे पाय चालताना घसरत होते. अनेक फोटो घेतले. नंतर स्नो मॅन, स्नो डॉल आणि स्नो गर्ल बनवली. या बनवलेल्या कलाकृतींचेही फोटो घेतले. २०११ सालची हिमवृष्टी खूप आनंद देवून गेली. २०१४ साली मात्र जो बर्फ पडला तो खुप क्रिस्पी होता. त्यावरून चालणे खूप अवघड होऊन बसले होते. या बर्फाचेही रूप छानच दिसत होते. जिन्यावर साठलेल्या बर्फाची एक स्नो वुमन बनवली.  

 अगदी सुरवातीला जेव्हा या अपार्टमेंटमध्ये रहायला आलो तेव्हा प्रत्यक्षातले मित्रमैत्रिणी कोणीही नव्हते आणि अशी परिस्थिती १० वर्षे झाली तरी तशीच राहिली. ऑनलाईन मित्रमंडळी जमा होण्या आधी सुरवातीला डेस्कटॉपवर म्युझिक इंडिया ऑनलाईन वर गाणी ऐकायचो. शिवाय मनोगतावर लिहिलेल्या कविता, लेख, चर्चा वाचायचो. जेव्हा मनोगतावर पाककृती विभाग सुरू झाला तेव्हा खऱ्या अर्थाने माझ्या लेखनाला सुरवात झाली. पण एकूणच या सर्वांच्या आधी मी टिव्ही बघत होते. डीश नेटवर्क घेतले होते. तिथे सोनी, झी सिनेमा आणि सहारा वन अशी ३ चॅनल्स घेतली होती. तिथल्या काही मालिका मला अजूनही आठवत आहेत. त्या अनुक्रमे "एक लडकी अंजानी सी" " हरे काँच की चुडियाँ"  "वो रहनेवाली महलोंकी" "साँस बिना ससुराल"  "वैदेही" खूप छान होत्या या मालिका. मला खूपच आवडल्या होत्या. घरही मी खूप टिपटॉप ठेवायचे.  शिवाय झी सिनेमावर सिनेमे पाहण्यातही छान वेळ जायचा. त्यावेळेला कॉलिंग कार्ड होते. १० डॉलरला २० मिनिटे मिळायची.  या कार्डावरून भारतात फोन व्हायचे. नंतर ही कार्ड स्वस्त झाली. vonage  आल्यापासून मात्र अगणित इंडिया कॉल्स सुरू झाले. अमर्याद बोलणे सुरू झाले. अमेरिकेत झालेल्य मैत्रिणींशीही अमर्याद बोलणे सुरू झाले ते आजतागायत !!

 रात्री जेवल्यावर फिरायला जायची सवय की जी भारतापासून होती. ती इथे २००१ ला आल्यानंतरही ४ ते ५ वर्षे टिकली. नंतर मात्र विनायकचे ऑफीसमधले काम वाढल्यावर आमच्या दोघांचे मिळून फिरणे बंद झाले. इतरत्र शनिवार रविवार होत असे. पण रोजच्या रोज चालणे हे बंद झाले. मी संध्याकाळचे चालणे सुरू केले. अपार्टमेंटच्या आवाराबाहेर जो रस्ता होता तो डाव्या बाजूला विनायकच्या ऑफीसकडे जाणारा होता आणि उजवा रस्ता काही वेळाने बंद होऊन परत त्या रस्त्याला दोन वेगवेगळे रस्त फुटत होते. मी त्या दोन्ही बाजूच्या रस्त्यांना ज्या स्टॉप साईन्स आहेत की ज्या काही  ठराविक अंतर पार पाडून गेल्यावर असतात त्या सर्व ऍड करत खूप चालायचे. 

सर्व मिळून माझे तासाच्या वर चालणे व्हायचे.

विनायक रविवारी सकाळी २ मैल चालून यायचा. त्याने एक रस्ता शोधून काढला होता की जो 

पूर्ण वेटोळा होईपर्यंतचा   रस्ता होता.

 क्रमश : .....

१९ सप्टेंबर २०१५

शनिवारी जेव्हा वि म्हणतो मला आज ऑफीसला जायचे आहे तेव्हा मला खूप आनंद होतो ! कारण की मी पण त्याच्याबरोबर ऑफीसला जाते. आज नेहमीप्रमाणे सकाळी साफसफाईची कामे उरकल्यावर निघालो. मेक्सिकन उपहारगृहात जेवण केले आणि थेट ऑफीस गाठले. जायचा यायचा रस्ता खूपच निसर्गरम्य आहे. वि ची कंपनी डोंगराच्या पायथ्याशी आहे तर सध्या आमचे घर डोंगराच्या वर आहे. ३ ते ४ छोटी गावं ओलांडून जावे लागते. जाताना उंच उंच डोंगर व डोंगरावरच्या माथ्यावरची घनदाट झाडे दिसतात की जी आभाळाला भिडलेली आहेत. परत येताना चढ लागतो आणि डोंगर खाली खाली जात आहे असे दिसते. आज आफीसमध्ये मी थोडी युट्युबवर गाणी ऐकली. नंतर मिटींग रूम मध्ये जाऊन थोडे अभ्यासाचे वाचले. नंतर चहा केला. व्हाईट बोर्डवर काहीतरी जसे येईल तसे स्केच पेनने उमटवले. वि चा फोटो काढला. नंतर थोडा वेळ ऑफीसच्या समोर असलेल्या सफरचंदाच्या झाडाखाली सावलीत बसले. वि चे काम साधारण ३ ते ४ तास होते. ते झाल्यावर निघताना चॉकलटे खाल्ली. घरी आल्यावर परत एकदा चहा घेतला. रात्रीच्या जेवणासाठी भाजणीची थालिपीठे खाल्ली. एकूण आजचा दिवस छान गेला !