Tuesday, March 07, 2017

इंगल्स मार्केट ...(4)

विकी मला "रोरो" म्हणते. आमचा जो ओटा आहे तिथे मध्यभागी एक रेष आहे तर म्हणते हा डावीकडचा माझा ओटा आणि उजवीकडचा तुझा. मी म्हणते "ओके! " तुझे साऊथ कॅरोलायना आणि माझे नॉर्थ कॅरोलायना" डू नॉट क्रॉस द स्टेट लाईन, ओके! :) तर गाल्यातल्या गाल्यात हासते. एकदा तर मजाच झाली. ती सकाळी लवकर येत असल्याने काय काय बनवायचे याची एक यादी तयार करते आणि मला विचारूनच तू काय काय बनवणार आहेस? आणि त्यापुढे "रोरो" लिहिते. एकदा तिने मजेने ROW (रोरो) लिहिले होते. :D पदार्थ लवकर बनव असे म्हणायचे झाल्यास "हरी अप" नाही म्हणत, " हरी हरी हरी" म्हणते. मग मी पण तिला ती पदार्थ बनवताना " हरी हरी हरी" म्हणते. :D ६६ वर्षाची विकी मजेशीर आहे. तिच्याबरोबर काम करताना मजा येते.



मी, विकी आणि कार्मेन (spanish) आम्ही तिघी उत्पादन विभागात आहोत. मला कार्मेन ने काम शिकविले. विकी आणि कार्मेन दोघीही एकमेकींच्या नावाने खडे फोडत असतात. उत्पादन विभागात खूप काम असते. आमच्या मदतीला सुशीवाल्या बायका त्यांच्या मनात असेल तर त्यांचे काम संपवून आम्हाला मदत करतात. त्यात एक लुलू :D नावाची बाई आहे. हे नामकरण विकिनेच केले आहे. ही लुलू नावाची बाई मुळची फिलीपाईन्स देशातली. ही ६३ वर्षाची आहे.




आम्हाला हॉट बारला मदत करावी लागते. कारण की कस्टमर्सना पहिले प्राध्यान्य दिले जाते. एकदा एक बाई आली आणि मी तिथे होते. तर मला म्हणाली दोन ड्र्मस्टीक. मी गोंधळले. विचारले शेजारच्या टबाटाला. ति म्हणाली she wants fried legs Rohini :), oh ! (me) :D ऑर्डर देणाऱ्या बाईने पण ड्रमस्टीक वाजवण्याची ऍक्शन करून दाखवली आणि म्हणाली, it looks like drumsticks ! oh, got it ! (me) :) एका तंगडीची किंमत किती हे यादीत पाहिले आणि त्याप्रमाणे गुणिले २ करून लेबल प्रिंट केले आणि तिला २ तंगड्या दिल्या. इथे ऑर्डर देताना काही जण जेवणाची ऑर्डर देत नाहीत. तर काहीवेळा ८ किंवा १६ पिसेस ऑफ चिकन मागतात. त्यात 8 pieces means 2 breast, 2 thigs, 2 legs and 2 wings. त्याचे मी मनातल्या मनात मराठीकरण केले आणि मनातल्या मनात खूप हासले.




नंतर एके दिवशी एकदा एक माणूस आला आणि मला म्हणाला I want dark meat, मी परत गोंधळले आणि विचारले तर टबाटा म्हणाली he wants legs and wings rohini :)
गोंधळण्याचे कारण की जन्मात कधी मांस आणि चिकन पाहिलेही नाही आणि खाल्लेही नाही. मी मांस त्याच्या रंगावरून ओळखायला लागली आहे. हॅम म्हणजे गुलाबी , रोस्ट बीफ म्हणजे लाल त्याच्या कडा काळपट. बीचवुड हॅम म्हणजे गुलाबी आणि कडा विटकरी आणि फुलासारख्या गोलगोल. मांसाचे बरेच प्रकार आहेत. हॅमच्या पातळ चकत्या म्हणजे आपल्या तांदुळाच्या ओल्या पापड्या रंग वेगळा :) हॅल सलाड म्हणजे दिसायला गाजरहलव्यासारखे रंग वेगळा. :)
सगळ्यांना माहीती झाले आहे की मी पक्की शाकाहारी आहे ते. शिवाय मी दारूही पीत नाही आणि सिगरेटही ओढत नाही ते.




मला एकदा एकीने विचारले की इंडियातले सर्व लोकं असेच आहेत का? तर मी म्हणाले नाही गं ! आमच्यासारखी मोजकीच लोकं अशी आहेत. बाकी सर्वजण मांसाहार करतात, दारू पितात आणि आणि सिगरेटीही फुंकतात. ती हासली :D आणि ओके म्हणाली.


डेली सेक्शनला पुरूष आणि बायका दोघेही कामे करतात. १८ वर्षापासून ते ६७ वर्षांच्या वयोमर्यादेतील सर्वजण आहेत. Arthur नावाचा एक आर्मी मधला मुलगा काही दिवस आमच्या डेली सेक्शनला होता. त्याने मला विचारले की तू कोणत्या देशाची आहेस. मी म्हणाले इंडिया. त्याला खूप आनंद झाला कारण की तो कॉलेजमध्ये cultural studies शिकत होता. त्याने मला विचारले आर यु तमिळ? मी म्हणाले नो, आय एम मराठी. त्याच्या चेहऱ्यावर प्रकाश पडलेला दिसला नाही. :D मग मी म्हणाले , आय एम हिंदी. ओह! हिंडी ! याया हिंडी हिंडी ! :D मग म्हणाला खूप प्रकारच्या प्रकारच्या भाषा बोलतात ना इंडिया मध्ये. मी म्हणाले हो.
कॅन यु स्पिक संस्कृत? नो रे बाबा ! माय मदर टंग इस मराठी, बट आय कॅन
स्पिक हिंडी,अँड इंग्लीश, नो तमिळ, नो संस्कृत ! :D त्याला संस्कृत शिकायचेय ! त्याला भारतीय कलचर आवडते हे समजल्यावर मला खूप छान वाटले.





जॉन नावाचा अजून एक मुलगा होता, तो आता आमच्या इथे काम करत नाही. मी टबाटाला म्हणाले की जॉन इथला जॉब सोडून चालला आहे का? अशी नोट वाचली मी जेमीच्या टेबलावर. ती म्हणाली छे गं. :) असे त्याने बरेच वेळा लिहिले आहे. पण यावेळेला खरच त्याला दुसऱ्या ठिकाणी जॉब लागला होता. मी त्याचे अभिनंदन केले आणि विचारले कुठे दुसरी नोकरी? तर म्हणाला steakhouse, fancy restaurant, more money ! :)
मजेशीर होता जॉन. लहर आली सगळ्यांना म्हणायचा I love you ! I love you Carmen, I love you lulu, I love you rohini. मग आम्ही पण सगळ्या जणी म्हणायचो मी टू, मी टू :D मग हगची खूण करायचा. मला तशी खुण केल्यावर मी फक्त हासले. त्याला ते कळले असावे. (मनात म्हणले मी नाही हं कुणाला हगबिग करणार. :D मला हगिंग हा प्रकारच आवडत नाही मग तो पुरुष असो अथवा स्त्री. ) हा टबाटा बरोबर हॉट बार आणि सब बार ला असायचा. १२ तासाची ट्युडी करायचा. अतिशय प्रामाणिक आणि मेहनती होता.
इथे एक स्पॅनिश मुलगा आहे. तो सकाळी कॉलेजला जातो आणि दुपारच्या शिफ्टला कामाला येतो. मला विचारत असतो तुमच्या भाषेत याला काय म्हणतात नि त्याला काय म्हणतात. एकदा विचारले नाईफ ला काय म्हणतात तर मी म्हणाले चाकू. तेव्हापासून तो कामाला आला की मला हाय हॅलो न म्हणता चाकू, चाकू म्हणतो.






आमच्या इथे सब, हॉट, सुशी बार बरोबर आणखी दोन बार सुरू झालेत ते म्हणजे पिझ्झा बार आणि ऐशियन बार. त्याची तयारी काही दिवसांपूर्वीच सुरू झाली होती पण आज हे २ नवीन बार प्रत्यक्षात सुरू करायचे होते. सुशी बार चा मॅनेजर सगळ्यांना (आम्हाला नाही) सूचना देत होता. ऍडम आमचा डेली मॅनेजर त्याने सांगितले की आज सर्वांनी हजर रहायचे आहे. ज्यांचा डे ऑफ आहे त्यांनी सुद्धा. टु फेस न्यू सिच्युएशन. अजून काही माणसे कामावर रूजू झाली आहेत. इतकी गर्दी छोट्या जागेत की आवाज सहन होत नव्हते. जातायेता एकमेकांवर सर्वआदळत होते. :D आमचे सामान मिळणे कठीण झाले होते. कोल्ड रूम सध्या तरी खूप मागे गेली आहे त्यामुळे बनवलेले पदार्थ तिथे जाऊन ठेवण्यासाठी अनेक फेऱ्या माराव्या लागत होत्या. त्यामुळे पाय प्रचंड दुखत आहेत. :( कार्मेन मला म्हणाली की मला तर चिकन केस मध्ये कश्या कोंबड्या वावरतात ना तसेच वाटत आहे. :D बाकीचीही बरीच बदलाबदली झाली आहे. गिचमिड गिचमिड. मला तर वाटत होते या आवाजाने आणि गर्दीने मी चक्कर येऊन पडते की काय. :( विकी चा आज फोटो काढण्याचा मूड होता. माझ्या ऍप्रन वर जे स्टीकर्स आहेत ते चिकन सॅलड सँडविचचेे. पदार्थ बनवून झाले की त्याचा कोड प्रिंटर वर टाकून त्यावर आकडा टाकून प्रिंट वर प्रेस केले की पटापट लेबल्स बाहेर येतात. मग ती ऍप्रन ला चिकटवायची आणि मग प्लॅस्टीकच्या डब्यांना. अजून २ स्टीकर्स चिकटवायचे असतात. आज विकी ने माझा आणि सुशीवाल्या दोघीजणींचे फोटोज काढले. मग मी पण एक विकीचा काढला. कार्मेन चा आज मूड नव्हता. मी तिचा पण फोटो काढणार होते. कार्मेन, मी आणि विकी उदपादन विभागात आहोत. नवीन मॅनेजर ने मला विकीसाठी २ दिवस आणि कार्मेन साठी २ दिवस ठेवले असल्याने मला आता शनि-रवी पैकी एक दिवस सुट्टी मिळते. आधीची मॅनेजर जेमी आणि विकीचा ३६ चा आकडा :D असल्याने ती मला कार्मेन साठी ३ दिवस द्यायची पण मला शनि-रवी सुट्टी कधीच मिळायची नाही. विकी म्हणते कि तू माझ्याबरोबर पहाटे ६ लाच कामाला येत जा. :D आणि कार्मेन म्हणते की मला तू ४ दिवस हवीस. :) ती ५ दिवस असते. कार्मेन आणि विकी ह्या दोघीही माझ्याकडे एकमेकींच्या नावाने खडे फोडत असतात. :D आणि मी फक्त ya, ok, इतपतच प्रतिसाद देते.
विकीने माझा फोटो काढल्यावर लुलूला म्हणाली "hey lulu, Look at that stickers girl. she is on sale !


अमेरिका म्हणजे सारे कसे छान छान असे नाहीये. गुळगुळीत रस्ते (काही रस्ते खडबडीत आहेत की ज्यावरून कार चालवली की आपण होडीत बसल्यासारखे वाटते :D ) आणि स्वच्छ हवा (काही ठिकाणी अत्यंत बोचरे वारे आणि हाडे गोठवणारी थंडी असते :( स्प्रिंग्मध्ये परागकणांची ऍलर्जी की काहीजणांना रोजच्या रोज गोळ्या घ्याव्या लागतात नाहीतर श्वास घ्यायला त्रास होतो :( आणि उन्हाळा म्हणजे काही राज्यात रणरणते उन असते. हवा इतकी बदलती असते की एका दिवसात सर्व ऋतू पहायला मिळतात.




इथेही बायकांना बऱ्याच समस्या असतात. मी ग्रोसरी स्टोअर मध्ये काम करते त्यामुळे मला माहीती झाले आहे. कमीतकमी मजूरी प्रत्येक राज्यात वेगवेगळी असते. प्रत्येक राज्याच्या महागाईनुसार ही मजूरी आहे.
आमच्या स्टोअरमध्ये ज्या बायका काम करतात त्यांचे जीवन कसे आहे ते काही त्यांच्याशी बोलून तर काहींनी ते मला सांगितले म्हणून माहीती पडले. स्टोअरमधला पगार त्याना पुरत नाही. पगार कमी आणि कष्ट खूप.
एक अमेरिकन बाई आहे. वय वर्षे ३० तिचे लग्न झाले आणि तिला ३ मुले आहेत. ती मला म्हणाली की ती तिच्या नवऱ्यापासून घटस्फोट घेणार आहे. कारण की तिला नवरा दारू पिऊन खूप मारहाण करतो. तो तिला बोलावत आहे परत ये म्हणून पण ती म्हणाली की मी आता मार सहन करणार नाही. काही झाले तरी मी परत जाणार नाही. तिची ड्युटी सकाळी ७ ते दुपारी ३ अशी आहे. ती लवकर उठून मुलांचे व स्वतःचे आवरून मुलांना डे केअर मध्ये सोडते आणि मग कामावर हजर होते. बरे नसताना पण ती कामावर येते. मला म्हणाली की मला पैशांची गरज आहे.




मेक्सिको देशामधल्या ४ बहीणी त्यांच्या चुलत भावांबरोबर अमेरिकेत १९८८ साली आल्या. पोटापाण्याकरता (सर्वजण इथे पोटापाण्याकरताच येतात, मजा मारायला येत नाहीत. ) त्यातल्या २ बहिणी आमच्या इथे काम करतात. दोघींचे नवरे व्हाईट अमेरिकन होते. एकाला रोग होता तो त्याने सांगितला नाही आणि तो लवकर मरण पावला. तिला एक मुलगा आहे. तिच्या बहिणीचा नवराही व्हाईट अमेरिकन होता. त्याने पैशाची अफरातफर केली आणि तो पळून गेला. तिला एक मुलगी आहे. त्यामुळे त्या दोघी बहिणी आणि त्यांची मुले एकत्र रहातात.
एक अमेरिकन बाई आहे तिची आई दवाखान्यात आहे. तिलाही असाच कुठला तरी रोग झाला आहे. पण ती आईकरता तिला होत नसनाही काम करते.
एक अमेरिकन बाई आहे तिला आता Breast cancer झाला आहे. त्यामुळे तिच्या ऑपरेशन करता ती काही दिवस रजेवर होती. मला वाटले की २ ते ३ महिने तरी येणार नाही. पण महिन्याच्या आत रूजू झाली. तिलाही पैशाची गरज आहे.





एक फिलिपियन बाई तिच्या नवऱ्या बरोबर इथे आली. आणि काही वर्षांनी तिचा नवरा वारला. ती ग्रीनकार्डावर आहे. आणि एका बॉय फ्रेंड बरोबर राहते. तिला ५ मुले आहेत. सर्व मुले निरनिराळ्या देशात आहेत.
एक फिलीपियन बाई आहे. ती सिंगापूर मध्ये काही वर्षे काम करत होती. लग्न झाले आणि मुले झाली. तिचा नवरा वारला. सिंगापूरमध्ये तिला एक व्हाईट अमेरिकन भेटला. आणि त्यांचे प्रेम जमले. ५ ते ६ वर्षांनी त्यांनी लग्न केले आणि ती अमेरिकेत आली. तिचा दुसरा नवराही वारल. तिला एक मुलगी आहे. तिच्याकरता ती नोकरी करते. ती पण एका बॉयफ्रेंड बरोबर राहते.



आपल्याला वाटते की अरे, या वयात बॉयफ्रेंड? पण बॉयफ्रेंड म्हणजे नुसता सेक्स नसून बाकीच्याही गोष्टी आहेतच की. कुणाचा तरी आधार आणि भागत नाही म्हणून खर्चासाठी शेअरींग.

Friday, February 17, 2017

भारतभेट २०१६

यावर्षीची भारतभेट अगदी मोजून होती. दोघांच्याही नोकऱ्या नवीन असल्याने जास्त रजा मिळाली नाही. शिवाय नोकरीबदलामुळे जुलैचे काढलेले तिकीट रद्द केले होते आणि त्यामुळे रद्द केल्याचे पैसे तर कापलेले होतेच आणि त्यात भर म्हणजे आधी बुक केलेल्या एअरलाईन वापरून दुसरे तिकीट काढायचे होते. मी आधी नोकरी करत नसल्याने आरामात बॅग भरता यायची. आता नोकरी मुळे ज्यावेळी कामावर जायचे नसेल त्यादिवशी शॉपिंग आणि बॅगा भरणे असे चालले होते. थंडी तर इतकी होती की कामे पटापट उरकताच यायची नाहीत. भारतात पोहोचलो आणि जेटलॅग जातो न जातो तोच परतीच्या प्रवासाची तयारी सुरू झाली. आईबाबांना डोळे भरून पाहून घेतले.  आईने थालिपीठाची भाजणी आधीच करून ठेवली होती त्यामुळे वेळ वाचला. देवीचे दर्शन घेण्याचे ठरवले होते.

पुण्यातल्या जोगेश्वरीचे दर्शन खूप छान झाले. ओटीचे सामान बघताना छान वाटत होते. दर्शना नंतर बांगड्या भरल्या. मग हळूहळू चालत आम्ही दोघी म्हणजे आई आणि मी शॉर्टकटने तुळशी बागेत शिरलो. यावेळेला तुळशीबाग बरीच हिंडले. गाऊन घेण्यानिमित्ताने फिरलोच. शिवाय मला काही कानातले घ्यायचे होते. मी जिथे काम करत तिथल्या मैत्रिणींकरता मी कानातले घेतले. इथे आल्यावर त्यांना दिले तर सगळ्याजणी खूपच खूष झाल्या ! तुळशीबागेत फिरून मग बाहेरच मसाला डोसा खाल्ला. काही कामानिमित्ताने एफसी रोडला गेलो आणि न ठरवताच वैशालीला भेट दिली. अर्थात वैशालीवर मी काही प्रेमबिम करत नाही. पुर्वी पण क्वचित गेली आहे. १५ दिवस म्हणजे तसे जेमतेम ८ ते १० दिवसच आईकडे राहणे झाले. पण तरीही त्यातल्या त्यात आईने मला बरेच प्रकार खाऊ घातले.


शेवयाची खीर, साबुदाणा खिचडी,  चकोल्या, होळीनिमित्ताने पुरणपोळीही झाली.  बरेच वर्षानंतर होळी पहायला मिळाली. विमानात ३ सिनेमे पाहिले. पिकू एकदम फालतू आहे. बाजीराव मस्तानी बरा वाटला. बजरंग भाईजान छान आहे.रंजनाकडे बटाटेवडे फ्रुटसॅलड असे जेवण छानच होते. चव आली. अर्चनाने माझ्यासाठी भारतात आल्या आल्या मला वडापाव, शेवबटाटापुरी खायला घातली. शिवाय घरी बोलावून छान बेत केला होता. भाकरी वांग्याची भाजी, आणि स्वीट डिश म्हणून जिलेबी आणि मठ्ठा,



माझ्या चुलत जावेने चविष्ट मिसळ केली होती. विनायक व त्याची चुलत बहिण वर्षा शेगावला जाऊन आले. नाही म्हणता म्हणता कमी वेळात बऱ्याच गोष्टी झाल्या म्हणायच्या.

मुंबई विमानतळ खूपच चकाचक झाला आहे. असे वाटले की आपण दुसऱ्या कोणत्या तर देशात आलोनाही ना? आजपर्यंत इतके विमानतळ बघितले पण आताचा हा चकाचक झालेला मुंबईचा विमानतळ तर जगात १ नंबर लागेल. आई कडे मी एकदा सौम्य खिचडी केली होती. ती आवडली सगळ्यांना.

Tuesday, February 14, 2017

१४ फेब्रुवारी २०१७











आजचा दिवस आणि कालचाही छानच गेला. २ दिवस सुट्टी असल्याने थोडे विश्रांतीही झाली. जास्तीची कामे मात्र झाली नाहीत. हवा क्षणाक्षणाला बदलत आहे. प्रचंड बोचरे वारे आहेत. थंडी तर असणारच. हिवाळा संपत आलाय तरीही थोडीफार कमीजास्त होतच असते. काल आणि आज मुख्य म्हणले आईबाबांना , माझ्या बहिणीला आणि भाचीला विडियो कॉलवर बघता आले. आईबाबा सध्या ८ दिवस माझ्या बहिणीकडे रहायला आले आहेत. त्यांच्या आवडीचे आणि जे खावेसे वाटते असे सर्व लाड ती त्यांचे करत्ये हे पाहून खूप समाधान झाले. माझ्यासारखीच माझी बहिण पण गाते म्हणजेच गुणगुणते.  तीने गायलेले गाणे मी बऱ्याच वर्षात ऐकले नव्हते ते आज ऐकले. तिचा गायचा सूर माझ्यापेक्षाही छान आहे. तिचे गाणे ऐकून छानच वाटले. बाबांनिही गाणे गायले. आईनेही थोडे गायले. मी आईलाही म्हणते तू गात जा. तर म्हणते माझा आवाज गेला आता.   आम्हाला सगळ्यांनाच म्हणजे आईबाबा, रंजना, सई, विनायक आणि सुरेश (आमचे नवरे) गाण्याची प्रचंड आवड आहे. सतत गाणी ऐकत असतो.


 आज मधुबालाचा  वाढविवस आणि व्हॅलेनटाईन डे एकत्र असल्याने तिची आणि काही रोमँटिक गाणी काल आणि आजही युट्युबवर पाहिली. आता उद्या आणि परवा कामाला जाताना उत्साह येईल कारण की गेले २ दिवस वेगळे आणि छान गेले. मैत्रिणीशी फोनवर खुप बोलणे झाले. आज तिखटामिठाचा शिराही बरेच दिवसांनी केला त्यामुळे खाताना खूप छान वाटत होते. चवीत बदल झाल्यासारखे. बरेच दिवसांनी आज रोजनिशी लिहीली. कामामुळे वेळ आणि एनर्जीही मिळत नाही. असो. २०१७ सालामधली ही पहिली रोजनिशी. असेच काही वेगळे आणि उत्साह देणारे असेल तर नक्कीच लिहीन.



Henderonville, Horseshoe, Etowah, Laurel Park,  Pisgah National forest, Chimney Rock, Fruitland,  Brevard, Arden, Asheville, North Carolina हा सर्व प्रदेश छोट्या छोट्या डोंगराळ भागात वसला आहे.  प्रत्येक छोट्या शहराची लोकसंख्या ८  ते १५,००० च्या दरम्यान  इतकीच आहे. महिना झाला असेल  आम्ही दुसऱ्या अपार्टमेंट मध्ये राहायला आलो आहोत. आज मला कामावर सुट्टी असल्याने  अपार्टमेंटच्या आवारात  चक्कर मारायला गेले होते. तिथले फोटोज घेतले. रमत गमत गेले. साधारण ५० मिनिटे लागली. माझे कामाचे ठिकाण आता १५ मिनिटांच्या चालण्याच्या वाटेवर आले आहे. हे ठिकाण उतारावर आहे. येताना मला थोडा चढ चढावा लागतो. या आधी राहात होतो तिथे मला चालत ४५ मिनिटे लागायची. सुरवातीला बराच उतार होता. नंतर थोडी चढण होती. मग थोडा  सरळ रस्ता होता.  तिथल्या अपार्टमेंटच्या आवारात शिरल्यावर अजून थोडा चढ आणि खूप मागच्या बाजूला आमचे घर होते. एकूणच वर लिहिलेल्या छोट्या शहरांमध्ये  एकही रस्ता सरळ नाही. वळणावळणाचे रस्ते पसरलेले आहेत. खूप रमणीय भाग आहे हा नॉर्थ कॅरोलायनाचा.

Monday, February 06, 2017

वास्तू (८)

 
 
या चित्रात दिसत आहेत ते म्हणजे अमित, सिंपल , डिंपल आणि माझी भाची सई.  आईच्या घराशेजारील  घरात एक गुजराथी कुटुंब राहिला आले तेव्हा डिंपल ६ महिन्यांची होती. तिला आम्ही आमच्या घरी दुपट्यात गुंडाळून घेऊन यायचो. तिच्या गालाला बोट लावले की ती खुदकन हासायची आणि तिच्या दोन्ही गालाला खूप छान खळ्या पडायच्या. आम्ही तिच्या आईला विचारले ही  हिचे नाव काय? तर त्या म्हणाल्या की अजून तिचे नाव ठेवायचे आहे. त्यावर आम्ही त्यांना सांगितले की आम्हीच हिचे नामकरण करतो. तिच्या गालाला खळ्या पडायच्या त्यामुळे आम्ही तिचे नाव डिंपल ठेवले आणि डिंपल ची बहीण सिंपल. अश्या प्रकारे आम्ही दोघी बहिणींनी त्या दोघी बहिणींचे नामकरण केले.

सिंपलचे मी खूप पापे घ्यायची मग ती खूप चिडायची. नको ना गं ताई माझे पापे घेऊ. तिने माझे नाव पापेवाली ताई असे ठेवले. दोघी लहान असताना आमच्या घरी जेवायला यायचा. अमितही यायचा. पण येऊन लगेच पळायचा घरी. माझ्या आईला दोघी मावशी म्हणायच्या. लाडात येऊन कधी कधी माउ असेही हाका मारायच्या या दोघीजणी ! माझे लग्न होऊन मी मुंबईला आल्यावर दर ३ ते ४ महिन्यांनी आईकडे यायचे. मी नेहमी सकाळच्या ट्रेन ने यायचे. घरी आल्यावर विचारायचे अजून सिंपल नाही का आली? डिंपल तेव्हा शाळेत गेलेली असायची. येईल इतक्यात असे आई म्हणायची आणि तेवढ्यातच मावशी अशी हाका मारत तिचे शाळेचे दप्तर घरी टाकून आमच्या डायनिंग वर जेवायला बसायची. मग मी आई बाबा आणि सिंपल असे चौघे जेवण करायचो. मला विचारायची ताई तू कधी आलीस? काका कसे आहेत? जेवण झाले की रंजनाला फोन करायचे मी. मग ती आणि सई यायची. आमच्या दोघी बहिणींच्या लग्नाला या दोघीजणी लग्नाच्या आदल्या दिवशीपासून कार्यालयात आल्या होत्या.

या दोघींची आई पण आम्हाला अधून मधून खायला द्यायची. त्यांचा मटार भात आणि जाड पोह्यांचा चिवडा अजूनही माझ्या लक्षात आहे. सईचा जन्म याच जागेत झाला. मजा म्हणजे माझ्या बहिणीचा जन्मही यात जागेत झाला. दोघी मायलेकी एकाच घरात जन्मल्या. माझा जन्म माडीवाले कॉलनीतला ! त्यावर लिहिणार आहे. आईच्या आठवणी असे लेबल देऊन लिहिणार आहे. आईने त्या जागेच्या सर्व आठवणी मला फोनवरून सांगितल्या आहेत. त्या ऐकून मला खूपच छान वाटले. 
 
सईचा जन्म झाला आणि सिंपल डिंपल तिला खेळवायला लागल्या. फेसबुकावर सिंपल डिंपल मला सापडल्या आणि मला खूप आनंद झाला. अजूनही त्यांना त्या जागेच्या आठवणी येतात.  
 
क्रमश : ....


Thursday, October 27, 2016

रंगोत्सव

















फॉल ऋतू सुरू झाला की पानगळतीला सुरवात होते. पानगळतीच्या आधी झाडांवरची पाने त्यांचे रंग बदलायला सुरवात करतात. प्रत्येक झाडावरचे रंग वेगवेगळे ! पिवळा, लाल, तपकिरी, नारिंगी अश्या विविध रंगांमध्ये सर्व झाडे नटून जातात. पानांचे रंग बदलले की ती वाळतात व पडून जातात. झाडांच्या बुंद्याखाली पानांचा पसारा झालेला दिसतो. काही वेळेला मात्र पानांचे रंग तर बदलतात पण ते तितके आकर्षक दिसत नाहीत. पानांनी रंग बदलला आणि पाऊस पडून गेला तर पाने गळून तर पडतातच , शिवाय रंगांचा ताजेपणाही नाहीसा होतो.

हे झाडांचे रंग दिवसादिवसाला बदलत राहतात. आज आकर्षक दिसणारे झाड हवामान थोडे बदलले की फिकट दिसायला लागते. रंगांचा बहर एका विशिष्ट प्रकारच्या तापमानात येतो.  हवा थंड तर लागतेच पण खूप नाही. थोडी आर्द्रताही लागते.  हवेच्या या  विशिष्ट प्रकारच्या तापमानात रासायनिक प्रक्रिया होते आणि  रंग  बदलतात.  काही झाडांची पाने मात्र हिरवीच्या हिरवीच रहातात.

हा रंगांचा बहर इतका काही सुंदर दिसतो की अगदी बघत बसावेसे वाटते. एखादे डेरेदार झाड पूर्णपणे नारिंगी होऊन जाते तर एखादे लालचुटूक ! काही झुडुपांमध्ये सगळे रंग एकत्र आलेले असतात एखादी नवीन नवरी नटावी तसे ! काही झाडे ओळीने पिवळ्या रंगाची झालेली दिसतात. ही झाडे समोरासमोर असतील तर मंडप घातल्यासारखे द्रुष्य दिसते.  हिरव्यागार गवतावर रंगीबेरंगी पानांचा सडा तर खूपच खुलून दिसतो. फक्त पिवळ्या पानांचा सडा तर खूपच छान दिसतो. रंगांची बहार संंपून गेली की पाने पूर्णपणे सुकतात आणि गळून पडतात. झाडांवर फक्त काटक्या दिसतात.


छोटे दिवस आणि मोठाल्या रात्री सुरू होतात.  थंडीचा कडाका चांगलाच वाढतो. अमेरिकेत चार ऋतू आहेत. स्प्रिंग, समर, फॉल  आणि विंटर. त्यापैकी फॉलचे महिने आहेत सप्टेंबर, ऑक्टोबर आणि नोव्हेंबर. डोंगराळ भागात आणि पर्वत रांगामध्ये पानगळतीचे रंग  जास्त छान दिसतात म्हणून पर्यटक रंगांची बहार पाहायला जास्त संख्येने हजेरी लावतात.

असा हा निसर्गाचा चमत्कार  मनाला खूप आनंद देवून जातो.
 

Thursday, October 13, 2016

उत्स्फूर्त

मला काहीच करायचं नाहीये
नुसतं कट्ट्यावर बसून राहायचयं
शांतपणे नि स्तब्ध

आठवणींच्या जंजाळात अडकायचं नाही मला
उदासवाणे निः शब्द

माणसांमध्ये असूनही जगणे काय ते !
मरगळलेले
नाशिवंत

आता तुझ्यात साठवून घे रे मला निसर्गा
उत्स्फूर्त नि शोभिवंत

कारण
कायमस्वरूपी टिकणारं ते एक सत्य !

आज मला अचानक काही ओळी उस्त्फूर्तपणे सुचल्या,, त्या लिहिल्या.
 10-13-2016

Tuesday, September 27, 2016

रजनीगंधा फूल तुम्हारे

"रजनीगंधा फूल तुम्हारे" हे गाणे माझे अत्यंत आवडते आहे. चित्रपट पाहिला नव्हता तो आज ऑनलाईन पाहिला. मन भूतकाळात तर गेलेच पण तितकेच ते हळवेही झाले. सहजपणा, साधेपणा आता कुठेच दिसत नाही. खूप मागे पडल्या आहेत सर्व गोष्टी. या चित्रपटात खरे प्रेम दाखवले आहे. ते तरी आता कुठे दिसते? रेल्वे मधून कोण जाते हल्ली? कोण स्टेशनपर्यंत सोडायला येते? रेल्वे सुटताना खिडकीतून टाटा करताना कुणी दिसते का? रिक्शातून येत का कुणी हल्ली? हे सर्व त्या चित्रपटात दाखवले आहे. लग्न झाल्यावर मी मुंबईवरून पुण्याला रेल्वेने जायचे त्याची आज हा चित्रपट पाहताना प्रखरतेने आठवण झाली. या चित्रपटातल्या विद्या सिन्हाने नेसलेल्या साध्या साड्या, लांबसडक शेपटा, कुंकू, आणि कानात रिंगा पाहताना खूपच छान वाटत होते.


रजनीगंधा फूल तुम्हारे महके युँही जीवनमें
युँही महके प्रीत पियाकी मेरे अनुरागी मनमें

अधिकार ये जबसे साजन का हर धडकन पर माना मैने
मैं जबसे उनके साथ बँधी ये भेद तभी जाना मैने
कितना सुख है बंधनमें

हर पल मेरी इन आँखोमें बस रहते है सपने उनके
मन कहता है मै रंगोंकी एक प्यार भरी बदली बनके
बरसू उनके आँगनमें


रजनीगंधा फूल तुम्हारे... कवी आणि गीतकार - योगेश

Friday, September 09, 2016

इंगल्स मार्केट ...(१)

उत्पादन विभागात आम्ही तिघी म्हणजे मी विकी आणि कार्मेन आहोत. विकी सोमवार, मंगळवार व बुधवार अशी तीन दिवस असते तर कार्मेनला सोमवार आणि बुधवार सुट्टी असते. बाकीचे दिवस कामाचे असतात. माझे कामावरचे दिवस आठवड्यातून ४ असतात. सोमवार ते शुक्रवार मधले दोन दिवस आणि शनिवार रविवार. माझे वेळापत्रक दर आठवड्याला बदलते. विकी ६६ वर्षाची आहे तर मी आणि कार्मेन पन्नाशीच्या आसपास आहोत. आमच्या कामाची सुरवात कशी होते ते थोडक्यात सांगते. जी बाई आधी येईल तिने विक्रीकरता ठेवलेले पारदर्शक डबे असतात त्यावरच दिनांक बघून तो डबा कार्टमध्ये फेकण्याकरता ठेवायचा. ज्या दिवशीची सुरवात होते तो दिनांक माल फेकण्याकरता  झाला आहे हे ठरवलेले आहे. त्याकरता डब्यांवरचे दिनांकाचे लेबल पहायला लागते. दुकानाच्या सुरवातीच्या आवारामध्ये जिथे कार्ट असतात त्यातली एक घ्यायची. हातामध्ये वही आणि पेन घ्यायचे आणि स्टँडमध्ये जे डबे फेकायला झाले असतील ते एकेक करून कार्टमध्ये टाकायचे. आणि आता त्या जागी कोल्डरूममधले डबे आणून ठेवायचे. गिऱ्हाईक डबे विकत घेताना ते आडवे तिडवे कसेही ठेवतात ते व्यवस्थित ठेवायला लागतात. जे डबे ठेवायचे असतील त्याची एक यादी तयार होते. फेकायला झालेले डबे असतील त्या जागेवर दुसरे डबे आणून ठेवायचे असतातच याशिवाय विक्रीला गेलेल्या डब्यांच्या तिथली जागा पण रिकामी होते तर तेही यादीत लिहावे लागते. आता ही नाशिवंत डब्यांची कार्ट एके ठिकाणी ठेवायची व परत दुसरी कार्ट घेण्याकरता दुकानाच्या सुरवातीच्या आवारात यायचे. तिथून कोल्डरूम मध्ये जायचे व तिथले डबे स्टॅडमध्ये ठेवण्याकरता घ्यायचे. तिथेही नाशिवंत मालाचे दिनांक तपासून तेही फेकून द्यायचे. आता अश्या रितीने सर्व डबे व्यवस्थित स्टंडमध्ये लावून ती कार्ट परत जागेवर नेऊन ठेवायची.




आता दुसरी यादी बनवावी लागते. या यादीत उरलेले डबे किती शिल्लक आहेत याचा आकडा लिहून दिवसभरात आपल्याला किती डबे तयार करायचे  आहेत  याचा आकडा लिहायचा. हा जो आकडा आहे त्याचे पण एक गणित आहे. प्रत्येक पदार्थ दिवसभरात किती शिलकीत पाहिजे याचे प्रमाण ठरवून दिले आहे. फेकलेले डबे व रिकाम्या जागी डबे ठेवून झाल्यावर कोल्डरूम मध्ये किती डबे शिल्लक आहेत याचा आकडा लिहून त्यानुसार ठरवून दिलेल्या प्रमाणापैकी किती डबे बनवावे लागतील याचा आकडा लिहायचा. उदा. क्लब सँडविचचे प्रमाण ८ आहे आणि कोल्डरूम मध्ये ४ डबे शिल्लक असतील तर ४ डबे बनवावे लागतील. यामध्ये सुद्धा दिनांक बघावे लागतात. शिलकीमध्ये ४ डबे आहेत आणि २ डबे जर उद्या बाद होणार असतील तर ४ डबे बनवावे लागतील. या यादीमध्ये अनेक प्रकारची सलाड व सँडविचेस असतात. शिवाय पिझ्झेही असतात. बनाना व चॉकलेट पूडींगही असते. एकूण किती पदार्थांचे डबे बनवायचे याची यादी तयार झाली की आता तिसरी यादी बनवावी लागते.




या यादीमध्ये सँडविचेस बनवायला जे मांस लागते ते किती औंस लागेल हे लिहावे लागते. प्रत्येक सँडविच करता किती औंस मांस घालायचे हे
ठरवलेले आहे. म्हणजे सँडविचचा प्रकार आणि त्यापुढे त्याला लागणाऱ्या मांसाचा आकडा लिहायचा. उदा. टुस्कान टर्कीकरता २ औंस मांस
लागते आणि २ सँडविचेस बनवायची असतील तर ४ औंस मास लागेल. ही यादी मांस विक्रीकरता ठेवलेले असतात त्यांच्याकडे द्यावी लागते.
 या यादीत सँडविचला लागणारे चीझही यादीही द्यावी लागते. मांस व चीझ विक्रीकरता जो विभाग आहे तो आमच्या बाजूलाच आहे. त्याकरता लांब जावे लागत नाही. वेगवेगळ्या प्रकारचे मांस व वेगवेगळ्या प्रकारचे चीझ यांनी मिळून सँडविच बनतो. सँडविच बनवण्याकरता ग्रीन लिफ लेट्युसही लागते त्याकरता आम्हाला फ्रेश फूड विभागात जावे लागते आणि त्याचा आकडाही तिथे
असलेल्या चार्टमध्ये लिहावा लागतो.

कच्चा माल आणण्याकरता आता आम्हाला फ्रीजरमध्ये जावे लागते. त्याची एक छोटी यादी करून कोट टोपी व हातमोजे घालून जायचे. जाताना नाशिवंत डब्याची कार्ट घेऊन जायचे. आधी ही कार्ट तिथे असलेल्या कचरापेटीत रिकामी करायची व तीच कार्ट घेऊन फ्रीजर मध्ये जायचे.  फ्रीजरमध्ये सँडविच बनवण्याकरता ब्रेड असतात ते आणावे लागता. शिवाय यादीत पिझ्झे बनवायचे असतील तर त्याचे बेस आणायचे. शिवाय व्हॅनिला व चॉकलेट पूडीग चे डबे आणि इतर सर्व यादीनुसार आणावे लागते.  तिथून आले की कच्चा माल ओट्यावर काढून ठेवायचा व कार्ट जागेवर नेऊन ठेवायची.




माझी व कार्मेनची कामावर येण्याची वेळ यामध्ये खूप अंतर नसल्याने ही सुरवातीची कामे आम्ही दोघी मिळून करतो.  विकी मात्र पहाटे ६ ला येते. मी ८ ला व कार्मेन साडे आठला येते. मी सर्व नाशिवंत डबे फेकते व कोल्डरूम मधले डबे आणून ठेवते. तोवर कार्मेन आली की ती यादी बनवते. कामाला सुरवात करताना ओटा साबणाचा फवारा मारून ओल्या फडक्याने पुसून घ्यावा लागतो  व रिकामे वेगवेगळ्या आकाराचे डबेही आणून ठेवायला लागतात त्याची एक वेगळी खोली आहे. तिथे मोठमोठाले बॉक्स असतात त्यातले लागतील तेवढे डबे काढून आणायचे. एकूणच या सर्व कामांकरता आमच्या इकडून तिकडे तिकडून इकडे बऱ्याच फेऱ्या होतात.  आम्ही खालील पदार्थ बनवतो.

सलाड -
- चिकन
-पोर्क
-एग
-टूना
- पिमंटो चीझ
- हॅम
बनाना व चॉकलेट पूडींग
चीझ केक (ब्लू बेरी व चेरी यांचे टॉपिंग) सलाडमध्ये २ प्रकारचे डबे असतात एक मोठा व एक लहान.

सँडविचेस
- चिकन सलाड
- एग सलाड
- रूबेन
- क्लब विथ पोटॅटो सलाड
- हॉट डॉग
- ३ पॅक काँबो
- टुस्कान टर्की
- बफेलो क्लब
- बीचवूड हॅम
- टेरीयाकी
- रोस्ट बीफ
- टर्की
- चिकन ब्रेस्ट
- हॅम
याशिवाय फ्रेश भाज्यांचे सलाड यामध्ये गार्डन, चेफ व फ्राईड चिकन. यामध्ये लहान व मोठा आकाराचे चोकोनी उथळ डबे असतात. पिझ्झामध्ये चार प्रकार म्हणजे चीझ, सुप्रीम, पेपरोनी आणि पेपरोनी आणि सॉसेज

पुढील भागात पदार्थ कसा बनवला जातो व त्यावर काय काय सोपस्कार होतात ते पाहू.


क्रमश: ---

Sunday, September 04, 2016

४ सप्टेंबर २०१६

आजच्या आनंदी दिवसाला कालपासूनच सुरवात झाली होती. आज मला कामावर सुट्टी असल्याने म्हणजे ती मिळाल्याने मी कालपासूनच रिलॅक्स मूड मध्ये होते. संध्याकाळी कामावरून आल्यावर  विकतचेच आणलेले थोडे खाल्ले आणि रात्रीला कारल्याची कडू पण आवडीची भाजी केली. काल अचानक एक चांगला मराठी चित्रपट पाहिला. यातली गाणी कधीच कुठे ऐकलेली नाहीत. चित्रपटाचे नाव आहे " गंगेत घोडं न्हालं " गदिमांनी लिहिलेली आणि सुधीर फडके यांनी स्वरबद्ध केलेली गाणीही छान आहेत.


आजचा रविवारचा कार्यक्रम ठरवला होता तो म्हणजे ऍशविल मध्ये असलेल्या भारतीय उपहारगृहात जेवायचे आणि संध्याकाळी आमच्या शहरातल्या ऍपल फेस्टीवला जायचे. आज हवा छानच होती. भारतीय जेवणही छान होते. ऍपल फेस्टीवलला मजा आली. तिथे मी २ कानातले घेतले. मला खूपच आवडून गेले. तिथले म्युझिक, निरनिराळे लावलेले स्टॉल बघताना खूप मजा वाटत होती. तिथेच माउंटन फेस्टीवलचाही स्टॉल होता तिथे तिकिटे घेतली. पुढच्या १५ दिवसात हा फेस्टीवल आहे. मागच्या वर्षीही आम्ही ऍपल फेस्टीवलला गेलो होतो.  इथे आज एक वेगळाच स्टॉल बघायला मिळाला तो म्हणजे काचेचे निरनिराळे काहीतरी बनवून टेबलावर  मांडून ठेवले होते. त्यात एक बदक तर खूपच सुंदर होते. काही फोटोज घेतले.
उद्या कामाला जाउच नये असे वाटत आहे  पण जायला तर हवेच.

एकूण काल रात्रीपासून जो रिलॅक्स मूड होता तो संपला आता. विनायक मात्र अजुनही रिलॅक्स मूड मध्ये आहे. लेबर डे विकेंडची त्याला सुट्टी आहे ना !


 कालपासून सुरू झालेला ऍपल फेस्टीवल उद्या संपेल पण  गेल्या आठवड्यात आमच्या कडे सुरू झालेला मटकी

 फेस्टीवल मात्र पुढच्या आठवड्यात संपेल. मागच्या आठवड्यात आम्हाला गेल्या १५ वर्षात मटकी खायला मिळालेली नव्हती, ती आम्हाला इंडियन स्टोअरमध्ये मिळाली आणि ती सुद्धा मोड आलेली. मग मोह आवरेना. खूप घेतली. म्हणून आम्ही "मटकी फेस्टीवल" असे नाव दिले आहे.









Monday, August 22, 2016

ओहरे ताल मिले नदी के जलमें

ओहरे ताल मिले नदी के जलमें
नदी मिले सागरमें
सागर मिले कौनसे जममें
कोई जाने ना

सूरज को धरती तरसे धरती को चंद्रमा
पानी में सीप जैसे प्यासी हर आत्मा
बुँद छुपी किस बादलमें कोई जानेना

अनजाने होंठो पर क्युँ पहचाने गीत है
कल तक जो बेगाने थे जन्मोंके मीत है
क्या होगा कोनसे पलमें कोई जाने ना

ओहरे ताल मिले नदी के जलमें

गीतकार : इंदिवर - संगीत - रोशन - चित्रपट - अनोखी अदा - गायक - मुकेश

Monday, June 27, 2016

२७ जून २०१६

आजची रोजनिशी लिहायची म्हणजे मला कालची बरीच भर घालायला लागेल. कालच्या दिवसामुळेच आजचा दिवस जास्त छान गेला. मागच्या आठवड्यात कामाचे बरेच हेक्टीक वेळापत्रक होते आणि कधी नव्हे ते मला रविवारी सुट्टी मिळाली.


गव्हाचे पीठ संपत आले होते म्हणून आम्ही इंडियन स्टोअर्स आणि उपाहारगृहात जाण्याचे ठरवले. उपाहारगृहात जेवण छान होते. वडा सांबार, मसूराची उसळ, पाव भाजी, समोसा चाट, बटाटा मेथी मिक्स भाजी.. जेवल्यानंतार स्टोअर्स मध्ये भाज्याही छान मिळून गेल्या. अळुही मिळाले चक्क. मी तर थक्कच झाले ! कैरी मिळाली!  शिवाय मुळा पालासकट होता तो ही घेतला. सटर फटर  तोंडात टाकायला फरसाण , खारी, बिस्किटे, मुरमुरे, घेतले. शिवाय चक्क मला तिथे चितळ्यांचे गुलाबजामचे इंस्टट पाकीट दिसले त्यामुळे ते आणि खमणचेही घेतले. घरी आल्यावर चहा बिस्किट खाऊन झोप काढली.

नंतर बरीच आवरा आवर केली. इथे आल्यापासून काही खोकी आवरायची राहूनच गेली होती असे म्हणण्यापेक्षा मूड लागत नव्हता आणि नंतर नोकरीमुळे वेळही मिळत नव्हता. माझ्या अंगात आवरा आवरीचे वारे शिरले की मग ते थांबत नाही. रात्रीचे जेवण बाहेरच करू असे वि ला सांगितले आणि बाहेर पिझ्झा खाऊन आलो. बाकीचे सामानही बाहेरून आणले. दुधे ज्युस तर लागतातच. आज सकाळी आवडीची गवार केली.

सकाळीच पोळी भाजी झाल्याने कालचा आलेला उत्साह कामी लावला.  नंतर आवरा आवरी करून जेवण करून थोडी पडले. उठून पाहते तर अंधारलेले होते. दणादण वीज आणि वाऱ्यासह पाऊस कोसळला. पाऊस तर मला प्रचंड आवडतो. कैरीचे काय करावे बरे, असा विचार करता करता गुळांबा केला. बरीच वर्षे झाली.

गुळांब्याला पाहून! अर्थात पूर्वीची आईच्या हातची गुळांब्याची चव आलेली नाही. इथे तर असे पदार्थ केलेच जात नाहीत. एक तर  इंडियन स्टोअर्स मी जिथे राहते तिथे तिथे कायमच दूर असते. त्यातल्या त्यात नवीन ठिकाणी राहिल्या आल्यावर निदान एका तासाच्या अंतरावर तरी आहे त्यामुळे इथे आल्यापासून ते तरी एक सुखच मानावे लागेल. पाऊस पडल्याने कधी नव्हे ते कांदा भजी केली संध्याकाळी.





आता चहा बरोबर कांदा भजी आणि रात्रीला पोळीशी गुळांबा आहेच. उद्या बहुतेक तोंडल्याच्या काचऱ्या करीन म्हणते.  आजपासून इंडियन भाज्यांचा सप्ताह चालू झाला आहे. मुळ्याचा चटका आणि अळूची भाजीही करायची आहे.
इथे आल्यापासून हे दोन्ही पदार्थ करायची मिळाली आहे तर करते आणि रेसिपी लिहिते. गुळांब्याची रेसिपी पण लिहिणार आहे. तशी सोपी आहे. दुसऱ्या कैरीचे पन्हे नाहीतर  गोड लोणचे करण्याचा विचार आहे.

 खमण आणि गुलाबजामला कधी मुहूर्त मिळतो ते पहायचे. पुढच्या इंडियन स्टोअर्सच्या ट्रीप मध्ये फ्रोजन समोसे आणणार आहे म्हणजे समोसा चाट करता येईल.

कालचा आजचा दिवस तर खूप छान गेला. वेगळाच !!