Art Photography

कविता

15 - 12 - 1997





नीलनभाच्या क्षितीजावर्ती फुलले जीवनमळे
ऐलतीरावर उभा राहूनी सारे मी पाहिले

वसंतामध्ये आताच कोठे फुलला नवा फुलोरा
कधीच होता गळून पडला सुकला पानपसारा
मृगधारातील कोमल जीवन वसुधेने वेचले ॥ १॥

बालपणीच्या सुखद अंगणी पडे फुलांचा सडा
मोरपिसांनी भरून गेला बालभारती धडा
बालपरांनी सावरलेले चिमणे पिलू उडे ॥२ ॥

अवघड गीते अवचित सरली गगनी दूर जाणारी
वात्सल्याची मने भेटली दुःखाश्रू पुसणारी
चंद्रकोरीतून मना माझ्या शरदचांदणे पडे ॥३॥

भयाणतेने सुटले वादळ सर्व फाटल्या दिशा
अधीरतेने सर्व वेचतो करी न दिसते उषा
पिंजून गेली सारी गात्रे नयनी आसू न उरले ॥ ४॥

poem by Mr. Nilkanth Balkrishna Ghate.

मी आईबाबांना फोन करते तेव्हा मागच्या आठवड्यातच बाबांना विचारले की तुम्ही कधी कविता केल्या का? तर ते हो म्हणाले. जास्ती नाही काही वेळेला सुचले तेव्हा दोन चार कविता लिहिल्या आहेत. मग मी त्या बाबांना शोधायला सांगितल्या. आज फोनवरून ऐकल्या आणि लिहून घेतल्या. त्या इथे देत आहे.

फुले पाने

या कलाकुसरीमध्ये गाजर, भेंडीच्या चकत्या, काकडीचे व सफरचंदाचे साल, कोथिंबीर व कोथिंबिरीची देठे वापरली आहेत.

डेंटनचे दिवस (३)

कौनसी सब्जी बना रहे है आप? माधवीने विचारले. एगप्लॉंंट असे उच्चारल्यावर ती नि मी दोघीही हसायला लागलो. मला माधवी १४ वर्षानंतर फेबुवर सापडली. खूप बोललो आणि बऱ्याच आठवणी निघाल्या की ज्या विसरणे शक्य नाही. आम्ही दोघींनी मिळून घालवलेला वेळ खूप सुंदर होता. डेंटन टेक्साज मध्ये तिची नि माझी ओळख झाली. आमच्यातला एक कॉमन फक्टर म्हणजे आम्हाला दोघीनाही बोलायला हवे असते आणि ते सुद्धा रोजच्या रोज आणि म्हणूनच ती मला म्हणायची अगर आप नही होते तो मेरा क्या हो जाता था ! आणि मी पण तिला हेच म्हणायचे. आमचे दोघींचे संभाषण हिंदीतून व्हायचे. ती तेलगू आहे. ती भारतात आहे तरीही फोन केल्यावर मागच्या पानावरून पुढे असे आमचे संभाषण चालू होते. मध्ये इतक्या वर्षांची गॅप गेली आहे हे जाणवतही नाही.




युनिव्हरसिटीची लायब्ररी, तिथले पोस्ट ऑफीस, सॅक अँड सेव्ह, जॉब हंटिंग, मॉल्स आणि फोटोज काढणे अशा एकेक करून वर्षभरातल्या इतक्या काही आठवणी आहेत की त्या अजूनही आठवतात. डेंटनमध्ये लोकल कॉल्स फुकट होते ते म्हणजे लँड लाईनवर म्हणून आम्ही दोघीही केव्हाही आणि कधीही एकमेकींना फोन करायचो. अर्थात हा लँडलाईनचा जमाना खूपच मागे पडला आहे. पण त्यावेळी लँडलाईनचे महत्त्व आणि ते सुद्धा अमेरिकेत लोकल कॉल्स फ्री असतात आणि ते किती उपयुक्त असतात आणि त्याचा किती आधार असतो हे ज्याचे त्यालाच माहीत. आणि ज्यांना बोलण्याची आवड आहे त्यांना अमेरिकेत आल्यावर कुणीही बोलायला नाही आणि त्यात भर म्हणजे इथली भयाण शांतता ज्यांनी अनुभवली आहे त्यांनाच या लँडलाईनवरून बोलण्याची मजा कळेल.




एगप्लाँट म्हणल्यावर ती नि मी हसायला लागलो आणि आम्हाला हसू आवरेना. ठराविक भाज्याच इथल्या अमेरिकन टोअर्समधे मिळतात. इंडियन स्टोअर्स मध्ये बाकीच्या खास भारतीय भाज्या म्हणजे तोंडली, कार्ली, गवार या भाज्या मिळतात आणि हे स्टोअर खूप लांब म्हणजे कमीतकमी तासाभराच्या अंतरावर असते आणि तिथे जायचे म्हणजे कार हवी आणि कार असली तरी नुसत्या भाज्या आणण्याकरता इतक्या लांबवर वरचेवर जाणे होत नाही. कॅप्सिकम, एगप्लाँट, कॅबेज अशा ठराविक भाज्या मिळतात म्हणल्यावर त्याच त्याच भाज्या बघून आम्हाला दोघींना खूप बोअर झाले होते त्यावेळेला आणि जेव्हा आम्ही फोन करायचो तेव्हा एकमेकींना विचारायचो कोनसी सब्जी है आज? "वोही बोअर" असे म्हणायचो आणि हासायला लागायचो.  अगदी तसेच हासणे आज झाले आणि मन भूतकाळात गेले.  तिला सांगितले मी की मी डेंटनच्या दिवसांबद्दल लिहायला घेतले आहे पण आता वेळ होत नाही म्हणून लिखाण मागे पडले आहे.







सॅक अँड सेव्ह हे अमेरिकेत पाहिलेले पहिले स्टोअर म्हणून याबद्दल जरा जास्तच आपुलकी आहे. तिचे घर या दुकानापासून लांब होते आणि आमच्या घरापासून खूप जवळ त्यामुळे मी सॅक अँड सेव्हला बरेच वेळा जायचे. सॅक अँड सेव्हच्या बाजूला एक बांगला देशी दुकान होते. एके दिवशी तिथे पॉकेट ट्रान्सिस्टरचा सेल होता. ९९ सेंट ! तो माधवीला हवा होता आणि तिचे घर खूप लांब होते म्हणून तिने मला तो रांग लावून घ्यायला सांगितला होता.  मी सकाळी ७ ला तिथे गेले आणि तो घेतला. ती माझ्या घरी तो न्यायला आली तर मी तिच्याकडून पैसे घेतले नाहीत. तिला म्हणाले हा माझ्याकडून तुला भेट ! तिला खूप आनंद झाला. ही गोष्ट मी पूर्णपणे विसरून गेले होते. माधवीने याबद्दल मला फोनवरून सांगितल्यावर मला खूप आनंद झाला. अजूनही तो ट्राँझिस्टर तिने जपून ठेवला आहे ! डेंटन मधल्या आठवणी एकेक करून सविस्तर लिहीनच वेळ मिळेल तसा पण तूर्तास इतकेच. कारण की मी माज माधवीला फोन केल्यावर बोलले आणि मला राहवेना. मनातले उतरवले.

 

१४ मार्च २०१५

आजची रोजनिशी लिहायची म्हणजे मला कालची थोडी भर घालायला हवी. काल सकाळी उठले तेव्हाच जरा डोके जड झाले होते. याचे कारण हवा. ढगाळी हवा, शिवाय अधून मधून उन्हे. स्प्रिंग सुरू झाला आहे याची चाहूल लागली होती. झाडांवर पांढरा शुभ्र बहर दिसत होता . काल वालमार्टला जायचे ठरवले. सकाळी स्वयंपाक असा काही नव्हताच. आदल्यादिवशीची भाजी उरली होती. दोनच पोळ्या होतील इतकी कणीक उरली होती म्हणून फक्त मुडाखी केली. जेवल्यानंतर वालमार्ट ला गेले. डोके दुखतच होते. पण मला हेअर कट करायलाच झाला होता. शिवाय विचार केला तिथेच जात आहोत तर ग्रोसरी पण करू. कट केला. आणि दुकानात इकडे तिकडे जरा फिरले. सपाता दिसल्या. वेगवेगळ्या रंगांच्या छान दिसत होत्या. शिवाय मला एक टॉप खूपच आवडून गेला. त्याचा रंग फिकट पिवळा आणि त्याला उडत्या बाह्या होत्या. सपाता आणि तो टॉप मनात भरून राहिले आहेत. घेतले नाहीत पण आता उद्या मुद्दामहून दुकानात जाऊन दोन्ही घेणार असे ठरवले आहे इतके मनात भरले आहेत. हेअर कट पण छान झाला. घरी आले आणि परत डोके खूप दुखायला लागले. हवा चांगली नव्हतीच. मग रात्री जेवायला बाहेर गेलो तेव्हा जरा परत मूड बदलला.





कालच ठरवल्याप्रमाणे आज वडा सांबार आणि गाजर हलवा केला. सकाळी उठल्या उठल्या सुरवात केली. सबंध दिवस आज तेच खाणे झाले. रात्री डिनरलाही तेच. असे मी पूर्वी दर पंधरा दिवसांनी करायचे. काहीतरी वेगळे. आजही ढगाळ हवा आणि बराच पाऊस. पण आज हवेत गारवा अजिबातच नाहीये. संध्याकाळी नेहमीच्या तळ्यावर चालायला गेलो आणि एकदम मूडच बदलून गेला. उत्साह आला. तळ्यावर फिरताना आज छान वाटत होते. तळ्यावर झाडी खूप आहेत. ढगाळ हवा होती आणि पाऊस पडून गेला होता. त्यामुळे सर्वत्र हिरवेगार झाले होते. चालायचा रस्ताही ओलाचिंब होता. वेलींवर पावसाचे थेंब अलगद बसले होते. या तळ्यावर अनेक प्रकारची झाडे व झुडुपे आहेत. शिवाय अनेक वेलीही आहेत. हिरव्या रंगाच्या कितीतरी छट इथे बघायला मिळतात. शिवय वाळलेली झाडे, वेली, गवताच्या वाळलेल्या काड्या वेगळ्या रंगाच्या, पिवळ्या, चाकलेटी झालेल्या असे बरेच काही वेगवेगळे सीझन प्रमाणे बघायला मिळते. तळ्याभोवती अशी एक गोल चक्कर, साधारण दीड मैलाची होते. थोडी उंच सखल चाल होते. त्यामुळे थोडा व्यायाम पण होतो. आजचे चालणे खूप सुख देऊन गेले. आज एक जमिनीवरच जे गवत उगवले होते त्याची पाने एखाद्या फुलाच्या पाकळ्यांप्रमाणे उगवली होती. त्याचा फोटो घेतला आहे. निसर्ग किती सुंदर आहे ना ! तर एकूणच आजचा दिवस वेगळ्या पदार्थांमुळे व फिरण्यामुळे छान गेला. रंगीबेरंगी बघितलेल्या सपाता आणि लिंबू कलरचा उडत्या बाह्यांचा टॉप अजूनही डोळ्यांसमोरून हालत नाही . उद्या घेणारच !

८ मार्च २०१५

 

आजची रोजनिशी लिहायची म्हणजे ३ दिवसांची मिळून लिहायला पाहिजे. कारण की मला उत्साहाचे उधाण काहीवेळा येते. आजचा दिवस तर खूपच वेगळा गेला याचे कारण की आज आम्ही आजचा सूर्योदय आणि सूर्यास्त दोन्ही पाहिले. झडझडून खूप चाललो. रोजनिशी लिहायला खरे तर अजिबात त्राण नाहीये पण ती लिहल्याशिवाय माझा उत्साहाची पूर्तता होणार नाही म्हणून लिहित आहे.




हल्ली इतर चमचमीत खाणे किंवा सण सुद्धा अगदी होतोच असे नाही. वेळ मिळाला , उत्साह असला, तरच असे काही केले जाते. पुर्वी मी दर १५ दिवसांनी इडली सांबार करायचे. बाकी इतर रगडा पॅटीस , भेळ , समोसे सुद्धा केले जात. पण आता होत नाही आणि वेळही नाही. काही कारणास्तव मी खूप बिझी झाली आहे. तर शुक्रवार पासून उत्साहाला उधाण आले होते. शुक्रवारी संध्याकाळी खायला बरेच महिन्यानंतर ओली भेळ केली होती. चविष्ट भेळ खाऊन समाधान झाले. होळीची पुरणपोळी शनिवारी केली. सणाचे ताट सजवले व पुरण्पोळी पण चविने खाल्ली. त्यामुळे शनिवारही छान गेला. मुख्य म्हणजे दोन दिवस हवा खूपच छान आहे. हवा छान असली की चला, बाहेर पडा आणि पाहिजे तितके हिंडून घ्या असे होते. नाहीतर थंडीने चालणे बंदच होऊन जाते. चालणे बंद की कोणत्याही कामाला उत्साहच येत नाही.




आज सकाळचा सूर्योदय पहायचा असे काल रात्रीच ठरवले होते. जाग आली आणि समुद्रकिनारी जाऊन पोहोचलो. सूर्योदय पाहताना इतके काही छान वाटते ना की ते शब्दात नाही सांगता येणार. प्रत्येक वेळी सूर्योदयाचा अनुभव वेगळा असतो. आज सूर्याची किरणे फोटोत खूपच छान आली आहेत. घरी आलो. चहा घेतला. आज कलर करायला पण मुहूर्त मिळाला. बाहेर जेवायला गेलो. संध्याकाळी नदीवर जाण्याचे ठरवले. नदीवर पण बरेच महिन्यांनी गेलो आणि अगदी या टोकापासून ते त्या टोकापर्यंत चालायचे ठरवले. स्वच्छ सुंदर हवा होती. सूर्यास्त पाहिला आणि घरी आलो. २ दिवसात बरेच चालणे झाले.



एकूणच काय ३ दिवस लागोपाट बरेच काही ना काही झाले. वीकेंड हवेमुळे आणि अंगात शिरलेल्या उत्साहामुळे सार्थकी लागला असे म्हणता येईल. हा उत्साह का आला बरे ? ते फक्त माझे मलाच माहीत आहे !



आजच्या सूर्योदयाची आणि सूर्यास्ताची किरणे छान आली आहेत. दुसर म्हणजे आज आमच्या सावल्याचे फोटोही छान मिळाले. ली रंगरला मी सुर्योदयाचा फोटो पाठवीन. बघू तो केव्हा दाखवतो ते ! आजचा दिवसाचा सूर्योदय आणि सूर्यास्त दोन्ही पाहण्याचा योग आला आणि म्हणूनच तर आजचा दिवस वेगळा आणि लक्षात राहील असा गेला. आमच्या गावी सूर्योदय समुद्रकिनारी होतो आणि सूर्यास्त नदीवर होतो.

इंडीयन इन्स्टीट्युट ऑफ टेक्नॉलॉजी - पवई (2)

आय आय टी , पवईला राहत असताना शिवणाचा क्लास लावला होता. हा क्लास मैलोंमैल लांब होता. चालत जाऊन येऊन २ - 3 मैल. क्लासवरून आल्यावर  भूक लागायची. दुपारी १ ला आमची जेवणे झाली की थोडावेळ विश्रांती घेऊन मग मी व माझी मैत्रिण क्लासला जायला निघायचो. जाताना उत्साह असायचा पण येताना खूप दमायला व्हायचे. मला खरे तर ब्लाऊज आणि पंजाबी ड्रेस शिवायला शिकायचे होते. पण त्या क्लासच्या बाई म्हणाल्या की आधी सुरवातीला तुम्हाला सराव होण्यासाठी बारीक बारीक कपडे शिवा मग मी तुम्हाला नक्की ब्लाउज व पंजाबी ड्रेस शिकवेन.





 
सुरवातीला अनेक लहान बाळाचे लंगोट, झबली, टोपडी शिवली. ती माझ्या भाचीला मी बाळंतविड्यात दिली.  घाटकोपरला जाऊन छोटे छोटे फॉक घेतले. मला अजूनही त्याचे रंग आठवत आहे. लाल, पिवळा, निळा, गुलाबी इ. माझा बाळंतविडा खूप छान झाला. शिवाय तिला पायातल्या तोरड्या पण घेतल्या होत्या. जेव्हा लग्न झालेल्या जोडप्यांसाठी नवीन हॉस्टेल बांधले ते खूपच छान होते. तिथे माझ्या बहिणीचे म्हणजेच रंजनाचे डोहाळेजेवण केले. भैरवीकडून अन्नपूर्णा पुस्तक आणले व त्यातून  रेसिपी शोधून स्वयंपाक केला होता. गाजर घालून भात केला. टोमॅटो सूप व बटाट्याचे पराठे बनवले. कोबीची भजी केली व गोड म्हणून शेवयाची खीर बनवली. नेमका गॅस संपल्याने सर्व स्वयंपाक स्टोव्ह वर करायला लागला. रंजना म्हणाली की तू आधी सर्व स्वयंपाक उरकून घे. मग मी बसल्या बसल्या पराठे करते. तिचे पराठे होईपर्यंत मी पानाची तयारी केली. रांगोळी काढून मग आम्ही चोघे जेवायला बसलो. रंजनाला द्यायला म्हणून एक साडी आणली होती. ही साडी आम्ही दोघांनी घाटकोपर मधल्या एका दुकानातून आधीच खरेदी करून ठेवली होती. तिचा रंग निळा व थोडा मोरपंखी रंगाकडे झुकणारा होता. त्यावर मॅचिंग ब्लाऊज पीसही आणले होते. रंजना व सुरेश काही कामानिमित्ताने मुंबईला आले होते म्हणून मला तिचे डोहाळेजेवण करता आले म्हणून मला खूप आनंद झाला होता.   विनायकचे भाऊ व भावजय  त्यांच्या लग्नानंतर आमच्या जुन्या हॉस्टेल म्हणजेच एच ११ ला आली होती. वसुधाला मी साडी घेतली होती. त्याचा रंग लाल होता आणि दीराला शर्टपीस.






 एच ११ ला आम्ही आमचे लग्न झाल्यावर लगेचच महिन्याने रहायला आलो होतो. सगळीकडे हिरवेगार होते. पावसाळ्यात खूप अंधारून यायचे. सकाळी उठून अशा अंधारलेल्या वातावरणात दिवा लावायला लागायचा. एकीकडे चहाचे आधण गॅसवर ठेवायचे व खिडकीतून पावसाला बघत रहायचे. आले घालून केलेला चहा मग आम्ही दोघे प्यायचो. रात्री झोपताना ट्रॉंझिस्टर वर छायागीत, बेलाके फूल ऐकूनच झोपायचो. त्यावेळेला घाटकोपरला जाऊन पाणी पुरी व भेळ पुरी खाणे होत असे. मेथीची भजी करताना खूप आनंद व्हायचा. तुलसी ब्लॉक्स मध्ये एक मोठा बेड होता आणि टेबल खुर्ची होती. या  टेबल खूर्चीचा लिहिण्यासाठी व जेवताना त्याचा डायनिंग टेबल म्हणून उपयोग व्हायचा. शिवाय मोठ्या बेड शेजारची जागा होती तिथे एक गादी व त्यावर बेडशीट व मागे उशा अशा ठेवल्या होत्या भिंतीला टेकून. यावर दुपारचे बसणे होत असे.





बऱ्याच आठवणी आहेत. जश्या आठवतील तश्या लिहीनच.  तूर्तास इतकेच. आयायटी होस्टेल लाईफ वर जितके लिहीन तितके कमीच !

८ फेब्रुवारी २०१५

आजची रोजनिशी लिहायची म्हणजे मला आदल्या दिवशीची पण थोडी भर घालायला लागेल. नेहमीचे वीकेंडचे कार्यक्रम थोडे उलटे सुलटे झाले व त्यामुळे आजचा दिवस जरा वेगळा आणि चांगला गेला. आज सकाळी सूर्योदय पहायचा योग आला. सूर्योदय पाहणे म्हणजे देवळात जाऊन आल्यासारखेच वाटते. सूर्य आधी लाल, नंतर पिवळा व नंतर पांढरा होत जाताना छान तर वाटतेच, शिवाय त्याची किरणे जेव्हा आजुबाजूला फाकतात तीही अतीव छान दिसतात. मुख्य म्हणजे समुद्रावर जाऊन सूर्योदय बघण्याची मजा काही औरच असते. एक तर तिथे कोणताही अडथळा नसतो. अथांग समुद्रातून सूर्य जेव्हा वर येतो तेव्हा तो खास आपल्याला भेटण्यासाठीच आलेला आहे असेच वाटत रहाते.



शुक्रवारी रात्री मुडाखी , भाजी व कोशिंबीर खाल्ल्याने झोप लागली नाही. नेहमीचाच अनुभव आहे आमचा. आम्ही भात खाणे सोडले आहे. मला तर मुळातच भात तितकासा आवडत नाही. पोळी भाजी आम्हाला दोघांनाही प्रिय आहे. शुक्रवारी झोप नाही म्हणून  शनिवार खूप कंटाळवाणा गेला. खरे तर आम्ही शनिवारी बाहेर  जेवायला जातो. पण झोप नसल्याने अशक्तपणा आला आणि भूकही खूप लागली होती. मी घरीच करते काहीतरी पटकन म्हणून फ्रीज उघडला तर शुक्रवारची भाजी, कोशिंबीर होती. कणिक बाहेर काढली. आणि अगदी होॅटेलमध्ये कसे आर्डर केल्यानंतर १० मिनिटात खायला तुमच्या टेबलावर येते ना, अगदी तसेच झाले. कणिक खरे तर गार होती. पण ती पटकन ५ ते १० सेकंद मायक्रोवेव्हला ठेवली. भाजी गरम केली. पोळ्या लाटल्या आणि १० मिनिटांच्या आतच जेवायला बसलो. मग झोप लागली. उठल्यावर चहा घेतला आणि वि म्हणाला आज हवा चांगली आहे तर बाहेर फिरायला जाऊ. मला खरे तर जाववत नव्हते. पण फिरून आल्यावर जरा तरतरी आली.





शनिवारी रात्री सिमला मिरचीची भाजी केली. दुपारच्या पोळ्या होत्याच त्यामुळे बरे झाले. पण परत शनिवारी रात्री झोपेच खोबरे. झोपेचे खोबर होण्याचे कारण हवा. इथली हवा इतकी काही बदलते ना की रात्री प्रचंड थंडीने जर हीटर लावला तर सकाळी उठल्यावर बदाबदा पाऊस पडत असतो. तर संध्याकाळी हिवाळ्याच्या दिवसातही गरम हवेची लाट येते. झोपेच तितके खोबरे झाले नव्हते. झाले होते इतकेच की पहाटे ४ लाच जाग आली आणि मग झोप लागता लागेना. गरम हवा होती. सूर्योदय बघण्याचे आज ठरवले नव्हते. वि पण लवकर जागा झाला होता. दोघांनी समुद्रावर सूर्योदय बघायला जाण्याचे ठरवले.  असा योग क्वचितच जुळून येतो. हिवाळ्यात सूर्योदय उशीराने होतो पण प्रचंड थंडी असल्याने बाहेर पडवत नाही. शिवाय ढग व पाऊस असला तरीही उपयोग नाही. आणि उन्हाळ्यात लवकर सूर्योदय होतो पण तेव्हा भल्या पहाटे उठून जायचाही कंटाळा येतो.





तर असा हा आमचा सूर्योदयाचा योग जुळून आला. चहा घेऊन निघालो. आज आकाश खूपच निरभ्र होते. एकही ढग नव्हता. समुद्रावर मोजकीच हौशी माणसे कॅमेरा हातात धरून सूर्याला कॅमेरात बंदिस्त करायला हजर होती. आज विशेष म्हणजे सूर्योदय होण्यापूर्वी आकाशात क्षितीजावर लालसर रंग उमटतो तो आज नव्हता. पिवळसर रंग होता. सूर्य सुद्धा आज लाल लाल गोळा होऊन बाहेर आला नाही. सुरवातीला होता थोडा लालसर पण लगेच तो पिवळा झाला. तरी सुद्धा सूर्योदय बघण्याचा आनंद नेहमीच छान असतो. समुद्राच्या खालून तो वर येताना अति क्लासिक दिसतो. नेहमीप्रमाणेच फोटो घेतले. आल्यावर तिखटामिठाचा शिरा खायला केला व नंतर चहा हवाच. नंतर दुपारी बाहेर जेवायला मेक्सिकन उपहारगृह. आज भाताचा वेगळा मेनू छानच होता. त्यामध्ये आपल्या आवडीच्या भाज्या सांगायच्या. भातामध्ये भाज्या व सॉस व चीझ घालून देतात. खूप आवडला मेनु. आत पुढच्या वेळी फोटो घेईन. नंतर घरी येऊन व्हक्युमिंग, ग्रोसरी इ. इ. कामे केली. पण आज सुद्धा थोडे डोळे तसे पेंगतच आहेत अजूनही. पण काहीही म्हणा, आजचा सूर्योदय मात्र खूप आनंद देवून गेला.




ली रिंगरला फोटोज पाठवले.  बघू वेदर शॉटमध्ये वेदर चॅनलला  मी पाठवलेला फोटो दाखवतात का ते. पण शक्यतोवर सूर्योदयाच्या फोटोला प्राधान्य देतात.

weather shot of the day

एक होती "ऊ" तिला झाली " टू"

आई लहानपणी आम्हा दोघी बहिणींच्या उवा बघायची ना तेव्हा बरे वाटायचे. आईची बोटे केसातून फिरायची आणि झोप आल्यासारखे वाटायचे. तिच्या उवा बघून झाल्या तरीही आम्ही "आई, इथे बघं ग"  असे म्हणायचो.  केसामध्ये हुळहुळायचे आणि वाटायचे केसात मध्ये उ फिरते की काय. बरे, हाताने उवा लिखा मारून आईचे समाधान व्हायचे नाही. मग आई आमच्या केसांमध्ये फणी फिरवायची  या फणीचे कंगोरे इतके टोचायचे ना ! एक तर आधी खूप लांबीचे केस. त्याची निगा राखायची म्हणजे सोपे काम नाही. रोजच्या रोज तेल आणि कंगव्याने आणि फणीने केस विंचरून झाले की केसांची पूर्ण झाडलोट झाल्यासारखी वाटायची. शिवाय आठवड्यातून दोन वेळेला डोक्यावरून अंघोळ असायची. ओले केस पंच्यामध्ये गुंडाळून ठेवायचे. काही तासा नंतर पंचानेच ते खसाखसा चोळायचे. नंतर पूर्ण केस उलटे करून ते फटाफटा पंच्यानेच आपटायचे.  असे सर्व सोपस्कार करून झाले की मग थोड्यावेळाकरता केस मोकळे सोडायचे. केस पूर्णपणे वाळले की मग आईच्या पुढयात बसायचे वेणी घालून घेण्यासाठी.




वेण्या म्हणजे दोन वेण्या. त्याकरता आधी केसांमध्ये  मधोमध भांग पाडून दोन भाग करून आधी केसात झालेल्या जटा काढायला लागत. मग आई विचारायची कुठे भांग पाडू? मध्ये की कडेला. मला डाव्या कडेला भांग पाडलेला आवडायचा. आणि माझ्या बहिणीला मधोमध भांग आवडत असे.  तरीही शाळेत गेल्यावर मिसळीच्या उवा डोक्यात यायच्याच. उवांबरोबर लिखा आल्याच. या लिखा म्हणजे उवांची अंडी असत. याच लिखा मारल्या की मग उवाच येणार नाहीत म्हणून त्या शोधून शोधून मारायच्या. ऊ मारण्याची पण एक पद्धत आहे. केसामध्ये ऊ दिसली की ती आधी चिमटीत धरायची. नंतर तिला डाव्या अंगठ्याच्या नखावर ठेवायचे आणि उजव्या अंगठ्याच्या नखाने मारायचे. तश्याच लिखाही मारायच्या. ऊ मारली की 'टक' असा आवाज यायचा. लिखांच्या बाबतीतही असेच. पण काही वेळा लिखेमध्ये जीव नसायचा. लिखा या केसांमध्ये चिकटून असायच्या. फणीने सारले की मग त्यात एखादी तरी ऊ यायची.  काही ऊवा खूप टेण्या असायच्या तर  काही ऊवा तर खूप बारीक असायच्या. फणीचे कंगोरे असायचे त्यात लपून बसायच्या. मग त्या फणीचा कंगोरा बोटाने बाजूला करून छोटी ऊ चिमटीत पकडायची आणि फणीच्या सपाट भागावर ठेवून उजव्या हाताच्या अंगठ्याच्या नखाने तिला मारायचे. ही छोटी ऊ खूप चिवट असे. पणकन चिमटीत येत नसे. काही उवा तर इतक्या बारीक असायच्या जसे की अगदी छोटा कण.



डोक्यामध्ये उवा फिरताना हुळहुळायचे की मग लगेच केसामध्ये बोट फिरवले की ऊ हाताला लागायची. मग तशीच तिला चिमटीत पकडायची. काही वेळा चिमुट उघडून पाहावे तर ऊ च नसायची. आमच्याकडे पाहुण्यारावळ्या मुली आल्या की आम्ही पण आईप्रमाणेच त्यांची डोकी आमच्या पुढ्यात घेऊन बसायचो आणि उवा लिखा मारायचो. खूप गम्मत वाटायची आम्हाला. आणि उवा सापडल्या नाहीत तर नाराज व्हायचो. एकदा आमच्या शेजारी कुणीतरी नवीन रहायला आले आणि त्यांना ३ मुली होत्या. त्यांची ओळख पाळख झाल्यावर त्या आमच्या अंगणात खेळायला यायच्या. आम्ही दोघी बहिणी लगेच त्यांच्या डोक्यातल्या उवा काढण्यासाठी तयार असायचो. कारण की ऊवांना नखावर ठेवून नखाने मारायला मजा वाटायची. ऊ नखावर ठेवली की काही वेळा ती निसटून खाली पडायची. छोटी ऊ आणि ज्या लिखामध्ये जीव आहे त्यांना मारले की "टक" असा आवाज यायचा. की मग आम्हाला बरे वाटायचे.  





वर्गात एका बाकावर दोघीजणी  डोक्याला डोके लावून बसल्या की  जायच्याच एकमेकींच्या डोक्यात  मग या ऊवा !  वर्गात ज्या मुलीच्या डोक्यात खूप उवा झाल्या आहेत तिला मागच्या बाकावर एकटीलाच बसवायचे.    या ऊवा आमच्या घरात थोड्या काळाकरताच आल्या होत्या. साधारण तो काळ ५ वी ते ७वी च्या दरम्यान असावा. असे हे "ऊ" प्रकरण आमच्या लहानपणी खूप फेमस होते. .फेसबुकावरच्या एका पोस्टवरून मन भूतकाळात शिरले आणि लेख लिहिला गेला.