अनामिका ... (१०)

चार दिवस उलटून गेले तरी अजून अमितचा फोन का आला नाही या विचारातच संजली असते. ती विचार करते की इतका लांबचा प्रवास आहे तिकडे पोहोचल्यावर झोपेचं झालेलं खोबरे, दगदग, नंतर आप्गीसला जॉईन होणे यामध्येच त्याचा वेळ जात असणार हे नक्किच ! आपण
 अजून

आठ दिवस तरी त्याच्या फोनची वाट पहायला नको. आपणही आता कामाला लागायला हवे. घरातले पसारे पाहून तिचे तिलाच खूप हासू येते.आणि स्वतःच्याच मनाशी म्हणते आपण नव्हतो तर या बापलेकाने मिळून किती पसारे घालून्न ठेवलेत ! एक गोष्ट जागेवर नाही. संजली हळूहळूपसारा आवरायला घेते खरी पण मन मात्र घडलेल्या प्रसंगातच बुडून गेलेले असते. काय हा योगायोग !



ती स्वतःच्या मनाशीच हसते. तिच्यामुलाच्या ओरडण्यानेच ती भानावर येते. अगं आई मी तुला किती वेळा सांगितले की मला भूक लागली आहे म्हणून पण तुझे क्षच नाहिये.होरे. ओरडू नकोस. स्वयंपाक तयार आहे , जा जेवून घे. "आई वाढ ना ग मला जेवायला" अरे घे ना वाढून तुझे
 तू. मला बरीच कामे आहेत.

आई अशी काय वागते आहे आज, कामे तर हिला नेहमीच असतात. दैनंदिन जीवनक्रमा मध्ये संजली परत खूप बिझी होऊन जाते.



८,१०,१५ ! इतके दिवस उलटूनही अमितचा फोन आलेला नसतो. आता मात्र संजली खूप रडकुंडीला येते. विसरला का अमित आपल्याला? काय गं संजली तू रडतेस? अनिल विचारतो. कुठे काय? मी नाही रडत. आल्यापासून सतत कामाला जुंपली आहे. मी नव्हते तर घराची काय अवस्था होती, किती पसारा घातला होता? काम करता करता संजली कॉटवर बसते आणि तिच्या डोळ्यातून घळघळ अश्रू वाहू लागतात. अनिल तिच्या जवळ येऊन बसतो आणि विचारतो काय झाले तुला संजली? मुंबईवरून आल्यावर किती खुशीत होतीस आणि आता एकदम रडायला लागलीस? खूप दमलीस ना? मी मदत करतो तुला असे म्हणून अनिल संजलीला मदत करायला सुरवात करतो. नको राहू देत. मी आवरते सर्व. तू ऑफीसला जा. अमित म्हणतो, ओके. चल मी निघतो ऑफीसला. आज महत्त्वाची मिटींग आहे. घरी आलो की आपण दोघेच मिळून कुठेतरी बाहेर जेवायला जाऊया. असे म्हणून अनिल संजली ला टाटा करतो. संजलीचा मूड थोडा ठीक होतो.

दुपारची जेवणे आटोपल्यावर संजली वाड्यातल्या झोपाळ्यावर आडवी होते.  जेवणानंतर झोपळ्यावर थोडे आडवे होणे ही तिची नेहमीची सवय असते. संजली आडवी होते आणि तिला थोडी डुलकी लागते. उठते तेव्हा तिचा फोन वाजत असतो. ती घाईघाईने फोन उचलते आणि हॅलो म्हणते तर पलीकडून आवाज येतो हॅलो संजली मी अमित बोलतोय. ओह ! अमित तु बोलतो आहेस. खूप मोठ्या झोपाळ्यावर आडवी पडलेली संजली उठून बसते. किती दिवसांनी फोन? कसा आहेस? वेळेवर पोहोचलास का? आता किती वाजले तिकडे? एक ना हजार प्रश्न. अमित म्हणतो अंग इथे आता पहाटेचे ४ वाजलेत. काय? ती जवळजव्ळ  ओरडतेच. अंग हो मला फोन करायला आताच थोडा वेळ मिळतोय. बरं मी तुला असाच आता या वेळेला फोन करत जाऊ का? तुला कोणती वेळ सोयीची आहे? संजली म्हणते ही वेळ खरी तर मला खूपच सोयीची आहे. पण तुला इतक्या पहाटे उठायला लागेल? तुला खूप त्रास होईल त्याचा. अगं संजली त्रास नाही होणार मला. कामा निमित्ताने मला काहीवेळा रात्रभर जागायला लागते. मी आता ऑफीस मधूनच बोलतोय. तुझा ईमेल आयडी आहे का? तिकडे बोलत जाऊ. मला तुला फोन करायला तसे अवघडच आहे. पण जमेल तसा तुला फोन करत जाईन. पण तुझा ईमेल आयडी असेल तर तिथे बोलू शिवाय फोन वरून बोलायची वेळही ठरवता येईल. संजली सांगते नाही रे. माझा काही ईमेल आयडी वगरे नाही. मला कंप्युटर मधले ओ की ठो कळत नाही. मला फोनची खूप सवय आहे. त्यावरून माझी सगळी कामे होतात आणि बोलणे पण होते. पण मी मैत्रिणींना विचारून तुला मेल पाठवीन. अर्थात तुझा काय आहे ईमेल. पण आता त्या भानगडी नकोत. सध्या तरी आपण फोनवरूनच बोलू. पण ही वेळ मला खूप सोयीची आहे.

बरे अमित, तू सांगितलेस म्हणून मी अनिलला अजून काहीही सांगितले नाहीये की आपण भेटलो म्हणून. अमित म्हणतो होहो नकोस सांगूस इतक्यात. मला पुढच्या भारतभेटीत त्याला सरप्राईज द्यायचे आहे.  अमित म्हणतो. आता काय करतेस? कशी आहेस. तुझाही मुंबई पुणे प्रवास कसा झाला. संजली म्हणते मि मजेत आहे. अरे प्रवासात मला आपल्या टीबद्दलच सारखे आठवत होते. लग्नात आम्ही मैत्रीणींनी खूप मजा केली. मला पण चेंज मिळाला. आता घरी आले आणि परत  कामाला जुंपलेली आहे. खरे तर माझे कशात लक्षच लागत नाहीये. तुझ्याशी खूप बोलावेसे वाटत आहे. अमित म्हणतो तुला आठवत आहे का काही अजून पूर्वीचे. तसे संजली म्हणते की हो काही आठवत आहे. काही नाही. अमित संजलीला विचारतो की माझे कॉलेज संपल्यावर मी तुमच्याकडे पेढे घेऊन आलो होतो ते आठवत आहे का तुला? संजली खुदकन हासते आणि म्हणते हो. चांगलेच आठवत आहे. तु माझी सकाळी सकाळी येऊन झोपमोड केली होतीस. अमित म्हणतो चल आता मी फोन ठेवतो.   

संजली अमितचा फोन नंबर "अनामिका" या नावाने सेव्ह करते. आणि परत झोपाळ्यावर आडवी होते. मागचे दिवस तिला आठवतात आणि त्या दिवसातच ती रमून जाते. संध्याकाळी आवरून भाजी आणते. स्वयंपाक करते. अनिल आल्यावर ती खरे तर दोघेच बाहेर जाणार असतात. अनिल ऑफीस मधून आल्यावर संजलीला बाहेर जाण्याबद्दल विचारतो तर ती म्हणते जाऊ देत. घरीच जेवु. परत कधीतरी जाऊ बाहेर जेवायला.

 क्रमश : ....