किसीके जाने के बाद करे फिर उसकी याद...

बसथांब्यावर येताच त्याचे हृदय जास्त वेगाने धडधडायला लागते, कारण "ती" येणार असते. स्वतःशी स्मितहास्य करत तो घड्याळाकडे बघतो, तेव्हढ्यात "ती" येते. उंच टाचेच्या चपला घालून व लांबसडक शेपटा हलवत. बसथांब्यावर त्याच्या शेजारीच उभी राहते. आपले घड्याळ बंद तर नाही ना! याची खात्री करून घेण्यासाठी घड्याळ कानाजवळ नेते व आश्चर्यचकीत मुद्रा करून त्याला विचारते "किती वाजले? "



हा प्रश्न विचारताच तो भांबावून जातो आणि आपल्याच तंद्रीत विचार करायला लागतो. बस येते. बसमध्ये चढताच तिला सांगतो ९.१५ आपल्या प्रश्नाचे इतक्या वेळाने उत्तर आलेले पाहून ती मनातल्या मनात हसते. दुसऱ्या दिवशी पण ती अशीच लगबगीने बसथांब्यावर येते. तिथे तो तिची वाट पाहत उभाच असतो. बस येताच दोघे चढतात बसमध्ये. अरे वा! आजचा दिवस तर खूपच छान आहे! असे हावभाव त्याच्या चेहऱ्यावर उमटतात. कारण की आज अगदी तिच्याजवळ उभे रहायची संधी मिळते. मनातल्या मनात सुखावतो. तितक्यात बसमध्ये दोन जागा रिकाम्या होतात. ती लगेच जाऊन खिडकीजवळील जागेवर बसते. त्याला पण तिच्या शेजारीच बसायचे असते, पण तेवढ्यात "ती" जागा दुसराच कुणीतरी घेतो. आता बसमध्ये इतकी गर्दी झालेली असते की त्या गर्दीतून त्याला फक्त तिच्या कानाजवळील केसाची बट व तिच्या हातातील पुस्तकच दिसत असते.



तिसऱ्या दिवशी त्याचा धीर चेपतो. तिला पाहिल्यावर आपणहून तिला "हाय! " करतो. ती पण लगेचच गोड हासून "हाय! " करते. हे असे रोजच चालू असते. एकदा त्याच्या मनात विचार येतो ही कोणत्या ऑफीसमध्ये काम करते हे तरी पाहू. तिचा बसथांबा येताच तोही उतरून तिच्या पाठोपाठ चालायला लागतो. तिला संशय येतो. ती मागे वळून पाहते. लगेच शिताफीने तो एकदम बूट पॉलीश करायला उभा राहतो. एके दिवशी तिचे घर पहायला म्हणून तिचा पाठलाग करतो. त्या दिवशी मात्र तो फसतो, कारण रस्त्यावर कोणीच नसते जेणेकरून पटकन दुसरीकडे मोर्चा वळवून मी त्या गावचाच नाही हे त्याला दाखवता येत नाही.



एके दिवशी ती त्याच्या ऑफीसमध्ये येते. त्याला वाटते की ही आता आपल्या बॉसकडे आपली तक्रार करणार. सारखे तिला विनवतो "मै ऐसावैसा आदमी नही हुँ । मै बहूत शरीफ आदमी हूँ । यकीन नही होता तो मेरा कॅरेक्टर सर्टीफिकेट एख लिजिए " एवढे बोलूनही ती त्याला न जुमानताच त्याच्या साहेबाच्या खोलीमध्ये शिरते. थोड्याच वेळात ऑफिसमधला शिपाई त्याला निरोप सांगतो "तुम्हाला साहेबांनी आत बोलावले आहे" चेहरा पाडून, नाकाला बोट लावून बावळट चेहऱ्याचा अमोल पालेकर उर्फ अरूण त्याच्या साहेबाच्या खोलीमध्ये शिरताच त्याला एक सुखद धक्का बसतो. त्याचा साहेब विद्या सिन्हा उर्फ प्रभा हिच्याशी ओळख करून देतो आणि सांगतो की कामाच्या काही कागदपत्रांबद्दल यांच्याशी बोला. अरूण अतिशय आत्मविश्वासाने तिच्याशी त्या संदर्भात बोलतो. इथे सुरवात होते "छोटीसी बात.. "



आपल्याला आवडलेल्या मुलीशी आपण व्यवस्थित बोलू शकतो व तिचे आपल्याविषयी कोणतेही वाईट मत नाही या गोष्टीने तो खूपच आनंदीत होतो व पुढची स्वप्नं पहायला लागतो. पण म्हणतात ना स्वप्ने पाहणे ठीक आहे पण ती प्रत्यक्षात उतरायला हवीत ना! जरा इकडे तिकडे पाहा बरे! तुमच्या आजूबाजूला अनेक स्पर्धक आहेत. त्यातील एक स्पर्धक म्हणजे असरानी उर्फ नागेश.



नागेश हा आत्मविश्वासमें "ज्यादा" असलेला तरूण प्रभाच्या ऑफीसमध्ये असतो. त्याला शतरंज व टेनिसमध्ये स्वारस्य असते. आत्मविश्वासमें "कम" असलेला अरून आपल्या प्रतिस्पर्धी नागेशवर कशी मात करतो ते या चित्रपटात दाखवले आहे. सुरवातीला अरूण प्रभाला उपहारगृहामध्ये भेटायला बोलावतो तर तिथे नेमका नागेश!! जरूरीपेक्षा जास्त "वटवट" करून बाजी मारून जातो. बसथांब्यावर बससाठी ताठकळत उभ्या असलेल्या प्रभाला नागेश स्कूटरवर आपल्या मागे बसवून ऑफीसमध्ये जातो. आपण पण प्रभाला आपल्या स्कूटरवर आपल्या मागे बसवून घेऊन जाऊ या कल्पनेने तो उत्साहात एक दुचाकी खरेदी करतो. खरे तर त्याला नागेश सारखीच स्कूटर खरेदी करायची असते पण गॅरेजमधले "चालू" लोग बिघडलेली मोटरसायकल अरूणच्या गळ्यात मारतात. स्वप्नाळू अरूण मोटरसायकल घेऊन येतो व प्रभाला म्हणतो बस मागे. पण हाय रे देवा!!! तिला घेऊन जाताना ती मध्येच बंद पडते. असे एक ना अनेक प्रयत्न!!! कोणत्याच प्रयत्नांना यश येत नाही जेणेकरून प्रभाचे मन अरूणवर जडेल. शेवटी वैतागून भविष्य, साधूमहाराज, मात्रिंकाकडून गंडा बांधून घेणे असे प्रयत्न सुरू होतात. शेवटी एकाला यश मिळते. डॉ नगेंद्रनाथ ज्युलिअस... उर्फ अशोक कुमार. खंडाळ्याला अरूणची "प्रेममें कामयाँब होने की शिक्षा शुरू होती है...




अरुणशी प्राथमिक ओळख व त्याची समस्या डॉ नगेंद्रनाथ ज्युलिअस समजावून घेतात. त्याची ओळख होताक्षणी दोन तीन धडे समजावतो. पहिला धडा " पहिले काम सारखा सारखा खाजवणे बंद कर. " धडा दुसरा " दुसऱ्याशी हातमिळवणी करताना जबरदस्त आत्मविश्वास दाखवून हातात हात घट्ट पकडून, नजरेला नजर मिळवून संवाद साध. और सबक तिसरा " सांगितलेली गोष्ट कळली नाही तर उगाच मान डोलावून कळली असे सांगू नकोस" इकडे अरूणचे प्रशिक्षण चालू असताना तिकडे मात्र प्रभाची अवस्था खूपच वाईट झालेली असते. " न जाने क्युँ होता है ये जिंदगीके साथ, अचानक ये मन किसीके जानेके बाद करे फिर उसकी याद..... अशी होते.



आणि एके दिवशी.....


केसांना शँपू केलेला, गॉगल लावलेला, कोट घातलेला अरूण जबरदस्त आत्मविश्वासाने प्रभाच्या समोर येऊन उभा राहतो. अगदी त्याच वेळेला नागेश स्कूटर घेऊन प्रभाला न्यायला येतो. हा सीन खूप छान आहे. तेवढ्यात बस येते. नागेशला नाईलाजाने पुढे जाऊन उभे रहायला लागते. अरूण प्रभाच्या गप्पा होतात. कुठे गेला होतास इतके दिवस? असाच गेलो होतो कुठेतरी. तू कशी आहेस? तिकडे नागेशची चुळबुळ सुरू होते. काय करत्ये ही प्रभा. लवकर का येत नाहीये. तेवढ्यात अरूण स्कूटरवर त्याच्या मागे येऊन बसतो. नागेशचा तीळपापड. अरूणच्या जीवनात एक जबरदस्त "घुमाव" आल्याने चित्रपटातले आधीचे "सीन" असे पूर्णपणे उलटतात पहा. जसे की...



नागेशशी टेबल टेनीस खेळताना अरूण खेळायला यायलाच उशीर करतो. आल्यावर खेळायला सुरवात करणार तोच.. "एक मिनिट हं असे म्हणून अरूण स्वतःच्या बुटांच्या नाड्या नीट बांधतो. दुसऱ्यांना... "एक मिनिट हं असे म्हणून टेबलवर नसलेली धूळ साफ करतो. तिसऱ्यांना सुरवात करणार तोच... "एक मिनिट हं असे म्हणून नागेशला हातात बॅट कशी धरायची हे समजाऊन सांगतो. असे करून नागेशचा धीर पूर्णपणे खचवून टाकतो.



बुद्धीबळ खेळताना सुरवातीच्या एक दोन चाली नंतर एका प्रसिद्ध बुद्धीबळ पटूच्या पूढील सर्व चाली सांगून "आता काय खेळण्यात मजाच नाही. तू जिंकलास, मी हारलो. असे सागून नागेशला चिडीला आणतो.



अरूण नागेश व प्रभाला दूरध्वनीवरून जेवणाचे आमंत्रण देऊन स्वतः मात्र प्रभाला साडी खरेदीला घेऊन जातो व उशीराने ठरलेल्या उपहारगृहात येतो. नागेश रागाने लालबुंद!!



आता अरूण त्याच्या शिक्षणातला शेवटचा गिरवलेला धड्याची ट्रायल घेणार असतो "ड्रॉईंग रूमसे लेके बेडरून तक " पण ती काही त्याला जमत नाही. खरे तर त्या धड्याची जरूरीच नसते, कारण प्रभाचे अरूणवर मनापासून प्रेम असते. ती त्याला म्हणते "एवढं सगळं करण्याची काय गरज होती, मला सांगितलं असतस तर"



पण खर सांगू का प्रभा "माझं तुझ्यावर प्रेम आहे आणि तू माझ्याशी लग्न करशील का" हे विचारण्याची माझी हिंमतच झाली नाही. अशा प्रकारे अरूणप्रभाची प्रेमकथा सुफळ संपूर्ण!!


पात्र परिचय रसग्रहणामध्ये आला आहेच. गीतकार - योगेश, संगीतकार - सलील चोधरी