इंडीयन इन्स्टीट्युट ऑफ टेक्नॉलॉजी - पवई (2)

आय आय टी , पवईला राहत असताना शिवणाचा क्लास लावला होता. हा क्लास मैलोंमैल लांब होता. चालत जाऊन येऊन २ - 3 मैल. क्लासवरून आल्यावर  भूक लागायची. दुपारी १ ला आमची जेवणे झाली की थोडावेळ विश्रांती घेऊन मग मी व माझी मैत्रिण क्लासला जायला निघायचो. जाताना उत्साह असायचा पण येताना खूप दमायला व्हायचे. मला खरे तर ब्लाऊज आणि पंजाबी ड्रेस शिवायला शिकायचे होते. पण त्या क्लासच्या बाई म्हणाल्या की आधी सुरवातीला तुम्हाला सराव होण्यासाठी बारीक बारीक कपडे शिवा मग मी तुम्हाला नक्की ब्लाउज व पंजाबी ड्रेस शिकवेन.





 
सुरवातीला अनेक लहान बाळाचे लंगोट, झबली, टोपडी शिवली. ती माझ्या भाचीला मी बाळंतविड्यात दिली.  घाटकोपरला जाऊन छोटे छोटे फॉक घेतले. मला अजूनही त्याचे रंग आठवत आहे. लाल, पिवळा, निळा, गुलाबी इ. माझा बाळंतविडा खूप छान झाला. शिवाय तिला पायातल्या तोरड्या पण घेतल्या होत्या. जेव्हा लग्न झालेल्या जोडप्यांसाठी नवीन हॉस्टेल बांधले ते खूपच छान होते. तिथे माझ्या बहिणीचे म्हणजेच रंजनाचे डोहाळेजेवण केले. भैरवीकडून अन्नपूर्णा पुस्तक आणले व त्यातून  रेसिपी शोधून स्वयंपाक केला होता. गाजर घालून भात केला. टोमॅटो सूप व बटाट्याचे पराठे बनवले. कोबीची भजी केली व गोड म्हणून शेवयाची खीर बनवली. नेमका गॅस संपल्याने सर्व स्वयंपाक स्टोव्ह वर करायला लागला. रंजना म्हणाली की तू आधी सर्व स्वयंपाक उरकून घे. मग मी बसल्या बसल्या पराठे करते. तिचे पराठे होईपर्यंत मी पानाची तयारी केली. रांगोळी काढून मग आम्ही चोघे जेवायला बसलो. रंजनाला द्यायला म्हणून एक साडी आणली होती. ही साडी आम्ही दोघांनी घाटकोपर मधल्या एका दुकानातून आधीच खरेदी करून ठेवली होती. तिचा रंग निळा व थोडा मोरपंखी रंगाकडे झुकणारा होता. त्यावर मॅचिंग ब्लाऊज पीसही आणले होते. रंजना व सुरेश काही कामानिमित्ताने मुंबईला आले होते म्हणून मला तिचे डोहाळेजेवण करता आले म्हणून मला खूप आनंद झाला होता.   विनायकचे भाऊ व भावजय  त्यांच्या लग्नानंतर आमच्या जुन्या हॉस्टेल म्हणजेच एच ११ ला आली होती. वसुधाला मी साडी घेतली होती. त्याचा रंग लाल होता आणि दीराला शर्टपीस.






 एच ११ ला आम्ही आमचे लग्न झाल्यावर लगेचच महिन्याने रहायला आलो होतो. सगळीकडे हिरवेगार होते. पावसाळ्यात खूप अंधारून यायचे. सकाळी उठून अशा अंधारलेल्या वातावरणात दिवा लावायला लागायचा. एकीकडे चहाचे आधण गॅसवर ठेवायचे व खिडकीतून पावसाला बघत रहायचे. आले घालून केलेला चहा मग आम्ही दोघे प्यायचो. रात्री झोपताना ट्रॉंझिस्टर वर छायागीत, बेलाके फूल ऐकूनच झोपायचो. त्यावेळेला घाटकोपरला जाऊन पाणी पुरी व भेळ पुरी खाणे होत असे. मेथीची भजी करताना खूप आनंद व्हायचा. तुलसी ब्लॉक्स मध्ये एक मोठा बेड होता आणि टेबल खुर्ची होती. या  टेबल खूर्चीचा लिहिण्यासाठी व जेवताना त्याचा डायनिंग टेबल म्हणून उपयोग व्हायचा. शिवाय मोठ्या बेड शेजारची जागा होती तिथे एक गादी व त्यावर बेडशीट व मागे उशा अशा ठेवल्या होत्या भिंतीला टेकून. यावर दुपारचे बसणे होत असे.





बऱ्याच आठवणी आहेत. जश्या आठवतील तश्या लिहीनच.  तूर्तास इतकेच. आयायटी होस्टेल लाईफ वर जितके लिहीन तितके कमीच !