१२ मे २०१४

आजचा दिवस आठवणींचा होता. एक तर कालच्या आठवणीतून बाहेर पडले नव्हते आणि त्यात अजून काहींची भर पडली. आज आईशी फोनवर बोलता बोलता जेवणाचा विषय निघाला. आईबाबांना उद्या माझ्या मामे वहिनीने जेवायला बोलावले आहे आणि ती आमरस करणार आहे. तिने आईला विचारले की आमरसाशी पोळ्या करू की पुऱ्या? तर आईने पुऱ्या कर असे सांगितले. बोलताना मी पण आईला सांगितले की मलाही आजकाल पुऱ्या आवडायला लागल्या आहेत. पूर्वी माझ्या पुऱ्या बिघडायच्या पण आता नाही. त्यामुळे मग मी मुद्दामहून सणावारी पुऱ्याच  करते. आमरस , बासुंदी, खीर आणि श्रीखंड आणि याबरोबर पुऱ्याच पाहिजेत आणि त्या कश्या तर टम्म्म फुगलेल्या ! गरम गरम पुरी किंवा पोळी खायला किती छान लागते. त्याबरोबर खरे तर काहीही नसले तरी नुसती पुरी किंवा पोळी छान लागते. यावरून मी व आई पूर्वीच्या आठवणींमध्ये शिरलो. शाळा कॉलोजात असताना आम्ही आमच्या आजोबांबरोबर जेवायला बसायचो व त्यानंतर शाळेत जायचो. आई आम्हाला तिघांना गरम पोळ्या वाढायची. एका पोळीचे ३ भाग करायची. एकाला अर्धी पोळी तर दुसऱ्या दोघांना चतकोर पोळी, म्हणजे प्रत्येकावर अर्धी पोळी खायची एकेक टर्न यायची. किती छान दिवस होते ते !






दुपारी ऑफीसमधून विनायक घरी जेवायला येतो.  जेवून परत ऑफीसमध्ये जाताना मी पण थोडावेळ गॅलरीत उभी राहते आणि आकाशातले ढग न्याहाळत राहते. आज आकाशात ढग होते पण जास्तीचे काळे ढग नव्हते तरीही पाऊस पडायला सुरवात झाली. पाऊस पडताना गारा पडतात की काय असा भास झाला. इतका मोठा त्या थेंबांचा आवाज होता. एकेक मोठाले थेंब जमिनीवर पडताना पाहत होते आणि पावसाचा जोर थोडा वाढला. का कोण जाणे पण आज पावसात भिजावेसे वाटले.  अमेरिकेत आल्यापासून पहिल्यांदाच पावसात भिजले. भिजल्यावर इतके काही छान वाटले की परत माझे मन आठवणीत गुंतले. भारतात असताना वळबाचा पावसात भिजल्यावर खूप आनंद व्हायचा. शिवाय जूनच्या पहिल्या सरी अंगावर घेतल्या नाहीत असे कधी झालेच नाही.





आज संध्याकाळी नेहमीची चक्कर मारायला गेले. तळ्यावर बसले आणि शिवाय तळ्याभोवतीने पण एक चक्कर मारली. तळ्यावर एक बाई येते. तिला मी काही वेळेला बघितले आहे. कार थांबवून ती बदकाना खायला देते. थोडावेळ उभी राहते आणि नंतर जाते. आज मी फोटो काढत असताना मला म्हणाली तु फोटोग्राफर आहेस का? तर म्हणाले हो. मला फोटो काढायला आवडतात. मग ती बाई माझ्याशी गप्पा मारायला लागली. त्यात तिने सांगितले की माज्या वडिलांची इथे काही मालमत्ता आहे तर ती सांभाळण्यासाठी मी रोज इथे येते. या रोडवरून डाव्या हाताला आणि नंतर उजव्या हाताला वळले की तिथे एक मोठे तळे आहे असे ती सांगत होती. तळ्याभोवती खूप मोठे कुंपण घातले आहे म्हणाली. शिवाय तिथे तिने बरीच झाडेही लावली आहेत. तिने मला अजून काही माहिती पुरवली की तुमच्या अपार्टमेंट समोर जे तळे आहे तिथली सर्व बदके आमच्या इथल्या तळ्यात हलवली आहेत. तुला जर का बदकांचे फोटो काढायचे असतील तर आमच्या तळ्यावर ये. मला मजाच वाटली. त्यात तिने हेही सांगितले की ती पक्की शाकाहारी आहे. हे ऐकून तर मला नवलच वाटले. मग तिने मला विचारले तू कुठली, इथे किती वर्षे आहेस, तुला अमेरिका आवडते का? मी तिला सांगितले की मी इथे येऊन १३ वर्षे झाली. मी भारतात मुंबई शहरात राहत होते. तर म्हणाली हो मुंबई मला माहीत आले पण मी भारतात कधी गेले नाही. ती पूर्णपणे शाकाहारी आहे हे ऐकून तर मला खूपच छान वाटले आणि तिला म्हणाले की आम्ही दोघे नवरा बायको दोघेही पक्के शाकाहारी आहोत. माझा शाकाहारी रेसिपींचा ब्लॉगही आहे. तर तिने माझ्या ब्लॉगचा पत्ताही घेतला आणि म्हणाली की परत भेटूच आणि ती कारने निघून गेली. आजचा दिवस काही वेगळाच होता ! आणि म्हणूनच रोजनिशीत लिहिला ,कालचा सूर्यास्ताचा फोटो ली रिंगरला पाठवला. बघू आता तो केव्हा दाखवतो ते !