१२ एप्रिल २०१४

आजचा दिवस खूप छान आणि आनंद देणारा होता. कारण की आज आम्ही सर्कस पाहिली. सर्कस आमच्या गावात आली आहे ही न्यूज आम्ही आमच्या वेदर चॅनलवर पाहिली आणि त्याचे वेळेला ठरवले की सर्कस बघायची. नेहमीची साफसफाईची कामे उरकली आणि बाहेर जेवायला निघालो. सर्कस पाहून किती वर्षे झाली म्हणण्यापेक्षा लहानपणी  कधीतरी एकदा की दोनदा, तेही आता आठवत नाही, पाहिली होती. त्यातले अंधुकसे असे काहीतरी आठवत आहे.




जेवल्यानंतर थेट विमानतळ  गाठले कारण की विमातळावरच्या आजुबाजूच्या मोकळ्या आवारात सर्कशीचे तंबू उभारले होते. तिकिटविक्री चालूच होती. तिथे पोहोचलो तर साडेतीन वाजत आले होते आणि शो होता साडेचारचा म्हणजे एक तासाचा अवधी होता. पण हा १ तास कधी निघून गेला ते कळलेच नाही. सर्कशीला भरपूर लहान मुले आली होती. त्यांचे पालकही होते. त्यामध्ये त्यांचे आईवडील, आजी आजोबा पण होते. सर्कशीतले २ हत्ती तंबूच्या आवाराबाहेर उभे केले होते आणि ते अधुनमधून गवत खात होते. गवत खाऊन झाले की ते हत्ती तिथल्याच एका छोट्या जागेत गोल गोल चक्क्र मारायचे आणि ही चक्कर वाया जात नव्हती. त्यातून सर्कशीला पैसे मिळत होते. लहान मुलांकरता त्यांचे पालक तिकिट काढून त्यांना हत्तीवर बसवत होते. विक्रिकरता कॉटन कँडी, पॉपकॉर्न, कोक, आईस्क्रीम होतेच. शिवाय तिथे फुगे पण विकायला होते. बर्फाचे गोळे होते. जोकरासारखी चेहरा रंगवून घेण्यासाठीही लाईन होती. यातले मला सर्व काही करावेसे वाटत होते पण अर्थातच केले नाही. मी काय आता लहान आहे का? हेहेहे. आपण कितीही मोठे झालो तरी मुले ज्या गोष्टी करतात त्या खरे तर आपल्यालाही कराव्याश्या वाटतात निदान मला तरी तसे वाटते. खोटे कशाला बोलु. माझ्यासोबत एखादी मैत्रीण असती ना तर या सर्व गोष्टी मी केल्या असत्या !



 हळूहळू करत आत जाण्यासाठी एक लाईन लागली आणि आम्हाला सर्कशीतल्या तंबूत सोडले गेले. तिथे गेल्यावर मुलांचा गोंगाटच गोंगाट होता. मुले आणि त्यांचे पालक चरत होते. कोणी आईस्क्रीम खातयं तर कोणी कोक पितयं . हे सर्व जरी बाहेर मिळत होते तरीही डोक्यावर ट्रे घेऊन या सर्व वस्तू विकल्या जात होत्या. अशी अनेक माणसे आम्ही बसलेल्या गर्दीतून फिरत होती ते सर्व विकण्याकरता. निरनिराळे फुगे. चकाकत्या कांड्या, बर्फाचे गोळे, पाणी पॉपकॉर्न हे सर्व काही विकण्याकरता अनेक माणसे फिरत होती. आणि बाहेरच्या पेक्षा आतला रेट १ डॉलरने जास्त होता. आत जोरजोरात म्युझिक तर सुरूच होते. सर्कस सुरू झाली. एकेक करत वाघ, हत्ती, घोडे इ. इ. यांच्या कवायती झाल्या. सॅल्युट करून झाले. नंतर बारीक बांध्याच्या उंच पोरी आल्या. त्यांनी निरनिराळ्या हरकती करून दाखवल्या. खाली डोके वर पाय, एका हातावर भार देऊन सर्व शरीर हवेत उचलून धरणे. इ. इ. नंतर खूप उंचावर काही माणसे उभी राहिली. त्यात पोरीही होत्या. मग त्यांनि झोपाळ्यावरच्या कसरती करून दाखवल्या. मग आले हत्ती. त्यांनी पण नाचून दाखवले. झोपून दाखवले. एकमेकांच्या अंगावरून उड्या मारून दाखवल्या. नंतर मोठ्या जाळीमध्ये ३ फटफट्या आल्या आणि त्या फिरल्या. नंतर एक भलीमोठी तोफ आली. त्यातून एकाला उडवले. त्याचा तर इतका काही मोठा आवाज झाला. आणि तोफ उडाल्यावर तो खूप जोरात बाहेर फेकला गेला. त्याला झेलण्यासाठी मोठी कापडी जाळी होतीच. एक ना दोन एकेक हरकती आणि कसरती करत करत शेवटी एकदाची सर्कस संपली. ज्या लहान मुलांकरता पालक आले होते त्यांनीच जास्त सर्कस बघितली. लहान मुले फुग्यात आणि रंगीबेरंगी चकमकत्या कांड्यामध्ये रममाण झाली होती.




 घरी आलो तेव्हा डोके ठणठण करत होते. चहा घेतला तरीही डोके थांबेना. भूकही लागली होती. अश्यावेळी पटकन होणारा पदार्थ म्हणजे थालिपीठ. ते केले. आणि खाल्ले तरीही डोके अजूनही दुखत आहे. याचे कारण म्हणजे ३ तास गोंगाट आणि तंबूत लावलेले कसरती करतानाचे कांठल्या बसणारे म्युझिक. आता हे सर्व लिहित आहे तेव्हा १० वाजलेत रात्रीचे. पिसी बंद करून झोपणार आता. पण आजचा दिवस मात्र कायम लक्षात राहील असा गेला. एक मात्र चुटपुट लागून राहिली आहे आणि ती म्हणजे मी कॅमेरा नेला नव्हता. नाहीतर सर्कशी बाहेरचा माहोल कसा होता ते तुम्हाला दाखवता आले असते.

तर आजच्या दिवसाचा सारांश काय? तर सर्कस ! अजूनही माझ्या डोळ्यासमोर तेच चित्र तरळत आहे. स्वप्नात पण सर्कस दिसणार बहुतेक आज !