खिलते है गुल यहाँ ....

खिलते है गुल यहाँ खिलके बिखरनेको
मिलते है दिल यहाँ मिलके बिछडनेको

कल रहे ना रहे मौसम ये प्यारका
कल रुके ना रुके डोला बहार का
चार पल मिले जो आज प्यारमें गुजार ले

झीलोंके होठोंपर मेघोंका राज है
फुलोंके सीनेमें ठंडी ठंडी आग है
दिलके आईनेमें तू ये समा उतार ले

प्यासा है दिल सनम प्यासी ये रात है
होठोंमें दबी दबी कोई मिठी बात है
इन लम्होंपे आज तू हर खुशी निसार दे

कवी : नीरज, चित्रपट : शर्मिली, संगीत : सचिन देव बर्मन

एम्बॉसिंग

हार्डवेअरच्या दुकानातून सर्वात पातळ ऍल्यूमिनियमचा पत्रा कापून आणा. आवडेल त्या चित्राचा ट्रेसिंगपेपर वर छाप काढून तो पेपर त्या पत्र्यावर ठेवा. कडेने जाड पुस्तके वजनासाठी ठेवा. त्यामुळे छाप न हालता बॉलपेनने जश्याचा तसा गिरवता येईल. शाई असलेल्या टोकदार बॉलपेनने तो छाप दाब देऊन गिरवायला लागतो, तरच त्या चित्राची आउटलाइन ऍल्यूमिनियमच्या पत्र्यावर उमटते.



चित्राची बारीक आउटलाइन पत्र्यावर उमटली की शाई नसलेल्या टोकदार बॉलपेनने त्या संपूर्ण चित्राच्या आउटलाइनवर अगदी जवळजवळ डॉट काढा. हे डॉट काढताना खूप जोर द्यावा लागतो तरच ती पत्र्यावर उमटतात. हे डॉट पत्र्याचा भाग फुगवण्यासाठी उपयोगी पडतात.



आता पत्रा उलटा करून डॉटच्या साहाय्याने पत्रा घासून घासून फुगवा. पत्रा घासताना रंगवायचे ब्रश वापरतात. हे ब्रश ३-४ प्रकारचे घ्यावेत. म्हणजे काहींची टोके निमुळती, मध्यम, जाड अशा प्रकारे. उदा. हातपाय फुगवायला जाड टोकाचा तर बोटे फुगवायला निमुळत्या टोकाचा ब्रश. पत्रा फुगवताना खूप दाब द्यायला लागतो, पण जास्ती नको, कारण भेग पडली तर चित्राची वाट लागेल. डॉटच्या साहाय्याने चित्राचा प्रत्येक भाग फुगवायचा, म्हणजे पत्र्याच्या प्रथमदर्शनी तेवढाच फुगवलेला भाग वरती येईल व सर्व चित्र व्यवस्थित दिसेल. डॉटच्या दोन लाइनच्या आतील पत्रा फुगवा.



पत्र्याच्या प्रथमदर्शनी फुगवून उमटलेल्या चित्राच्या सर्व आउटलाइन काळ्या रंगाच्या ऑईलपेंटने रंगवा. रंगवताना बारीक रेषा हवी. पत्र्यावर रंग पडला तर रॉकेलमध्ये कापसाचा बोळा बुडवून पुसून घ्या. आता या फुगवलेल्या व्यतिरिक्त जो पत्रा आहे त्यावर टोकदार हातोडीने सावकाश ठोका. ठोकण्यामुळे बाकीच्या पत्र्यावर एकदम बारीक बारीक खळगे पडतील. अगदी जवळजवळ ठोकायचे. नंतर त्यावर सोनेरी रंग पातळ करून लावा. तयार झालेला पत्रा फ्रेम करण्यासाठी दुकानात द्या.



सोनेरी रंगाने भरलेल्या खळग्यांच्या पार्श्वभूमीवर फुगवलेले चकचकणाऱ्या पत्र्याचे चित्र व काळ्या ऑईलपेंटने रंगवलेल्या आउटलाइन असे सुंदर चित्र दिसते. डोळे, भुवया, अलंकार काळ्या ऑईलपेंटने रंगवणे. मेहनत खूप आहे, पण तयार झालेल्या कलाकृतीकडे बघितले की आनंद होतो. ही कला मला भैरवीने शिकवली.

Art Photography (4)

ही सर्व फुले हिरवळीवर उगवलेली आहेत.

हँगिंग रॉक (६)

हँगिंग रॉक (५)

हँगिंग रॉक (४)

हँगिंग रॉक (३)

हँगिंग रॉक (२)

अजून बरीच चित्रे पुढील दोन तीन भागात येतील.

हँगिंग रॉक (१)

वळणावळणाचा रस्ता पार करत आमची कार पार्कच्या दिशेने चालली होती. आजुबाजूला डोंगराळ प्रदेश होता. स्प्रिंग चालू झाला तरी खूप हिरवेगार झाले नव्हते. उंच उंच झाडे. झाडांना पानेही तुरळकच दिसत होती. काटक्या व सुकलेला पालापाचोळा सर्वत्र दिसत होता. रस्ता काळा कुळकुळीत. रस्त्याचे दोन भाग पाडणारी मधली पिवळी रेषा व कडेच्या दोन पांढऱ्या रेषा स्पष्टपणे दिसत होत्या. आपण उंच उंच जात आहोत हे जाणवत होते. पार्कमध्ये कार पार्क केली. तिथल्या ऑफीसमध्ये जाऊन एक छोटे माहितीपत्रक घेतले ज्यामध्ये पार्कमध्ये असणाऱ्या सर्व ट्रेल्सची माहिती होती. आमच्या प्रवासाला पाच तास पूर्ण झाले होते. ४ तास हायवे वरचा प्रवास पार करून उरलेला तासाभरचा प्रवास केला आणि पार्कमध्ये हजर झालो. ऐन जेवणाच्या वेळेला पोहोचलो होतो त्यामुळे प्रचंड भूक लागली होती. कारमध्ये बसूनच जेवण केले. सर्वजण असेच करत होते कारण की पार्कमध्ये खाण्यापिण्याची सोय अजिबात नाही. पाणी पिण्याची बाटली, माहितीपत्रक, थोडी फळे व कुकीज घेऊन निघालो.




माहितीपत्रक वाचून सुरवातीला दोन तीन छोटे ट्रेल करायचे ठरवले. हे ट्रेल धबधब्याचे होते. एक उजव्या बाजूला व एक डाव्या बाजुला असे दोन धबधबे पाहिले. एक होता हिडन फॉल व दुसरा होता विंडो फॉल. हिडन फॉलला बरेच खाली उतरावे लागले. निसर्गनिर्मित छोट्या दगडांच्या पायऱ्या होत्या. खडकांवरून कोसळणारा छोटा धबधबा. त्याचे पाणी पायऱ्या पायऱ्यांवरून खाली येत होते. पुढे कुठेतरी आणखी दरीत जात असेल. तिथे छोटी मुले पाण्यात उभी होती. काही मुले तर खडकावर चढून धबधब्याच्या पाठीमागून येऊन दुसरीकडच्या खडकांवरून खाली उतरत होती. मला पण पाण्यात उभे राहण्याचा मोह होत होता.




दुसरा धबधबा जो होता तो होता विंडो फॉल. याकरता आधीही खूप चालावे लागले. चालताना खालची दरी दिसत होती. या धबधब्यासाठी १०० फूट खाली उतरावे लागले. इथेही निसर्गनिर्मित दगडांच्या छोट्या पायऱ्या व डावीकडे भरपूर सुकलेला पालापाचोळा व काटक्या, सुकलेली उंच झाडे. हा धबधबा आधी कठड्यावरून पाहिला. नंतर अजून थोडे खाली गेलो. धबधब्याचे नितळ पाणी खूप खालपर्यंत जाताना दिसत होते. इथे पण मुले बागडत होती. इथून वरती येताना मात्र अरे देवा! असे म्हणण्याची पाळी आली. लगच्यालगेच पायऱ्या असल्या की उतरताना काही वाटत नाही पण चढताना मात्र जीव जातो. मी तर दर दोन तीन पायऱ्या चढल्या की दम खायला बसत होते. हृदयाचे ठोके नुसते वाढले नाहीत तर घौडदौड करत होते. त्यादिवशी मुहूर्त पण नेमका साधला गेला होता. डोक्यावर रणरणते उन होते. प्रचंड प्रमाणात सूर्यप्रकाश होता जणू काही टिपूर चांदणेच! या दोन धबधब्यांनी खूपच दमवले. बरेच पुढे चालत गेल्यावर एक लाकडी शेड होती त्यामध्ये बाकड्यावर बसलो. थोडा गारवा जाणवला. तिथल्या थंडगार पाण्याने हातपाय तोंड धुतले. थोडी फळे, चॉकलेट व कूकीज खाल्या त्यामुळे उत्साह आला.




आता तिसरा धबधबा पाहण्यासाठी परत चालायला सुरवात केली. वरचे दोनही धबधबे जातायेता मिळून ३ मैल चालणे, उतरणे, चढणे झाले होते. तिसरा धबधबा जाऊन येऊन १ मैलाचा होता. इथे डोंगराळ भागावरून बरेच खाली चालत गेलो. हा धबधबा मला प्रचंड आवडला. इथे धबधब्याच्या अगदी जवळ बसता येत होते. धबधब्याच्या बाजूला खडकांवर सहज बसता येत होते. मी खडकावर बसून धबधब्यामध्ये पाय सोडले. पाणी बर्फासारखे थंडगार होते. दुखणाऱ्या पायांना हे थंडगार पाणी आराम देत होते. असे वाटत होते की इथेच बसून राहावे. वेळेचा अंदाज घेतला आणि तिथून निघण्याचा निर्णय घेतला कारण की हॉटेलमध्ये जाऊन पडायचे होते. हॉटेल पार्कपासून तासाभराच्या अंतरावर वेगळ्या दिशेला होते. वळणावळण्याच्या रस्त्यावरून हॉटेलच्या दिशेला मार्गस्थ झालो. मान डोके आणि पाय प्रचंड प्रमाणात दुखत होते. चढण्याची काय तर चलण्याची सवयही पूर्णपणे गेली आहे. पूर्वी शाळाकॉलेजात असताना पर्वती, हनुमान टेकडी, चतुर्श्रुंगी असे चढ उतार बरेच वेळा केले होते. अमेरिकेत पहिल्यांदाच डोंगरमाथ्यावरचे चढ उतार करत होतो.




दुसऱ्यादिवशी परत पार्कमध्ये हजर. पहिल्या दिवसापेक्षा दुसऱ्या दिवशी तापमान थोडे खाली होते आणि तुरळक ढगही दिसत होते. सर्वात मुख्य आणि आकर्षक ट्रेल म्हणजे हँगिंग रॉक ट्रेल. हा जर केला नाही तर इथे येण्यात अर्थच नाही. परत पाणी पाण्याची बाटली, फळे घेऊन निघालो. हा ट्रेल अतिशय निसर्गरम्य आणि छान ट्रेल आहे. सुरवातीला थोडा उतार उतरल्यावर चढायला सुरवात केली. पायवाटेवर पांढरी माती व त्यावर खडी परसलेली होती. आजुबाजूला उंच उंच झाडीच झाडी, पण फांद्या नाहीत. सर्वत्र काटक्या. झाडांच्या खाली सुकलेला पालापाचोळा. अगदी तुरळक ठिकाणी हिरवीगार पाने. अधून मधून झाडे पडलेली होती. काही झाडांची खोडे अर्धी कापलेली तर अर्धी अशीच उघड्यावर पडली होती. डोंगर चढायला सुरवात केली. पहिला चढ गेला, दुसराही गेला, तिसरा पार केला. तिसऱ्या चढावर तर पाऊले उभी पडायला लागली. प्रत्येक चढावर एक लाकडी बाकडे होते दम खाण्याकरता बसायला. कोरड्या झालेल्या घशात बरे वाटेल इतपत पाणी पीत होतो. चढ चढताना इतके काही दमायला झाले होते की तोंडातून एक शब्दही फूटत नव्हता. मनात गाणे मात्र गुणगुणत होते, परबतोंके पेडोंपर श्याम का बसेरा है...




डोंगराच्या माथ्यावर आलो आणि सपाट पायवाट सुरू झाली. यातही थोडा उंचसखलपणा होता पण खूप नाही. इथे मला थोडा कंठ फुटला. विनायकला विचारले अजून किती चालायचे आहे रे! विनायक म्हणाला अर्धे अंतर झाले अजून अर्धे तरी नक्कीच असेल, बघू या पुढे! पुढे बरेच चालत गेलो आणि परत थोडा चढ लागला. थोड्यावेळाने लाकडाच्या पायऱ्या चढत वर गेलो आणि समोर पाहतो तो काय! २०० फूट उंच टोकदार सुळका! इथे खालच्या खडकांवर काही तरूण मुले बसली होती. वर सुळक्याकडे पाहिले तर दोघेजण तिथे उभी होती. ते बघूनच पोटात धस्स झाले! आम्हाला वाटले संपला आता ट्रेल तर संपला कुठचा! उजव्या दिशेने जा असा एक बाण दिसला. तिकडून माणसे येताना दिसत होती. त्यातला एक जण मजेने म्हणाला ती दोघे वर खोळंबली आहेत. खालून एलेव्हेटर पाठवा म्हणजे त्यांना खाली येता येईल. इथे सुळक्याचे फोटो काढले. फोटो काढण्यात माही टोपी तिथेच पडली. इथुनही थोडासा उतार आणि परत चढणच चढण. ही चढण परत निसर्गनिर्मित छोट्या खडकांच्या पायऱ्यांची होती. हा जो चढ आहे तो डोंगराळा मागून वळसा घालून खूद्द हँगिंग रॉक कडे नेऊन पोहोचवतो. इथे बरेच मोठाले खडक होते. निरनिराळ्या खडकांवर उभे राहून खालची खोल दरी दिसत होती. भीतीच वाटत होती. अजूनही थोडे पुढे गेल्यावर मोठमोठाले ओबडधोबड निरनिराळ्या आकाराचे खडक होते. खडकांची टोके निमुळती होत वेगवेगळ्या दिशेला पुढे गेली होती. इथे उभे राहून सर्वांचे फोटोज काढणे सुरू होते.




काही जण पुढे गेलेल्या खडकाच्या अणकुचीदार टोकावर जाऊन बागेत बसल्यासारखे आरामात बसले होते. काही जण खाली पाय सोडून खुर्चीत बसल्यासारखे बसले होते. इथेही लहान मुले, छोटी बाळे होती. मी पण खडकावर उभे राहूनच खोल दरीचे फोटो काढले, पण अगदी टोकाला जाऊन उभे राहण्याची किंवा बसण्याची हिम्मत कदापिही होणे शक्य नाही, कारण की खाली पहिले तर खोल दरी!! सुळका २०० फूट व डोंगरावरचे चढ मिळून साधारण २०० ते ३०० फूट अंदाजे अंतर असे मिळून वर गेलो होतो. तिथे जाऊन खालच्या दरीतला नयनरम्य परीसर बघितला. दूरवर परसलेले डोंगर बघितले. डोंगरातून येणारी आमची पायवाट बघितली. वर येताना त्रास होता, आता काय खाली उतरायला खूप सोपे आहे. खाली उतरायला सुरवात केली. सुळक्याच्या पायथ्याची येऊन परत एकदा सुळक्याच्या टोकापर्यंत नजर टाकली. तिथे माझी पडलेली टोपी मिळाली. वेळेवर मिळाली, कारण उन चढायला सुरवात झाली होती. कोणीतरी छोट्या झाडाच्या अर्धवर कापलेल्या खोडावर टांगून ठेवली होती. उतरताना खूप छान वाटत होते. मनात गाणे गुणगुणत होते, घडी घडी मोरा दिल धडके..... मधुमतीतले चित्रीकरण असेच आहे. डोंगराच्या माथ्यावर सपाट पायवाट. उंच उंच झाडे, खाली उतरलेली खोल दरी. उतारावर आपोआप भरभर उतरले जात होते. पायांना रोखण्यासाठी खूप कष्ट पडत होते.




वर येऊन परत थोडी फळे खाल्ली. गार पाण्याने हातपाय तोंड धुतले. थंडगार पाणी प्यायले. विचार केला होता इतके लांब आलोत तर उद्याही एक दोन ट्रेल करावेत का पण मनाला आवर घतला आणि सूर्योदय होण्याअअधी घरी येउन पोहचलो. निघताना वळणावळणाची वाट संपल्यावर एका मेक्सीकन उपहारगृहात जेवण केले. जेवणाची चव चांगली होती त्यामुळे पुढच्या प्रवासासाठी उत्साह आला. घरी आल्यावर फोटोज पीसीवर अपलोड केले कारण की म्ला खडकाच्या टोकावर बसलेली माणसे व एकूणच सर्व फोटोज पाहण्याची उत्सुकता होती.




आगळावेगळा अनुभव घेतल्याचा एक प्रचंड उसाह मनात साठून राहिला आहे! डोळे मिटले की सारखा हँगिंग रॉक डोळ्यासमोर येत आहे! इतक्या उंचावर नाही तरी अशाच प्रकारच्या जंगलात व डोंगराळ भागा आम्ही राहिलो होतो. क्लेम्सनमध्ये, साऊथ कॅरोलायना राज्यात. त्याची आठवण होत आहे. तिथे घराच्या आजुबाजूने उंच उंच झाडी होती. ते घर तर अगदी "खेड्यामधले घर कौलारू..."

पत्र

तुम्हाला पत्र लिहायला आवडते का? मला तर खूप आवडते! पत्र लिहिताना मला जास्तीत जास्त सुवाच्य अक्षर काढायला आवडते. अगदी सुरवातीला लहान असताना मी पत्र लिहिले ते पोस्टकार्डावर. मला आठवत आहे त्यावर आधी मी पट्टीने रेघा मारून घेतल्या होत्या व पत्र लिहिले होते. त्या छोट्या पत्रात मी एक वेगळा परिच्छेद पण केला होता. पोस्टकार्ड व इनलँड मध्ये मला पोस्टकार्ड जास्त आवडते. थोडक्यात काही सांगायचे असेल, खुशाली कळवायची असेल आणि वरचेवर पत्र पाठवायची असतील तर पोस्टकार्ड उत्तम!




आमच्या घरात सगळ्यांनाच पत्र लिहायची आवड आहे. पूर्वी आईबाबा त्यांच्या भावडांना व भाचवंडांना पत्रे लिहीत असत. आम्हा दोघी बहिणींना कळायला लागल्यापासून आम्हालाही पत्र लिहायची उत्सुकता वाटू लागली. आईला सांगायचो आम्हाला पण पत्र लिहायचे आहे. आई तशी सविस्तर पत्रे लिहायची त्यामुळे तिला नेहमी इनलँड पत्रे लागत. निळ्या रंगाची होती ही पत्रं. त्यात आई आम्हाला दोघींना चार ओळी लिहिण्यासाठी जागा सोडायची. मग आम्ही दोघी बहिणी आईला विचारायचो काय लिहू गं पत्रात? आई म्हणायची काहीही लिहा, तुम्हाला जे वाटेल ते, मनात येईल ते. मग आम्ही दोघी बहिणी मिळून ठरवायचो काय काय लिहायचे ते. आही आईचे पत्र वाचायचो तिने कसे लिहिले आहे ते बघायचो. आईची पत्राची सुरवात नेहमी पत्र लिहिण्यास कारण की ------- जे निमित्त असेल त्याने सुरवात करायची. आम्ही लिहायचो पत्र लिहिण्यास कारण की "असच" किंवा पत्र लिहिण्यास कारण की "उगीचच" आता खूप हसू येते. नंतर कळायला लागले की पत्राची सुरवात अगदी याच वाक्याने झाली पाहिजे असे नाही.




पत्राच्या शेवटी ताजाकलम पण क्वचित लिहावा लागतो. पत्र लिहून झाले आणि काही सांगायचे राहून गेले असेल तर पत्राच्या खाली ता. क. यामध्ये जे राहून गेले असेल ते लिहायचे. या ताज्या कलमाने आम्ही सगळ्या भावंडांनी खूप धमाल केली होती एका पत्रात. सर्वात मोठ्या मामेबहिणीचे लग्न ठरले तिला अभिनंदनाचे पत्र लिहिले आम्ही सर्वांनी मिळून. त्यात बरेच ताजाकलम लिहिले गेले. ते अनुक्रमे असे होते. ता. क. "एं कसा गं दिसतो तुझा 'न' (नवरा) , ता. क. "भुरकून पी" , ता. क. "दिल्या घरी तू सुखी रहा" (नवऱ्याचे नाव दिलीप) , ता.क. " हा ताजा कलम पत्रातच दडला आहे शोधून काढ" हे ताजेकलम इतके लिहिले ना आम्ही नुसती धमाल. शेवटी अगदी छोटी रिकामी जागा दिसली तरी गिचमिडीत नवीन सुचलेले ताजाकलम घुसवायचो.



लग्नानंतर मी दर महिन्यात आईबाबा व सासुसासरे यांना पोस्टकार्ड टाकत असे. एकदा माझा भाऊ म्हणाला "काय गं तू पत्र लिहितेस की रेसीपीज, प्रत्येक पत्रात जो पदार्थ करून पाहिला त्याची रेसीपी. जरा दुसरे पण लिही की काहीतरी" जेव्हा आमचे लग्न झाले तेव्हा विनायकचा मित्र म्हणाला की वसतीगृहाच्या खोल्या दिल्या गेल्या की लगेच पत्राने कळवतो तुला मग या तुम्ही इथे. लवकरच मिळाल्या. त्याचे पत्र आले आणि आम्ही लगेच निघण्याच्या तयारीला लागतो. आता मजा वाटते. आजच्या काळात टकाटका मोबाईल वाजले असते ना! पत्राची भानगडच नाही.



लग्नानंतर आयायटीत रहायला गेलो आणि आईबाबांना व सासुसासऱ्यांना मी पत्रातून आमच्या लग्नानंतरच्या दिवसांची पत्रे लिहू लागले. आईबाबांची पण सविस्तर पत्रे मला येत असत. आयायटी वसतिगृहात सर्वात खालच्या मजल्यावर एक बोर्ड होता नोटीसबोर्डसारखा. त्यामध्ये खोल्या क्रमांक लिहिले होते त्या कप्यात पोस्टमन पत्रे टाकून जात. माझ्या सारख्या चकरा खाली पत्र आले का ते पहायला. आता रोज कसे काय पत्र येईल ना! पण जेव्हा आमच्या खोल्या क्रमांकाच्या कप्यात पत्र दिसे तेव्हा मला खूप आनंद होई. आईबाबांच्या पत्राचे तर मी पारायण करायचे.




अमेरिकेत आल्यावर सुरवातीला वेळ जाता जात नव्हता. असाच एक दिवस खूप कंटाळा आला. मनात खूप साठले होते. कुणालातरी सांगावेसे वाटत होते. तो दिवस आठवत आहे मला अजूनही. त्यादिवशी आभाळ भरून आले होते. कंठ दाटून आला होता. थोड्याच वेळात मुसळधार पावसाला सुरवात झाली आणि एकदम मूड आला. आईला पत्र लिहायला घेतले आणि मनातले सर्व उतरवले गेले कागदावर. त्या पत्राचेही असेच पारायण केले. खूप आनंद झाला होता मला. आईने माझे पत्र वाचले की तिलाही किती आनंद होईल या विचाराने खूप सुखावले. पत्राची सुरवात केली. आत्ता या ठीकाणी खूप मुसळधार पाऊस पडत आहे. पावसाकडे बघतच तुला पत्र लिहीत आहे........




आयायटीतली माझी मैत्रिण जेव्हा अमेरिकेला गेली तेव्हा तिचे मला पत्र आले होते. तेव्हा मला खूप आनंद झाला होता. मी पण तिला तिच्या पत्यावर सविस्तर पत्र लिहिले. पत्ता पण दोन तीन वेळा चेक केला बरोबर लिहाला आहे ना! तेव्हा किती वेगळेपणा वाटला होता या अमेरिकेच्या पत्राबाबत. अशी ४-५ पत्रे आम्ही एकेमेकींना पाठवली होती. आत्ताचा काळ असता तर ती अमेरिकेत पोहोचण्या आही मीच तिला ईपत्र पाठवले असते पोहोचली का व्यवस्थित?




पूर्वीचा पत्र लिहिण्याचा काळ खूप छान होता. पत्रामध्ये आपण बरेच काही लिहू शकतो. पत्र वाचले की तो किंवा ती एकमेकांना भेटल्यासारखे वाटतात. आपलेपणा वाटतो. हे सर्व ज्यांनी पत्रलेखन केले असेल त्यांनाच कळेल. मी अगदी आत्ता आत्तापर्यंत पत्र पाठवत होते. अमेरिकेतल्या सुरवातीच्या काळात काही पत्रे मलाही आलेली आहेत. काळ इतका काही बदलला आहे की पत्राचा जमाना मागे पडला आहे म्हणण्यापेक्षा पूर्णपणे बंद झाला आहे. पत्राची जागा ईपत्राने घेतली आहे असे जरी म्हणले तरी कोण कुणाला ईपत्रातून सविस्तर लिहित असेल? कोणीच नाही. लिहिले तरी जरूरीपेक्षा जास्त शब्द नसतीलच.


परत पत्रलेखनाला सुरवात करावी काय? असा विचार चालू आहे. हाहाहा! किती हास्यास्पद विधान आहे ना!

 

 

किसीके जाने के बाद करे फिर उसकी याद...

बसथांब्यावर येताच त्याचे हृदय जास्त वेगाने धडधडायला लागते, कारण "ती" येणार असते. स्वतःशी स्मितहास्य करत तो घड्याळाकडे बघतो, तेव्हढ्यात "ती" येते. उंच टाचेच्या चपला घालून व लांबसडक शेपटा हलवत. बसथांब्यावर त्याच्या शेजारीच उभी राहते. आपले घड्याळ बंद तर नाही ना! याची खात्री करून घेण्यासाठी घड्याळ कानाजवळ नेते व आश्चर्यचकीत मुद्रा करून त्याला विचारते "किती वाजले? "



हा प्रश्न विचारताच तो भांबावून जातो आणि आपल्याच तंद्रीत विचार करायला लागतो. बस येते. बसमध्ये चढताच तिला सांगतो ९.१५ आपल्या प्रश्नाचे इतक्या वेळाने उत्तर आलेले पाहून ती मनातल्या मनात हसते. दुसऱ्या दिवशी पण ती अशीच लगबगीने बसथांब्यावर येते. तिथे तो तिची वाट पाहत उभाच असतो. बस येताच दोघे चढतात बसमध्ये. अरे वा! आजचा दिवस तर खूपच छान आहे! असे हावभाव त्याच्या चेहऱ्यावर उमटतात. कारण की आज अगदी तिच्याजवळ उभे रहायची संधी मिळते. मनातल्या मनात सुखावतो. तितक्यात बसमध्ये दोन जागा रिकाम्या होतात. ती लगेच जाऊन खिडकीजवळील जागेवर बसते. त्याला पण तिच्या शेजारीच बसायचे असते, पण तेवढ्यात "ती" जागा दुसराच कुणीतरी घेतो. आता बसमध्ये इतकी गर्दी झालेली असते की त्या गर्दीतून त्याला फक्त तिच्या कानाजवळील केसाची बट व तिच्या हातातील पुस्तकच दिसत असते.



तिसऱ्या दिवशी त्याचा धीर चेपतो. तिला पाहिल्यावर आपणहून तिला "हाय! " करतो. ती पण लगेचच गोड हासून "हाय! " करते. हे असे रोजच चालू असते. एकदा त्याच्या मनात विचार येतो ही कोणत्या ऑफीसमध्ये काम करते हे तरी पाहू. तिचा बसथांबा येताच तोही उतरून तिच्या पाठोपाठ चालायला लागतो. तिला संशय येतो. ती मागे वळून पाहते. लगेच शिताफीने तो एकदम बूट पॉलीश करायला उभा राहतो. एके दिवशी तिचे घर पहायला म्हणून तिचा पाठलाग करतो. त्या दिवशी मात्र तो फसतो, कारण रस्त्यावर कोणीच नसते जेणेकरून पटकन दुसरीकडे मोर्चा वळवून मी त्या गावचाच नाही हे त्याला दाखवता येत नाही.



एके दिवशी ती त्याच्या ऑफीसमध्ये येते. त्याला वाटते की ही आता आपल्या बॉसकडे आपली तक्रार करणार. सारखे तिला विनवतो "मै ऐसावैसा आदमी नही हुँ । मै बहूत शरीफ आदमी हूँ । यकीन नही होता तो मेरा कॅरेक्टर सर्टीफिकेट एख लिजिए " एवढे बोलूनही ती त्याला न जुमानताच त्याच्या साहेबाच्या खोलीमध्ये शिरते. थोड्याच वेळात ऑफिसमधला शिपाई त्याला निरोप सांगतो "तुम्हाला साहेबांनी आत बोलावले आहे" चेहरा पाडून, नाकाला बोट लावून बावळट चेहऱ्याचा अमोल पालेकर उर्फ अरूण त्याच्या साहेबाच्या खोलीमध्ये शिरताच त्याला एक सुखद धक्का बसतो. त्याचा साहेब विद्या सिन्हा उर्फ प्रभा हिच्याशी ओळख करून देतो आणि सांगतो की कामाच्या काही कागदपत्रांबद्दल यांच्याशी बोला. अरूण अतिशय आत्मविश्वासाने तिच्याशी त्या संदर्भात बोलतो. इथे सुरवात होते "छोटीसी बात.. "



आपल्याला आवडलेल्या मुलीशी आपण व्यवस्थित बोलू शकतो व तिचे आपल्याविषयी कोणतेही वाईट मत नाही या गोष्टीने तो खूपच आनंदीत होतो व पुढची स्वप्नं पहायला लागतो. पण म्हणतात ना स्वप्ने पाहणे ठीक आहे पण ती प्रत्यक्षात उतरायला हवीत ना! जरा इकडे तिकडे पाहा बरे! तुमच्या आजूबाजूला अनेक स्पर्धक आहेत. त्यातील एक स्पर्धक म्हणजे असरानी उर्फ नागेश.



नागेश हा आत्मविश्वासमें "ज्यादा" असलेला तरूण प्रभाच्या ऑफीसमध्ये असतो. त्याला शतरंज व टेनिसमध्ये स्वारस्य असते. आत्मविश्वासमें "कम" असलेला अरून आपल्या प्रतिस्पर्धी नागेशवर कशी मात करतो ते या चित्रपटात दाखवले आहे. सुरवातीला अरूण प्रभाला उपहारगृहामध्ये भेटायला बोलावतो तर तिथे नेमका नागेश!! जरूरीपेक्षा जास्त "वटवट" करून बाजी मारून जातो. बसथांब्यावर बससाठी ताठकळत उभ्या असलेल्या प्रभाला नागेश स्कूटरवर आपल्या मागे बसवून ऑफीसमध्ये जातो. आपण पण प्रभाला आपल्या स्कूटरवर आपल्या मागे बसवून घेऊन जाऊ या कल्पनेने तो उत्साहात एक दुचाकी खरेदी करतो. खरे तर त्याला नागेश सारखीच स्कूटर खरेदी करायची असते पण गॅरेजमधले "चालू" लोग बिघडलेली मोटरसायकल अरूणच्या गळ्यात मारतात. स्वप्नाळू अरूण मोटरसायकल घेऊन येतो व प्रभाला म्हणतो बस मागे. पण हाय रे देवा!!! तिला घेऊन जाताना ती मध्येच बंद पडते. असे एक ना अनेक प्रयत्न!!! कोणत्याच प्रयत्नांना यश येत नाही जेणेकरून प्रभाचे मन अरूणवर जडेल. शेवटी वैतागून भविष्य, साधूमहाराज, मात्रिंकाकडून गंडा बांधून घेणे असे प्रयत्न सुरू होतात. शेवटी एकाला यश मिळते. डॉ नगेंद्रनाथ ज्युलिअस... उर्फ अशोक कुमार. खंडाळ्याला अरूणची "प्रेममें कामयाँब होने की शिक्षा शुरू होती है...




अरुणशी प्राथमिक ओळख व त्याची समस्या डॉ नगेंद्रनाथ ज्युलिअस समजावून घेतात. त्याची ओळख होताक्षणी दोन तीन धडे समजावतो. पहिला धडा " पहिले काम सारखा सारखा खाजवणे बंद कर. " धडा दुसरा " दुसऱ्याशी हातमिळवणी करताना जबरदस्त आत्मविश्वास दाखवून हातात हात घट्ट पकडून, नजरेला नजर मिळवून संवाद साध. और सबक तिसरा " सांगितलेली गोष्ट कळली नाही तर उगाच मान डोलावून कळली असे सांगू नकोस" इकडे अरूणचे प्रशिक्षण चालू असताना तिकडे मात्र प्रभाची अवस्था खूपच वाईट झालेली असते. " न जाने क्युँ होता है ये जिंदगीके साथ, अचानक ये मन किसीके जानेके बाद करे फिर उसकी याद..... अशी होते.



आणि एके दिवशी.....


केसांना शँपू केलेला, गॉगल लावलेला, कोट घातलेला अरूण जबरदस्त आत्मविश्वासाने प्रभाच्या समोर येऊन उभा राहतो. अगदी त्याच वेळेला नागेश स्कूटर घेऊन प्रभाला न्यायला येतो. हा सीन खूप छान आहे. तेवढ्यात बस येते. नागेशला नाईलाजाने पुढे जाऊन उभे रहायला लागते. अरूण प्रभाच्या गप्पा होतात. कुठे गेला होतास इतके दिवस? असाच गेलो होतो कुठेतरी. तू कशी आहेस? तिकडे नागेशची चुळबुळ सुरू होते. काय करत्ये ही प्रभा. लवकर का येत नाहीये. तेवढ्यात अरूण स्कूटरवर त्याच्या मागे येऊन बसतो. नागेशचा तीळपापड. अरूणच्या जीवनात एक जबरदस्त "घुमाव" आल्याने चित्रपटातले आधीचे "सीन" असे पूर्णपणे उलटतात पहा. जसे की...



नागेशशी टेबल टेनीस खेळताना अरूण खेळायला यायलाच उशीर करतो. आल्यावर खेळायला सुरवात करणार तोच.. "एक मिनिट हं असे म्हणून अरूण स्वतःच्या बुटांच्या नाड्या नीट बांधतो. दुसऱ्यांना... "एक मिनिट हं असे म्हणून टेबलवर नसलेली धूळ साफ करतो. तिसऱ्यांना सुरवात करणार तोच... "एक मिनिट हं असे म्हणून नागेशला हातात बॅट कशी धरायची हे समजाऊन सांगतो. असे करून नागेशचा धीर पूर्णपणे खचवून टाकतो.



बुद्धीबळ खेळताना सुरवातीच्या एक दोन चाली नंतर एका प्रसिद्ध बुद्धीबळ पटूच्या पूढील सर्व चाली सांगून "आता काय खेळण्यात मजाच नाही. तू जिंकलास, मी हारलो. असे सागून नागेशला चिडीला आणतो.



अरूण नागेश व प्रभाला दूरध्वनीवरून जेवणाचे आमंत्रण देऊन स्वतः मात्र प्रभाला साडी खरेदीला घेऊन जातो व उशीराने ठरलेल्या उपहारगृहात येतो. नागेश रागाने लालबुंद!!



आता अरूण त्याच्या शिक्षणातला शेवटचा गिरवलेला धड्याची ट्रायल घेणार असतो "ड्रॉईंग रूमसे लेके बेडरून तक " पण ती काही त्याला जमत नाही. खरे तर त्या धड्याची जरूरीच नसते, कारण प्रभाचे अरूणवर मनापासून प्रेम असते. ती त्याला म्हणते "एवढं सगळं करण्याची काय गरज होती, मला सांगितलं असतस तर"



पण खर सांगू का प्रभा "माझं तुझ्यावर प्रेम आहे आणि तू माझ्याशी लग्न करशील का" हे विचारण्याची माझी हिंमतच झाली नाही. अशा प्रकारे अरूणप्रभाची प्रेमकथा सुफळ संपूर्ण!!


पात्र परिचय रसग्रहणामध्ये आला आहेच. गीतकार - योगेश, संगीतकार - सलील चोधरी