Monday, March 18, 2024

चांगल्या दिवसांचा सिलसिला

 प्रचंड थंडी, बोचरे वारे नकोसे होतेच नेहमी पण जेव्हा वसंत ऋतु चालू होतो तेव्हा मरगळ जाऊन उत्साहाचे वारे सुरू होतात. तसेच काहीसे गेले ४ दिवस होते. नोव्हेंबर महिन्यात मी बाहेर दुकानात हिंडायला गेले होते. गुरवारी वेदर बघितले आणि लगेचच बाहेर पडले. गुरुवारी हवा खूपच छान होती ! हवेत अजिबात गारवा नव्हता की बोचरे थंड वारे नव्हते. नेहमीप्रमाणे मी आधी विला पिझ्झा मध्ये गेले. तिथे मला दोन प्रकारचे व्हेज पिझ्झे दिसले. त्यातला ब्रोकोली, सिमला मिरचीचे टॉपिंग असलेला स्लाईस पिझ्झा मी नेहमीच खाते. यावेळी कांदा, टोमॅटो पालक टॉपिंग असलेला पिझ्झा खाल्ला. सोबत डाएट कोक. मी कोक मध्ये बर्फ कधीच घालायला सांगत नाही. तिथला माणूस पण मला म्हणाला "किती दिवसांनी?" बरी आहेस ना? मी पण त्याची विचारपूस केली. आरामात पिझ्झा खाल्ला. तिथून नेहमीप्रमाणेच Kohl's मध्ये गेले. तिथे नुसती फिरले. घेतले काहीच नाही. नंतर चालत चालत टार्गेट मध्ये गेले. तिथेही नेहमीप्रमाणेच दुकान चालून पालथे घातले. तिथे मी स्लीपर्स घेतल्या आणि १० डॉलर्सचे सेल मध्ये मला ३ ला मिळाले. मला आवडले म्हणून लगेच घेतले. विनुला फोन केला की मला न्यायला ये. जाताना मी उबरने जाते. विनु म्हणाला, अजून थोडी थांबलीस तर मला डबल फेरी पडायला नको. १ तास थांबायला लागणार होते. मी म्हणाले हरकत नाही. मग मी ग्रोसरी सेक्शन मध्ये फिरले. तिथे भाजके मीठविरहीत दाणे आहेत का ते पाहिले तर ते नव्हते. भूक लागली होती म्हणून किटकॅट आणि वेगळ्या प्रकारचे बटाटा वेफर्स घेतले. वेगळ्या प्रकारचे म्हणजे तिखट-गोड असे. टार्गेटच्या बाहेर आले आणि बाकड्यावर विनुची वाट पाहत बसले. हवामान खूपच सुंदर होते. बाकड्यावर बसून वेफर्स आणि चॉकलेट खाल्ले. नंतर घरी येऊन चहा प्यायला. रात्री चवळीची उसळ आणि भात केला.

शुक्रवारी उठल्यावर थोडे घरकाम केले. नहायचे होते पण कंटाळा आला होता. अंघोळीला जाणार तितक्यात ऑर्कुट मैत्रिण मेघनाचा फोन आला. ती म्हणाली की माझी एक मिटींग आता संपली आहे. दुसऱ्या मिटींगला अजून वेळ आहे. ती घरून काम करते. गप्पांना सुरवात झाली ती तब्बल ३ तास बोलत होतो. खूप मनसोक्त गप्पा मारल्या. खूप हासलो देखील. गप्पा मारता मारता मी उसळ भात खाल्ला. तिच्याकडेही उसळ भातच होता. तिच्याकडे हिरव्या मुगाची तर माझ्याकडे चवळीची उसळ होती. गप्पा मारता मारता चार्जिंग खाली खाली जात होते. तिला म्हणले की मी आता थांबते. नंतर परत बोलूच. गप्पा मारून सुद्धा दमायला झाले मला. मग थोडी आडवी झाले. नंतर डोक्यावरून अंघोळ केली. खूप दमल्यासारखे वाटत होते. रात्रीचा स्वैपाक करायचा खूप कंटाळा आला होता. मी म्हणाले जायचे का आज बाहेर? तर विनु म्हणाला उद्याच जाऊ. कामावरून आल्यावर परत बाहेर पडावेसे वाटत नाही. शुक्रवारी रात्री इडली सांबार चटणीचा बेत केला. गरम गरम इडली सांबार खाऊन मन तृप्त झाले ! संध्याकाळी खूपच भूक लागली होती म्हणून इडली सांबार चटणी होईपर्यंत दडपे पोहे खायला केले. 
 
 
शनिवारी सकाळी एका कामाकरता बाहेर पडलो. नंतर बाहेर जेवून नेहमीची ग्रोसरी, केर, धुणे असे सर्व काही झाले. शनिवारी रात्री आदल्या दिवशीची इडली सांबार चट्णी होतीच. रविवारी म्हणजे आज पण बाहेरच जाण्याचा विचार केला. शक्यतो आम्ही दोन दिवस बाहेर जेवत नाही पण खूपच दमायला झाले की जातो कधीकधी. नेहमीची साफसफाईची आणि ग्रोसरीचे कामे यातच शनिवार रविवार कधी निघून जातो ते कळतच नाही. आम्ही जेवायला बाहेर पडणार इतक्यात सोनालीचा फोन आला. ती म्हणाली काय करताय? ग्रोसरी झाली का? तिला सांगितले आम्ही बाहेर जेवायला जातोय. नंतर ग्रोसरी करून मग घरी जाऊ. ती म्हणाली चालेल मग मी तुम्हाला जॉईन होऊ का? मी म्हणाले अगदी अवश्य ये ! कोणत्या उपाहारगृहात? तर मी तिला एक नाव सांगितले. नंतर परत दुसरे नाव सांगितले. केसर थाळी असे नाव आहे. इथे जरा थोडी जास्त व्हरायटी आहे. ती म्हणाली माहीत आहे मला येतेच. ती तिच्या घरातून आणि आम्ही आमच्या घरातून निघालो. तिचे घर लांब आहे म्हणून तिला यायला उशीर होईल म्हणून आम्ही पण जरा उशीरानेच बाहेर पडलो. रस्त्यात वाटेतच तिच फोन आला की मी केसर मध्ये आहे. तिला सांगितले की आम्ही ५ मिनिटातच पोहचत आहोत. तिथे गेलो तर तिने शेवपुरी, पनीर टिक्का आणि छोट्या इडल्यांची ऑर्डर आधीच दिली होती. मी तिला केसर सांगितले कारण तिथे भेळ, पाणिपुरी, शेवपुरी अशी थाळी मिळते आणि आम्ही अजून ती कधीच घेतली नव्हती. अर्थात तिला ते माहीती नव्हते. आज मी भेळ, पाणीपुरी आणि शेवपुरी खाल्ली अमेरिकेत पहिल्यांदाच. भारतीय उपाहारगृहामध्ये मिळते पाणीपुरी भेळपुरी इत्यादी पण जेवणाच्या वेळी घेत नाही ना! आणि इतकी चांगली पण नसते. शिवाय सर्वच्या सर्व घेत नाहीच. एखादवेळेस एखादे काहीतरी घेतो. केसर मधली खूपच चविष्ट होती ! आम्ही अंधेरीत असताना दर महिन्यात मी पार्ल्यात जाऊन पाणीपुरी, भेळपुरी, शेवपुरी, रगडापॅटीस आणि सर्वात शेवटी मसाला पुरी खायचे ! त्याची आज खूप आठवण आली आणि आज मात्र आत्मा खऱ्या अर्थाने तृप्त झाला.
 
 
विनुने उताप्पा घेतला. नंतर आम्ही दोघींनि मिळून व्हेज बिर्याणी घेतली. मी व तिने अगदी थोडीच खाल्ली. पनीर टिक्का आम्ही खाल्ले नाही कारण पनीर आम्हाला दोघांनाही आवडत नाही. सोनाली म्हणाली चालेल. मी बांधून नेते माझ्या मुलाकरता, तो खुश होईल. बिल तिनेच दिले ! उपाहारगृहामध्ये खाण्याबरोबर २ तास मनसोक्त गप्पा मारल्या. नंतर आम्ही आमच्या घरी आलो. तिला सांगितले की आता रात्रीची जेवूनच घरी जा. ती म्हणाली नको माझा मुलगा घरी एकटाच आहे. घरी आल्यावर परत गप्पांचे सत्र सुरू झाले. ती चहा कॉफी काहीच घेत नसल्याने तिला गरम पाणी प्यायला दिले. आम्ही दोघांनी चहा घेतला आणि ती ६ ला आमच्या घरातून निघाली. तिला खाऊ दिला आणि मी लिहिलेल्या २ पुस्तकांच्या ३ प्रति दिल्या. एक तिच्यासाठी, एक तिच्या आई साठी आणि एक तिच्या सासूबाईंसाठी. वेगवेगळ्या विषयांवर आमच्या तिघ्यांच्याही गप्पा खूपच रंगल्या होत्या ! अधुन मधून हास्याचे फवारे उडले.सोनाली ही आमची मनोगती मैत्रिण आहे. २००५ साली आमची मनोगत या मराठी संकेतस्थळावर भेट झाली. तिची व आमची पहिली भेट भारतभेटीत २००८ की २०१०? साली झाली. आम्ही न्यु जर्सीत रहायला आल्यावर आम्ही त्यांच्याकडे व सोनली प्रसन्ना आमच्याकडे आले होते. त्यानंतर आजची ही अचानक भेट झाली! फोन भेट होतेच. तब्येतीच्या चोकश्याही करतो. इतरही काही बोलत राहतो. आमच्या दोघांच्याही मित्र/मैत्रिणींची ऑर्कुट- फेसबुक , मनोगत, आणि इतरत्र झालेल्या मित्रमैत्रिणींची भेट झाली की आम्हाला दोघांनाही अगदी मनापासून खूपच आनंद होतो ! मनमोकळ्या गप्पा, खळखळून हासणे यामुळे एनर्जी मिळते. एक प्रकारचे टॉनिकच म्हणायला हवे, नाही का? Rohini gore
 














 

Friday, March 08, 2024

महिला दिनाच्या निमित्ताने ..... 8 March 2024

 काल सकाळी उठले आणि नेहमीप्रमाणे फेबुवर गेले. छंद नावाच्या ग्रुप वर राधिका ताईंनी थीम लिहिली होती ती म्हणजे गाणं गायची. गाणं म्हणून ते रेकॉर्ड करायचे आणी पोस्ट करायचे. अशा काही थिमा आल्या ना की माझी लगेचच चुळबुळ सुरू होते. भाग घ्यावासा वाटतो. ऑनलाईन भाग घेणे ऑर्कुट पासूनच सुरू आहे माझे ! २००६ साली आणि नंतर २०१० फेबुवर. निबंध स्पर्धा, रेसिपी स्पर्धा, गाण्याच्या भेंड्या इत्यादी. पूर्वी मनोगतावर मी मराठी गाण्याच्या भेंड्या सुरू केल्या होत्या. त्या खूपच गाजल्या. अर्थात त्यावेळेला गाणी म्हणायची नाही तर लिहून पाठवायची होती. भारतात जेव्हा सकाळ उगवायची तेव्हा भारतातले मनोगती भाग घ्यायचे आणि काही तासांनंतर अमेरिका, युरोपवाले क्रमाक्रमाने जागे होऊन भाग घ्यायचे. या धाग्यात शेकड्याने मराठी गाणि टाईप केली गेली होती. ऑर्कुटवर एकीने दर बुधवारी ऑनलाईन भेंड्याही सुरू केल्या होत्या.


तर काल जेव्हा छंद ग्रूप वर गाण्याची थीम आहे असे कळाले तेव्हा कोणते गाणे म्हणायचे याची उजळणी मनात सुरू झाली. रेकॉर्ड न करता नुसती म्हणली. काही गाणी मनात होती ती अशी की माझे आवडते गाणे पहिले म्हणून बघितले ते म्हणजे जरासी आहट होती है तो दिल सोचता है, रिमझिम गिरे सावन, कब आओगे बालमा, मराठी गाण्यांची शीर्षक गीते, अशी काही गाणी मनात आली आणि ती नुसती म्हणून बघितली. अर्थात गुगलमध्ये त्या गाण्याचे बोल बघूनच. कालचा सबंध दिवस रेकॉर्डिंग मध्ये गेला आणि हाती काहीच लागले नाही. काल माझी अवस्था कवि लोकांसारखी झाली होती. कागदावर सुचेल ते लिहायचे, आवडले नाही की कागदाचा चोळामोळा करून कागद फेकून द्यायचा. असे खोलीभर कागद जमा झाले तरी मनाप्रमाणे कविता काही होत नाही. तसेच मनासारखे रेकॉर्डिंग काही झाले नाही. दुपारी थोडी पडले होते शांतपणे. संपूर्ण आठवड्यात भरपूर पाऊस, ढगाळलेले आकाश, सूर्यदर्शन नाही. त्यामुळे डल्ल वातावरण. रेकॉर्डिंग साठी नीट जागा सापडत नव्हती. एकदा डायनिंग टेबलवर मोबाईल ठेवून खुर्चीवर बसून गाणे म्हणून पाहिले, तर एकदा सोफ्यावर बसून. कागदावर काही गाणी लिहून घेतली. म्हणताना चुक होउन कसे चालेल? आवाज पण बरा लागला पाहिजे ना ! मग विचार केला जाऊ देत नकोच भाग घ्यायला. रात्री झोप कुठची यायला ! कारण ८ मार्च भारतीय वेळेनुसार थिम घोषित होणार होती. मोबाईल जवळच घेऊन बसले होते. कोणि गाणी टाकली बघत होते. गाण्याला लाईक करत होते. एकीकडे विचार चालू होते. कोणते गाणे म्हणावे?

 

 
शाळा - कॉलेज मध्ये असताना काही गाणी तोंडपाठ होती. अभिमान, तेरे मेरे सपने, शर्मिली. आता सराव नसल्याने कोणतीही गाणी तोंड्पाठ नाहीत. कसे काय सर्व जमणार? असे विचार चालू होते. पहाटे झोप लागली. उठले आज आणि परत काही गाणी म्हणून पाहिली. आदल्या दिवशी रात्री कोणती गाणी आठवतात ती आठवून पाहिली. मनातल्या मनात म्हणूनही पाहिली. आजा रे मै तो कबसे खडी इसपार, आणि अजून काही गाणी मनातल्या मनात म्हणतच झोप लागली होती. आज महिला दिनानिमित्ताने फिमेल सोलोच गाणी म्हणायची होती. नंतर वाटले निगाहे मिलाने को जी चाहता है म्हणायचे का? किंवा किसी लिए मैने प्यार किया म्हणायचे? गाणी एकेक करत आठवत होते. कब आओगे बालमा आणि आई भोर सुहानी ही गाणी म्हणायची असे ठरले. अजून दोन माझ्या आवडीची मराठी मालिकेची शीर्षक गीते म्हणायची असेही ठरले. आभाळमाया आणि या सुखांनो या ही दोन्ही गाणी मला खूप आवडतात. फुलाला सुगंध मातीचा हे पण आवडते.
युट्युबवर मी पूर्वीच काही गाणि रेकॉर्ड केली आहेत पण ती डिजिटल कॅमेरावरून. नंतर मोबाईल वरूनही केली आहेत. पण त्यात मी माझा चेहरा दाखवला नाहीये. गाणं म्हणताना माझ्याकडे कोणी पाहिले की मी गडबडते. मोहिनी अंताक्षरी मध्ये पण चेहरा दाखवावा लागत नाही त्यामुळे चांगले वाटते. चेहरा दाखवून सेल्फी रेकॉर्डिंग हे पहिलेच होते माझे. भारतभेटीत मी एक गाणे गायले होते घरच्या घरीच. ते माझ्या भाची सईने माझ्या नकळत रेकॉर्ड केले होते. तिचे मला खूपच कौतुक आहे. तिने रेकॉर्डिंग छानच केले होते ! ते आणि आजचे माझे मी केलेले सेल्फी रेकॉर्डिंग !

मोबाईल ठेवायला माझ्याकडे स्टॅंड नाही की स्टीक नाही. एका डब्याला मोबाईल टेकवून रेकॉर्ड केले. सोफ्यावर बसून मोबाईल असाच डब्याला टेकवून रेकॉर्ड केले. तरी कोणतेच मनासारखे झाले नाही. शेवटी फोन हातात घेतला आणि म्हणले. चेहरा गंभीर होता. छे असे नको. परत रेकॉर्ड केले आणि त्यात थोडी मान हालवली, हास्यमुद्रा थोडीशी आणि हातात कागदावर लिहिलेले गाण्याकडे बघून गाणे म्हणले आणि ते आवडून गेले. तर आज मी दोन-तीन गाणी रेकॉर्ड केली आणि "आई भोर सुहानी" हे गाणे मला बरे वाटले आणि छंद मध्ये पोस्ट केले. वेळेत झाले सगळे. कारण की भारतात ८ मार्च संपायच्या आधीच पोस्ट करायचे होते. आई भोर सुहानी हे बेकसूर मधले गाणे आहे. १९५० सालातला हा चित्रपट - मधुबाला वर चित्रित झाले आहे.

तर अशा रितीने छंद ग्रुपवरच्या या थीममुळे आतरराष्ट्रीय महिला दिन साजरा झाला. आज स्वच्छ सूर्यप्रकश होता. हौस किति ती गाण्याची ! मी गाणे शिकलेली नाही. मराठी/हिंदी गाणि युट्युबवर ऐकायला आवडतात. रेडिओवर लागणारी गाणी ऐकण्यासाठी तर मी नेहमीच उत्सुक असते. गाणं ऐकणे हा माझ्या जीवनाचा अविभाज्य भाग आहे. विनुचाही ! सर्वांना महाशिवरात्रीच्या आणि आंतरराष्ट्रीय महिला दिनानिमित्त सर्वांना हार्दिक शुभेच्छा !Rohini Gore. 


 

Wednesday, February 21, 2024

२१ फेब्रुवारी २०२४

 

आजचा दिवस आळसात गेला. आनंदातही गेला. फेबुच्या आठवणी मध्ये आज रोजी २०२० साली महाशिवरात्र होती. मी अपलोड केलेला फोटोही पाहिला आणि छान वाटले. दिवस आनंदात गेला याचे कारण सविताने लिहिलेली इमोजीवाली मेल ! त्या मेल मध्ये तिने माझ्या दोन्ही ब्लॉगचे आणि फोटोग्राफीचे कौतुक केले होते. आम्ही लहानपणच्या मैत्रिणी बरेच वर्षांनी माझ्या ब्लॉग मुळे (आणि तो ब्लॉग तिच्या वाचनात आल्याने) परत भेटलो. तिने व मी मेसेंजरवर मारलेल्या गप्पाही आठवल्या. मागच्या वर्षी मी आईला घेऊन तिच्या कॅफेत गेलो होतो तिला भेटायला. मला व आईलाही तिचा कॅफे पाहायची खूप उत्सुकता होती. गोखले नगरलाही जायचे होते त्यामुळेही एकत्र अशी ही ट्रिप खूपच छान झाली. भाग्यश्रीची पण भेट झाली. दुसऱ्या एका कारणाने आज मी जरा अस्वस्थ आहे. अगदीच तसे म्हणता येणार नाही. मी इंगल्स मध्ये नोकरी करत होते आणि तिथल्या गमतीजमती लिहीत होते ब्लॉगवर आणि फेबुवरही. ते पण फेबुच्या आठवणीत आले होते. पण त्यात मी माझा एक फोटो लावला होता. तो त्या पोस्ट मध्ये नाहीये. बहुतेक मी तो काढला आहे. का काढला होता तेही आठवत नाहीये. तो फोटो मी सगळीकडे शोधला. मिळतच नाहीये.
 
 
फोटोच्या बाबतीत मी खूपच चोखंदळ आहे. कुठे गेला असेल तो फोटो? या विचारात आहे मी आज सबंध दिवस. तो फोटो वेगळाच होता. ती पोस्ट शेअर करणार होते पण केली नाही. काम करता करता विकीने माझ्या टी शर्ट वर अनेक लेबल्स चिकटवली होती. त्यामुळे तो फोटो जरा वेगळा होता. त्या दिवशी डेली सेक्शनला बदला बदली होत होती. धावपळ चालली होती. गिचमिड होत होती. आम्ही जे पदार्थ बनवत होतो त्याकरता लागणारे साहित्यही नीट सापडत नव्हते. काही वेळा मला फोटो मिळतात. तसा हा का नाही मिळाला याचा विचार करत्ये. आज बिनाका गीतमालाचे निवेदक अमीन सयानी यांचे निधन झाले. युट्युबवर आता काहीही सापडते. त्यामुळे मी लगेच शोधले आणि बिनाका गीतमालाची काही गाणी आणि अमिन सयानींचे निवेदन असेही ऐकत होते. आज रेडिओवर मला रेडिओ मिरची नावाचे अजून एक स्टेशन सापडले. परवा मी अजनबी सिनेमा पाहिला. हम दोनो दो प्रेमी दुनिया छोड चले हे गाणे आहे त्यात. पुढे पुढे सरकवत पाहिला. पूर्ण पाहीलाच नाही. कंटाळवाणा सिनेमा आहे. त्यात शेवट काय आहे ते आता नंतर कधीतरी बघेन. इंटरनेट मुळे सर्व काही जुने सापडते ना ! मित्रमैत्रिणी तर सापडतातच. शिवाय जे हवे ते सर्व काही मिळते. 
 
गुगल महाराज की जय हो ! आणि आता युट्युबवर इतकी चॅनल्स झालेली आहेत की काही वर्षातच माणशी एक चॅनल होईल जसे की माणशी एक टु व्हिलर किंवा एक कार !Rohini Gore

Tuesday, February 13, 2024

१३ फेब्रुवारी २०२४

 

आज म्हणे रेडिओ डे आहे. किस डे, हग डे, उद्या वॅलनटाईन डे, अमुक डे आणि तमुक डे. मला रेडिओ वर गाणी ऐकायला खूपच आवडते ! सध्या मी रोज दुपारी २ तास रेडिओ जिंदगी वर गाणी ऐकते. मस्त वाटते. आजही ऐकत होते. पलभरके लिए कोई हमे प्यार कर दे, कही दूर जब दिन ढल जाए, अशी छान छान गाणी लागत होती. आमच्याकडे आज स्नो डे होता. भाकीत होते की ७ ते ८ इंच पडेल पण ३ इंच पडला. रात्री अगदी थोडा आणि सकाळी ८ ते १२ दरम्यान पडला. सकाळीच बाहेर चालून येण्याचा विचार होता पण म्हणले नको. जेवणानंतर थोडी आडवी झाले. रेडिओ ऐकायला सुरवात केली होती. ऍनिमल नावाचा महाभयानक सिनेमा पहायचा इरादा होता. सुरू पण केला होता. एका ग्रुपवर वाचले होते परिक्षण आणि हा सिनेमा नेटफ्लिक्स वर आहे असेही कळाले होते. तापमान पाहिले. ते बऱ्यापैकी चांगले होते. गरम गरम चहा घेतला आणि सर्व जामानिमा घालून चालून आले. निसर्गाचे रूप नेहमीच छान असते. मी पूर्वी डोंबिवलीत रहात असताना पाऊस सुरू झाला की लगेचच छत्री घेऊन चालून यायचे.
 
 
सकाळी आज तिखटमीठाचा शिरा खावासा वाटला. जरा काहीतरी वेगळे म्हणून शिऱ्याची मूद पाडली. स्नो डे असला की नेहमीच मी चमचमीत खायला करते. तसे जेवायला बटाटेवडे, कोशिंबीर, भात आणि तोंडल्याची रस भाजी केली. फिरून आल्यावर डोके भणभणायला लागले आहे. आज मी एकटीच भुतासारखी चालत होते. रस्त्यावर २/४ वाहने होती. सफाई कामगार बर्फ साफ करण्याचे काम करत होते. चिखल झाल्यावर तो कसा बाजूला सारतात तसाच बर्फही सारतात आणि चालणाऱ्यांना वाट मोकळी करून देतात. तसा आजचा दिवस खूप उत्साहात नाही गेला. Rohini Gore ..
 





































 

Monday, January 22, 2024

२२ जानेवारी २०२४

 

आजचा दिवस खास होता. सर्व भारत देश राममय झाला होता. सर्वजण भारावून काही ना काही करत असताना दिसत होते. प्रसन्न वातावरण सगळीकडेच होते आज ! इतके काही छान वाटत आहे. सर्वांना आनंदाच्या उकळ्या फूटत आहेत जणु ! सणासारखेच वातावरण आहे. रांगोळ्या लाईटिंग दिसत आहे. आजच्या या आनंदाच्या दिवसात अजून थोडी भर पडली. मी अमेझॉनवरून काही वस्तू मागवल्या होत्या. त्याही आल्या. थ्री इन वन मध्ये सिडी-कॅसेट आणि रेडिओ असे आहे. एक जुनी कॅसेट म्हणजे आम्ही दोघी शाळेत असतानाची मी लग्नानंतर आणली होती. त्यात काही काही होते. आता आठवत नाहीये. ती पहिल्याप्रथम लावली आणि एक सुखद धक्का बसला. माझे मन १९८९ सालात गेले. त्या कॅसेट मध्ये मी बरीच गाणी रेकॉर्ड केली आहेत. कॅसेट जेव्हा लावली तेव्हा मी गायलेले चांदणे शिंपीत जाशी आणि बाबांनी गायलेले वाजवी पावा गोविंद ही दोन गाणी होती.


आम्ही दोघे जेव्हा आयाटी पवई मध्ये रहात होतो वसतिगृहात तेव्हा पहिल्याप्रथम आम्हाला आजुबाजूच्या खोल्या होत्या. नंतर लग्न झालेल्या जोडप्यांसाठी तुलसी ब्लॉक्स बांधले. विनायकची शिष्यवृत्ती १२०० वरून २१०० झाली होती. आम्हाला खूप आनंद झाला होता. आमची लग्नानंतरची पहिली खरेदी रेडिओ कम टेप रेकॉर्डर होती. मी बरीच गाणी रेडिओ वरून कॅसेट मध्ये रेकॉर्ड केली होती. रेडिओवर आवडते गाणे लागले की लगेच प्ले व रेकॉर्ड बटण दाबायचे आणि आतल्या आत रेडिओवरचे गाणे कॅसेट मध्ये रेकॉर्ड व्हायचे. एका साईडची सर्व गाणि आज ऐकली आणी खूपच छान वाटले. आता रोज एकेक करत सर्व कॅसेट आणि सिडीज पण ऐकेन. रेडिओवर जर एखाद्या स्टेशनवर हिंदी गाणी लागतात का ते पण पाहीन. तसे तर फोन वर मी इंडिया रेडिओ डा ऊनलोड ऍप डा ऊनलोड केला आहे. त्यावर विविध भारती, पुणे केंद्र आणि एफ एम गोल्ड ही स्टेशने लागतात. अजूनही काही आहेत. विविधभारतीवर अजूनही काही गाणी लागतात जी पूर्वी ऐकलेली आहेत पण स्मरणात नाहीत. अशी गाणी लागली की लगेच गुगल करून लिरिक बघते, युट्युब वर आहेत का ते पण बघते.


नंतर २००१ साली अमेरिकेत असाच टु-इन-वन घेतला होता. ते दिवस पण आठवले. त्यावर २४ तास हिंदी गाणी डॅलस वरून प्रसारित व्हायची. आठवणींना खूप उजाळा मिळाला. मी एक अल्बम पण विकत घेतला आहे. त्यात मी आईबाबंच्या घरातले सर्व फोटो लावणार आहे. शिवाय कृष्ण धवल फोटोही ! अजून काही फोटो डिजिटल कॅमेराने काढलेले की जे फोटो खूप खास आहेत असे. त्याकरता आम्ही पूर्वी कलर प्रिंटर घेतला होता. त्यावरून काही फोटोज प्रिंट केले होते. आता परत एकदा तो प्रिंटर बाहेर काढून ठाकठीक करून कलर फोटो प्रिंट करीन म्हणते. कसे काय जमते ते बघू.


एक सॅंड्विच मेकर घेतला आहे. पूर्वीचा सॅंडविच मेकर बिघडला म्हणून एक घेतला. पूर्वी बरेच वेळा बनवायचे सॅंड्विच व टोमॅटो केच अप बरोबर खायचे. आता परत बनवीन. रॉक पेंटिंगला सुरवात करीन आणि रिकाम्या सीडीज पण रंगवीन. फोनसाठी एक स्टॅंड घेतला आहे. त्याचा पण उपयोग करण्याचा विचार चालू आहे. आजचा दिवस खरच खूपच खास होता. सर्वांचाच. त्यानिमित्ताने मी आज रात्रीच्या जेवणात भरली वांगी, कोशिंबीर, वरण भात, तूप मीठ, लिंबू आणि गोडाचा शिरा बनवला आहे.युट्युबवर अयोध्येत घडलेल्या गोष्टी बघितल्या. त्यात अमिताभ बच्चन, माधुरी दिक्षीत, डॉक्टर नेने, जॅकी श्रॉफ, हेमामालिनी, रणबीर कपूर, आलिया भट, सचिन तेंडुलकर दिसले आणि अजूब बरेच जण असतील. सर्वजण अयोध्येत रामाच्या ओढीने आले होते. 
 
तुम्ही सर्वांनी काय काय केले आजच्या दिवशी? कमेंट मध्ये लिहा. आजच्या बनवलेल्या गोडाच्या शिऱ्यात मी नेहमीप्रमाणे काजू बदाम केळे घातले. सढळ हाताने साजूक तूप, दूध आणि सुक्या क्रॅनबेरीज आणि खजूर घातला आहे. जय श्रीराम !!
Rohini Gore