एका तळ्यात होती बदके पिले सुरेख

एका तळ्यात होती बदके पिले सुरेख
होते कुरूप वेडे पिल्लू तयात एक

कोणी न त्यास घेई खेळावयास संगे
सर्वांहूनी निराळे ते वेगळे तरंगे
दावूनी बोट त्याला म्हणती हसून लोक
आहे कुरूप वेडे पिल्लू तयात एक

पिल्लास दु:ख भारी भोळे रडे स्वत:शी
भावंड ना विचारी सांगेल ते कुणाशी
जे जे तयास टोची दावी उगाच धाक
होते कुरूप वेडे पिल्लू तयात एक

एके दिनी परंतू पिल्लास त्या कळाले
भय वेड पार त्याचे वाऱ्यासवे पळाले
पाण्यात पाहताना चोरूनिया क्षणैक
त्याचेच त्या कळाले तो राजहंस एक

कवि - ग. दि. माडगूळकर

ये सर्कस है शो तीन घंटे का

 ए भाई

जरा देख के चलो

आगे ही नही पीछे भी

दाए ही नही बाए भी

उपर ही नही

नीचे भी

ए भाई

तू जहा आया है

वो तेरा घर नही गली नही गाव नही

कुचा नही बस्ती नही रस्ता नही

दुनिया है

और प्यारे दुनिया ये सर्कस है

और सर्कस मे

बडे को भी छोटे को भी

खरे को भी खोटे को भी

दुबले को भी मोटे को भी

नीचे से उपरको उपर से नीचे से

आना जाना पडता है

और रिंग मास्टर के कोडे पर

कोडा जो भूक है

कोडा जो पैसा है

कोडा जो किस्मत है

तरह तरह नाच के

दिखाना यहा पडता है

बार बार रोना और गाना यहा पडता है

हीरो से जोकर बन जाना पडता है

ए भाई

गिरने से डरता है क्यु

मरने से डरता है क्यु

ठोकर तु जब तक खाएगा

पास कभी गम को तू जब न बुलाएगा

जिंदगी है चीज क्या नही जान पाएगा

रोता हुवा आया है रोता चला जाएगा

जरा देख के चलो

आगे ही नही पीछे भी

दाए ही नही बाए भी

उपर ही नही

नीचे भी

ए भाई

तू जहा आया है

वो तेरा घर नही गली नही गाव नही

कुचा नही बस्ती नही रस्ता नही

दुनिया है

और प्यारे दुनिया ये सर्कस है

और सर्कस मे

बडे को भी छोटे को भी

खरे को भी खोटे को भी

दुबले को भी मोटे को भी

नीचे से उपरको उपर से नीचे को

आना जाना पडता है

और रिंग मास्टर के कोडे पर

कोडा जो भूक है

कोडा जो पैसा है

कोडा जो किस्मत है

तरह तरह नाच के

दिखाना यहा पडता है

बार बार रोना और गाना यहा पडता है

हीरो से जोकर बन जाना पडता है

ए भाई

गिरने से डरता है क्यु

मरने से डरता है क्यु

ठोकर तु जब तक न तक खाएगा

पास कभी गम को तू जब न बुलाएगा

जिंदगी है चीज क्या नही जान पाएगा

रोता हुवा आया है रोता चला जाएगा

क्या है करिश्मा कैसा खिलवाड है

जानवर आदमी से जादा वफादार है

खाता है कोडा भी

रहता है भुखा भी

फिर भी वो मालिकपे

करता नही वार है

और इन्सान ये

माल जिसका खाता है

प्यार जिस से पाता है

गीत जिसके गाता है

उसके ही सीने मे भोकता कटार है

ए भाई

सर्कस

हा बाबू ये सर्कस है

और ये सर्कस है शो तीन घंटे का

पहला घंटा बचपन है

दूसरा जवानी है

तीसरा बुढापा है

और उसके बाद

मा नही बाप नही

बेटा नही बेटी नही

तू नही मै नही

ये नही वो नही

कुछ भी नही रहता है

रहता है जो कुछ वो

खाली खाली कुर्सिया है

खाली खाली तंबु है

खाली खाली घेरा है

बिना चिडिया का

बसेरा है

ना तेरा है ना मेरा है

कवी व गीतकार - नीरज, संगीत - शंकर जयकिशन, चित्रपट - मेरा नाम जोकर, गायक - मन्ना डे

Happy Valentine's day

मेरा प्यार भी तू है, ये बहार भी तू है
तू ही नजरोमें जान-ए-तमन्ना तू ही नजारोमें


तू ही तो मेरा नीलगगन है, प्यार से रोशन आँख उठाए
और घटाके रूपमें तू है, काँधेपे मेरे सर को झुकाए
मुझ पे लटे बिखराए


मंझिल मेरे दिल की वही है, साया जहाँ दिलदार है तेरा
परबत परबत तेरी बाहे, गुलशन गुलशन प्यार है तेरा
महके है आँचल मेरा

जागी नजर ख्वाब है जैसे, देख मिलन का दिन ये सुहाना
आँख तो तेरे जलवोमें गुम है, देखुँ तुझे या देखुँ जमाना
बेखुद है जमाना

Lyricist - Majrooh Sultanpuri

Wish you all happy valentine's day ! <3 br="">

फिरूनी नव्याने जन्मेन मी

या जगामध्ये जन्म व मृत्यू अटळ आहेत. प्रत्येक सजीव गोष्टीचा जसा जन्म होतो तसाच प्रत्येक निर्जीव गोष्टींचाही जन्म होतो. ही जन्माची म्हणजेच निर्मितीची क्रिया किती सुंदर आहे. ती मनाला आनंद देते. आता एका फुललेल्या फुलाचेच उदाहरण घ्या ना ! गुलाबाच्या रोपटाला कळी धरते. हळूहळू तिचे पाकळीत रूपांतर होते आणि फूल जन्माला येते. किती मनमोहक दिसते हे फूल!प्रत्येक कळीची फुलण्याची तऱ्हा किती वेगळी असते. प्रत्येक कळीच्या पाकळ्या जेव्हा एकमेकांपासून अलग होतात तेव्हा प्रत्येक पाकळीचा आकार वेगळा असतो, पण काही वेळेला हे फूल उमलतानाच जोराचा पाऊस येतो व सर्व पाकळ्या गळून पडतात.

प्रत्येक प्राणीमात्राची निर्मिती अशीच वेगवेगळ्या प्रकाराने होत असते. कधी अचानक होत असते तर कधी ठरवून होते. जसे की आपण एखादे रोपटे आणून कुंडीत लावतो आणि त्याची निगा राखतो व ते बहरते. तसेच काही वेळा अचानक काही ठिकाणी पाहावे तर वेलीच्या वेली बहरलेल्या दिसतात. एखाद्या खडकातूनही काही वेळा एखादे रोप उगवलेले दिसते. रानटी फुले तर केव्हा कधी व कशा उगवतात हे आपल्याला कळतही नाही. गवतावर चालताना नीट निरखून पाहिले तर नाजूक छोटो फुले उमललेली दिसतात. त्यांचे सूक्श्मदर्शी निरिक्षण केले तर त्यांचा आकार खूप आखीव रेखीव छान असतो. प्रत्येक कलाकृतीचेही असेच आहे. एवढेच कशाला, लेखांचे, कवितांचे व पाककृतींचेही जन्मही असेच होत असतात. फिरूनी नव्याने जन्मेन मी याप्रमाणे ते होत असतात. या प्रत्येक जन्माचे आयुष्यही ठरलेले असते. लेखकाने लेख लिहिला की तो काही संकेतस्थळांवर जन्माला येतो तर कधी तो ब्लॉगवर उगवलेला दिसतो. काही लेख नावारूपाला येतात व ते वर्षानुवर्ष जगतात तर काही लेखांकडे दुर्लक्ष होते. सर्व जन्माचे जगणे मरणे सारखेच असते. चांगला लेख दुर्लक्षित होणे काय किंवा एखादे चांगले वाढणारे रोपटे अचानक कोमेजून जाणे काय सर्व सारखेच.







आता तुम्ही म्हणाल की लेख, कविता किंवा पाककृती किंवा एखादी कलाकृती जन्माला येणे याचा अर्थ ती लोकांपर्यंत पोहोचणे का? तर नाही. लेखक आपले लेख किंवा कवी आपल्या कविता आपल्या वहीत जेव्हा लिहितात तेव्हाच त्यांचा जन्म होतो. इतकेच नाही तर त्यांच्या मनातच त्या कलाकृतीचा जन्म होतो. त्याचा आनंद तो त्यांच्यापुरताच मर्यादीत असतो. आपण जसे अनेक फोटो काढतो. काही फोटो लगेच पुसून टाकतो तर काही ब्लॉगवर तर काही सर्धेसाठी पाठवतो. तर एकूणच या जन्माचे रहस्य काही वेगळेच ! नाही का? पाककृतींचे म्हणाल तर अनेक पाककृती आपण करत असतो. काही नेहमीच्या, काही कुणाकडून कळालेल्या तर काही लिहिण्यासाठी म्हणून मूद्दामहून करतो. या पाककृतींचा मला अनुभव आला आहे. काही पाककृती करायच्या म्हणून डोक्यात नुसत्या घोळत असतात. मी ठरवते की अमूक एक पाककृती करायची व लिहायची पण त्यातही अचानक दुसरीच कुठली तरी न ठरवलेली पाककृती केली जाते व ती लिहिली जाते व तिचा जन्म होतो.





या प्रत्येक कलाकृतीची जेव्हा निर्मीती होते तेव्हा त्याचा किती आनंद असतो ते पहा. एखादा लेख, कविता किंवा कलाकृती जेव्हा आपण पाहतो किंवा लेख कविता वाचतो तेव्हा त्याचा आपल्याला आनंद होतो. प्रत्येक जन्माचा आनंद होतोच असे नाही. एखादा लेख वाचनात आला की नकळत आपण आपल्या पूर्वस्मृतींना
उजाळा देतो व आपल्याला खूप आनंद होतो. एखादी माहीत नसलेली पाककृती जेव्हा आपण करून पाहतो तेव्हा त्या पाककृतीचा जन्म आपल्या घरी होतो. ती चवीला चांगली झाली की आपल्याला आनंद होतो व बेचव झाली की आनंद होत नाही. कविता व लेख याचेही असेच आहे.  स्फुरलेली कविता किंवा लेख नावाजला जातो.






आपल्याला आवडत असलेली गाणी ऐकणे, पुस्तक वाचणे किंवा एखादा चित्रपट बघणे. आपण आपल्या आवडीचे काहीही केले की होणारा जो आनंद असतो त्या आनंदाचाही एक नवीन जन्म होतो असेच मी म्हणेन ! जसे सजीव गोष्टींचे आहे तसेच निर्जीव गोष्टींचेही आहे. निर्जीव वस्तू वापरून आपण त्या बाहेर टाकतो. या बाहेर टाकलेल्या वस्तू कोणीतरी उचलून घेऊन जातो व त्या घरात त्याचा वापर सूरू व्हायला लागतो. तेव्हा त्या घरात जुन्या गोष्टींचा नव्याने जन्म होतो. काही वेळा काही गोष्टी आपण बाहेर न फेकता तश्याच ठेवतो, कधीतरी त्या उपयोगी पडतील म्हणून तशाच ठेवतो. कालांतराने त्या वस्तूंचा आपल्याला उपयोग होतो. तेव्हा त्या नव्यानेच आपल्याला आनंद देऊन जातात. त्या गोष्टींकडे आपली पाहण्याची दृष्टी बदलते. तिची वेगळी निर्मीती होते. या निर्मीतीचा आनंद काही वेगळाच असतो.






हे सर्व जग असेच बनलेले आहे. जन्म मरण, परत मरणातून नवीन जन्म, आणि आनंद. हे चक्र असेच चालू राहणार आहे. आपल्या हातात फक्त आनंद घेणे आहे. तो भरपूर घ्यायचा आणि दुसऱ्यांना द्यायचा. या आनंदाची निर्मीती आपल्याच हातात आहे आणि ती शेवटपर्यंत करत रहायची.


हा लेखनप्रकार कोणता आहे ते मला माहीती नाही. जसे सुचले तर खरडले आहे.

जरासी आहट होती है...

जरासी आहट होती है तो दिल सोचता है
कही ये वो तो नही.......

छुपके सीनेमें कोई जैसे सदा देता है
श्यामसे पहले दिया दिल का जला देता है
है उसीकी ये सदा, है उसीकी ये अदा
कही ये वो तो नही........

शक्ल फिरती है निगाहोमें वोही प्यारीसी
मेरी नसनसमें मचलने लगी चिंगारीसी
छु गयी जिस्म मेरा किसके दामन की हवा
कही ये वो तो नही........


चित्रपट हकीकत, संगीतकार - मदनमोहन

बहार...

बहारों मेरा जीवन भी सवाँरो
कोई आए कहीसे युँ पुकारो

तुम्हीसे दिलने सिखा है तडपना
तुम्ही को दोष दुँगी ए नजारों

रचाओ कोई कजरा लाओ गजरा
लचकती डालीयों तुम फूल वारो

लगाओ मेरे इन हाथोमें मेहेंदी
सजाओ माँग मेरी या सिधारों

मेरा जीवन भी सवाँरो, बहारों......

गीतकार - कैफी आझमी, संगीतकार - खय्याम

सांज.....

तिन्ही सांजा सखे मिळाल्या,
देई वचन तुला
आजपासुनी जीवे अधिक
तु माझ्या ऱ्हदयाला

तिन्ही सांजा...

कनकगोल हा मरिचिमाली
जोडी जो सुयशा
चक्रवाल हे पवित्र
ये जी शांत गंभीर निशा

तिन्ही सांजा....

त्रिलोकगामी मारूत
तैशा निर्मल दाही दिशा
साक्षी ऐसे अमर करूनी हे तव
कर करी धरिला

तिन्ही सांजा...

नाद ऐसा वेणूत
रस जसा सुंदर कवनात
गंध जसा सुमनांत
रस जसा बघ या द्राक्षात

तिन्ही सांजा...

पाणी जसे मोत्यांत
मनोहर वर्ण सुवर्णात
ऱ्हदयी मी साठवी तुज तसा
जिवित जो मजला

गीत : भा. रा. तांबे


सांज ये गोकुळी, सावळी सावळी
सावळयाची जणू साऊली

धूळ उडिवत गाई निघाल्या
शाम रंगात वाटा बुडाल्या
परतती त्या सवे, पाखरांचे थवे
पैल घंटा घूमे राऊळी

पर्वतांची दिसे दूर रांग
काजळाची जणू दाट रेघ
होई डोहातले चांदणे सावळे
भोवती सावळया चाहूली

माऊली सांज, अंधार पान्हा
विश्व सारे जणू होय कान्हा
मंद वार्‍यावरी वाहते बासरी
अमृताच्या जणू ओंजळी....

गीतकार :सुधीर मोघे

कहीं दूर जब दिन ढल जाए .......

कहीं दूर जब दिन ढल जाए साँज की दुल्हन बदन चुराए चुपकेसे आए
मेरे खयालो के आँगनमें कोई सपनोंके दीप जलाए दीप जलाए
कहीं दूर......

कभी युही जब हुई बोझल साँसे, भर आई बैठे बैठे जब युही आँखे
तभी मचलके प्यार से छलके छुए कही मुझे पर नजर ना आए नजर ना आए
कहीं दूर.......

कहीं तो ये दिल कभी मिल नही पाए, कहींसे निकल आए जन्मोंके नाते
घनी थी उलझन बैरी अपना मन अपनाही होके सहे दर्द पराए दर्द पराए
कही दूर.......

दिल जाने मेरे सारे भेद ये गहरे, हो गए कैसे मेरे सपने सुनहेरे
ये मेरे सपने यही तो है अपने मुझसे जुदा न होंगे इनके ये साए इनके ये साए
कहीं दूर.....


गीतकार - योगेश, चित्रपट - आनंद

सुहाना सफर और ये मौसम हँसी....

श्रावणमासी हर्षमानसी हिरवळ दाटे चोहिकडे
क्षणात येती सरसर शिरवे क्षणात फिरुनी ऊन पडे

वरती बघता इंद्रधनुचा गोफ दुहेरी विणलासे
मंगल तोरण काय बांधले नभोमंडपी कुणी भासे

झालासा सूर्यास्त वाटतो, सांज -अहाहा तो उघडे
तरुशिखरांवर उंच घरांवर पिवळे पिवळे ऊन पडे

उठती वरती जलदांवरती अनंत संध्याराग पहा
सर्व नभावर होय रोखिले सुंदरतेचे रुप महा

बलाकमाला उडता भासे कल्पसुमांची माळचि ते
उतरुनि येती अवनीवरती ग्रहगोलचि की एकमते

फडफड करुनि भिजले अपुले पंख पाखरे सावरती
सुंदर हरिणी हिरव्या कुरणी निजबाळांसह बागडती

खिल्लारे ही चरती रानी गोपही गाणी गात फिरे
मंजूळ पावा गाई तयांचा श्रावण महिमा एकसुरे

सुवर्ण चंपक फुलला विपिनी रम्य केवडा दरवळला
पारिजातही बघता भामा रोष मनीचा मावळला

सुंदर परडी घेऊनि हाती पुरोपकंठी शुध्दमती
सुंदर बाला या फुलमाला रम्य फुले पत्री खुडती

देवदर्शना निघती ललना हर्ष मावे ना हृदयात
वदनी त्यांच्या वाचून घ्यावे श्रावण महिन्याचे गीत

कवी - बालकवी





सुहाना सफर और ये मौसम हँसी
हमें डर है हम खो न जाए कही
सुहाना सफर और ये मौसम हँसी

ये कोन हँसता है फूलोमें छुपकर
बहार बेचैन है जिसकी धुनपर
कही गुनगून कही रुनझून
के जैसे नाचे जमी

ये गौरी नदियों का चलना उछलकर
के जैसे अल्हड चले जिसपे मिलकर
प्यारे प्यारे ये नजारे निसार है पर कही

वो आसमाँ झुक राहा है जमी पर
ये मीलन हमने देखा यही पर
मेरी दुनिया मेरे सपने मिलेंगे शायद यही

चित्रपट - मधुमती

रिमझिम गिरे सावन ......

रिमझिम गिरे सावन सुलग सुलग जाए मन
भिगे आज इस मौसममें लगी कैसी ये अगन

पहले भी युँ तो बरसे थे बादल
पहले भी युँ तो भीगा था आँचल
अबके बरस क्युँ सजन सुलग सुलग जाए मन
भिगे आज इस मौसमें लगी कैसी ये अगन

इस बार सावन बहका हुआँ है
इस बार मौसम बहका हुआँ है
जाने पीके चली क्या पवन
सुलग सुलग जाए मन
भिगे आज इस मौसममें लगी कैसी ये अगन

गीतकार - योगेश , चित्रपट - मंजिल