Tuesday, April 23, 2013

२३ एप्रिल २०१३

आजचा दिवस काही अगदी नाठ लावणारा नव्हता. नाठ म्हणजे काही करायला घेतले तर ते बिघडते, कोणत्यातरी गोष्टीसाठी विलंब होतो किंवा अडचणी येतात आणि त्यातून काहीही जर निष्पन्न झाले नाही तर नाठ लागला अगदी, असे आपण म्हणतो, तर तसे काही झाले नाही.






गेले २-४ दिवस सतत बदलत्या हवेमुळे प्रचंड डोके दुखत होते. आज सकाळी उठल्यावर गूगल मध्ये बरीच शोधाशोध केली. ठराविक माहिती मिळवण्यासाठी थोडी तर बाकीची अशीच काही. कालची रात्रीची भाजी बऱ्यापैकी उरल्याने आज भाजी करायची नव्हती. कणीकही भिजवली असल्याने फक्त पोळ्या लाटायच्या होत्या. आज गरम तर होत होते पण अधुनमधून थंडीही जाणवत होती. एकूण तब्येत विशेष चांगली नव्हती तरीही आज बाहेर जाण्याचे ठरवले. नवीन आणलेले बूट घातले. बसस्टॉपवर जाऊन बस पकडली आणि एका स्टॉपवर उतरले जेथून मला दुसरी बस बदलून जायचे होते वॉल मार्टला. जिथे उतरते तिथेच लगेच ती बस येते. पण आज पुढची बस येण्याची चिन्हे दिसेनात. बराच वेळ झाला तर एकाला विचारले की तुम्ही पण याच बसची वाट पाहत आहात का? तर तो म्हणाला नाही. आणि त्याने हेही सांगितले की वॉल मार्टला जाणारी बस आता या स्टॉपच्या समोरच्या स्टॉपवर येते. तुमची बस मिस झाली आहे. अरेरे, हे काय? तिथे तसे काही लिहिले नव्हते की बोर्डही बदलला नव्हता. मग समोर जाऊन उभी राहिले, यात माझा पाउण तास खर्ची झाला. पण आज जायचे असेच ठरवले होते. विनायक मला न्यायला येणार होता.






बसमध्ये बसले आणि काही मिनिटातच वॉल मार्ट आले. मला खूप हायसे वाटले. बस रूट बदलले आहेत हे माहीत होते. बदलले मार्ग चांगले आहेत. उगाचच फिरव फिरव फिरवत नाही आता ही बस. हा बदल छान वाटला. आणि मुख्य म्हणजे जे नवीन बूट घेतले होते ते खूपच छान होते. अजिबात पाय दुखले नाही. हे बदलून आणलेले बूट होते. आधीच्या बुटांनी खूपच त्रास दिला होता. त्यामुळे आज मला बसच्या बदललेल्या मार्गाचा आणि नवीन बुटाचा थोडा आनंद मिळाला. थोडा मूडही बदलला. वॉल मार्ट मध्ये काही खरेदी केली. नंतर विनायक मला न्यायला आला आणि आम्ही घरी आलो.






घरी आल्यावर खूपच डोके दुखत होते. भूक लागली होती. चहा घेतला तेव्हा थोडे डोके थांबले. दुपारच्या पोळ्या होत्या आणि पटकन होणारी फजिता मेक्सिकन स्टाईल भाजी बनवली. तीही छान बनली. म्हणजे मी वाफ देण्याकरता झाकण ठेवते ते ठेवले नाही. नुसती परतली. भाजी चिरली, फोडणी दिली आणि परतली तर काही मिनिटातच भाजी झाली. तसा काही गोष्टीनी मूड थोडाफार बदलला तेवढाच पण डोके अजूनही दुखत आहे. नवीन बुटाने मात्र छानच काम केले आहे. आता माझे चालणे वाढेल असे वाटते. कारण की हल्ली मी जास्त चालले तर माझे पाय खूप दुखतात आणि चालणे होत नाही. बघू या. खूप काही छान दिवस गेला नाहीच. पण तरी थोडा तरी बदल झाला हेच समाधान.




आज संध्याकाळी एक गाण्याचा कार्यक्रम बघितला दूरदर्शनवर तर त्यात ज्या दोन मुली गात होत्या त्या तर छान दिसत होत्याच पण त्यांनि एक स्पॅनिश गाणे पण छान गायले. अर्थ तर काहीच कळत नव्हता पण गाणे छान वाटले हाही जरा सुखद भाग आजच्या दिवसाचा !


Tuesday, April 16, 2013

बाजारहाट ..(१)

"रिक्शा! " रिक्शा थांबल्यावर मी विचारते पार्ले ईस्ट? रिक्शावाला खुणेनेच 'बसा' म्हणतो आणि ती रिक्शा मी थेट मराठी ग्रंथालयापाशी उभी करण्यास सांगते.







आम्ही जेव्हा डोंबीवलीवरून अंधेरी ईस्टला रहायला आलो तेव्हा मी दर रविवारी पार्ले येथे जाऊन बाजारहाट करीत असे. रविवारी सकाळी आवरून १० लाच मी बाहेर पडायचे. ग्रंथालयात पुस्तके बदलाय्ची. नंतर चालत भाजी मार्केटात शिरायचे. भाजीचे ढीगच्या ढीग लागलेले असायचे. ताजी ताजी भाजी बघताना माझे मन खूपच प्रफुल्लीत व्हायचे ! मटार, गाजर, फ्लॉवर अशा एकेक करत भाज्या घेत असे. कणसे बाजारात दिसली रे दिसली की ८ ते १० घ्यायचेच, कारण की भाजून खाण्यापेक्षाही मी त्याचा फोडणीचा चिवडा करायचे. त्यात नारळाचा खव आणि कोथिंबीर जशी पोह्यांना घालतो अगदी तसेच. गरम गरम खायला छान लागतो हा चिवडा. कोवळी कणसे किसली पण पटकन जातात. मिरच्यांचे वाटे, कोथिंबीरीची गड्डी, नारळाची वाटी हे तर हवेच हवे ! फळफळावळही घ्यायचे. कधी ताजी अंजिरे तर कधी ब्लॅक ग्रेप्स, चिकू, किंवा मग फणसाचे गरे ! घरून निघताना एकात एक अशा ५ ते ६ पिशव्या घेऊन जायचे. मग एकेक करत एकेक पिशवी उघाडून त्यात भाज्या स्थानापन्न व्हायच्या. भाज्या पिशवीत घालताना पण खाली टोमॅटो आणि वरती कोबीचे जडजड गड्डे असे कधी होऊन द्याय्चे नसते ! पर्स नेहमी एकपट्टी म्हणजे मग गळ्यात अडकवली की दोन्ही हात जड भाज्यांच्या पिशव्या उचलायला मोकळे राहत असत. दोन हातात ५ ते ६ पिशव्या घेऊन लगेचच आमची स्वारी एका ठिकाणावर येऊन थांबायची. तिथे गरम गरम बटाटेवडे, समोसे मिळायचे. ते घेऊन लगेचच रिक्शाला हात ! आणि हो ताजे आलेही आठवणीने घ्यायचे बरं का ! कारण की घरी गेल्या गेल्या बटाटेवडे नाहीतर समोसे खाल्ले की लगेचच हातात आलं घातलेला चहाचा मग असायचा.







नंतर एकीकडे वरणभाताचा कूकर लावून, कणीक भिजवून पिशव्यातील भरगच्च भरलेली भाजी एकेक करून वर्तमानपत्रावर ठेवायचे. पिशवीत गिचमिडीत बसलेल्या भाज्यांना पण हवा लागली पाहिजे ना! त्यातली एक भाजी चिरून रोळीत धूउन ठेवायचे. नंतर एकेक करून भाज्या शीतकपाटात जायच्या. नारळाची वाटी थोडी विळीवर खरवडून ताजे खोबरे असायचे आमटी भाजीला! कढीपत्त्याशिवाय तर माझे पान हालायचे नाही. एवढे सगळे होईपर्यंत आम्हाला जेवायला चांगलाच उशीर व्हायचा. असा हा रविवारचा बाजारहाट मोठ्या थाटामाटात साजरा व्हायचा.







मला भाजी खरेदी खूपच आवडते. किती भाज्या घेऊ न किती नाही असे मला नेहमीच होते. प्रत्येक ठिकाणचा बाजारहाट मला खूप आनंद देऊन जातो. जेव्हा आम्ही डोंबिवलीत रहायचो तेव्हाही मी अशीच सकाळी भाजीला जायचे. डोंबिवलीत आजुबाजूच्या खेडेगावावरून ताज्या ताज्या भाज्या खूप यायच्या. या भाजी खरेदीमध्ये ताज्या पालेभाज्या, छोटी वांगी व छोटी कारली यांची खरेदी व्हायचीच! एक अननसवाला होता, त्याच्याकडून मी अननस कापून घ्यायचे. घरी आल्यावर तो शीतकपाटात ठेवायचे. रात्री जेवणानंतर गार गार अननसाच्या फोडी खायला खूपच मजा यायची. डोंबिवलीत भाजी खरेदी करताना ऊसाचा रस प्यायला जायचा. बेकरीतून खारी घेतल्या जायच्या. इथे तर काही भाजीवाल्या बायका त्यांच्याकडूनच भाजी घेण्यासाठी ठरून गेल्या होत्या. त्यांच्याकडे खूप छान भाजी मिळायची. डोंबिवलीत असताना मी रविवारी कधीच जायचे नाही. मधल्या वारी सकाळी भाजीखरेदीला जायचे. नोकरी करत असताना नोकरीच्या ठिकाणावरून बस भाजी मार्केटमध्ये जायची, तिथे उतरायचे व भाजी घेऊन रिक्शाने घरी परतायचे. त्यावेळेला रविवारी सकाळी आमच्या सोसायटीत एक भाजीवाली यायची. तिच्याकडून मी नेहमी भोपळे घेत असे.








डोंबिवलीत राहत असताना पालेभाज्यांमध्ये मी मुळा खूप वेळा आणला होता. मुळ्याच्या पाल्याची वेगळी भाजी परतून करायचे व मुळ्याची दह्यातली कोशिंबीर! हिवाळ्यात मेथी आली रे आली की लगेच माझे मेथीचे पराठे करणे सुरू व्हायचे. शिवाय ताजी मेथीची पाने चिरून त्यामध्ये थोडा कांदा, तिखट व मीठ असे जेवणाच्या ताटात डाव्या बाजूला ठरलेले असायचे. मेथीची भजीही अनेकवेळा करत असे. कडू मेथीची चव छानच लागते. तसेच जास्तीचे तेल घालून केलेली गोळा भाजी व पीठ पेरूनही ही भाजी व्हायची. आणि हो बटाटे उकडून त्याच्या फोडी किंवा बटाट्याच्या काचऱ्या चिरून त्याही मेथीबरोबर परतल्या जायच्या. बोरांमध्ये सुपारीएवढी बोरे मला खूप आवडायची. त्यावेळेला गाजरे लाल रंगाची मिळायची. ही गाजरे नुसती खायला चांगली असतात. कारण ही गोड लागायची. मला शेंदरी रंगाची गाजरे कधीच आवडली नाहीत. लाल किसलेल्या गाजरात लाल टोमॅटोच्या फोडी घालून कोशिंबीर छान लागते. त्यावर चिरलेली कोथिंबीर आणि वरून फोडणी. फोडणीमध्ये मिरच्यांचे तुकडे आणि लाल तिखटही! विळीवर भाजी चिरता चिरता गाजरे एकीकडे खात असे.






त्यावेळेला आमच्या शेजारच्या पारखीवहिनींबरोबरही मी सकाळी बाजारात भाजी घ्यायला जायचे. दोघी घरी आलो की चहाबरोबर खारी खायचो. त्यादिवशी आम्ही दोघी एकत्रच जेवायचो. जेवण आमच्या घरीच व्हायचे. त्यांना माझ्या हातची मुगाच्या डाळीची खिचडी खूप आवडायची. मुगाच्या डाळीच्या खिचडीबरोबर भाजलेला पोह्याचा पापड, खिचडीवर साजूक तूप आणि चिरलेली कोथिंबीर व ओल्या नारळाचा खव. शिवाय एका ताटलीत भरपूर गोल पातळ कांदा, टोमॅटो, काकडी, गाजर व मुळ्याचे कापाही करून ठेवायचे. नंतर सायीचे दही व ताजे ताक. असा आमच्या दोघीचा बाजारहाट खूप मजा देऊन जायचा.

क्रमश: ----

Sunday, April 14, 2013

Smith Creek Park - Wilmington












वसंत ऋतूची सुरवात झालेली आहे. सर्वत्र हिरवेगार प्रसन्न वाटत आहे. आज संध्याकाळी पार्क मध्ये गेलो तेव्हा वेगळी छान फुले मिळाली. आज ढगाळ वातावरण होते त्यामुळे छान वाटत होते. अर्थात कालची हवा काही मस्तच होती. ती हुकवायला नको होती याची खूप रुखरुख लागली आहे.

Friday, April 12, 2013

१२ एप्रिल २०१३

आज सकाळी उठून चहा प्यायला आणि बाहेर गॅलरीत जाऊन पाहिले तर आहाहा! इतके छान सगळीकडे दिसत होते. हिरवेगार! आणि पाऊस पडून गेला होता खूपच आणि शिवाय आभाळही ढगांनी भरलेलेच होते. असे वाटले की लगेच बाहेर जावे आणि फेरफटका मारून यावे. काल रात्रीच खूप पाऊस पडला होता. तळे तुडुंव भरून वाहत होते ते दिसत होते. हिरव्या रंगाच्या कितीतरी छटा आज दिसत होत्या. वसंत ऋतू चालू झाल्याने झाडांना हिरवीगार पाने आली होती आणि त्यामुळेच तर सगळीकडे हिरवेगार झाले होते.





आज थोडेफार क्लिनिंग केले आणि थोड्यावेळ पडले तर एकदम झोपच लागली. उठून नेहमीप्रमाणे चहा घेतला आणि बाहेरच्या गॅलरीला लागून पायऱ्या आहेत तिथे बसले. सकाळी ठरवलेली चक्कर मारणार होते, पण जावेसे वाटत नव्हते. भूक लागली होती म्हणून काय करावे, करावे की नाही, की असेच पटकन उठून बाहेर जावे, असा नुसता विचारच करत बसले. आज विचार करण्याचा वार होता बहुतेक. प्रत्येक दिवसाचे वेगळे असे काहीतरी असतेच नाही का? सकाळी क्लिनिंग करावे की नाही यावर पण बराच विचार केला.






संध्याकाळी मग शेवटी पोहे करून खाल्ले. तेही मी पायरीवर बसून खाल्ले. आज आकाशात वेगवेगळे रंग निर्माण होत होते. एक छोटेसे इंद्रधनूही दिसले मला. बदकीणी जिन्याच्या आजुबाजूच्या हिरवळीवर गवत खात होत्या. त्यातली एक बदकीण मान वेळावून माझ्याकडे बघत होती. मनात विचार आला घालायचे का हिला पोहे खायला. आणि घातलेही. म्हणजे एक दोन पोहे बशीतले फेकत होते आणि ती ते वेचून खात होती. त्यांना कळत असेल का चव? म्हणजे गवताची चव, ब्रेडची आणि आज मी घातलेल्या फोडणीच्या पोह्यांची. हाहा. सूर्यास्ताचा आणि असे काही फोटोज घेतले. नंतर संध्याकाळी असाच विचार करत बसले की फोटोग्राफीचा एक वेगळा ब्लॉग काढावा का? पण तो विचारच राहिला. असे वाटले नको, स्मृती मध्येच सर्व जसे आहे तसेच राहू देत.







आज सकाळी युट्युबवर आशा भोसले यांचे एक गाणे ऐकले. पहिल्यांदाच ऐकले. खूपच छान होते. खूप वेगळे आणि छान शब्दही होते. खरे तर मी एका गाण्याचा शोध घेत होते. तो शोध घेताघेता ते गाणे मला सापडलेच नाही, पण आज हे वेगळे गाणे सापडले. जाहली रोमांचित ही तनू हे बोल आहेत गाण्याचे. वसंत ऋतू आला, आला वसंत ऋतू आला हे गाणे मला मिळाले नाही. पण जे नवीन गाणे सापडले जे पहिल्यांदाच ऐकले तेही वसंतावरतीच होते.


आज मी एकूणच बऱ्याच गोष्टींवर खूप विचार करत राहिले. आजचा दिवस तसा बरा गेला. 


Monday, April 08, 2013

८ एप्रिल २०१३

वसंत ऋतूचे आगमन होत आहे हे अगदी आज प्रखरतेने जाणवले. पर्णहीन झाडांना थोडी थोडी का होइना पालवी फूटत आहे. आज मी बरेच वेळा गॅलरीत जाऊन बघत होते. बाल्कनीचे दार आणि मुख्य दार उघडे ठेवले की हवा खेळती राहते. बाल्कनीतून बाहेर नजर टाकली तर इवली इवली पाने झाडांवर उठून दिसत होती. काहीना पूर्णपणे मोहोर आला होता.






सकाळी उठवत नव्हते आज कारण कि काल रात्री आपलीमराठीवर अवंतिकाचे एपिसोड बघत बसले होते. आज आईला फोन लावला तर त्या दोघांचेही रूटीन थोडे इकडेतिकडे झाले होते. दुपारी वामकुक्षीच्या वेळेला एक जण आले आणि गप्पा मारत बसले. हल्ली ठरवले आहे संध्याकाळचे बाहेर पडायचे. जास्त नाही तरी तळ्यावर पूर्ण एक चक्कर आणि मग तिथून थोडे पुढे गेले की अजून एक तळे आहे तिथे थोड्यावेळ थांबून घरी परतायचे. आता तर थोडा दिवसही वाढीस लागला आहे त्यामुळे रोज थोडे का होईना बाहेर पडून चालणे होईल. चालून आल्यावर जो काही उत्साह येतो ना तो काही वेगळाच असतो. आज तर इतके काही छान वाटत होते की घरी येऊच नये. गार हवा अंगावर घ्यावीशी वाटत होती. हिरवळीवर स्प्रिंगची खूप इवली फुले उमलली होती. किती गोड दिसतात ना ही फुले ! बिचाऱ्यांकडे कोणाचे लक्षच जात नाही. मी मात्र या फुलांचे खूप लाड करते इतकी मला ही फुले आवडतात. किती छोटी असतात ही फुले, त्यांचे खाली बसून फोटो काढणे अवघड असते. आज दुसऱ्या तळ्यावर एक बदक पाण्याच्या कडेकडेने चालत अधुनमधून पाणी पीत होते.



मला सर्व ऋतुमध्ये स्प्रिंग खूप आवडतो. उत्साहवर्धक हवा असते. खूप गरम नाही आणि थंडी ओसरत असते. आम्ही अमेरिकेला आलो ते या सीझनमध्येच. आठवत आहे अजूनही किती फ्रेश वाटले होते तेव्हा ! स्वच्छ सुंदर हवा आणि सगळीकडे स्वच्छता. तसे तर मी भारतात असताना रोजच्या रोज चालायचे. माझ्या तर रोज २ ते ३ चकरा व्हायच्या. तिथली मजा वेगळी आणि इथली मजा वेगळी. तळ्यावर आणि इतरत्र अपार्टमेंटच्या परिसरात बदकांना ब्रेड घालायचा नाही हा फतवा जेव्हा आमच्या अपार्टमेंटच्या मॅनेजर बाईंनी काढला होता तेव्हा थोडे वाईट वाटले होते. कारण की बदकांना ब्रेड खाण्याची सवय झाली होती. पण आता वाटते की चांगलेच झाले. स्वच्छ नितळ तळे बघायला खूप छान वाटते. तुरळक थोडीफार बदके असतात तळ्यावर. तळ्याभोवती फिरताना तर वाटत होते किती बदके होती आणि ती या तळ्यावर किती बागडायची. कमीतकमी १०० छोट्या पिल्लांनी तळ्याच्या आजुबाजूच्या परिसरात जन्म घेतला असेल.


केवळ हवा छान होती म्हणून आजचा दिवस छान गेला नाहीतर वेगळे असे काहीच घडले नाही.