सकाळी
उठून पटापट आवरून व बॅगा घेऊन ८ च्या सुमारास हॉटेल लॉबीमध्ये आलो.
कॉफी व ब्रेड खाल्ला. नाही म्हणायला या हॉटेलमध्ये सकाळचा कॉफी ब्रेड तरी
छान होता. आता आमची उरलेली ट्रीप सुरू होणार होती. त्या आधी आम्हाला
सॅनफ्रॅन्सिसकोला जायचे होते. आजचा दिवस तसा आरामाचा होता. आजच्या प्रवासात
वळणावळणाचे घाट होते आणि आजुबाजूचे डोंगर खूपच सुंदर दिसत होते. डोंगरावर
पोपटी रंगाचे गवत होते. शिवाय हिरव्या रंगाच्या विविध छटाही दिसत होत्या.
डोंगराचे आकारही वेगवेगळे दिसत होते. डोंगरावरच निळे निळे आकाश
डोंगरावरच्या पोपटी रंगाच्या गवतावर खुलून दिसत होते. चालत्या बसमधून निसर्गाचे सुंदर रूप कॅमेरात साठवत होते. कितीतरी फोटोज
मिळाले. रस्त्यावरच्या आजुबाजूला बरीच शेते होती. बदामाची व सफरचंदाची
झाडेही दिसत होती. आज प्रवासात क्वचित थोडा पाऊस पडत होता.
मधल्या वाटेत २ ते ३ वेळा बस थांबली. चहापाण्याकरता व पोटपूजेसाठीही ! टाको बेलमध्ये एक बरीटो व कोक घेतला. संध्याकाळच्या सुमारास मोंटेरी बेवर जाणार असे गाईडने आम्हाला सांगितले. या प्रवासात आमच्या बसमधला ड्राइव्हर व गाईड दोघेही नवीन होते. आधीच्या प्रवासात मार्टी नावाचा गाईड होता तर या प्रवासात मिंग नावाचा ! मिंग खूपच साधा होता. प्रवासामध्ये इतर आजुबाजूची माहिती सांगायचा, कुठे जाणार आहोत, काय करणार आहोत याची डिटेलवार माहिती सांगत होता. माँटेरी बे पहायला खाली उतरलो. तिथे एका कॅफेत गेलो. तिथूनच समुद्र दिसत होता. झिमझिम पाऊस पडत होता व गार वारेही सुटले होते. तिथल्या फूटपाथवर थोडे चालून घेतले. पावसात भिजायला झाले पण खूप अगदी ओलेचिंब नाही. काही चिनी लोकांनी प्रवासात बरोबर छत्रीही आणली होती. पाऊस पडला तर? त्यामुळे लगेच पावसात त्यांनी आणलेली छत्री उपयोगी पडली. समुद्राचे फोटो घेतले. फूटपाथवरील फुलांचेही फोटो घेतले व परत बसमध्ये येऊन बसलो. कॅफेमध्ये हॉट चाकलेट प्यायल्याने थोडी तरतरी आली. थोड्यावेळाने अंधार पडायला सुरवात झाली व सॅनफ्रॅन्सिसको बे पुलावरून जात होतो. आजुबाजूला दिसणाऱ्या शहरातले मिणमिणते पिवळे दिवे झगमग करू लागले. ६ वाजताच जेवण घ्यायला गाईडने एके ठिकाणी बस उभी केली. २४ तारखेला संध्याकाळी कुठेच काही बंद नव्हते. बरीच उपहारगृहे चालू होती. तिथे जेवायलाच हवे होते. खरे तर इतकी भूक नव्हती. दुपारच्या बरिटोने पोट जड झाले होते. पण काहीतरी पोटात टाकलेले बरे ! म्हणजे आधीचा अनुभव होताच गाठीशी. सबवे मध्ये सँड्विच घेतले. दोघांनी मिळून एक खाल्ले व एक बांधून घेतले. न जाणो रात्री भूक लागली तर? असलेले बरे. आता आमची बस सिलिकॉन व्हलीतून जायला लागली. मायक्रोसॉफ्ट व गुगलचे ऑफीस बघितले. बसमधून लांबूनच ऑफीसच्या पाट्या दिसत होत्या. गुगलची पाटी बघून खूप छान वाटले. शेराटॉन हॉटेलमध्ये आमच्या सगळ्यांची वरात येऊन पोहोचली. थंडी वाढली होती. सकाळी ७ वाजता सर्वांनी तयार राहा असे मिंगने आम्हाला सांगितले. वर हॉटेलच्या रूमवर गेलो मात्र ! आहाहा ! खूपच छान हॉटेल होते. आमच्या हॉटेलच्या खिडकीतून हायवे वरची गर्दी दिसत होती व हायवेला लागूनच रेल्वे लाईन दिसत होती. त्यामुळे कार व त्याच्या बाजूला आगगाडी जाताना खूपच छान दिसत होते. हायवे वर कार चालवताना कारचा वेग किती असतो हे चांगलेच जाणवले. आपणही कारमधून प्रवास करताना इतक्याच भरभक्कम वेगाने जात असओ हे पाहून मस्त वाटले. इथे हायवेवर हाय स्पीड ठेवायलाच लागतो. तसा ठेवला नाही तर अपघात होऊ शकतो. हॉटेल इतके चकाचक होते की असे वाटले इथेच उद्या संपूर्ण दिवस झोपून काढावा. इथे खरी विश्रांती मिळेल. उद्याचे जरूरीपुरते कपडे काढून ठेवले आणि चक्क खाली चक्कर मारायला उतरलो. हे हॉटेल एका शॉपिंग मॉलच्या आवारात होते. रात्र असल्याने शॉपिंगच्या आवारात शुकशुकाट होता. खूप मोठ्या आवारामध्ये चांगल्या ५ ते ६ फेऱ्या मारल्या. रोजच्या रोज बसप्रवासामध्ये बसून बसून चांगलेच वैतागायला झाले होते. चालणे कमी आणि बसणे जास्त हे तर आयोग्याला अजिबातच चांगले नाही की वो ! चालत असतानाच ५ लोकांची चिनी फॅमिली दिसली. हीच फॅमिली आमच्याबरोबर साऊथ रिमच्या बसमध्ये होती. साऊथ रिमला नाही म्हणता म्हणता बरीच लोकं आली होती. ही फॅमिली दिसल्यावर मी विनुला म्हणालेच की ही नक्कीच शॉपिंगसाठी बाहेर आली आहेत. आम्हाला पाहून त्यांनी विचारले कि मॉल चालू आहे का? आम्ही सांगितले की तुम्ही जाऊन पाहा आतमध्ये. आम्हाला तरी वाटतयं की आता बंद झाले असतील. कारण की आजची २४ ची रात्र आणि उद्या २५ म्हणजे सर्वांनाच सुट्टी असते त्यामुळे कोणी नसेल कदाचित. ही ५ जणांची फॅमिली कोणतेही दुकान उघडे दिसले रे दिसले की लगेच शॉपिंग्साठी घुसायची. त्यांना किती घेऊ न किती नाही असे झाले असावे बहुतेक. ही फॅमिली सिंगापूरची होती. आणि बिझिनेझमन होते त्यामुळे खरेदी ला काय तोटा? चालून परत हॉटेलवर आलो आणि आडवे झालो. प्रवासामध्ये हॉटलमध्ये उतरणे म्हणजे फक्त पाठ गादीला टेकणे इतकेच असते. झोप येत नाहीच कारण की उद्यासाठी लवकर उठून तयार व्हायचे असते. प्रत्येक हॉटेलवर वेक अप कॉल होते पण आमची झोप काही इतकी हुकमी नाही बाबा ! मला तर उद्या लवकर उठून कुठे जायचे असेल तर घरीपण अजिबात झोप लागत नाही. मग इथे कुठली लागायला? सततचा धसका ! जाग येईल ना! क्रमशः ---- |
Wednesday, January 07, 2015
पूर्वेपासून पश्चिमेकडे ...(3)
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
4 comments:
हे मात्र अगदी खरं आहे..प्रवासात इतकी पॉश हॉटेल्स असतात पण त्यात आरामाने रहायचे सुख काही नशिबी नसते! सारखे आपले उठा, तयार व्हा, कपडे, चार्जर्स पैसे पासपोर्ट आवरा...व निघा.....
झोपही नीट होत नाही! कारण कुणावरही पुरेसा विश्वास न ठेवण्याची सवय असल्याने...(मराठी बाणा!) वेक अप कॉलवरही नसतो. :-)
ho na, khare aahe ! tumchya aadhichya pratisadache uttar dete, ithe US madhe tours fakt chini lokanchyach aahet, aani aamhi rahato east coast la,, aamhala kami divsat west coast che barech baghayche hote mhanun tour barobar gelo hoto, tikde janyasathi aadhi fly karun mag car rent karun vagere baghta ale aste, pan mag te jara katkatiche jhale aste, thanks for your comment, btw tumcha blog baghitla, mastach aahe ! tumhi rojnishi lihila he pahun chhan vatle, vachen aata aani dein pratisad. thanks a lot for your comment !
छान सुरु आहे प्रवासवर्णन. अजून येऊ देत पुढचे भाग? हॉलिवुडला गेला होतात का?
ते हॉटेलचं बाकी पटलंच. आम्ही अनेक वेळा खूप नेटवर शोधून, लोकांना विचारुन, चार पैसे जास्त टाकून छान हॉटेल्स निवडतो Hyatt, Sheraton वगैरे. आणि मग तिथे फक्त रात्री दमून झोपायचं आणि सकाळी लवकर उठून पुन्हा बाहेर- असंच होतं. हॉटेलचा नाश्ता फुकट असतो आणि खूप व्हरायटी असते पण कधी मेलं निवांत बसून दोन घास खाता येत नाहीत इतकी घाई असते!
Ninavi,, ho na, agadi khare aahe, kahi vela vatate aapan jenvha ghari asto na, tar kutheni na jata phakt hotel madhe nivant jhopnyakarta hotel book karave :) aani javal indian restaurant asel tar ajunach maja, aavdiche khave pyave aani hotel madhe yeoon dharadhor jhopave, haaha,, tummchya pratisadabaddal anek dhanyawaad !! ajun 2 bhag yeil, hollywood la nahi gelo,
Post a Comment