चांगल्या दिवसांचा सिलसिला

 प्रचंड थंडी, बोचरे वारे नकोसे होतेच नेहमी पण जेव्हा वसंत ऋतु चालू होतो तेव्हा मरगळ जाऊन उत्साहाचे वारे सुरू होतात. तसेच काहीसे गेले ४ दिवस होते. नोव्हेंबर महिन्यात मी बाहेर दुकानात हिंडायला गेले होते. गुरवारी वेदर बघितले आणि लगेचच बाहेर पडले. गुरुवारी हवा खूपच छान होती ! हवेत अजिबात गारवा नव्हता की बोचरे थंड वारे नव्हते. नेहमीप्रमाणे मी आधी विला पिझ्झा मध्ये गेले. तिथे मला दोन प्रकारचे व्हेज पिझ्झे दिसले. त्यातला ब्रोकोली, सिमला मिरचीचे टॉपिंग असलेला स्लाईस पिझ्झा मी नेहमीच खाते. यावेळी कांदा, टोमॅटो पालक टॉपिंग असलेला पिझ्झा खाल्ला. सोबत डाएट कोक. मी कोक मध्ये बर्फ कधीच घालायला सांगत नाही. तिथला माणूस पण मला म्हणाला "किती दिवसांनी?" बरी आहेस ना? मी पण त्याची विचारपूस केली. आरामात पिझ्झा खाल्ला. तिथून नेहमीप्रमाणेच Kohl's मध्ये गेले. तिथे नुसती फिरले. घेतले काहीच नाही. नंतर चालत चालत टार्गेट मध्ये गेले. तिथेही नेहमीप्रमाणेच दुकान चालून पालथे घातले. तिथे मी स्लीपर्स घेतल्या आणि १० डॉलर्सचे सेल मध्ये मला ३ ला मिळाले. मला आवडले म्हणून लगेच घेतले. विनुला फोन केला की मला न्यायला ये. जाताना मी उबरने जाते. विनु म्हणाला, अजून थोडी थांबलीस तर मला डबल फेरी पडायला नको. १ तास थांबायला लागणार होते. मी म्हणाले हरकत नाही. मग मी ग्रोसरी सेक्शन मध्ये फिरले. तिथे भाजके मीठविरहीत दाणे आहेत का ते पाहिले तर ते नव्हते. भूक लागली होती म्हणून किटकॅट आणि वेगळ्या प्रकारचे बटाटा वेफर्स घेतले. वेगळ्या प्रकारचे म्हणजे तिखट-गोड असे. टार्गेटच्या बाहेर आले आणि बाकड्यावर विनुची वाट पाहत बसले. हवामान खूपच सुंदर होते. बाकड्यावर बसून वेफर्स आणि चॉकलेट खाल्ले. नंतर घरी येऊन चहा प्यायला. रात्री चवळीची उसळ आणि भात केला.

शुक्रवारी उठल्यावर थोडे घरकाम केले. नहायचे होते पण कंटाळा आला होता. अंघोळीला जाणार तितक्यात ऑर्कुट मैत्रिण मेघनाचा फोन आला. ती म्हणाली की माझी एक मिटींग आता संपली आहे. दुसऱ्या मिटींगला अजून वेळ आहे. ती घरून काम करते. गप्पांना सुरवात झाली ती तब्बल ३ तास बोलत होतो. खूप मनसोक्त गप्पा मारल्या. खूप हासलो देखील. गप्पा मारता मारता मी उसळ भात खाल्ला. तिच्याकडेही उसळ भातच होता. तिच्याकडे हिरव्या मुगाची तर माझ्याकडे चवळीची उसळ होती. गप्पा मारता मारता चार्जिंग खाली खाली जात होते. तिला म्हणले की मी आता थांबते. नंतर परत बोलूच. गप्पा मारून सुद्धा दमायला झाले मला. मग थोडी आडवी झाले. नंतर डोक्यावरून अंघोळ केली. खूप दमल्यासारखे वाटत होते. रात्रीचा स्वैपाक करायचा खूप कंटाळा आला होता. मी म्हणाले जायचे का आज बाहेर? तर विनु म्हणाला उद्याच जाऊ. कामावरून आल्यावर परत बाहेर पडावेसे वाटत नाही. शुक्रवारी रात्री इडली सांबार चटणीचा बेत केला. गरम गरम इडली सांबार खाऊन मन तृप्त झाले ! संध्याकाळी खूपच भूक लागली होती म्हणून इडली सांबार चटणी होईपर्यंत दडपे पोहे खायला केले. 

 

 

शनिवारी सकाळी एका कामाकरता बाहेर पडलो. नंतर बाहेर जेवून नेहमीची ग्रोसरी, केर, धुणे असे सर्व काही झाले. शनिवारी रात्री आदल्या दिवशीची इडली सांबार चट्णी होतीच. रविवारी म्हणजे आज पण बाहेरच जाण्याचा विचार केला. शक्यतो आम्ही दोन दिवस बाहेर जेवत नाही पण खूपच दमायला झाले की जातो कधीकधी. नेहमीची साफसफाईची आणि ग्रोसरीचे कामे यातच शनिवार रविवार कधी निघून जातो ते कळतच नाही. आम्ही जेवायला बाहेर पडणार इतक्यात सोनालीचा फोन आला. ती म्हणाली काय करताय? ग्रोसरी झाली का? तिला सांगितले आम्ही बाहेर जेवायला जातोय. नंतर ग्रोसरी करून मग घरी जाऊ. ती म्हणाली चालेल मग मी तुम्हाला जॉईन होऊ का? मी म्हणाले अगदी अवश्य ये ! कोणत्या उपाहारगृहात? तर मी तिला एक नाव सांगितले. नंतर परत दुसरे नाव सांगितले. केसर थाळी असे नाव आहे. इथे जरा थोडी जास्त व्हरायटी आहे. ती म्हणाली माहीत आहे मला येतेच. ती तिच्या घरातून आणि आम्ही आमच्या घरातून निघालो. तिचे घर लांब आहे म्हणून तिला यायला उशीर होईल म्हणून आम्ही पण जरा उशीरानेच बाहेर पडलो. रस्त्यात वाटेतच तिच फोन आला की मी केसर मध्ये आहे. तिला सांगितले की आम्ही ५ मिनिटातच पोहचत आहोत. तिथे गेलो तर तिने शेवपुरी, पनीर टिक्का आणि छोट्या इडल्यांची ऑर्डर आधीच दिली होती. मी तिला केसर सांगितले कारण तिथे भेळ, पाणिपुरी, शेवपुरी अशी थाळी मिळते आणि आम्ही अजून ती कधीच घेतली नव्हती. अर्थात तिला ते माहीती नव्हते. आज मी भेळ, पाणीपुरी आणि शेवपुरी खाल्ली अमेरिकेत पहिल्यांदाच. भारतीय उपाहारगृहामध्ये मिळते पाणीपुरी भेळपुरी इत्यादी पण जेवणाच्या वेळी घेत नाही ना! आणि इतकी चांगली पण नसते. शिवाय सर्वच्या सर्व घेत नाहीच. एखादवेळेस एखादे काहीतरी घेतो. केसर मधली खूपच चविष्ट होती ! आम्ही अंधेरीत असताना दर महिन्यात मी पार्ल्यात जाऊन पाणीपुरी, भेळपुरी, शेवपुरी, रगडापॅटीस आणि सर्वात शेवटी मसाला पुरी खायचे ! त्याची आज खूप आठवण आली आणि आज मात्र आत्मा खऱ्या अर्थाने तृप्त झाला.

 

 

विनुने उताप्पा घेतला. नंतर आम्ही दोघींनि मिळून व्हेज बिर्याणी घेतली. मी व तिने अगदी थोडीच खाल्ली. पनीर टिक्का आम्ही खाल्ले नाही कारण पनीर आम्हाला दोघांनाही आवडत नाही. सोनाली म्हणाली चालेल. मी बांधून नेते माझ्या मुलाकरता, तो खुश होईल. बिल तिनेच दिले ! उपाहारगृहामध्ये खाण्याबरोबर २ तास मनसोक्त गप्पा मारल्या. नंतर आम्ही आमच्या घरी आलो. तिला सांगितले की आता रात्रीची जेवूनच घरी जा. ती म्हणाली नको माझा मुलगा घरी एकटाच आहे. घरी आल्यावर परत गप्पांचे सत्र सुरू झाले. ती चहा कॉफी काहीच घेत नसल्याने तिला गरम पाणी प्यायला दिले. आम्ही दोघांनी चहा घेतला आणि ती ६ ला आमच्या घरातून निघाली. तिला खाऊ दिला आणि मी लिहिलेल्या २ पुस्तकांच्या ३ प्रति दिल्या. एक तिच्यासाठी, एक तिच्या आई साठी आणि एक तिच्या सासूबाईंसाठी. वेगवेगळ्या विषयांवर आमच्या तिघ्यांच्याही गप्पा खूपच रंगल्या होत्या ! अधुन मधून हास्याचे फवारे उडले.सोनाली ही आमची मनोगती मैत्रिण आहे. २००५ साली आमची मनोगत या मराठी संकेतस्थळावर भेट झाली. तिची व आमची पहिली भेट भारतभेटीत २००८ की २०१०? साली झाली. आम्ही न्यु जर्सीत रहायला आल्यावर आम्ही त्यांच्याकडे व सोनली प्रसन्ना आमच्याकडे आले होते. त्यानंतर आजची ही अचानक भेट झाली! फोन भेट होतेच. तब्येतीच्या चोकश्याही करतो. इतरही काही बोलत राहतो. आमच्या दोघांच्याही मित्र/मैत्रिणींची ऑर्कुट- फेसबुक , मनोगत, आणि इतरत्र झालेल्या मित्रमैत्रिणींची भेट झाली की आम्हाला दोघांनाही अगदी मनापासून खूपच आनंद होतो ! मनमोकळ्या गप्पा, खळखळून हासणे यामुळे एनर्जी मिळते. एक प्रकारचे टॉनिकच म्हणायला हवे, नाही का? Rohini gore