सुंदर माझं घर ..... (८)

 

हे घर म्हणजे मिळाले बाई एकदाचे असे होऊन गेले होते आणि तिथल्या बाईने जे घर दाखवले की जे रिकामे होते तेव्हा ते खूपच आवडून गेले, फक्त आम्हाला जे अपार्टमेंट मिळाले ते खूप मागे होते आणि पथम दर्शनी घराच्याही मागे होते. या घराला एक मोठी बाल्कनी होती जिथे उभे राहिले असता फक्त झाडांचे दर्शन व्हायचे, पण घर मिळाले होते ते खूपच महत्वाचे होते. एक तर आधी आम्ही ज्या शहरात जागा बघायला गेलो होतो तिथे कुणी हजरही नव्हते, शिवाय फोनही उचलत नव्हते, खूप मनस्ताप झाला होता. शेवटी कंपनीत येऊन तिथल्या काहींना विचारले तर त्यानी या कॉम्प्लेक्सचा पत्ता दिला आणि लगेचच घर मिळून गेले. परत 15 दिवसांनी मिळालेल्या घराचा ताबा घेऊन विनायक कंपनीत रुजू होणार होता. Wilmington च्या घरात पसारा पडलेला होता. मी घरीच असल्याने जे सामान वापरात नाही ते खोक्यात घालायला सुरवात केली होती. मूव्हर्स आणि पॅकर्सना सामान हालवायचा खर्च किती येणार हे विचारून ठेवले होते.

त्या घरात आम्ही 10 वर्षे राहीलो होतो त्यामुळे बरेच सामान साठले होते आणि बरेचसे फेकायला झाले होते. ज्या दिवशी निघणार त्या दिवशी सकाळी मूव्हर्स वाले आले आणि सर्व सामान एकेक करत ट्रक मध्ये भरले. लाकडी समान खूप जड होते ते त्यानी पद्धतशीर पणे गुंडाळले आणि मी तयार केलेली 16 खोकी पण ट्रक मध्ये टाकली, सामानात मोठा व छोटा बेड, सहा जणांचे डायनींग टेबल व त्याच्या 6 खुर्च्या, मोठा टीव्ही, सोफा सेट, एक आरामदायी खुर्ची, ड्रेड मिल, वॉशर आणि ड्रायर होते. शिवाय 2 मोठी कपाटे होती, त्यातल्या एका कपाटाला मोठा आरसा होता. 2 तासात सर्व सामान ट्रक मध्ये भरले गेले आणि ते दोघे निघाले. आम्ही पण बाहेर मेक्सिकन उपाहारगृहात जेवून निघालो. सोबत सर्व महत्त्वाची कागदपत्रे, लॅपटॉप ,फोन,त्याच्या वायरी, नवीन घरात गेल्यावर लगेच स्वंयपाक करता यावा म्हणून तांदुळ, कणिक, चहा, साखर आम्ही नेहमीच घेतो तशी घेतली. आम्हाला जे घर मिळाले होते ते खूप मागे तर होतेच शिवाय तिसऱ्या मजल्यावर होते, कचरा टाकायला कचरापेटी पण खूप लांब होती. हे घर रेल्वेचे डबे कसे असतात तसे होते. सुरवातीला हॉल आणि त्याला लागून कीचन, नंतर डाव्या, बाजूला एकेक अशा दोन बेडरूम, उजव्या बाजूला टब बाथ, कमोड यांच्या खोल्या. मधून जायला जागा. घरात हवा यायला फक्त एक बाल्कनी की जी हॉलला लागूनच होती. या बाल्कनीचे दार उघडले की किडे येत असत. त्यामुळे उन्हाळ्यात दार जास्त उघडे ठेवता येत नसे. शिवाय हिवाळ्यातही नाहीच. फक्त थोडे किलकिले करून ठेवायचो. घर आणि आजूबाजूच्या निसर्ग मात्र खूपच छान होता.

या घरापासून विनायकाची कंपनी खूप लांब होती. कारने जायला त्याला 40 मिनिटे लागायची. सकाळी 8 ला विनायक पोळी भाजीचा डबा घेऊन जायचा ते घरी यायला त्याला 6 वाजायचे. काम खूप असेल तर कधी 8 ही वाजयचे तोपर्यंत मी घरात एकटीच असायचे. या घरात मला खूप निराशा आली. एक तर भारतीय अगदी तुरळक होते. तसे ते Wilmington मध्येही नव्हतेच, पण तिथे विनायकचे ऑफिस खूप जवळ होते त्यामुळे तो दुपारी घरी जेवायला यायचा. कार ने अगदी 5 मिनिटांच्या अंतरावर त्याचे ऑफिस होते, त्यामुळे कंटाळा यायचा नाही, शिवाय मी काही ना काही उद्योगात मग्न असायचे. असलेले उद्योग करण्याची लिमिटही संपून गेली होती. काहीतरी नवीन शोधायला हवे होते. या अपार्टमेंट complex च्या बाहेर पडल्यावर एक फूटपाथ होता तो थेट इंग्लस नावाच्या वाणसामानाच्या दुकानात पाशी संपायचा. आठवड्यातून 2 वेळा चालत इंग्लस मध्ये जाऊन तिथे काहीतरी खादाडी करू घरी परतायचे. दर आठवड्यात 2 वेळा असे चालण्याचे रुटीन आखून घेतले होते. एके दिवशी मी दुकानात विचारले मला इथे नोकरी मिळेल का, तर तिथल्या store manager ने ऑनलाईन अर्ज करण्यास सांगितले आणि अर्ज करून लगेच भेटायला या असेही सांगितले आणि त्याप्रमाणे मी केले. माझी नोकरी सुरू झाली. ही नोकरी खूप वेगळी होती. 8 तास उभे राहून पदार्थ बनवण्याची होती. मी शाकाहारी असून मांस घालून सँड्विचेस बनवायला शिकले. इतरही बरेच शिकायला मिळाले. नोकरी आठवड्यातून 4 दिवसांची होती. खूप दमणूक व्हायची पण माणसात आल्याने उत्साह आला होता. इतर देशातल्या बायकां बरोबर काम करता करता गप्पाही व्हायच्या.

येताना मी चालत यायचे. चालायला बराच उतार आणि नंतर चढ उतार होते. चालून पाय मोकळे व्हायचे. ८ तास उभे राहून काम असल्याने पाय मोकळे व्हायला चालत येताना पायाच्या शिरा मोकळ्या व्हायच्या. एक दोन ठिकाणी एका कट्यावर बसून मी थोडा ब्रेक घ्यायचे. निघताना कॉफी आणि डोनट खाऊन निघायचे. घरी आल्यावर खाली जिन्यातच मी धापा टाकत बसायचे. माझ्या हृदयाचे ठोके मला स्पष्ट ऐकू यायचे. घरी आले की केसांचा बांधलेला बुचडा सोडायचे. डोक्यावर असलेली इंगल्सची टोपी पण भिरकावून द्यायचे. कपडे बदलून गाऊन घातला की मोकळे मोकळे वाटायचे. टब मध्ये पाण्याखाली पाय सोडून बसले की पाय शेकून निघायचे. हिवाळ्यात गरम पाणी आणि उन्हाळ्यात गार पाणी टबामध्ये असायचे. लगेच पोहे, चहा करून पलंगावर आडवी व्हायचे. डोळे मिटून शांतपणे पडले की आराम वाटायचा. नंतर पोळी भाजी करून जेवण, दोघांचे डबे भरून ते फ्रीज मध्ये ठेवायचे. भांडी विनायक घासून विसळायचा. कारण की मला घासलेली भांडी विसळाची पण ताकद उरायची नाही. रात्रीच ओटा बिटा स्वच्छ करून कचरा पण टाकून यायचे आणि सकाळी घाई होऊ नये म्हणून कामावर जाण्यासाठी जय्यत तयारी करून ठेवायचे. उठलो की पटापट आवरून निघणे व्हायचे. विनायक आधी मला इंगल्स मध्ये सोडायचा आणि तो पुढे कामावर जायचा.

एका वर्षानंतर आम्ही जागा बदलली ती होती डोंगरावर आणि माझे नोकरीचे ठिकाण होते डोंगराच्या पायथ्याशी. मला नोकरीचे ठिकाण चालत जाण्यासाठी जवळ पडावे म्हणून घर बदलले. कामावरुन घरी येताना खूपच चढण होती. हे जे घर होते ते आम्हाला दोघांनाही खूपच आवडले होते. आत्तापर्यंतच्या घरामध्ये सर्वात हे घर आवडले. प्रत्येक खोलीत भरपूर उजेड होता. दारातून प्रवेश केला ही हॉल आणि त्याला लागूनच कीचन. हॉलच्या दुसऱ्या बाजूला दुसरी बेडरूम आणि हॉल नंतर मास्टर बेडरूम. मास्टर बेडरूमला ३ खिडक्या होत्या. हॉलला ३ खिडक्या आणि दुसऱ्या बेडरूमला एक खिडकी होती. या घराला बाल्कनी नव्हती. कुठल्याही खिडकीतून बाहेर डोकावले की निळंशार आभाळ दिसायचे. ढगही दिसायचे. आकाशात निर्माण होणार रंग आणि सूर्यास्त दिसायचा. सूर्योदय कधी दिसला नाही पण तरीही पहाटे आकाशातले रंग आणि ढग दिसायचे. या घरात आम्ही ५० इंची टिव्ही घेतला आणि नेटफ्लिक्सही घेतले. इथल्या आणि आधीच्या घरातही डायनिंग टेबल वर जेवायला बसायचो. विल्मिंग्टनला मात्र कधीही बसलो नाही. तिथे सोफ्यावर बसून एकीकडे लॅपटॉपवर काही ना काही बघायचो. तिथल्या घरात कॉफी टेबलवर खूप पसारा असायचा. पुस्तके, लॅपटॉप, चहाचे कप, पिण्याची भांडी. हे कॉफीटेबल खूप मोठे होते आणि अजूनही आहे. फक्त त्यावर आता मोठा टीव्ही बसवला आहे.

विनायकच्या तिसऱ्या नोकरीनिमित्ताने आम्ही नॉर्थ कॅरोलायना राज्याला कायमचा रामराम ठोकला. या राज्यात खूप ठिकाणी हिंडलो. जवळजवळ काही समुद्रकिनारे सोडले तर आम्ही सर्व राज्य पालथे घातले. इथून न्यु जर्सी मध्ये येताना नेहमीप्रमाणेच पॅकिंग बिकींग झाले. मी जिथे नोकरी करायचे तिथल्या मैत्रिणीना मिठी मारून रडले. सर्वांनी मला शुभेच्छा दिल्या आणि एक शुभेच्छापत्रही दिले. इथले स्थलांतर कारने १२ तासांचे होते म्हणून एके ठिकाणी आम्ही रात्रीचे एका हॉटेल मध्ये थांबलो आणि नवीन शहरी नवीन घरी आलो. ही जागाही खूप मोठी आणि रेल्वेच्या डब्यासारखीच आहे. एकापाठोपाठ एक खोल्या. इथे हॉल आणि स्वयंपाकघरातून समोरे मोठे पटांगण दिसते. पटांगणात ठिकठिकाणी बसायल लाकडी बाकडी आहेत. शिवाय मुलांना खेळायला झोपाळे आणि घसरगुंड्याही आहेत. उन्हाळ्यात घरात बसून पटांगणातील जत्रा बघायला छान वाटते. इथे मुलांचा कलकलाट असतो. कोणी बॉल खेळतो तर काहीजण क्रिकेट खेळतात. थंडीत चिटपाखरूही नसते. बर्फ पडला तर चोहोबाजूने बर्फच बर्फ असतो. त्यावर पक्षी बसलेले असतात.

आम्ही सध्या ज्या घरात रहातो तिथे आल्या आल्या लॉक डाऊन सुरू झाला. त्यामुळे त्याच्या आठवणी आहेत. या घरात मी माझी २ पुस्तके स्वप्रकाशित केली त्या आठवणी आहेत. पुस्तक प्रकाशित करण्यासाठी मी पुण्याचे श्री पुरंदरे यांच्याकडे ईमेलने वर्ड फाईल पाठवायचे. नंतर ते मला परत टाईप करून वर्ड फाईल आणि पिडीएफ फाइल्स पाठवायचे. त्या सर्वाचि प्रिंट काढून मी चुका दुरूस्तीचे काम करायचे. लाल पेनाने मजकूर खोडणे, दुसरा मजकूर लिहिणे, फालतू टायपिंगच्या चुका दुरूस्ती, शुद्धलेखन असे बरेच काम होते. दुरुस्ती करून ते परत मला फाईल्स पाठवायचे. सरतेशेवटी प्रत्येक पुस्तकाच्या १०० प्रति काढल्या आणि नातेवाईक, मित्रमैत्रिणींना वाटल्या. पुस्तक विनामुल्य ठेवले. एकाचे नाव आहे स्मृती आणि दुसऱ्याचे नाव आहे केल्याने देशाटन. या दोन्ही पुस्तकात अनुक्रमे पहिल्या पुस्तकात माहेरच्या घराच्या आठवणी व दुसऱ्यात अमेरिकेत आलेले माझे अनुभव आहेत.

लॉकडाऊनच्या आठवणी मी ब्लॉगवरच्या २०२० या लेबलमध्ये लिहिल्या आहेत. आत्तापर्यंतच्या आयुष्यात एकूण १० घरे झाली. स्थलांतर इथले आणि तिथलेही झाले. एकूणच खूप अनुभव जमा झाले आणि मला ब्लॉगवर लिहायला निमित्त मिळाले. सुंदर माझं घर ही लेखमाला मी इथेच समाप्त करत आहे. ही लेखमाला ज्यांनी वाचली, आवडली, अभिप्राय दिले त्या सर्वांची मी खूप खूप आभारी आहे. Copy Right - Rohihi Gore


https://archive.org/details/20230308_20230308



https://archive.org/details/20230309_20230309_0202